คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8
นภัทรไปทำงานตามปกติ ซึ่งวันนี้เรืองฤทธิ์ไม่ได้มาส่งตามเคยเพราะว่ารายนั้นติดเวรเช้า วันนี้นภัทรจึงต้องออกมาหารถแท็กซี่ตามเรืองฤทธิ์ได้โทรมาบอก
“เฮ้อ วันนี้เป็นอะไรนะ รถไม่มีเลย”
นภัทรบ่น อีกไม่กี่นาที เขาเกรงว่าจะเข้าบริษัทไม่ทัน
รถคันหนึ่งแล่นมาตรงข้างๆเขาพอดี ก่อนที่กระจกรถนั้นจะเลื่อนลง
“กัน น้องกันนี่”
ภาคิณนี่เอง นภัทรหันไปมองก็รีบเดินหนี เพราะรู้ดีว่าถ้านภัทรคุยกับผู้ชายคนอื่นๆที่เรืองฤทธิ์ไม่ชอบหน้าละก็ต้องเป็นเรื่องแน่ นภัทรเลือกที่จะเดินหนี
ภาคิณเห็นว่านภัทรเดินหนีไปรีบลงมาทันที
“น้องกันครับ”
นภัทรไม่หยุดเดินหนี เขาเห็นเรืองฤทธิ์ไปชกภาคิณก็ทั้งละอายใจและไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะตนด้วย
แต่ภาคิณไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เพราะเขาไม่ได้มีเจตนาร้าย
“กัน”
ภาคิณวิ่งเร็วกว่าเดิม จนทันนภัทร
“กัน เอ่อ กลัวพี่หรอ”
นภัทรอึกอัก
“เปล่าครับ คือกันแค่รู้สึกผิดที่ทำให้พี่เจ็บตัวเมื่อวันก่อนนะครับ”
ภาคิณยิ้มอ่อนโยนให้
“นึกว่าอะไร เรื่องนั้นพี่ไม่ถือสาหรอก ริทมันเป็นน้องรหัสพี่ พี่จะโกรธมันได้ยังไง”
นภัทรทำหน้าไม่ถูก
“นี่กัน มาทำอะไรหรอ แล้ววันนี้ริทไม่ส่งหรอ”
ภาคิณถาม เดาจากการที่เรืองฤทธิ์แสดงท่าทีว่าหวงน้องนั้นพอจะเดาได้ว่าเรืองฤทธิ์ต้องมาส่งนภัทรแน่ไม่ว่านภัทรไปไหนก็ตาม
“ครับ”
นภัทรตอบสั้นๆ
“งั้นพี่ไปส่งมั้ย”
นภัทรนิ่งไปสนิท ก่อนที่จะปฏิเสธ
“อย่าดีกว่าครับ กันไม่อยากให้ริทโกรธ”
“ริทจะโกรธได้ยังไง ที่พี่ทำไปเพราะห่วงกันนั่นแหละ ริทน่าจะเบาใจนะที่มีคนที่รู้จักช่วยดูกัน”
ภาคิณถามอ่อนโยน
“อย่าดีกว่าครับ ริทเป็นคนที่ไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ผม พี่โน่ไม่รู้หรือครับว่าริทเป็นคนยังไง กันขอตัวนะครับ”
นภัทรเดินเลี่ยงไปทันที พอดีมีแท็กซี่คันนึงมาพอดี นภัทรเลยไปกับรถแท็กซี่คันนั้น ภาคิณได้แต่ถอนหายใจ
“โม ถามหน่อย ว่า ทำไมริทถึงได้หวงกันขนาดนั้น ถึงขนาดที่ไม่ให้กันคบค้าสมาคมเลยหรอ”
ภาคิณถามอีตแฟนสาว ที่ตอนนี้ไม่ต่างกับเพื่อนผู้ชายเขาไปแล้ว
“เออสิ ริทนะทั้งห่วงและหวงสุดๆ ใครเข้าใกล้ไม่ได้หรอกไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ตาม แต่ก็นั่นแหละ น้องชายคนเดียวแถมอ่อนต่อโลกขนาดนั้น ก็ต้องหวงธรรมดา
