ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คุณกันต์กับนางแมว 2(100%)
ร่างสูงถามคนในอ้อมกอด ส่วนอีกคนก็นอนพิงบนแผงอกชายหนุ่มอย่างสบายอารมณ์
"แบบนี้สิค่อยหายคิดถึงหน่อย เมื่อคืนพี่มีความสุขจังกันต์"
กันต์พิมุกต์หอมแก้มแรงๆบนแก้มนุ่มนิ่มของนางแมวจอมยั่วอย่างเข่นเขี้ยว สายตายังคงจ้องมองเรือนร่างของจูเนียร์อย่างหื่นกระหาย ซึ่งเป็นสายตาที่น่าพอใจสำหรับจูเนียร์
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ชื่นชอบสายตาของกันต์พิมุกต์เวลามองตนเองด้วยสายตาแบบนั้น สายตาที่อยากได้ ที่กลืนกินตนเองได้ทั้งตัว และเขาก็ชอบให้กันต์พิมุกต์กลืนกินตนเสียด้วย
"กันต์ไม่เอาแบบเมื่อคืนนะพี่เนียร์ เมื่อคืนกันต์หัวใจจะวาย นึกว่าพี่เนียร์จะทิ้งกันต์ไปแล้ว"
"ชิ ใครทิ้งใครกันแน่ล่ะ"
"ง่า ยังไม่หายโกรธกันต์หรอ"
"หายแล้วล่ะ แต่อยากให้ง้อต่อ นี่พี่ยังไม่จุใจเลย"
"ได้เสมอครับพี่เนียร์"
ว่าแล้ว บทรักอันร้อนแรงก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง
สงสัยไม่หมดแรง ไม่เลิกราง่ายๆ
ในขณะที่กันต์พิมุกต์กำลังมีความสุขกับนางแมวสุดสวาทของเขา อีกด้านนึงยังมีอีกคนสองคนที่กำลังเดือด
"เห้ย นายอน นี่ไอ้ท่านประธานตัวดีมันจะไม่เข้ามาบริษัทใช่ไหมวันนี้"
ชายหนุ่มเพื่อนสนิทคนนึงของกันต์พิมุกต์ รวมทั้งเป็นหุ้นส่วนด้วยถามนายอน ที่ดำรงตำแหน่งเลขา และเพื่อนอีกคน
"มึงยังไม่ชินอีกหรอวะไอแบค ถ้าไม่สำคัญจริงๆมันไม่มาหรอก ไม่รู้หรอ เข้าบริษัทเป็นงานอิเรก สับรางเขมือบเมียเป็นงานประจำน่ะมันน่ะ"
แบคฮยอนถอนหายใจ
"งั้น ในฐานะมึงที่เป็นทั้งเลขา และหุ้นส่วนเช่นเดียวกัน งานนี้คงต้องมึงแล้วอ่ะ นายอน"
"กูอีกแล้วหรอ"นายอนชี้ตัวเอง
"ก็ จะมีใครอีกล่ะ นอกจากมึง ช่วยไม่ได้นี่หว่า งานนี้เหนื่อยหน่อยนะ เพื่อนยาก"
แบคฮยอนตบบ่า นายอนกุมขมับ
"ไอ้แบมมมมมม ถ้าเงินเดือนไม่เพิ่มขึ้น กูจะกระทืบมึงโชว์พนักงานแน่ไอ้เพื่อนเชี่ย"
"เออ ใช่ เดี๋ยวกูช่วยมึงกระทืบด้วย"แบคฮยอนว่า ทั้งสองได้แต่ถอนหายใจ
แม่งเอ้ย
................................................................................
