คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7
ภาคิณพานภัทรมาส่งโรงพยาบาล เพื่อให้หมอนั้นตรวจเช็กร่างกายว่าร่างบางบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ตอนนี้นภัทรปลอดภัยดีแต่ว่าตอนนี้ยังไม่ฟื้น หมอจึงให้นภัทรมานอนที่ห้องรอดูอาการ
ร่างสูงมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม แพขนตางอนทำเอาเขาใจเต้นส่ำไม่เป็นจังหวะ
ไม่นึกเลยว่า จะเจอนภัทรอีกครั้ง
“ในที่สุด พี่ก็เจอนายซักที คนในฝันของพี่”
ภาคิณพึมพำในใจ มือเรียวใหญ่ลูบไล้ใบหน้าอ่อนโยน
“ฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะ คนในฝันของพี่”
เรืองฤทธิ์พยายามถามคนแถวนั้นว่าเห็นนภัทรบ้างไหม แต่พบว่าไม่มีใครให้คำตอบเขาซักคน ร่างเล็กรู้สึกเกรี้ยวกราด
“กัน หายไปไหนกันแน่”
ร่างเล็กสบถ ทั้งเป็นห่วงและหวงแหน เกรงว่านภัทรอาจจะถูกใครที่ไม่หวังดีมารังแกอีก
“ทำยังไงดีวะ”
ในตอนนั้น มีรถคันนึงแล่นมาจอดข้างเขาพอดี
“อ้าว ริท มาทำอะไรแถวนี้หรอ”
ภัทรธิดานั่นเอง วันนี้เธอเพิ่งไปส่งแฟนสาวมาเลยกลับบ้านซึ่งต้องใช้ถนนเส้นนี้ แต่บังเอิญเห็นเรืองฤทธิ์เดินหน้าเครียดหน้าบริษัทที่ทำงานนภัทร
“สวัสดีครับพี่โม นี่พี่จะกลับบ้านหรอ”
ภัทรธิดาพยักหน้า
“เออ เอ แต่ริทเราดูท่าทางร้อนรนนะเนี่ย มีอะไรหรอ เอ้ะ ป่านนี้ริทน่าจะกลับบ้านแล้วนะ”
เรืองฤทธิ์รู้สึกอารมณ์ไม่ดี
“คือ ไม่รู้ว่ากันหายไปไหนครับ นี่ริทมารอตั้งนานแล้ว พอไปเดินหาก็ไม่เจอ ผมล่ะเป็นห่วงกันจริงๆ กันถ้าเกิดอะไรขึ้นมาคงแย่”
เรืองฤทธิ์บ่น ภัทรธิดาเข้าใจ
“แล้ว ไม่มีใครเห็นเลยหรอ”
เรืองฤทธิ์ส่ายหน้า
ตอนนั้นโทรศัพท์ดังมาพอดี
“ไอ้โน่โทรมา”
เรืองฤทธิ์ไม่ได้สนใจอะไรนัก พอภัทรธิดาคุยโทรศัพท์กับภาคิณก็ไม่มีอะไร ถ้าไม่ได้ยินคำนี้จากพี่สาวคนสนิท
“อะไรนะ นายขับรถชนคนที่บริษัทนี้หรอ เมื่อไหร่ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหนเนี่ย เออ เดี๋ยวไปหา”
เรืองฤทธิ์ได้ยินคำว่าภาคิณรถชนคนที่หน้าบริษัทของนภัทร ทำให้ร่างเล็กสัมผัสได้ว่าเกี่ยวข้องกับนภัทร
“เออ ริท เดี๋ยวพี่ไปหาไอ้โน่มันก่อนนะ ไอ้โน่มันขับรถชนใครไม่รู้หน้าบริษัทนี้แน่ะ พี่ไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวครับพี่โม โรงพยาบาลอะไรหรอครับ”
ภัทรธิดาตอบให้
“เป็นโรงพยาบาลxxนี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ”
“ครับ”
ภัทรธิดาขับรถออกไป เรืองฤทธิ์รู้สึกสังหรณ์ว่าคนที่ถูกชนจะเป็นนภัทร เรืองฤทธิ์เลยตัดสินใจขับตามไป
“ไม่นะ กัน”
