คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่2.2
อย่าเอาตนเองเป็นใหญ่...
บทที่2.2…
สมาชิกใหม่ของเรือนจำทั้งเจ็ดคนถูกเรียกเหมารวมๆว่าเดอะแก้งค์ ลู่หานคิดว่ามันปัญญาอ่อน แต่ไม่พูดออกไป ซึงฮยอนบอกว่าคนต้นคิดคืออิมแทบิน เป็น”พี่เบิ้ม”คุมแดน
แดน1...คือชั้นแดนที่ลู่หานกับเด็กใหม่ทั้งหมดอยู่ เป็นแดนของนักโทษชั้นดีกับพวกขาจรรอการส่งตัวไปตามทัณฑสถานหรือเรือนจำที่อื่นแบบลู่หานนั่นเอง แดนชั้นถัดไปก็ลดหลั่นสถานะของนักโทษกันไป แดนสุดท้ายคือแดน7เป็นศูนย์รวมนักโทษขั้นโหด แม้แต่ผู้คุมยังขยาด
“เด็กใหม่ ไอ้เดอะแก้งค์ พวกมึงนอนติดส้วมนู่น”เสียงเข้มๆของคนที่ลู่หานคิดว่าคืออิมแทบินบอกแล้วชี้ไปยังสุดเรือนนอน เรือนนอนของพวกเขาเป็นเรือนนอนไม้ขัด เวลาหนึ่งทุ่มตรงนักโทษทุกคนจะถูกเรียกตัวเข้าแถวเช็คชื่อแล้วให้เรียงแถวขึ้นเรือนนอน พร้อมกลอนประตูที่ถูกลั่นล็อกทันที ไม่มีการเปิดอีกครั้ง เลยจำเป็นต้องมีสุขาอยู่ด้านในเรือนนอน
มีเตียงอยู่ประมาณสิบ เรียงกันอยู่หน้าประตูทางเข้าเรือนนอน และแน่นอนทุกหลังมีคนจับจองแล้ว ลู่หานเห็นว่าหนึ่งในคนที่ได้นอนเตียงคือชเวซึงฮยอน...เพื่อนใหม่ที่รู้จักกันวันนี้
ที่นอนของเด็กใหม่ๆที่เข้ามาอยู่ห่างไกลประตู ติดกับส้วม แต่มันก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียว ส้วมที่ว่าก็สะอาดดี ไม่ได้โสมมด้วยสิ่งปฏิกุล ก็แค่ส่งกลิ่นเหม็นจากของเสียในร่างกายก็เท่านั้น ที่เหม็นสุดของเพราะผู้ชายเกินครึ่งร้อยอยู่ด้วยกัน นิสัยผู้ชายฉี่แล้วไม่สนใจจะกลบกันอยู่แล้ว เมื่อคนหนึ่งไม่ราด อีกคนก็ไม่ราด ทับถมจนกลิ่นปัสสาวะมันรุนแรง
“พี่ครับ...เราขอนอนเตียงไม่ได้เหรอ” คนที่จำได้ว่าชื่อมุนฮีจุนพูดถาม คำถามโง่ๆที่ใครๆก็ตอบได้...ว่าไม่มีสิทธิ์ และดูท่าว่าคำถามของฮีจุนดันเสือกไปสะกิดติ่งพี่เบิ้มแทบินเข้าเสียด้วย ตาชายหนุ่มเลยหรี่ลง พร้อมเสียงหัวเราะเหอะในลำคอ อิมแทบินจิ๊ปากแล้วเดินเข้าหาเจ้าของเสียงที่ถามคำถามเมื่อครู่ เดินวนรอบร่างของจุนฮี
“มึงว่าอะไรนะเด็กใหม่...มึงอยู่นี่มาเกือบวันไม่มีใครบอกมึงถึงกฎของที่นี่เหรอ?”เสียงเข้มเอ่ยถาม ท่าทางดูน่าเกรงขามหวาดกลัว คิมแทฮาหรือไอ้ใหญ่ที่ลู่หานเรียกจนติดปาก ไอ้หน้าเหี้ยที่เก๋าทำร้ายคนไม่มีทางสู้เมื่อเช้าหลบไปอยู่ด้านหลังสุดเหมือนหมาขี้ขลาด นี่สินะที่จงอินมันห้ามเขาไว้ เพราะรู้ว่าถ้าเข้ามารวมกับคนอื่นในเรือนจำแล้ว
...ให้เก่งจากไหนก็ต้องยอมตกเป็นล่าง...
