Fanfic Baramos หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน ปีสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด

ลำดับตอนที่ #8 : ปะทะคารม

“ นี่คาโลนายว่าคู่หมั้นของฉันมันจะเป็นตัวอะไร” คำถามที่กระชากอารมณ์ของคาโลให้กลายเป็นบูดสนิท

“ ไม่รู้” คำตอบสั้นๆกะทัดรัดแต่ก็แสดงถึงอารมณ์ของผู้พูดอย่างชัดเจนเฟรินยิ้มนิดๆ

อย่างน้อยมันก็ยังไม่ได้ตายด้าน

“ ฉันว่าหน้าตามันต้องประหลาดแน่ๆ นายคิดดูสิ พวกเดมอสมีใครหน้าตาธรรมดาบ้างเท่าที่เจอฉันว่าท่านพ่อดูหน้าตาปกติสุดแล้ว นะ แต่เวลาโกรธนี่ก็อย่างกะปีศาจ หวังว่าคู่หมั้นฉันคงเป็นคนปกติไม่ใช่พวกเจ้าชายน้ำแข็งท่ามากนะ” คำยั่วตามนิสัยแต่เรียกอากาศรอบตัวให้เย็นเยียบจนเฟรินตัวสั่นกึกๆ

“ หนาวดีนะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะแหะๆ เมื่อเห็นว่าคนชอบสร้างอากาศเย็นไม่มีอารมณ์ร่วม

ไม่น่าพูดเลยตอนแรกแค่กะจะยั่วมันแต่มันดันโกรธจริงๆ

ประสาท..”

คิ้วเรียวของเฟรินเริ่มขมวดเป็นปม หน้าหวานเริ่มแสดงอาการหงุดหงิด นัยน์ตาสีน้ำตาลมองตรงไปยังหัวหน้าป้อมอัศวินอย่างไม่คิดจะหลบตาแม้ว่า นัยน์ตาคู่สวยจะฉายแววเย็นเยียบจนน่ากลัว

“ แกจะผลิตความเย็นหาสวรรค์วิมานอะไร  ที่ นี่ไม่ใช่คาโนวาลที่เจ้าชายน้ำแข็งปีศาจอย่างแกจะมาเที่ยวสร้างหิมะได้ตามใจ ชอบ”

“ คำก็เจ้าชายน้ำแข็งสองคำก็เจ้าชายน้ำแข็งปีศาจ ใช่สิเจ้าชายน้ำแข็งอย่างฉันมันจะไปสู้คู่หมั้นของเธอได้ยังไง” คำพูดประชดที่นานๆทีจะได้ยินจากปากของเจ้าชายที่ถูกขนานนามว่าเจ้าชายน้ำ แข็งทำเอาเฟรินอ้าปากค้าง

... มันหึง

คำพูดเดียวที่เฟรินนึกออกตอนนี้  เจ้า หญิงคนสำคัญหัวเราะหึๆ ก่อนจะส่งสายตารู้ทันไปให้

“ แกหึงหรือไง” หน้าคนที่ถูกหาว่าหึงหันควับมาทันที  นัยน์ตาสีฟ้าวาวโรจน์น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็เย็นเยียบ

“ มันเป็นสิทธิของฉัน”

เฟรินกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงก่ำนัยน์ ตาสีน้ำตาลพราวระยับอย่างขบขันเต็ฒประดา

“ สิทธิของแกแต่มันเกี่ยวกับฉันนะโว้ย  อย่า มาทำเป็นขี้ใจน้อยไปหน่อยเลยเป็นผู้ชายขี้ใจน้อยมันไม่น่าดูนา” บรรยากาศเย็นเยียบกว่าเดิม

มันเป็นอะไรของมันนักหนา  แหย่ เล่นก็เสือกโกรธจริงจัง

ท่าจะบ้า

ยั่วอีกซักนิดคงไม่เป็นไร  นานๆ ทีคนยั่วยากจะยั่วขึ้น

“ นี่คาโล  นายเห็นจดหมายอีกอัน ที่ท่านพ่อส่งมายังเห็นบอกว่าถูกใจคู่หมั้นอย่างกับอะไรดี ขนาดท่านอาลูน่ายังชอบ  ฉันล่ะอยากเห็นจริงๆว่าจะ เป็นยังไง นายว่าไง คาโล”

คนถูกถามลุกพรวด  อากาศในห้อง หนาวจัดราวดินแดนน้ำแข็ง จนเฟรินต้องกอดอกสร้างความอบอุ่น  ปาก สั่นกึกๆจนพูดออกมาแทบไม่เป็นภาษา ปากแดงสวยเริ่มเปลี่ยนสีเป็นม่วงซีดดูน่ากลัว  ยิ่ง นัยน์ตาคู่สวยตวัดมาสบด้วยทำเอาเฟรินถึงกับหมดแรงเอาดื้อๆโชคดีที่เธอนั่ง อยู่บนเก้าอี้ไม่อย่างนั้นคงจะได้ล้มลงไปกองกับพื้นให้เสียศักดิ์ศรีหัวขโมย

