คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6
นภัทรหลังจากที่ได้รับกำลังใจจากอติรุจเขาก็รู้สึกดีพอสมควร เพราะอติรุจพยายามหาเรื่องให้นภัทรได้หัวเราะกับเขาบ้าง นภัทรเองก็ยอมรับว่ารู้สึกดีกับอติรุจไม่น้อย แต่เพราะอติรุจเป็นคนดีมากเกินไป นภัทรไม่อาจจะรับคนดีเข้ามาในจิตใจได้อีกแล้ว เพราะกลัวว่าคนดีๆอย่างอติรุจจะมามีอันเป็นไปเพราะเขาอีกคน เหมือนกับคนรักคนก่อนๆ
“พี่กันครับ วันนี้ไปกินข้าวกับผมมั้ย ผมเห็นว่าพี่กันลงไปกินข้าวคนเดียว”
อติรุจเอ่ยชวน แต่นภัทรปฏิเสธ
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวเที่ยงนี้ริทเขาจะมารับ อีกอย่างพี่ได้ข่าวว่าแคนไปทะเลาะกับริทมา พี่ไม่อยากให้เราเดือดร้อน”
“อ๋อ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พี่ริทน่ะเขาก็แค่ไม่อยากให้ใครมาทำให้พี่กันเสียใจเท่านั้นแหละครับ เขากลัวว่าผมจะไม่จริงใจ แต่ว่าพี่กันไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้าพี่กันไม่ได้รักผมผมก็ไม่เป็นไร สำหรับผม ถ้าพี่กันมีความสุข ผมก็ยินดีแล้วล่ะครับ”
อติรุจยิ้มจริงใจให้ นภัทรรับความรู้สึกนั้น แต่ก็อดกังวลไม่ได้ เขารู้นิสัยแฝดพี่เขาดี เรืองฤทธิ์หวงน้องและรักน้องอย่างเขามาก
“พี่กันครับ”
“หือ”
“คือแคนอยากให้พี่กันรู้นะครับ ว่าแคนไม่เคยหวังอะไรจากพี่เลย และพี่กันไม่ต้องกังวลว่าแคนจะมาเดือดร้อนเพราะพี่กัน ไม่เลยครับ แคนเข้าใจพี่ริทนะครับ พี่กันอ่อนโยนน่าทะนุถนอมแบบนี้ พี่ริทเขาต้องเป็นห่วงมากเป็นธรรมดา แคนยังนึกอิจฉาพี่ริทเลยครับว่าถ้าแคนมีน้องแบบนี้บ้างก็คงจะดี เสียดาย แคนไม่มีพี่น้อง”
นภัทรยิ้มให้
“พี่กันครับ ถ้าพี่กันไม่ได้รักผมก็ไม่เป็นไร แต่จำไว้อย่างหนึ่งนะครับ ถ้าพี่ไม่มีใครให้ปรึกษา อย่าลืมแคนนะครับ แคนยินดีฟังพี่กันทุกอย่างนะครับ”
“ขอบใจนะแคน นายดีกับพี่จริงๆ ดีจนพี่รู้สึกอายจัง”นภัทรเขินเมื่อเจออติรุจพูดแบบนี้เข้า
“ครับพี่กัน”
“ไม่ต้อง น้องของฉัน ฉันดูเองได้”
เสียงใครคนนึงดังเข้า จนทั้งสองหันไปมอง
“ริท”
เรืองฤทธิ์จ้องหน้าอติรุจด้วยสายตาแทบจะกินเลือดเนื้อ ก่อนที่จะดึงนภัทรให้ห่างๆไว้
“มึงทำอะไรน้องกู”
อติรุจงง
“เอ่อ พี่ริท ผมไม่”
“ยังจะมาปฏิเสธอีกหรอ เห็นอยู่ว่ามึงจับมือถือแขนน้องกู ไอ้แคน กูสั่งแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ามายุ่ง”
“เอ่อ ริท แคนเขาไม่ได้”
เรืองฤทธิ์หันมาตวาดนภัทรทันที
“เงียบนะกัน ริทกำลังปกป้องศักดิ์ศรีกันอยู่นะ”