ให้เก๋าแค่ไหนก็ไม่พ้นโดนรุมยำจนเละเทะ
นักโทษคนอื่นเฮตะโรมาล้อมพวกเขาเอาไว้ ลุ้นกันตัวโก่งว่าเด็กใหม่จะโดนสักกี่ตีนข้อหาถามคำถามโง่ๆขัดใจพี่เบิ้ม ยกเว้นไอ้ซึงฮยอนที่เห็นมันหันหลังให้แล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงมันเลย
...อะไรของแม่ง...ไหนบอกเพื่อนกัน ไม่คิดจะช่วยเพื่อนบ้างเหรอวะ?
“ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ”ไอ้ยองฮาโค้งหัวจะติดเข่าขอโทษขอโพยพี่เบิ้มแทบิน มันดันหัวฮีจุนให้ก้มลงด้วย อิมแทบินทำเพียงยืนกอดอกมองสองเด็กใหม่ที่แทบจะลงไปกราบอยู่ที่ปลายเท้า ก่อนที่ฝ่ามือกร้านหนาจะวกไปจิกผมของจุนฮีอย่างแรงให้ลุกขึ้นยืน
“โอ้ย!!”มุนจุนฮีร้องลั่น ลู่หานสังเกตมินซอกที่ยืนใกล้ๆกันก็สะดุ้งตัวตามไปด้วย มือเล็กยกขึ้นลูบที่ผม คงยังขยาดที่โดนแทฮากระชากผมอยู่
“เห็นแก่ว่าเพิ่งเข้ามาวันแรกกูจะยังไม่เอาความมึงมากนะไอ้อ่อน”อิมแทบินยื่นหน้าไปใกล้ใบหน้าของไอ้ฮีจุน มันหลับตาปี๋เพราะความหวาดกลัว มือของมันสองข้างกุมข้อมือหนาคล้ายการอ้อนวอนให้ปล่อยมันแต่ก็ยิ่งทำให้แทบินจิกระชากผมให้แน่นมือขึ้นเท่านั้น
“ถ้ามึงลึมที่ผู้คุมบอกกูจะบอกมึงอีกครั้ง พวกมึงทุกตัวฟังเอาไว้ให้ดีด้วย”พี่เบิ้มแทบินผลักไอ้ฮีจุนลงไปกอง มันกุมหนังหัวร้องโอดโอยลนลานจะคลานหนีแต่ก็ไม่ไวไปกว่าเท้าของอิมแทบินที่เหยียบลงที่กลางหลังดังอั้ก ไอ้ยองฮาจะช่วยเพื่อนแต่ก็ถูกกันตัวเองไว้จากสายตานิ่งๆของนักโทษคนอื่น มันเลยทำได้เพียงยืนนิ่งๆดูมุนฮีจุนที่กำลังโดนเหยียบกลางแผ่นหลังอยู่บนพื้น
“คุก...ก็เหมือนเหมือนมหาวิทยาลัยระบบโซตัส ‘มาก่อนย่อมเป็นพี่ มาหลังย่อมเป็นน้อง’ ต่างกันที่มหาวิทยาลัยมีไว้ดัดขดสมองแต่คุกมีไว้ดัดสันดานคน...”อิมแทบินพูดเสียงเรียบ ฝ่าเท้าขยี้บนหลังคนใต้อาณัติอย่างแรงให้มันร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะยกขาขึ้นแล้วกระทืบไปแรงๆทีหนึ่ง ลู่หานขมวดคิ้ว ถ้าจะเข้าไปช่วยมันก็คงไม่ได้ เหมือนที่ฮีจุนจะทำก็ไม่สามารถทำได้
“พวกกูสั่ง พวกมึงทำตาม พวกกูห้าม พวกมึงไม่มีสิทธิ์”ย่อตัวลงกระชากหัวคนตกเป็นรองอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าของมุนฮีจุนเงยขึ้นมามีแต่คราบน้ำตา