ภัทรธิดาว่าไปตามความคิด ก่อนที่จะสงสัย
“แล้วแก จะถามถึงน้องกันทำไม”
ภาคิณยิ้ม ภัทรธิดาเห็นสายตาก็รู้ทัน
“อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย”
ภาคิณเงยหน้ามอง
“ทำไมละโม แกก็รู้ว่าเราจริงใจนะเว้ย”
ภัทรธิดาส่ายหน้า
“มันไม่ได้เกี่ยวว่าแกจะจริงใจหรือไม่ มันเกี่ยวที่ว่าริทเป็นคนหวงน้องมากถึงมากที่สุด ริทไม่ยอมให้แกไปยุ่งกับแฝดเขาหรอก ดูจากวันที่อยู่ที่โรงพยาบาล พอริทมาถึงก็ชกแกขนาดนั้น นี่ ริทมันจะตัวเล้ก็จริง แต่พอโมโหก็น่ากลัวเอาเรื่อง นี่แกคิดจะไปจีบน้องเขา มีหวังว่าแกคงไม่มีทางสมหวังหรอก”
“เราจะพิสูจน์ให้ได้ว่าเราจริงใจกับกัน ริทมันต้องเห็นสิวะ”
ภัทรธิดาระอา บทจะตื้อก็ตื้อจริงๆ
“แก ชอบน้องกัน จริงๆหรอ”
ภาคิณยอมรับ
“ใช่ ฉันรักกันมานานแล้ว รักมาตั้งนาน แต่เพิ่งจะรู้จักก็คราวนี้ โม แกช่วยพูดให้ริทเข้าใจได้ไหม”
ภัทรธิดาส่ายหน้า ภาคิณยังตื้อ
“นะ โม ช่วยฉันหน่อยเหอะ ริทมันเคารพแก น่าจะฟังแกอยู่”
ภัทรธิดาวางกาแฟที่อยู่ในมือ
“ไอโน่ เราเตือนด้วยความหวังดีนะ แก อย่ายุ่งกับกันเลย ริทมันไม่ฟังใครหรอกนะ จริงอยู่ ริทมันเคารพฉันก็จริง แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ ริทไม่มีทางฟังหรอก ตัดใจเหอะว่ะ”
ภาคิณนิ่ง
น้องรหัสเขาไม่ฟังใครขนาดนั้นเลยหรอ
“แต่ว่าเรา”
แต่เพื่อนสาวขัดซะก่อน
“ไอ้โน่ ถ้าเกิดว่าริทไม่ได้เป็นคนหวงน้องขนาดนั้น เราพอจะช่วยได้ แต่แกก็เห็นนี่ โมว่าตัดใจเถอะ คนอื่นๆมีมากมาย ไม่ได้มีน้องันคนเดียวหรอกนะ”
ภาคิณหันมาทางเพื่อนทันที
“แล้วทีและโม แกรักน้องฐิสามาก ไม่กลัวเลยว่าพี่ชายเขาจะไล่ยิงขนาดไหน จนแกสามารถพิสูจน์ ว่าแกสามารถดูแลน้องฐอได้ แกยังทำได้เลย ทำไมเราจะทำไม่ได้และโม”
“พี่เคลลี่ กับไอ้ริท ไม่เหมือนกันนะเว้ย พี่เคลลี่ยังมีเหตุผลพอ และพอจะเข้าใจบ้าง แต่ไม่ใช่ไอ้ริทมันนะ ริทไม่มีการฟังอย่างใด แต่จะว่าไป ถ้าแกสามารถพิสูจน์ได้ว่าแกจริงใจกับกันจริงก็ไม่แน่ ริทมันก็เคยยอมให้กันมีแฟนอยู่”
ภัทรธิดาโพล่งออกมา ภาคิณสงสัย
“กัน เคยมีแฟนหรอ”
ภัทรธิดาพยักหน้า
“อืม 5 คน แต่ว่า จะแต่งงานทีไรมีปัญหาทุกที”
ภาคิณงง ปัญหา ปัญหาอะไร
“มีอะไรหรอวะ”
ภัทรธิดาเหลือบตามอง