“ริท แคนยังไม่ได้ทำอะไรกันเลยนะ”
นภัทรพูดเสียงดังขึ้นเพื่อให้เรืองฤทธิ์ได้สติ
จนหมอร่างเล็กนึกได้
“เอ่อ ริทขอโทษ”
เรืองฤทธิ์หันมาทางอติรุจ
“ครั้งนี้จะไม่ว่าอะไร แต่อย่ามาเกินเลยกับน้องกู จำไว้ น้องกู กูดูแลเองได้ คนอื่นไม่ต้องเสือก”
เรืองฤทธิ์ชี้หน้าอติรุจ ก่อนที่จะหันมาทางนภัทร ที่ตกใจกับท่าทีตนเอง
“ไปกัน ริทมารับไปทานข้าว หิวหรือยังอ่ะเรา”
นภัทรพยักหน้า ก่อนที่จะเออออตามไป เพราะไม่อยากให้อติรุจเดือดร้อน
“ป้ะ ไปสิ กันก็หิวแล้วเหมือนกัน แคน พี่ไปก่อนนะ”
“ครับพี่กัน”
นภัทรตามเรืองฤทธิ์ไปทันที แอบหันมามองอติรุจด้วยสายตาประมาณว่าขอโทษนะ
อติรุจพอจะเข้าใจ แต่แอบสงสัยเหมือนกัน จริงอยู่ว่านภัทรสมควรน่าหวงแหน แต่นี่มันมากไปไหม ถึงขนาดมิตรภาพที่ดี จะไม่ให้คบค้าสมาคมเลยหรอ
“พี่ริท ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงพี่กัน แต่พี่จะไม่ให้พี่กันคบค้าสมาคมเลยหรอ แล้วแบบนี้คนจะคิดกับพี่กันยังไงนะ”
อติรุจส่ายหน้าเป็นห่วง
“ริท กันบอกแล้วไงว่าแคนเป็นรุ่นน้องที่ทำงานเฉยๆ และแคนไม่ได้ล่วงเกินกัน ริทเลิกคิดมากได้แล้วนะ”
นภัทรว่า เรืองฤทธิ์เองก็เงียบๆ
“ขอโทษนะกัน คือริทไม่อยากให้กันรักแคน”
“กันไม่ได้รักแคน แต่กันเอ็นดูแคนเฉยๆ เหมือนน้องคนนึงเท่านั้น และแคนก็เป็นคนดี ริทจะไม่ให้กันมีเพื่อนดีๆบ้างเลยหรอ”
เรืองฤทธิ์ถอนหายใจ
“ก็ริท ไม่อยากให้กันเจ็บเหมือนที่ผ่านมาไงล่ะ จำไม่ได้แล้วหรอ”
นภัทรอึ้ง
“ริท”
เรืองฤทธิ์เอามือมากุมไว้
“กัน รู้มั้ยว่าริทเจ็บแค่ไหนเวลาเห็นกันร้องไห้ เพราะความเสียใจที่กันมีแต่คนรักคนก่อนๆ กัน ลองคิดดูนะ แคนเป็นคนดีอย่างที่กันว่า แต่สมมุติว่า ถ้ากันรับรักแคนขึ้นมา แล้วนายแคนเกิดถึงคราวอีกคน กันจะไม่โทษตัวเองใช่ไหม ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ”
เรืองฤทธิ์อธิบาย ทำเอานภัทรไปไม่ถูก
“แคนเป็นคนดี แต่ริทไม่อยากให้เรื่องราวแบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำซาก ถ้ากันไม่คิดมากเรื่องดวงกินคู่ค่อยว่าไปอย่าง แต่นี่อะไร ป่านนี้กันของริทยังไม่เลิกคิดมากแล้วจะไม่ให้ริทห่วงได้ยังไง ริทเป็นแฝดของกัน รับรู้ความรู้สึกทุกอย่างของกัน แล้วกันคิดว่าริทเจ็บบ้างมั้ย ที่เห็นน้ำตาของน้องตัวเอง ริทรักกันมากนะ ริทไม่ต้องการเห็นน้ำตาของกันอีก”
ร่างเล็กอธิบาย นภัทรหน้าเศร้า