กันต์พิมุกต์ถอนร่างกายตนเองออกจากจูเนียร์หลังจากสิ้นสุดบทรักรอบนี้ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆและก็หลับไป ส่วนจูเนียร์หลังจากที่เป็นอิสระจากกิจกรรมเร่าร้อนที่ผ่านมาก็ลุกขึ้น ร่างกายปวดไปทั้งตัวเหมือนกันเพราะกิจกรรมที่ผ่านมาหนักไม่ใช่เล่นแถมห่างมานานพอสมควรด้วย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้การขยับร่างกายของจูเนียร์ลำบากสักเท่าไหร่ จูเนียร์มองร่างคนรักที่อายุน้อยกว่าตนเอง ตอนนี้กำลังมีความคิดอะไรบางอย่างอยู่
ร่างบางเดินมาที่โทรศัพท์ของชายหนุ่ม บอกตรงๆ จูเนียร์รักกันมาก และก็ไม่ได้โกรธอะไรกันต์พิมุกต์ในเรื่องที่เจ้าตัวไม่ค่อยได้มาหาตน จูเนียร์รู้ดีระดับคนอย่างกันต์พิมุกต์ที่เป็นเจ้าของกิจการโรงแรมใหญ่มีหลายสาขาทั้งในและนอก และเมื่อคืนกันต์พิมุกต์จะบอกว่ารักตนมากขนาดไหน
แต่สัญชาตญาณความหึงหวง และระแวงใช่ว่าจะไม่มี เพราะจูเนียร์รู้นิสัยของกันต์พิมุกต์ประมาณนึง ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเจ้าตัวน่ะเป็นคนกะล่อนขนาดไหน
ยังไงก็ ขอเช็คโทรศัพท์หน่อยละกัน
จูเนียร์ไล่ดูแอพพลิเคชั่นทุกอย่างบนมือถือของชายหนุ่ม ไล่ดูว่ามีอะไรน่าสงสัยไหม
ไม่ว่าจะไลน์ เฟซบุ๊ค อินสตาแกรม เขาดูหมด
แต่ปรากฎว่า มันไม่มีข้อมูลอะไรเลย เพราะอินสตาแกรมดูเหมือนไว้ติดตามเท่านั้น ไม่ได้มีการโพสต์ รึตามไปถูกใจใคร
เฟซบุคก็ไม่ค่อยได้เล่น นี่เฟซบุ๊ครึป่าช้า ไม่มีอะไรเลย
จูเนียร์เหลือบมองคนรัก
"มันจะไม่มีอะไรเลยจริงหรอ เราจะคิดมากไปรึเปล่านะ"
ไลน์ก็ไม่มีข้อมูลใด นอกจากข้อมูลเพื่อน และลูกค้าคนสำคัญ
รึว่าไม่มีจริงๆ
จูเนียร์พอจะยิ้มออกบ้าง ถึงแม้ว่าจะยังแคลงใจอยู่ แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อไม่มีอะไรน่าสงสัยก็ช่วยไม่ได้ เอาเป็นว่า
จูเนียร์จะไม่คิดอะไรก็แล้วกัน
"อ้าว พี่เนียร์ ไม่นอนหรอครับ"
ดูเหมือนว่ากันต์พิมุกต์จะรู้สึกตัวแล้ว จูเนียร์หันไปทางคนรักก่อนที่จะเข้าไปนอนซุกหาความอบอุ่น
จากแมวยั่วสวาท คราวนี้กลายเป็นแมวขี้อ้อน เล่นเอาหัวใจกันต์พิมุกต์ทำงานแทบไม่ทัน
"อ้อนจังเลยพี่เนียร์ นี่พี่อายุมากกว่าผม รึน้อยกว่าผมแน่เนี่ย ขี้อ้อนจัง ว่าแต่จะว่าไปเมื่อคืนพี่เนียร์เร้าใจดีจัง"
"ชอบแบบเมื่อคืนหรอ"
"ครับ"กันต์พิมุกต์พยักหน้าตอบแบบไม่คิด
จูเนียร์ยิ้มร่า พร้อมกับเลศนัย
"ถ้างั้น พี่ว่าพี่จะทำแบบเมื่อคืนบ่อยๆดีกว่า แบบกอดกับผู้ชายคนอื่นกันต์จะได้หึงและพรวดมาหาพี่บ่อยๆ"
เท่านั้นแหล่ะ กันต์พิมุกต์ถึงกับหน้าถอดสี
"ไม่เอาแบบนั้นนะพี่ ไม่งั้นงานนี้ผมมียิงไอ้ผู้ชายที่พี่ไปจ้างจริงๆด้วย"
"คิคิ"
จูเนียร์หัวเราะชอบใจ ทำให้ร่างสูงอดเข่นเขี้ยวจนอดห้ามใจไม่ให้ฟัดบนแก้มนุ่มๆแรงๆไม่ได้ แมวตัวนี้ยั่วดีเหลือเกิ้นนนนนน
"ชอบใจนักนะพี่เนียร์ เห็นกันต์หึงอาละวาดไปทั่ว"
"ก็กันต์ลุคนี้กร้าวใจพี่ดีนี่นา มันชอบอ่ะเวลากันต์หึง มันรู้สึกว่าพี่นี่โชคดีที่สุดที่กันต์เป็นแฟนพี่ มันรู้สึกว่าสุดท้ายยังไง พี่สำคัญสำหรับกันต์มากที่สุด มันทำให้พี่รู้สึกตลอดเวลาว่าหัวใจกันต์มีพี่คนเดียว"
ประโยคนี้ทำเอากันต์พิมุกต์แอบกลืนน้ำลายลงคอ แต่ก็รีบปกปิดอาการอย่างรวดเร็ว
"สองสามวันนี้กันต์จะอยู่กับพี่เนียร์นะ"
"จริงหรอ"
จูเนียร์ถามด้วยความดีใจ เพราะปกติ เวลากันตฺมุกต์มาหาเขา มักจะอยู่ไม่เกินหนึ่งวัน เพราะเจ้าตัวบอกงานยุ่งมาก เพิ่งมีครั้งนี้แหล่ะที่กันต์พิมุกต์อยู่กับเขามากกว่าหนึ่งวัน
"จริงสิ กว่าจะได้มาหาพี่เนียร์ ใช้เวลามากเลย สองสามวันนี้กันต์จะอยู่กับพี่เนียร์นะ"
จูเนียร์หอมแก้มคนรักอย่างรักใคร่ แววตาดีใจราวกับเด็กน้อยทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งกลายร่างเป็นนางเสือสุดเซ็กซี่ไปหยก แป้บๆกลายเป็นนางแมวน้อยขี้อ้อนอีกแล้ว กันต์พิมุกต์ยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู เมื่อคืนยั่วแทบตาย สุดท้ายกลลายเป็นลูกแมวตัวนุ่มนิ่มน่าขยำขยี้อีกแล้วสินะ
"งั้น วันนี้พี่ทำกับข้าวก่อน กันต์รอพี่เดี๋ยวนะ"
"ครับ"
...............................................
