ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่9
"พวกคุณเป็นใคร"
ทันที่นภัทรลืมตาและมองทุกคนที่อยู่รอบตัว คิ้วก็ขมวดเป็นปมเสียแถมถามคำถามที่แต่ละคนพากันงงเต้ก
พากันมองหน้าไปมา สีหน้าแต่ละคนแบบ อะไรวะ
"สมองกระเทือนเปล่าเนี่ยเจ๊กันนี่ไหนดูสิตั้มมี่ดูให้"
ตั้มมี่เดินกรีดกรายเข้าไปหา แต่ทันทีจับแตะแขนนภัทรเท่านั้นแหละ นภัทรก็สะบัดแขนอย่างแรงราวกับขยะแขยงพร้อมกับพูดที่ทำเอาทุกคนอ้าปากค้าง
"กล้าดียังไงมาแตะตัวกูยัยกระเทยหน้าหลุ่มฝังศพ"
อ้าวอินี่ วอนปากแตกไหมยัยแดดเดียว. ตั้มมีรคิดในใจ
"กัน เอ็งเป็นอะไรของเอ็ง"
ปฏิภาณถามนภัทรอย่างงงๆ นภัทรหันขวับทันที
"นี่ลุงเป็นใครเนี่ย"
ภาวินีหันขวับ
"เป็นบ้าอะไรห้ะยัยกะเทยถ่าน. จู่ๆก็ตื่นขึ้นมาแล้วด่าทุกคนกราดซะขนาดนี้สมองกระเทือนเลยหรือไง"
"หุบปากไปเลยนะยัยกะเทยหน้าลิงคิงคอง อย่าคิดว่าเป็นกิ๊กพี่อาร์แล้วฉันจะเกรงใจนะ"
"ห้ะ"
ภาวินีอ้าปากค้าง ทำเอาสองสาวคู่หูพากันมากระซิบ
"เจ๊ยัยกันนี่เป็นอะไรท่าทางแปลกๆ แต่เอ้ะ เจ๊มีกิ๊กด้วยหรอ"
ภาวินีหันมาแว้ดใส่สองสาวหน้าหมีทันที
"จะบ้าหรอ ฉันรักผัวคนเดียวย่ะ"
"กันนี่"
เสียงผู้มาใหม่มาทำให้ทุกคนหันไปมองหลังจากสะดุ้งได้สติ
หลังจากงงมานาน
นภัทรมองผู้มาใหม่ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นเรืองฤทธิ์มา ใบหน้างงๆในสมองมีแต่คำถามใคร เรืองฤทธิ์เข้ามาใกล้
"ฟื้นซักทีนะกันนี่ริชชี่เป็นห่วงมากแน่ะ"
นภัทรอึ้ง แปลกจริง ทำไมมีแต่คนเรียกกันนี่ผีบ้าอะไรนี่ล่ะ งง แล้วกันนี่น่ะใคร
แต่แล้วก็รู้สึกปวดหัวรุนแรง
"โอ้ย ปวดหัว"
"กันนี่ๆ"
ทุกคนตกใจเมื่อนภัทรร้องขั่นกุมขมับทุกคนพากันประคองให้นภัทรนอนลง
"กันนี่ สงสัยสมองแกจะกระเทือนมากสมองสมงไปหมด นอนก่อนๆ"
"อือๆ"
นภัทรรับคำไม่นานนักก็หลับไป ทุกคนได้แต่งงไปหมดว่าทำไมเป็นแบบนี้
"ยัยกันนี่เป็นอะไรไปเนี่ย"
"อือ"
"แก้ม. เป็นยังไงบ้างลูก" ใครเนี่ย. นี่คือคำถามที่อยู่ในหัว.
ว่าแต่ที่นี่. ที่ไหนอ่ะ. เหมือนโรงพยาบาลเลย. เอ้ะ. ก็โรงพยาบาลนี่นา.