นภัทรลืมตาขึ้นมา ภาพที่ปรากฏเมื่อเปิดตาครั้งแรกคือเพดานสีขาวสะอาดตา
“ทะ ที่นี่ที่ไหน”
ภาคิณที่ยืนอยู่ข้างๆก็รีบมาดู
“น้องครับ”
“หือ”
นภัทรมองบุคคลที่มาอยู่ข้างๆเขา
“นี่ ผมเป็นอะไรหรอ”
ภาคิณยิ้มให้
“คือว่าราถูกรถชนน่ะ จำได้หรือเปล่า”
นภัทรงง ก่อนที่จะนึกเหตุการณ์นึกย้อนไป
“จริงด้วย เราถูกรถชนนี่นา โอ้ย”
นภัทรขยับตัว แต่รู้สึกปวดหัวเลยอุทาน ภาคิณรีบประคอง
“นี่ อย่าเพิ่งขยับตัวสิ ถึงจะไม่บาดเจ็บอะไรแต่ก็ต้องระวังนะ”
ภาคิณเตือนด้วยความเป็นห่วง นภัทรอึ้ง
“นี่ผมไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ใช่ เราแค่สลบไป”
นภัทรโล่งอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมานี่เขาคงถูกเรืองฤทธิ์ต่อว่าแน่ๆ รายนั้นยิ่งห่วงเขามากเสียด้วย
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
นภัทรหันไปทางภาคิณ
นภัทรยิ้ม
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองที่ไม่ค่อยระวัง พี่ไม่ผิดหรอกครับ”
“โตโน่”
เสียงผู้มาใหม่ ทำเอาทั้งสองหันไป
ภัทรธิดานั่นเอง ก่อนที่หญิงสาวจะเห็นนภัทร
“เอ้ะ นี่กันนี่ ไอ้โน่ คนที่แกชนนี่เป็นน้องกันเองหรอ”
ภัทรธิดาหันมาถามเพื่อนเขาด้วยเสียงขุ่นๆ ถ้าเกิดเรืองฤทธิ์รู้ขึ้นมาเรื่องใหญ่แน่
“โม รู้จักน้องคนนี้ด้วยหรอ”
ภัทรธิดาหันไปทางเพื่อน
“ยิ่งกว่ารู้จักอีก นี่ถ้าเกิดว่าพี่ชายกันรู้เข้าละก็ รับรองว่าที่นี่ระเบิดแน่”
ภาคิณงง นภัทรเริ่มใจไม่ดีเลย
“จริงด้วยพี่โม ถ้าริทรู้ว่าผมโดนรถชนต้องแย่แน่”
ภาคิณสะดุดกึก ริท ริทงั้นหรอ
“โม นี่มันยังไง หมายความว่าไง ริท ริทนี่ใช่”
ภัทรธิดายังไม่ทันตอบอะไร ก็มีผู้มาใหม่เดินเข้ามา
“กัน”
“ริท”
นภัทรร้องเสียงหลง เรืองฤทธิ์รีบเดินเข้ามาทันที ยิ่งทำให้ภาคิณแปลกใจหนักกว่าเดิม
“กัน เป็นอะไรหรือเปล่า บาดเจ็บตรงไหน”
“คือ ริท กัน เอ่อ”
นภัทรพูดไม่ออก เรืองฤทธิ์ตามมาเจอเขาที่นี่แล้ว
ภัทรธิดางง
“ริท อย่าบอกนะว่านายขับรถตามพี่มา”
เรืองฤทธิ์ไม่ตอบ ก่อนที่จะหันไปทางคนที่ขับรถชน
ด้วยสายตาที่ทำเอาภาคิณอึ้ง
ผัวะ
หมัดเล็กๆแต่หนักๆซัดเข้าเต็มหน้า ทำเอาร่างสูงเซถลา เรืองฤทธิ์จะเข้าไปซ้ำด้วยความโกรธจัด จนภัทรธิดาต้องห้ามไว้
“ริท ใจเย็นๆ ไอ้โน่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ปล่อยผม พี่โม ผมจะฆ่ามัน”
เรืองฤทธิ์จะกระโจนใส่ภาคิณ ร่างสูงถึงกับมึน
“ไอ้พี่โน่ กล้าดียังไงน้องของริท หา”
ภาคิณตะลึง
“ริท น้องคนนี้เป็นน้องของริทหรอ”
“ใช่แล้วไอ้โน่ ริทเป็นฝาแฝดกัน คนนี้แหละฝาแฝดไอ้ริทมัน”