อ่อนแอพอกัน อดจะปรายตามองคนที่หงอตัวงออยู่ข้างๆไม่ได้ มือของลู่หานยกขึ้นตบบ่าเล็กเชิงปลอบขวัญ เห็นไอ้จงอินมองด้วยสายตาล้อๆแต่ลู่หานไม่ได้สนใจแม่ง เห็นคนกลัวจนตาขาวเบ้ปากจะร้องไห้แม่งยังนึกว่าเขาจะเต๊าะเอาทำเมียอีก สันดานคน
เหตุการณ์ค่อยๆกลับเข้าสู่สภาวะปรกติเมื่ออิมแทบินถ่มน้ำลายใส่หน้าไอ้ฮีจุนเป็นการปิดท้ายแล้วก้าวอาดๆกลับไปที่เตียงหลังของตน พวกนักโทษที่มายืนล้อมลุ้นร่วมก็ล่าถอยกันไปด้วย ไอ้ยองฮาถลาไปดูอาการเพื่อนทันที มีแต่คราบน้ำตาเปรอะเปื้อน มุนจุนฮีกอดเพื่อนแน่นยามถูกดึงให้ลุกขึ้นไปนอนข้างๆส้วมอย่างที่พี่เบิ้มเขาสั่ง
“กูนอนนอกสุด!”ไอ้แทฮาหมาขี้ขลาดเมื่อกี้กล่าวเสียงกร้าว ชิงล้มตัวลงนอนนอกสุดห่างจากส้วมมากที่สุดทันที ลู่หานเหยียดมุมปาก พยักเพยิดหน้าให้ไอ้ยองฮาเอามุนฮีจุนไปนอนต่อจากไอ้แทฮา เห้นสภาพแล้วสมเพช
ไอ้จีอานอนต่อจากไอ้ยองฮา เหลือสามคนที่ยงยืนนิ่ง จนเมื่อไอ้จงอินดันมินซอกไปนอนต่อจากไอ้จีอาแล้วมันก็ล้มตัวลงนอนต่อเลยนั่นล่ะถือเป็นการจัดที่นอนแบบลงตัวในคืนแรกของการได้ใช้ชีวิตในเรือนจำแห่งนี้
อีก6วัน...ลู่หานจะต้องถูกส่งตัวไปที่อื่น นึกใจหายถ้าต้องแยกที่ไปกับไอ้จงอิน ถึงแม่งจะห่ามๆหน้าเหี้ยๆแต่มันก็ถือเป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่ถูกคล้องตรวน ถ้าไม่มีมันกับน้องชายมันลู่หานคงอดข้าวยาวนานที่สุดในชีวิตเลยกระมัง
กลิ่นส้วมที่อยู่ข้างๆไม่ได้น่าพิสมัย ลู่หานพลิกตัวหันเข้าหาไอ้จงอิน เด็กใหม่ทุกคนไม่มีหมอนเลยต้องยกแขนขึ้นหนุนต่างหมอน ดวงตากลมโตยังเบิกโพรงในความมืดเพราะผู้คุมสับไฟลงไปสักครู่
...คิดถึงแม่...
ปลายจมูกมันร้อนขึ้นมา ลู่หานไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่มีน้ำตาที่ไหล มีแค่ก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่คอหอยก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามกลืนมันลงไป
“พระเอกร้องไห้เหรอไอ้สัตว์”เสียงทุ้มๆดังอยู่ข้างๆ ลู่หานหลับตาลงแล้วซุกใบหน้าลงกับแขน แต่ก็รู้สึกได้ว่าฝ่ามือใหญ่ๆของจงอินที่นอนข้างกันวางลงบนกลุ่มผมของตนเอง
“นอนนะลูก...”
..
.
พ่องสิสัตว์...
