คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ง้อสาว
ตุบ
หมอนอีกใบถูกเขวี้ยงไปที่พื้น ก่อนที่เจ้าตัวยุ่งจะกระโดดลงไปแล้วตั้งหน้าตั้งตาต่อยหมอนใบนั้นโดย จินตนาการให้เป็นหน้าใครบางคนที่สร้างความหงุดหงิดให้เธอเป็นที่สุด
ไอ้คาโลบ้า
ง้อประเทศไหนเขาง้อกันแบบนี้
ไอ้เราพอเห็นมันเปิดประตูเข้ามาก็นึกว่าจะพูดดี ๆ แต่ที่ไหนได้กลับกลายเป็นกวนตีน
‘เป็นไงบ้าง ขี้แล้วใช่มั้ย คราวหลังเวลาปวดขี้ก็อย่าอั้นนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย ฉันเป็นห่วง’
คิดแล้วก็ยิ่งโมโห นี่มันเห็น หน้าเธอติดคำว่าปวดขี้อยู่รึไง ถึงได้ทักแต่อย่างนั้น
ถึงไอ้คำว่าเป็นห่วงจะชวนให้ใจเต้นอยู่บ้าง แต่พอมองหน้ามันนี่ก็อย่างกับมีคนมาจับกรอกปากพูด ทำเอาอดไม่ได้จนต้องไปสร้างรอยแผลให้หน้าหล่อ ๆของมัน
เมื่อเฟรินเริ่มเมื่อยจึงโยนหมอนขึ้นเตียง ชั่วครู่ความคิดสุดแสนบรรเจิดก็แวบเข้ามาในหัว เฟรินยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วมองไปที่ประตูแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบวิ่งไปใส่กลอนประตูทันที นัยน์ตาสีน้ำตาล มองเตียงของบุรุษที่บัดนี้กำลังไปประชุมกับผู้พิทักษ์ป้อมอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มที่ดูน่าขนลุกปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานที่กำลังฉาย รอยสะใจ
คาโลยืนอยู่หน้าห้องตัวเองเป็นเวลานาน นึกแค้นเพื่อนสนิทอยู่รำไรเพราะหลังจากประชุมเสร็จทายาทนักฆ่าก็บอกว่าง่วง นอน แล้วชิ่งไปทันที
วันนี้ประชุมนานมากเมื่อเทียบกับครั้งก่อน ๆ เสียงในห้องเงียบไปแล้วแต่ไม่รู้ว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไปจะเจอกับอะไร คิ้วเรียวของคาโลขมวดเป็นปมแน่นก่อนจะคลายออกพร้อมกับการ เปิดประตู
นัยน์ตาสีฟ้าสอดส่องไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่พบกับร่างของใคร คาโลถอนหายใจอย่าง โล่งอก ขายาวก้าวฉับๆไปยังโต๊ะประจำที่บัดนี้มีขนาดใหญ่กว่าเดิม มีโคมไฟขนาดย่อมตั้งอยู่ด้านซ้ายของโต๊ะ
โต๊ะที่เป็นระเบียบเสมอ ไม่ว่า เจ้าของโต๊ะจะงานยุ่งเพียงใด
แต่แล้วนัยน์ตาสีฟ้าก็ไปสะดุดอยู่ที่ร่างบางที่นั่งขด อยู่ที่กำแพง
มันคงรอจนหลับ...
คาโลขยับตัวไปทางร่างบอบบางก่อนจะร่ายมนต์ รอยช้ำค่อยๆหายไปจนมองไม่เห็นนัยน์ตาคู่สวยที่มักจะแสดง ความเย็นชาเสมอแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนที่เห็นได้ไม่บ่อยนักปากบางแย้มรอย ยิ้มมุมปาก
“ หนาว” เสียงหวานดังขึ้น มือเล็กลูบแขนเบาๆ คาโลขมวดคิ้ว
ห้องที่ไม่ได้เปิดเครื่องทำความเย็นไว้เลยจะหนาวได้ไง หรือว่า...
มือขาวเอื้อมไปจับหน้าผากมนเบาๆก่อนจะชักมือออกอย่างรวด เร็ว
ตัวร้อนอย่างกับไฟ...
“ หนาว” เสียงหวานดังขึ้นอีกรอบ
“ เฟริน” คาโลเรียกแต่หญิงสาวยังไม่รู้สึกตัว
“ หนาว” คาโลรีบอุ้มคนป่วยไปที่เตียง แต่เมื่อจะวางร่างลงไปที่เตียงเจ้าหล่อนก็เกร็งตัวเอาไว้ มือ ร้อนจัดกอดเจ้าชายคนสำคัญไว้แน่น หน้าหวานขยับเข้า มาจนจะติดดวงหน้าขาวๆของคาโลก่อนจะทิ้งน้ำหนักไปที่ไหล่กว้าง
“ เฟรินไปนอนที่เตียง”
“ ฮื้อ” เสียงครางเบาๆ
“ เฟรินไปนอนที่เตียงเถอะ เดี๋ยว ไข้ไม่ลด” น้ำเสียงแสดงถึงความห่วงใยของผู้พูด
“ ไม่เอาเตียง ไม่เอา...” เสียงครางซ้ำๆพร้อมกับการเพิ่มแรงรัด ร่างที่ฉวย โอกาสกอดเจ้าชายคนสำคัญสั่นเทา
“ ไม่เอาเตียง...” น้ำเสียงคราวนี้สั่นเครือทำเอาคนถูกฉวยโอกาสก้มลงไปมองหน้าคนพูดก่อนจะทำ หน้าตกใจ
“ เฟรินร้องไห้ทำไม” แต่เสียงนุ่มกลับเรียกน้ำใสๆให้ไหลออกมาอีกครั้ง
“ ไม่เอาเตียง...” คาโลขมวดคิ้วอีกครั้งแต่ก็เดินออกมาจากเตียงแล้วตรงไปที่โซฟาขนาดใหญ่กลาง ห้องแล้ววางร่างเจ้าหญิงคนสำคัญลงอย่างทะนุถนอมแต่มือเล็กยังไม่ยอมปล่อย
“ หนาว” เสียงเครือดังขึ้นอีกครั้ง
“ เดี๋ยวไปเอาผ้าห่มให้” คาโลแกะมือคนป่วยออกก่อนจะเดินไปที่เตียงเพื่อหยิบผ้าห่มมาให้สตรีคนสำคัญ
“ อย่าไปที่เตียง...” น้ำเสียงเสียงปนสะอื้นทำให้คาโลหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมาทันที นัยน์ตาสีน้ำตาลที่คลอไปด้วยน้ำใส ๆ ปรือขึ้นเล็กน้อย มือเล็กที่พยายามยกขึ้นตกลงไปบนโซฟาอย่างหมดแรง ท่าทางที่ดูน่าสงสัย สายตาพ่อมดคนเก่งแห่งคาโนวาล
... เตียงมีอะไร
คาโลก้าวฉับ ๆไปที่เตียงโดยไม่ฟังเสียงห้ามที่ดังจากปากคนป่วย มือ ขาวกระชากผ้าห่มออกทันที
ความคิดเห็น