ภัทรธิดาเป็นคนตอบ ภาคิณตกใจไม่น้อย ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้
ยิ่งไปกว่านั้น
เพิ่งเคยเห็นรุ่นน้องตนเองในอารมณ์โมโหร้ายขนาดนี้มาก่อน
“ริท พี่เขาไม่ตั้งใจชนกันนะ กันผิดเองที่ไม่ระวัง”
นภัทรพูดเตือนสติ เรืองฤทธิ์เลยเย็นลง
“กัน ไม่บาดเจ็บใช่ไหม”
“อื้อ”นภัทรพยักหน้า
เรืองฤทธิ์ค่อยอารมณ์เย็นลง ก่อนที่จะหันไปทางภาคิณ
“ผมขอโทษครับ ผมโมโหไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ”
ภาคิณพยักหน้า นึกไม่ถึงว่าคนที่ตนแอบชอบมาหลายปี ที่แท้เป็นฝาแฝดกับรุ่นน้องเขาเอง
โลกกลมดีนะ
“ขอบคุณนะครับ ที่พากันมาโรงพยาบาล แล้วนี่ กันไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“”อืม พี่ขอโทษนะริท ที่”
เรืองฤทธิ์ยกมือห้ามเสียก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ช่างเถอะ กัน กลับบ้านกับริทนะ”
นภัทรยังมึนๆ ก่อนที่จะตกลง
“อืม กลับก็ได้ เอ่อ พี่ครับ ผมขอโทษแทนพี่ชายผมด้วยนะครับ ริทเขาค่อนข้างจะเป็นห่วงผมมาก ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ”
ภาคิณยิ้มให้ เรืองฤทธิ์เห็นสายตาภาคิณที่มองนภัทรแล้วไม่สบอารมณ์
“ไป กัน เดี๋ยวไปห้องชำระเงินกับริท แล้วจะได้กลับบ้านกัน”
“อือ พี่โน่ครับ ขอบคุณนะครับ ที่พาผมมาส่งโรงพยาบาล”
“ครับ”
ภาคิณตอบสั้นๆ ไม่กล้าพูดอะไรเท่าไหร่
ได้แต่เออออ
และยังคงตกใจปนดีใจ ว่าคนที่ตนรัก อยู่ไม่ไกลไม่ใกล้เขานี่เอง
เรืองฤทธิ์พานภัทรออกไปแล้ว ภาคิณหันมาทางภัทรธิดาเพื่อนสาว
“โม นี่น้องคนนั้นเป็นแฝดริทจริงหรอ”
“ใช่ คนนี้แหละ แฝดริท ชื่อน้องกัน”
ภาคิณยิ้ม ในที่สุดเขาก็รู้ซักทีว่าคนที่ตนรักชื่ออะไร
ภัทรธิดามองหน้าเพื่อน พอจะเดาได้ว่าเพื่อนของตนคิดอะไรอยู่
“เอ่อ ไอ้โน่ ในฐานะที่คบกับแกมานาน ฉันพอจะเดาได้ ท่าทาง นายชอบน้องกันใช่ไหม”
“เอ่อ โม เรา”
ภัทรธิดาตบบ่า
“ไอ้โน่ ถ้าแกชอบน้องเขาจริง ขอเตือน ว่าอย่ายุ่งกับน้องคนนี้”
“ทำไม”
ร่างสูงถาม
ภัทรธิดาส่ายหน้า
“นี่ ไม่เห็นหรอ ดูริทสิว่าทำไม จะบอกอะไรให้ ไอ้ริท มันเป็นคนหวงน้องมันมาก มันคงยอมให้แกไปจีบน้องเขาหรอก”
ภาคิณอึ้ง จากท่าทางที่ไม่เคยเห็นจากรุ่นน้องรหัสตนเองก็พอจะเดาได้เหมือนกัน ท่าทางฝ่ายนั้นจะหวงจริงๆ
“เอ่อ โม แกพอจะรู้บ้านริทมั้ย”
ภัทรธิดาเริ่มไม่เข้าใจ นี่คงคิดจะไปจีบนภัทรสินะ
“ไอ้โน่ รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ ขอเถอะ เลิกคิดดีกว่านะ ริทไม่มีทางยอมให้นายไปคบกันแน่นอน เชื่อฉันเถอะ ฉันรู้จักริทดียิ่งกว่านาย เห็นริทตัวมันเล็กนะ ที่ว่าเวลาโมโห อย่างที่เห็น น่ากลัว ทางที่ดี อย่าไปยุ่งเลย”