ถึงจะกร่นด่าแม่งในใจว่าทำเหมือนตัวเองเป็นพ่อของลู่หาน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อนคนนี้ทำให้ลู่หานยิ้มออกมาได้ ก่อนที่ความเหนื่อยล้าและง่วงงุนจะคืบคลานจนกลืนกินสติไป
เช้าวันใหม่มาพร้อมเสียงเคาะลูกกรงเหล็กดังลั่น ลู่หานสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งงงงวย เพิ่งเห็นว่าเมื่อคืนที่หนุนแขนตัวเองกลายเป็นไปนอนหนุนแขนจงอินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ตื่น สัตว์”ตบอกไอ้คนที่ไม่ยอมตื่นแม้ผู้คุมแม่งเอาพลองเคาะลูกกรงจนเรือนนอนจะไหวแล้วก็ตามที
“อื้อ...”คนที่นอนถัดจากไอ้จงอินงัวเงียขึ้นมาเพราะเสียงดัง ลู่หานเห็นว่าแขนอีกข้างของเพื่อนผิวเข้มแบ่งไปเป็นหมอนรองหัวคนตัวเล็กด้วยเหมือนกัน...ไม่ปวดแขนตายห่าเหรอวะ
“จงอิน ตื่น”เรียกมันอีกรอบ เพราะทุกคนเริ่มลุกจากที่นอนหยิบอุปกรณ์อาบน้ำของตัวเองเพื่อไปทำธุรส่วนตัวกันแล้ว ก็เหลือแต่ไอ้เดอะแก้งค์7หน่อที่ยังอยู่กับที่ เหตุผลก็เพราะเราทั้งหมดไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำ ไม่มีเสื้อผ้าตัวที่สอง ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
“เออ...สัตว์ ตบจนอกกูจะยุบละเหี้ย ลุกแล้ว”จงอินมันเครือครางเหมือนหมีก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทำหน้ามึนๆ ลู่หานเดินไปหาผู้คุมที่ยังยืนจ้องพวกเขาเหมือนจะสั่งให้ออกมาเสียที ไม่รีบกระบองไฟฟ้าที่อยู่ในมืออาจได้ฟาดลงบนหลังใครสักคนแน่ๆ
“พวกเราไม่มีชุดใหม่ สบู่ด้วย”
“ไปเบิกกับสหกรณ์”
...แล้วสหกรณ์คือเหี้ยไรวะ?? ไม่ขยายความอะไร ผู้คุมแม่งก็เดินลงเรือนนอนไปแล้ว ลู่หานไม่สนอีก6คนที่เหลือ ร่างโปร่งเพรียวพาตัวเองลงจากเรือนนอนมา สายตามองหาคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนใหม่เมื่อวาน แล้วก็เห็น...ชเวซึงฮยอนกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ซึงฮยอน”เรียกอีกคนเอาไว้ได้ทัน ร่างสูงหันมาเห็นว่าเป็นลู่หานก็ยิ้มให้
“ขอโทษนะที่เมื่อคืนไม่ได้ช่วยพวกมึง”เริ่มเปิดฉากด้วยคำขอโทษ ดูสายตาของซึงฮยอนก็พอรู้ว่ามันรู้สึกผิดจริงๆ ลู่หานบอกปัดไปว่าไม่เป็นไร
“กูอยากได้ชุดกับสบู่ ผู้คุมบอกให้กูไปเบิกกับสหกรณ์”เขาบอกจุดประสงค์ ซึงฮยอนทำหน้างงๆแต่แล้วก็ร้องอ๋อขึ้นมา ฉีกยิ้มกว้างแล้วจูงมือลู่หานเดินดุ่มๆไปอีกทาง สวนกับจงอิน มินซอกแล้วพวกแทฮาพอดีชายหนุ่มเลยเรียกให้พวกนั้นตามตนเองมา
สหกรณ์ที่ผู้คุมว่ามันก็ไม่ต่างอะไรจากร้านค้าของชำ ติดตรงที่ของจริงๆไม่มีให้พวกเราเลือกสรร นอกจากแคตตาล็อกเล่มเล็กก็มีแค่ปากกากับใบออร์เดอร์เท่านั้นที่อยู่ในสหกรณ์
“แล้วกูจะซื้อยังไง เงินกูไม่มีหรอกนะ ที่ติดตัวไอ้เหี้ยผู้กองคริสแม่งยึดกูไปหมดแล้ว”ลู่หานถาม ซึงฮยอนสายหน้าพรืด
“ไม่เป็นไร เซ็นไว้ก่อน เดี๋ยวทำงานใช้ได้”มันคงหมายถึงการทำงานแลกกับข้าวของงั้นสินะ?
