Fanfic Baramos หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน ปีสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด

ลำดับตอนที่ #3 : คนที่ไม่อยากมี

“ เฟลิโอน่า เกรเดเวล” น้ำ เสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ผู้พูดเป็นอย่างดี ทำเอาเพื่อนร่วมห้องสองคนถึงกับกลืนน้ำลายอึก บรรยากาศรอบห้องเริ่มเย็นขึ้นตามอารมณ์ที่ครุกรุ่นของเจ้าชายแห่งคาโนวาล

ก๊อก ๆ ๆ

เสียง เคาะประตูดังขึ้นทำให้เฟรินรีบวิ่งไปเปิดโดยไม่ลังเล อุณหภูมิห้องกลับสู่ปกติทันทีที่ประตูเปิดอ้า ร่างบางของเจ้าหญิงเรนอนก้าวเข้ามาในห้อง

นัยน์ตา สีชมพูกวาดมองสมาชิกในห้อง ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ทายาทนักฆ่าที่เอาแต่นั่งก้มหน้า เฟรินมองอาการของเพื่อนก็ดีดนิ้วเสียงดัง ทำเอาคิลเงยหน้ามามองอย่างไม่สบอารมณ์

“ ดีดนิ้วทำไมของแก”

“ เห็นนักฆ่าไก่อ่อนอายสาว” คำพูดกลั้วเสียงหัวเราะของเฟรินทำให้นัยน์ตาสีม่วงของนักฆ่าไก่อ่อนวาวโรจน์ นึกอยากจะเฉือนปากเจ้าคนปากไม่อยู่สุขออก  ถ้าไม่ติดว่านัยน์ตาสีฟ้าที่จ้องมาตลอดนั้นเย็นเยียบอย่างน่าขนลุก  คิลจึงทำได้เพียงคาดโทษเจ้าหล่อนไว้ในใจ 

“ มีอะไรหรือ มาเสียดึกดื่น”  หัวหน้าป้อมอัศวินคนปัจจุบันถามขึ้น เรนอนจึงนำจดหมายออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปให้คนช่างยั่วที่กำลังแลบลิ้นปริ้นตาใส่เพื่อนสนิท

“ มีจดหมายถึงคุณเฟลิโอน่าค่ะ” นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววฉงน

“ ถึงฉัน ... ท่าจะเป็นจดหมายร้องเรียน”

“ จดหมายร้องเรียน” คิลทวนคำพูดอย่างแปลกใจ “ ร้องเรียนเรื่องอะไร”

“ วะไอ้นี่  ส่งหัวขโมยไปเป็นผู้คุมกฎมันคงจะได้จดหมายชื่นชมมั้ง  ประสาท” คำด่าทิ้งท้ายทำให้คนถูกด่าหันควับ คาโลส่ายหน้า

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ  เดี๋ยวคุณมาทิลด้าจะว่าเอา” เจ้าหญิงคนงามจึงเดินออกไปท่ามกลางความเสียดาบของคนปากเปราะ

“ ไม่น่ารีบกลับเลย  น่าจะอยู่เป็นกำลังใจให้คนแถวนี้อีกซักหน่อย” คิลหันควับไปที่คนช่างยั่วทันที 

“ แทนที่จะมานั่งทะเลาะกัน ลองดูจดหมายเสียก่อนไม่ดีกว่าหรือ” มวยคู่เอกที่เกือบจะเกิดจึงมีอันยกเลิกไป ก่อนที่จะโดนคนความอดทนต่ำจับแช่แข็งข้อหา ทำตัวน่ารำคาญ  เฟรินจึงเปิดจดหมายที่ไม่มีการจ่าหน้าซองออกอ่าน  ก่อน จะทำหน้าเหวอ แล้วทิ้งจดหมายราวต้องของร้อน คาโลเห็นอาการจึงรีบคว้าจดหมายที่ตกลงพื้นมาอ่าน ก่อนจะทำหน้าเหวอไปอีกคน จนคิลต้องดึงจดหมายไปอ่านบ้าง นัยน์ตาสีม่วงเบิกกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความขบขัน

ก๊าก  

เสียงหัวเราะของคิลดังลั่นจนคาโลปวดหัวตุบ ๆ

มันจะปลุกคนทั้งป้อมรึไง... นัยน์ตาสีฟ้าเบือนมาสบนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ยังแสดงอาการช็อกค้าง   คิลเดินเข้ามาตบไหล่ดังป้าบ

“  แกจะตกใจอะไรนักหนา  แค่คู่หมั้นเองทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”

“ แค่” น้ำเสียงเกือบจะเป็นกรีดร้อง “ แกบอกว่าแค่คู่หมั้นเองงั้นหรือ แบบนี้มันไม่เรียกว่าแค่แล้วโว้ย”

มวย เล็ก ๆ ที่เกือบจะเกิดขึ้นหลายครั้งจึงเกิดขึ้นทันที ตามด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายของสาวน้อยเมื่อนักฆ่าเป็นฝ่ายได้เปรียบ การกระทำที่คาโลถอนหายใจอย่างนึกปลง

“ เด็ก” คำพูดนั้น ๆเรียกหมัดเล็ก ๆแต่หนักเกินตัวให้ลอยมาที่หน้าขาว ๆของคาโล คนความอดทนต่ำจึงได้เข้าไปร่วมวงที่เขาปรามาสว่า ‘เด็ก’

ห้องของหัวหน้าป้อมที่ควรจะเงียบสงบที่สุดจึงได้กลายเป็นห้องที่ส่งเสียงเอะอะโวยวายมากที่สุดในป้อม