“กันเข้าใจแล้ว กันขอโทษที่ทำให้ริทลำบากใจ และริทไม่ต้องห่วงนะ แคนเป็นคนดี กันไม่อยากให้แคนเป็นอะไรเพราะกันอีก กันสัญญา กันจะคิดกับแคนแค่น้องชาย กันจะไม่เสียใจอีก ขอโทษนะริท”
นภัทรยอมรับ เรืองฤทธิ์ค่อยเบาใจ
“งั้นก็ดี งั้นเรามาทานข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวริทไปส่งที่ทำงาน”
“อื้อ”
สองฝาแฝดยิ้มให้กัน ก่อนที่ทั้งคู่จะทานอาหารต่อไป
“ขอบคุณนะริท”
นภัทรลงจากรถก่อนที่จะลาพี่ชายฝาแฝด เรืองฤทธิ์ยิ้มให้
“แล้วตอนเย็น ริทมารับนะ”
“อื้อ ขับรถดีๆล่ะ”
“คร้าบ น้องหรือแม่เนี่ย หึหึ”
นภัทรแง่งอน ก่อนที่จะแลบลิ้นใส่
“เป็นได้ทั้งคู่ อยากได้แบบไหนล่ะ”
“ฮ่าๆๆ กันนี่ ริทไม่ก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นริทมารับนะ อย่าไปไหนล่ะ”
“ครับพ่อ”
“ดีมากลูก ไปนะกัน”
เรืองฤทธิ์ขับรถออกไปแล้ว นภัทรเดินเข้าบริษัท
อติรุจเห็นนภัทรเดินเข้ามา เลยถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ริท เขาว่ายังไงบ้างครับ”
นภัทรยิ้มให้
“ริทเขาเข้าใจแล้วล่ะ แคนไม่เป็นอะไรนะ”
อติรุจส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่ล่ะครับพี่กัน แคนเป็นห่วงพี่มากกว่า”
นภัทรยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอก ริทเขาอารมณ์ร้อนไปหน่อย งั้นพี่ขอตัวไปทำงานนะ”
“ครับพี่กัน”
นภัทรเดินไปทำงานแล้ว อติรุจถอนหายใจ
“เฮ้อ ค่อยังชั่วหน่อย อย่างน้อยพี่ริทพี่กันก็เข้าใจแล้ว”
อติรุจว่า ก่อนที่ตัวเองจะกลับไปทำงานบ้าง
อิสริยะกำลังชงกาแฟให้ลูกค้า พอดีธนทัตเดินเข้าร้านพอดี
“อ้าว ไอ้แกง มึง ทิ้งร้านให้กูเหนื่อยคนเดียวเลย มานี่เลย มึงมาช่วยกูเลยนะ”
ธนทัตมองหน้า
“นี่ทำไมวะ กูนี่จะมีธุระอะไรบ้างไม่ได้หรือยังไง วันนี้อุตส่าห์มา แต่ถ้าเพื่อนมาพูดหมาๆแบบนี้กูกลับดีกว่า”
อิสริยะตาค้าง รีบวิ่งไปดึงเพื่อนทันที
“อ้าก แกง พ่อเทพบุตรไม่เคยทิ้งเพื่อนเล้ย ขอโทษ กูขอโทษ แต่ตอนนี้ช่วยกูก่อน นะนะ กูจะตายอยู่แล้ว วันนี้ลูกค้าเยอะชะมักเลย มาช่วยกูก๊อน”
“ก็แค่นั้น จะอะไรนักหนาวะ”
ธนทัตส่ายหน้า อิสริยะโล่งอก วันนี้ไม่ต้องดูลุกค้าคนเดียวแระ
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง
“อ้าว ไอ้ริท วันนี้จะเอาอะไรอ่ะ”
อิสริยะเงยหน้ามองผู้มาใหม่ พอเห็นเรืองฤทธิ์เข้ามาก็ดีใจ เนื่องจากว่าไม่เห็นหน้าเพื่อนหลายวัน ที่สำคัญ เรืองฤทธิ์มักจะซื้อของร้านตัวเองค่อนข้างเยอะ
“เออ วันนี้เอาเค้กวานิลานะ แล้วก็คุกกี้ที่กินประจำ แล้วก็นมน้ำผึ้งร้อนๆนะ อ้ะ สุดท้าย เอสเปรสโซ่เย็น”