“ ไอ้บ้า....มัน...หนาว...นะ” เสียงสั่นกึกๆเหมือนจะเรียกสติของคนชอบสร้างความเย็นให้กลับมา  อากาศรอบข้างอุ่นขึ้นเล็กน้อยนัยน์ตาสีฟ้ายังฉายแววกรุ่น

“ อย่าทดสอบความอดทนของฉันให้มากนัก เฟลิโอน่า เกรเดเวล” น้ำเสียงเย็นเยียบดังออกมาขากคนความอดทนต่ำ ที่กำลังจะตบะแตก

“ ไม่ได้ทดสอบฉันแค่พูดเฉยๆ” คำพูดเนิบๆราวไม่ใส่ใจแต่เจ้าของกลับหัวเราะลั่นอยู่ในใจภายใต้หน้ากาก ฟาโรห์ชั้นเยี่ยม

“ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” นัยน์ตาสีน้ำตาลตวัดกลับมามองก่อนจะยิ้มยั่ว

“ แกจะมีปัญญามาทำอะไรฉัน ไอ้น้ำแข็งตายซาก”

นัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยวาวโรจน์ คนความอดทนต่ำขยับเข้ามาใกล้นักยั่วจนติดกัน แล้วดึงร่างของแม่จอมยุ่งขึ้นมาก่อนจะโน้มลงไปจนแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกัน มือขาวสะอาดยึดดวงหน้าหวานไว้ก่อนจะตรึงสายตาของหล่อนไว้ด้วยดวงตาคู่สวย คนชอบหาเรื่องถึงกับเข่าอ่อนและคงจะลงไปกองกับพื้นถ้ามือคนชอบฉวยโอกาสไม่ คว้าเอาไว้  หน้าหวานแดงก่ำดูน่ารักสมหญิงจนนัยน์ตา แข็งกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆกับคนที่นานๆทีจะแสดงท่า ทางสมหญิง

ไอ้น้ำแข็งงี่เง่า

เฟรินด่าคนตรงหน้าในใจมันก็รู้อยู่ว่าเขาขัดมันไม่ได้ แล้วยังจะทำ

เจ้าชายบ้านไหนเค้าขอบฉวยโอกาสกับสาว

จะบ้านไหนได้ล่ะ...ถ้าไม่ใช่ ปรินซ์คาโล วาเนบลี แห่งคาโนวาล

เมืองที่ดูยังไงก็ไม่น่าเชื่อหากจะบอกว่าเจ้าชายเป็นคน ชอบฉวยโอกาส

คิงหน้าบากที่ถ้าเธอไม่ได้ไปเห็นกับตาก็คงไม่เชื่อว่า เป็นคนโรแมนติกขนาดนั้น

แล้วยังจะเจ้าชายตรงหน้าอีก

คนที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าภาพในเวลาไม่กี่ปี

คนอะไรพอโกรธก็เอาแต่ผลิตความเย็น พอหึงก็ฉวยโอกาส

แย่...

ความคิดเดียวที่ปรากฏในใจ

แย่ที่เธอดันมาติดบ่วงเสน่ห์ของเจ้าชายน้ำแข็งอย่างมัน

“ จริงสิวันนี้มีประชุมของผู้คุมกฎ” คำโกหกที่ไม่เนียนเลยของเจ้าหญิงคนสำคัญที่กำลังพยายามขยับตัวออกห่างหัว หน้าป้อม แววตาคู่สวยฉายแววเอ็นดู

“ เท่าที่รู้ผู้คุมกฎจะประชุมวันพรุ่งนี้”

“ เขาเลื่อนแล้ว” เจ้าหล่อนยังไม่สายเถียง

“ เลื่อน... ตอนไหนทำไมฉันไม่รู้”

เฟรินเริ่มคิดหนัก มือเล็กพยายามแกะมือใหญ่ที่กำลังรุกรานเธอ  

“ เขาเพิ่งประกาศออกมาข่าวเลยยังไม่กระจาย” นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววรู้ทันจนเฟรินทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ 

มันจะยั่วไปถึงไหน

แล้วมือมันจะอยู่นิ่ง ๆไม่ได้หรือไง

เฟรินนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างข่มอารมณ์ มือใหญ่เลื่อนมาที่ท้องของเธอ อล้วคำพูดที่ไม่สมควรพูดก็ดังมาจากเจ้าชายคาโลที่ไม่เคยรู้วิธีเอาใจสาว

“ ยังไม่ได้ขี้หรือไง ท้องป่องเชียว”