เด็กใหม่7คนเลือกสั่งของที่ต้องการ สำหรับลู่หานเลือกรายการไปแค่ชุดอีก1ชุด ลำพังอยู่แค่อีก6วัน มีสองชุดก็พอถมถืด เห็นมีราวผ้าหลังห้องน้ำ นักโทษคงซักผ้าแล้วตากไว้ตรงนั้น ส่วนชั้นในลู่หานสั่งไปสามเอา ขอเยอะๆหน่อย เขาเป็นพวกไม่ชอบใส่ของซ้ำหรือกลับหน้านอน แค่ตัวละไม่กี่พันวอน ขนท่อนเชื้อเห็ดไม่เท่าไหร่ก็คงหมดแล้ว
ของใช้อื่นลู่หานเลือกสบู่ ยาสระผม และแฟ้บไว้ซักผ้า เห็นไอ้จงอินมันจะติ๊กเลือกสบู่เหมือนกันเลยบอกให้มันไม่ต้อง เดี๋ยวใช่ร่วมกันก็ได้ แค่6วันเท่านั้น
“น้องติ๋ม ไม่ซื้ออะไรหรือไง”ไอ้จีอาถามคนตัวเล็กที่ยืนเฉย ไม่ยอมรับใบออร์เดอร์มาเขียน หัวทุยๆส่ายไปมา
“ผมทำงานใช้ไม่ไหวหรอก”เสียงเล็กๆตอบกลับมา ซึงฮยอนบอกว่ายิ่งงานเหนื่อยเช่นพวกเกษตรกรรมยิ่งใช้หนี้เร็วขึ้น ดูท่าคิมมินซอกคงทำเกษตรกรรมไม่รอด
“แล้วจะเอาชุดที่ไหนใส่?”เป็นไอ้จงอินที่ถาม มันเลิ่กคิ้วขึ้นเมื่อมินซอกไม่ตอบมัน ไอ้นั่นบ่นอุบอิบอยู่กับตัวเองว่าไม่เป็นไร
ไม่เป็นไรได้ไงวะ 6วันเชียว ได้เน่าแน่ๆ ไม่ราแดกก็สังคังถามหา แล้วกางเกงชั้นในอีกล่ะ?
“ถ้ากลัวทำงานใช้หนี้ไม่ไหวก็มาลงออร์เดอร์เดียวกับฉัน หรือไม่ก็ไอ้จงอิน พวกฉันคงไม่ทนกับคนที่ใส่กางเกงในและชุดเดิมไปตลอด6วันหรอกนะ”ลู่หานพูด ยื่นใบออร์เดอร์ไปตรงหน้าคนตัวเล็ก
“พระเอกอีกแล้วสัตว์ กูไม่อยากพระเอไปกับมึงนะไอ้เหี้ย”ไอ้จงอินบ่นอุบ แต่มันก็ยื่นใบออร์เดอร์มาให้มินซอกอยู่ดีแถมยังมีการบอกตบท้ายว่าไม่ต้องลงออร์เดอร์เดียวกับลู่หาน ให้ลงออร์เดอร์มันไป เพราะอีกวันสองวันน้องมันคงเอาเงินมาฝากให้
แหม...ไม่พระเอกเลยคิมจงอิน
TBC.
หายหัวไปมุ่งสู่ความสำเร็จมาค่ะ
บอกอีกรอบนะคะ เรื่องนี้แต่โดยยึดเอาลู่หานเป็นตัวตั้ง คงคล้ายๆพ้อยท์ออฟวิวไหมเราไม่แน่ใจ แต่ลู่หานคือตัวดำเนินเรื่องค่ะ คนอื่นรอบตัวลู่หานทั้งหมดเราขอข้ามไปบ้าง ไม่พูดถึงบ้าง แต่ถ้ามันอ่านแล้วขัดๆก็บอกเราได้นะ เพิ่งลองแต่งเหมือนกันแบบนี้ กดดันตัวเองสุดๆ
รายละเอียดการใช้ชีวิตในคุกบางจุดเราข้ามไป ไม่รู้ว่าคนอื่นจะอยากรู้ไหม? 555 แต่ถ้ามีเวลาจะมาเพิ่มนะคะ รักนะชุ้บๆ
ขอบคุณแท็กในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ เราตามไปดูแล้ว ดีใจจุงเบย♥
#ฟิคคนคุก
แมลงจี่...
ความคิดเห็น