“เออ รอสักครู่ เดี๋ยวจัดให้ครับคุณชายริทชานนท์”
อิสริยะยักคิ้วกวนๆ เรืองฤทธิ์แทบจะคว้าอะไรใกล้มือขว้างใส่ เพราะอิสริยะทำท่ากวนทีนมาก
“หนอย กวนตีนกูขนาดนี้ ไม่เล่นหัวเลยล่ะ”
อิสริยะยิ้ม แล้วก็เอามือขยำผมเล่นทันที
“เอ้า แล้วก็ไม่บอก อ้ะๆ เห็นว่าเป็นเพื่อนน่ะเนี่ยถึงเล่นให้ โอโห ผมมึงนี่จะลื่นไปไหนวะ จับแทบไม่อยู่แล้ว”
เรืองฤทธืเข่นเคี้ยว
“เอ่อ ไอ้คุณมึง สนุกพอรึยัง ถ้าสนุกพอเมื่อไหร่บอกกูด้วย จะได้เผาร้าน”
อิสริยะตกใจ
“แว้ก ม่ายนะ ร้านนี้กูยังผ่อนค่าที่ไม่หมด อย่าเผานะ เดี๋ยวกูเจ๊ง”
เรืองฤทธิ์หัวเราะก้ากเมื่อเห็นอิสริยะ
“ไอ้บ้า ประชด เออ เร้วๆนะ ไม่งั้นเผาร้านจริงๆด้วยมึง”
เรืองฤทธิ์สั่ง อิสริยะรับคำก่อนที่จะจัดการให้ เรืองฤทธิ์กำลังหันหลังกลับ แต่พอดีธนทัตเดินออกมาเสียก่อน ทำให้ทั้งคู่มองหน้ากัน
เรืองฤทธิ์มองธนทัตด้วยแววตาไม่พอใจเท่าไหร่ ธนทัตเองก็เช่นกัน ต่างคนต่างมองแทบจะกินเลือดเนื้อ
อิสริยะเห็นว่าท่าจะไม่ดี
“เอ่อ แกง พอดีนมหมดน่ะ มึงไปเอามาให้ทีดิ นะๆ”
ธนทัตมองอิสริยะ
“แล้วทำไมมึงไม่ไปเอาเอง”
อิสริยะชี้ของทันที
“เอ่อ ไอ้คุณแกง ไม่ทราบว่ามึงเห็นกูเป็นอวตารแบ่งร่างได้หรือไง มึงก็ว่างอยู่ ใช้แค่นี้ไปหยิบไม่ได้หรือไง โธ่ ไอ้เพื่อนแล้งน้ำใจ”
ธนัทตส่ายหัว ระอากับความปัญญาอ่อนของเพื่อน
“เออ เดี๋ยวไปหยิบมาให้”
ธนทัตเดินไปหลังร้าน อิสริยะถอนหายใจ
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ไอ้ริทไอ้แกงเจอกันเป็นไม่ได้ด้วย ดีนะที่แยกได้ ไม่งั้น ไม่อยากจะคิด ใจร้อนทั้งคู่ ร้านกูเละแน่ เฮ้อ ไอ้ฮั่นเอ้ย เวรกรรมอะไรของกูเนี่ย”
อิสริยะบ่น ก่อนที่จะทำงานตนเองต่อ เรืองฤทธิ์ยังคงมองไปทางทิศที่ธนทัตเดินไป สายตานี่บ่งบอกว่าแข็งกร้าว เกลียดชังธนทัตมาก
“เอ ทำไมริทยังไม่มานะ หรือว่าติดเวรกะทันหันนะ”
นภัทรเดินออกมารอที่ริทถนนหน้าบริษัท พลางมองนาฬิกาที่เรืองฤทธิ์ซื้อให้
“เอ่อ พี่ริทยังไม่มาหรือครับพี่กัน”
นภัทรหันไปทางเสียง
“อื้อ สงสัยอาจจะติดธุระ ไม่ก็รถติดน่ะแคน”
“หรอครับ อืม พอดีแคนมีธุระด่วนพอดี เสียดายที่อยู่เป็นเพื่อนพี่กันไม่ได้”
อติรุจว่า นภัทรเลยพูดมาบ้าง
“อย่าเลย แคนไม่ต้องรอเป็นเพื่อนหรอก พี่ไม่อยากให้แคนมีเรื่องกับริทน่ะ”
อติรุจหัวเราะ
“งั้นแคนไปก่อนนะครับ พี่กันก็รออยู่ตรงนี้นะครับ อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวพี่ริทมาจะไม่เจอ”
“ครับน้องพี่ แหม พอกับริทเลย สั่งยังกะพ่อแน่ะ”