จูเนียร์ขอตัวไปทำอาหารเพื่อจะฉลองความสุขกับชายหนุ่มไปพักนึง กันต์พิมุกต์เห็นว่าจูเนียร์ออกไปแล้วก็เลยหยิบโทรศัพท์โทรหานายอนเพื่อนตัวเองทันที
("นี่ตกลง สองสามวันนี้มึงจะไม่เข้าบริษัทเลยใช่ไหม จะฝากงานกูอีกแล้วสินะ")
"ตามนั้นแหล่ะเพื่อน"
กันต์พิมุกต์ว่าอย่างชอบใจร่าเริง น้ำเสียงที่ดังเข้าไปในโทรศัพท์ทำให้นายอนรู้ชัดเจนว่าเพื่อนตัวดีตนเองไม่เคยมีสามัญสำนึกไม่รู้สึกผิดที่ทิ้งงานให้กับตัวเองอีกแล้ว
แม่ง ฝากได้ฝากดี
"น่า ก็ไม่ได้ทิ้งทีเดียวเสียหน่อย กูก็บัญชาการผ่านโทรศัพท์ไง ไม่ได้ทิ้งทีเดียวเสียหน่อยมีอะไรมึงก็โทรหากูตลอดอยู่แล้ว"
("ย่ะ ทุกทีน่ะมึง เออ มันก็ไม่ได้หนักหนจาเหี้ยอะไรนักหนา แต่แม่ง กูล่ะเบื่อชิบหาย ที่ต้องมาดูงานให้มึงโดยที่สาเหตุมาจากความเจ้าชู้มึงเนี่ย ไม่เห็นแก่แจบอมนะกูเอามึงตาย")
"น่านายอน ยังไงแกช่วยๆหน่อยนะ ไม่ต้องห่วงน่าเพื่อน ปีนี้โบนัสมึงไม่อั้นเลย พร้อมกับของขวัญบ้านแถวๆเชียงใหม่ที่มึงเคยพูดว่าอยากซื้อให้เป็นของขวัญให้น้องมินะ เดี๋ยวกูให้เป็นโบนัสพิเศษเลยอ่ะ"
(เออ ยังงี้ค่อยคุยกันได้หน่อย")
กันต์พิมุกต์ได้ยินน้ำเสียงแล้วมองบน แหม่ มึงก็ไม่ค่อยเลยนะ สมกับเป็นเพื่อนกูจริงๆ
("เออ ไอ้กันต์ เกือบลืมไปแน่ะ สองสามวันนี้มึงไม่เข้ามาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่อาทิตย์ต้องมานะมึง กูเป็นเลขารับหน้าเลยไม่ได้ มึงเป็นประธานยังไงก็ต้องมาน่ะมึง")
กันต์พิมุกต์พยักหน้า
"เออ รู้แล้ว เห็นในนัดหมายแล้ว ยังไงก็ตามอาทิตย์หน้ากูต้องไปอยู่แล้วน่า มึงก็รู้นี้ว่างานสำคัญกูไม่ปล่อยอยู่แล้ว ยิ่งเป็นงานนี้ กูปล่อยไม่ได้ มึงก็รู้นี่ว่าทำไม"
("ก็ใช่ไง ดังนั้นมึงห้ามทิ้งกูคนเดียว กูช่วยมึงไม่ได้ทุกเรื่องหรอกนะเว้ย"
"เออ ยังไงๆก็อย่าลืมนะมึง ที่"
("เออ รู้น่า มาถึงขนาดนี้แล้วนี่ เออ แค่นี้นะกูมีงาน เชิญกกเมียตามสบายเลยมึง")
"จ้ะพ่อ"
("พ่อพ่องงงงงงง")
สิ้นเสียง เพื่อนหญิงใจแมนเลขาคนเก่งก็วางสายไป ทิ้งให้กันต์พิมุกต์นั่งยิ้มบนเตียงคนเดียว
"กันต์ พี่ทำอาหารเสร็จแล้ว มไป"
"ครับ พี่เนียร์"
ร่างสูงรับคำ ก่อนที่จะเดินตามจูเนียร์ออกไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น