“คือ ไม่รู้ว่า แกจะเชื่อรเองพวกนี้หรือเปล่านะ คือ กันน่ะ กำลังจะแต่งงานกับแฟนมาแล้ว 5 คน แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง คนรักของน้องกันทุกคน มีอันเป็นไปทุกคน จนทุกคนหาว่า น้องกันเป็นคนกินผัว ดวงกาลกิณี”
ภาคิณอึ้ง
“เห้ย จะบ้าหรอ มีที่ไหนกัน”
“มีไม่มีไม่รู้หรอกนะ ถ้าเราไม่เห็นกับตา จนน้องกัน ไม่คิดจะรักใครเลย แล้วบอกตรงๆนะ แม้แต่เราที่ไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้ ก็อดอึ้งไม่ได้ นี่อีกเหตุผลนึง นี่เราไม่อยากให้แกไปยุ่งกับน้องกันเท่าไหร่”
ภัทรธิดาพูด ก่อนที่จะดื่มกาแฟต่อ
ภาคิณรู้สึกสงสารนภัทรขึ้นมาทันใด นภัทรคงจะเจ็บปวดมาไม่น้อยสินะ
“โม แล้วแบบนี้ ริทว่าไง”
ภัทรธิดาหันมาทางเพื่อน
“ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่สั่งกันว่าไม่ให้มีแฟนอีกเลย แล้วถ้าใครทำท่าจีบกัน ริทมันสั่งให้กันเลิกยุ่งทันที ริทหวงกันมาก ถึงขนาดเคยให้กันลาออกจากที่ทำงาน”
“ขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่ ไอ้โน่ แล้วที่สำคัญอะไรทั้งหมด น้องกันไม่เชื่อในความรักอีกต่อไปแล้ว น้องกันไม่อยากเสียใจเพราะคิดว่าตนเองเป็นต้นเหตุทำให้คนรักน้องกันมีอันเป็นไป ดังนั้นได้ยินแบบนี้ แกยังจะจีบน้องกันต่ออีกหรอ ฉันว่าตัดใจเหอะ เพราะยังไง แกก็ไม่สมหวังหรอก”
ภัทรธิดาเตือนด้วยความหวังดี
ภาคิณยิ่งฟังยิ่งเห็นใจนภัทร กันคงจะเสียใจและทุกข์มาก
จะมีหนทางไหนนะ ที่ทำให้เขา เป็นคนดูแลนภัทรได้
เขาอยากเป็นคนนั้น
คนที่ขอดูแลหัวใจนภัทรเอง
“โม บ้านของริทอยู่ไหนหรอ”
ภัทรธิดาส่ายหน้า
“อืม เรื่องนี้โมไม่รู้นะ เพราะว่าริทไม่เคยพาเพื่อนคนไหนเข้าบ้านเลย เราเองก็เหมือนกัน มีอะไรพบกันข้างนอกตลอด แล้วถ้าวันไหนริทไม่ได้เข้าเวร ริทก็ไม่ออกไปไหนเลย วันนั้นอยู่กับกัน โน่ ขอร้องเถอะ ฉันไม่อยากเห็นแกเดือดร้อนนะเว้ย”
ภาคิณถอนหายใจ
เรืองฤทธิ์เลิกงานแล้ว กำลังจะออกจากโรงพยาบาล เป็นช่วงที่ภูหิรัณย์ออกมาพอดี
“ริท จะรีบไปไหนหรอ เซนอยากไปทานข้าวเญ้น ริทไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
แต่ว่าร่างเล็กกลับปฎิเสธ
“ไม่ล่ะ ริทจะรีบไปรับกัน”
“แหม แค่แปบเดียวเองนะริท”
“ก็บอกว่าไม่ไง”
เรืองฤทธิ์เลือกที่จะเดินไปทางอื่น โดยไม่สนใจภูหิรัณย์แม้แต่น้อย
“หึ กัน ทำไมแกต้องเป็นมารหัวใจฉันด้วย เพราะแกคนเดียว ทำให้ริทไม่เคยมองฉันเลย”
ภูหิรัณย์หงุดหงิด ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา
“แกงส้ม คืนนี้เราเจอกันที่เดิมนะ”
ภูหิรัณย์วางสาย ก่อนที่จะพึมพำ
“ซักวัน ฉันจะทำให้ริทสนใจฉันให้ได้ ฉันต้องเป็นพี่สะใภ้ไอ้กันให้ได้ และถ้าได้เมื่อไหร่ แกจะโดนฉันไล่ออกไปจากชีวิตริทแน่ ทีนี้ ฉันจะได้ทำให้ริทมีความสุขซักที”
เรืองฤทธิ์ขับรถมารอที่หน้าบริษัทนภัทร ใช้เวลาอยู่นานนภัทรก็มาที่รถเขา
“ริท รอกันนานมั้ย”
เรืองฤทธิ์ยิ้ม
“ไม่ล่ะกัน นี่อยากทานอะไรไหม”
นภัทรยิ้ม
“งั้น กันขอไปร้านพี่ฮั่นได้ไหม กันอยากทานกาแฟ”
เรืองฤทธิ์หน้าบึ้ง
“ริทไม่เคยให้กันดื่มกาแฟ กาแฟไม่ดีต่อสุขภาพนะ”
นภัทรหน้ามุ่ย
“ทีริทดื่มได้เลย ริท กันโตแล้วนะ ให้กันทำอะไรที่ผู้ใหญ่เขาทำบ้างสิ”
“ไม่ล่ะ ถ้าจะไปร้านไอ้ฮั่น ได้ แต่กันจะดื่มกาแฟไม่ได้ เข้าใจมั้ย กันดูแลสุขภาพดีกว่านะ”
นภัทรขัดใจเมื่อถูกเรืองฤทธิ์ห้าม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ก็ได้ กันดื่มนมก็ได้”
เรืองฤทธิ์พอใจ
“นี่สิ สมกับเป็นน้องของริทหน่อย”
เรืองฤทธิ์พานภัทรไปที่ร้านของอิสริยะเพื่อนเขาตามที่นภัทรต้องการ สีหน้ายิ้มตลอดเวลา
“อ้าว ริท มาได้นฃยังไงวะ แล้วนี่ พากันมาด้วย”
อิสริยะทักทายเพื่อน พอเห็นนภัทรก็ยิ้มให้
“อืม เออ กูขอมอคค่าละกัน ส่วนกัน วันนี้เอานมช็อกโกแลตนะ แล้วเอาเค้กวานิลาด้วย”
“เออ แปบนึง เดี๋ยวจัดให้”
เรืองฤทธิ์มองไปทั่วร้านอย่างระแวง อิสริยะเห็นแบบนั้นก็บอกให้ เพราะรู้ว่าเรืองฤทธิ์คิดอะไรอยู่
“ไอ้แกงมันไม่อยู่หรอก มันไม่เข้าร้านมาหลายวันแล้ว”
“หรอ เออ ช่างเถอะ”
เรืองฤทธิ์โล่งอก วันนี้ม่มีใครคอยมาป้วนเปี้ยนกับนภัทรแล้ว แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย
ผ่านไปซักครู่ ของที่สั่งทุกอย่าง ถูกวางที่ตรงหน้า
“เอา มาแล้ว”
“เออ ขอบใจ รีบไปได้แล้ว”
อิสริยะส่ายหน้ากับความหวงน้องของเพื่อน
“มึงนี่น้า กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย คิดมาก”
เรืองฤทธิ์มองขวับ อิสริยะไม่พูดอะไรต่อ
นภัทรเลยหันมาดุแฝดพี่
“ริท พี่ฮั่นเชื่อใจได้ริทก็น่าจะรู้”
เรืองฤทธิ์ส่ายหน้า
“ไม่รู้ล่ะ ริทไม่ให้ใครเข้าใกล้กันทั้งนั้นแหละ ริทไม่อยากให้ใครมาทำให้กันเจ็บ”
นภัทรได้แต่เงียบ เรืองฤทธิเห็นว่านภัทรไม่พูดอะไรก็พอใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะสบายอารมณ์ไปกับบรรยากาศ
…………………………………………………………………………………………………………..
อัพแล้วจ้า
ความคิดเห็น