“ครับๆ งั้นแคนไปก่อนนะ”
อติรุจออกไปแล้ว ทิ้งให้นภัทรยืนอยู่คนเดียว
“เอ สงสัยรถติดมากแน่เลย ช้าจัง”
นภัทรมองซ้ายขวา ก่อนที่จะ
“เออ หิวจัง ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า ริทกว่าจะมาคงอีกนาน หิวจัง”
นภัทรคิดดังนั้น เลยตัดสินใจเดินข้ามถนนที่ทางม้าลายเพื่อไปฝั่งตรงข้าม เพราะร้านสะดวกซื้ออยุ่อีกฝั่ง แต่คงไม่ได้ดูสัญญาณไฟ เพราะมันเปลี่ยนเป็นสีแดงกะทันหัน ทำให้รถราวิ่งไปมา และนภัทรก็ไม่ได้ระวังตัวด้วย
“แย่แล้ว เราเดินมาครึ่งทางเสียด้วย รีบวิ่งดีกว่า”
นภัทรรีบวิ่งทันที แต่คงจะรีบมากไป
รถหรูสีดำสนิทแล่นตรงมาด้วยความเร็วสูง นภัทรหันมาเห็นพอดี
“ มะ ม่ายยยยยยย”
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงรถเบรกสนั่นสุดแรง นภัทรตกใจร้องสุดเสียง ก่อนที่จะล้มพับไปตรงนั้น
และโชคดีรถคันนั้นเบรกทัน
“อะไรเนี่ย เฮ้อ เป็นอะไรไปหรือเปล่านะ”
คนขับรถคันนั้นตกใจ รีบมาดูทันที ที่แท้รถคันนั้นเป็นของภาคิณ ที่บังเอิญขับผ่านมาแถวนี้พอดี
“คุณ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคุณ”
ภาคิณรีบไปประคองทันที ก่อนที่จะเห็นหน้าคนๆนั้นชัดเจน
“น้องคนนั้นนี่”
ภาคิณรู้สึกตกใจ เมื่อเจอคนที่แอบรักมานานโดยบังเอิญ แต่ก่อนที่จะคิดอะไรนานกว่านั้น ภาคิณรีบอุ้มร่างไร้สติของนภัทรขึ้นรถ เพื่อที่จะพาไปส่งโรงพยาบาล
“คุณ อย่าเป็นอะไรไปนะ ผมจะพาไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
ภาคิณรีบพานภัทรไปส่งโรงพยาบาลทันที โชคดีที่ไม่ค่อยมีคน เลยไม่มีใครเห็นเหตุการณ์อันหวาดเสียว
แต่พอภาคิณขับรถออกไปแล้ว เรืองฤทธิ์ก็มาถึงพอดี
“กัน กันไปไหน”
เรืองฤทธิ์แปลกใจที่ทุกทีนภัทรจะมารอตรงนี้ แต่วันนี้ไม่มีวี่แวว
“โทรหากันดีกว่า”
เรืองฤทธิ์หยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหานภัทร ก่อนที่จะรอสาย
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้”
“กัน”
เรืองฤทธิ์รู้สึกเป็นห่วงจับใจ น้องของเขาไม่เคยเป็นแบบนี้
“กัน หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับกัน”
เรืองฤทธิ์รีบขึ้นไปบริษัทของนภัทร เพื่อที่จะหาน้องตนเองทันที
......................................................................................................................................................................
อัพแล้วจ้า เขาเจอกันแล้วนะ อย่าลืมติดตามต่อไปนะคะ เม้นเป็นกำลังใจด้วยจ้า
ความคิดเห็น