ภัทรธิดาเตือนด้วยความหวังดี อีกนับนึงคือนภัทรเองก็มีขื่อเสียงไม่ดีเกี่ยวกับดวงกินคู่ เธอเองก็ห่วงเพื่อนเหมือนกัน เกรงว่าถ้าดวงกินคู่มีจริงๆ เพื่อนเขาคงมีเรื่องเหมือนคนรักของนภัทรที่ผ่านมา
หญิงสาวทะมัดทะแมงเดินออกไป ทิ้งให้ภาคิณยืนคนเดียว
“กัน ในที่สุด พี่ก็ได้เจอซักที”
ร่างสูงพึมพำ
“กัน แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร”
เรืองฤทธิ์ถามขณะที่ขับรถอยู่ นภัทรหันมาทางเรืองฤทธิ์
“ริท กันบอกกี่รอบแล้วว่ากันไม่ได้เป็นอะไร และที่สำคัญกันเป็นฝ่ายผิดนะริท ริทไปชกพี่เขาทำไม”
เรืองฤทธิ์ได้ยินชื่อภาคิณแล้วกำพวงมาลัยแน่น
“ริทวู่วามไปหน่อย ก็มันโกรธจริงๆนะ ริทไม่เคยทำให้กันเจ็บตัวแบบนี้ แต่คนอื่นเจอกันไม่ถึงวันกลับทำกันของริทเป็นแบบนี้แล้ว จะไม่ให้โมโหได้ยังไง”
เรืองฤทธิ์อธิบาย ที่จริงมันมีมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
“หิวหรือยัง”
เรืองฤทธิ์ถาม นภัทรถอนหายใจ
“กันไม่มีอารมณ์กินอะไรแล้วล่ะ”
เรืองฤทธิ์หันมาด้วยท่าทางขุ่นๆ
“กัน กันต้องทานนะ ร่างกายจะได้แข็งแรง”
นภัทรหน้าบึ้ง
“ก็ได้”
แค่นั้น เรืองฤทธิ์ก็ยิ้มพอใจ แต่พอนึกถึงภาคิณเข้า
เขาก็กลับไปสู่โหมดความโกรธทันที
ผู้ชายด้วยกัน
สายตานั้น
เขาดูออก
เขามั่นใจ
ว่าภาคิณ รักนภัทแน่นอน
อย่าคิดมายุ่งกับน้องเขา ไม่งั้น อย่าได้หวังว่าจะเป็นสุขเลย
“ริทเป็นอะไรหรอ”
นภัทรถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเรืองฤทธิ์นิ่งไปนาน แต่สายตาแข็งกร้าวเอามาก
เรืองฤทธิ์ได้ยินก็สะดุ้ง
“ไม่มีอะไรหรอก งั้นเดี๋ยวเราทานอาหารร้านข้างหน้าละกัน”
“อื้อ”
นภัทรยิ้มให้พี่ชาย เรืองฤทธิ์พอใจกับท่าทีนภัทร ก่อนที่จะเลื่อนเคลื่อนรถเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ภาคิณกลับมาถึงบ้าน พอมาถึงก็หยิบรูปนภัทรขึ้นมาดู
นัยน์ตาหวานชวนฝัน รอยยิ้มสดใส
ในที่สุด เขาก็ได้เจออีกครั้ง
“กัน ที่แท้เราก็ชื่อกัน เป็นชื่อที่น่ารักจริง กัน พี่จะมีโอกาสได้ดูแลกันไหมนะ”
ร่างสูงพึมพำ ก่อนที่จะเก็บรูปนภัทรไว้อย่างดี
รูปที่ทะนุถนอม จนวันนี้เขาได้เจอตัวจริงคนที่เขาแอบรักมานานหลายปี
แต่ตอนนี้คงไม่ง่ายแล้ว
....................................................................................................................
ง่วงจัง เดี๋ยวมาอัพใหม่นะคะ เม้นเป็นกำลังใจด้วยจ้า รักนะจุ๊บๆ
ความคิดเห็น