ว่าแต่เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"น้าเป็นใครคะ"
"ไอ้แก้ม"
ทีนี้อาณัตพลที่ยืนอยู่ฝั่งนึงของเตียงงง. ทำไมน้องเขาพูดแบบนั้นล่ะเนี่ย
"แก้ม. นี่มึงโกรธแม่อยู่หรือไงที่พูดอะไรแบบนั้น"
"เอ้ะ"
วิชญาณีงง. พลางมองหน้าชายหนุ่มที่มองเห็นตอนนี้. ว่าแต่
สุดหล่อคนนี้น่ะใคร
"พี่ล่ำคะ. ว่าแต่พี่ล่ำเป็นใครละคะเนี่ย. หล่อจัง. เอ. ว่าแต่ นี่กันนี่อยู่ที่ไหนน่ะ"
"หือ"
งงเป็นไก่ตาแตกกันเป็นแถว. จู่ๆวิชญาณีเรียกตัวเองว่ากันนี่. งงครับงงบอกได้คำเดียว
"แก้ม"
เสียงผู้มาใหม่เข้ามาอีกคน. ทำเอาร่างที่นอนอยู่บนเตียงหันมามองและทำหน้างงๆ
"อ้ะ"
"แก้ม. เห้ย. เราดีใจนะเว้ยที่แกฟื้นได้ซักที. นี่รู้เปล่าว่าแม่มึงห่วงหึงแค่ไหน"
"นี่นายเป็นทอมนี่. อยู่ดีๆก็เข้ามาเกาะ. บอกไว้ก่อนนะฉันชอบชายแท้ไม่ชอบชายเทียม"
"ไอแก้ม"
ลลนาเกาหัวแกรกงงตามทุกคนทันที
"แก้มบ้าอะไรยะฉันชื่อ. โอ้ย. ปวดหัว"
วิชญาณีร้องลั่นเมื่อรู้สึกปวดหัวอย่างแรงและก็ล้มนอนบนเตียงดิ้นอีกครั้ง. สินจัยใจไม่ดี
"อาร์. แกไปตามหมอมาเร็วลูก"
"ครับ"
อาณัตพลรับคำมารดาก่อนที่จะรีบออกจากห้องผู้ป่วยทันที. ส่วนวิชญาณียังร้องปวดหัวจนสลบไปอีกครั้ง. ทำเอาคนที่เหลือในห้องตกใจกันหมด
"แก้ม ลูกแม่"
"ไอแก้ม"
"คนไข้จะมีอาการค้างเคียง. ช่วงนี้จะรู้สึกปวดหัวเพราะว่าศีรษะคนไข้ยังมีบวมช้ำจากอุบัติเหตุ. ช่วงนี้จะปวดหัวหน่อยน่ะครับ"
"แน่ใจนะว่าลูกสาวดิฉันจะไม่เป็นอะไรมากกว่านี้"
"ครับ. แค่จะมีอาการปวดหัวบ้างเท่านั้น. เป็นปกติอาการศีรษะที่ได้รับการกระทบกระเทือนมา. สักอาทิตย์อาการเหล่านี้จะหายไป. ส่วนตอนนี้ให้คนไข้พักผ่อนก่อน. หมอจอตัวก่อนนะครับ"
"แน่ใจนะครับว่าน้องสาวผมจะไม่เป็นอะไรจริงๆ"
อาณัตพลถาม. เพราะเมื่อกี้รู้สึกว่าวิชญาณีแปลกๆ
อาจจะสมองกระเทือนก็ได้
"จากการตรวจไม่มีอะไรครับ. สมองคนไข้ช้ำเล็กน้อยเท่านั้นอย่างที่บอกนะครับ. ช่วงนี้จะปวดหัวบ่อยเท่านั้น"
"แน่ใจหรอคร..."
"ตาอาร์. คุณหมอต้องไปนะลูก"
"ก็ผม"
"เอาเถอะครับคุณอาณัตพล. ตอนนี้คุณวิชญาณีไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ศีรษะช้ำและบาดเจ็บตามตัว. ส่วนอื่นไม่ต้องกังวลนะครับ"
คุณหมอยืนยันหนักแน่น. อาณัตพลได้แต่เงียบปล่อยให้หมอทำตามหน้าที่แม้ว่าจะรู้สึกแปลกๆก็ตาม. สินจัยส่ายหน้า
"ถามแบบนั้นรบกวนคุณหมอเขานะตาอาร์. ถ้าแก้มไม่ได้เป็นอะไรจริงๆก็อย่าถามอะไรเลยลูก"
"ก็ผมรู้สึกแปลกๆนี่ครับ. แก้มมันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้นี่ครับ"
แน่นอน. เพราะตั้งแต่เล็กจนโต. น้องสาวเขาไม่เคยพูดอะไรทำนองที่ดูจะมำให้เขาขนลุกแปลกๆเหมือนตอนนี้.
สินจัยถอนหายใจ
"แก้มคงจะมีอาการเบลอบ้างนั่นแหละตาอาร์. น้องเพิ่งฟื้นนะลูก"
สินจัยดุ. ทำให้อาณัตพลได้แต่เงียบ
และก็สงสัยเหมือนเดิม. และนอกจากอาณัตพลแล้ว
ยังมีลลนาอีกคนที่งงเหมือนกัน
เพราะตั้งแต่รู้จักวิชญาณีมา. มันมีแต่. เห้ย. วะ. น้องสาวคนสวย. อะไรงี้
แต่ไอ้คำที่ว่าพี่ล่ำงี้.
ลลนาไม่เคยได้ยิน
................
เดี๋ยวมาต่อตอนหน้านะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น