ตุ๊กตานางรำ(กันแก้ม)

ลำดับตอนที่ #2 : ตุ๊กตานางรำ ตอนที่ 1

“นี่น่ะหรอ  หลังที่มึงบอกไอกันว่าจะขายน่ะ  ไอสน”

ภาคินเอ่ยถามเพื่อนอีกคนทันที  หลังจากที่ตอนนี้พวกเขาได้เดินทางจากกรุงเทพมาถึงอยุธยาและมาถึงที่นัดหมายกัน  ก่อนที่ยุกต์จะพาทั้งนภัทรและภาคินมาตามจุดประสงค์ที่ต้องการในครั้งนี้

นั่นคือ  บ้านเรือนไทยตระหง่านที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าทั้งสอง  ภาคินหันมาถามอีกทีหลังจากที่เห็นตัวบ้าน  ส่วนนภัทรยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะกำลังจ้องมองบ้านที่ว่าอยู่

ยุกต์หันมาตอบเพื่อนตัวเอง

“ใช่  บ้านหลังนี้แหล่ะที่กูจะขายให้ไอ้กัน  กูเอาไม่แพงหรอกน่า”

“กูรู้ว่ามึงเอาไม่แพงหรอก  แต่มัน  มัน”

ภาคินทำท่าลังเลทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนซื้อ  แต่ก็นะ  ถ้าเขาเป็นคนซื้อเขาคิดว่าไม่มีทางซื้อมันแน่ๆ  เมื่อมองเรือนไทยที่ว่า

เรือนไทยเรือนใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยแมกไม้เถาวัลย์ที่พากันขึ้นยั้วเยี้ย  พันถามเสาเรือนตามหลังคาบาน  รอบๆบ้านมีแต่ต้นไม้เล็กใหญ่ขึ้นจนรก  ใบไม้กระจายเต็มพื้นที่  บ่งบอกอย่างดีว่าเรือนหลังนี้ไม่มีใครอยู่มาหลายสิบปีเลยทีเดียว  ราวกับไม่เคยมีใครย่างก้าวเข้าไปในบ้านหลังนี้มาก่อน  แถมบรรยากาศยังมาคุแปลกๆเย็นยะเยือกอย่างไรก็ไม่ทราบ  บรรยากาศน่ากลัวบ้านก็รกขนาดนี้ใครจะซื้อกันเล่า  แถมตัวเรือนเป็นเรือนไม้เก่าๆถ้าบอกว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านผีสิงเขาก็เชื่อทันทีเพราะบรรยากาศมันทั้งให้และชวนคิดจริงๆ  จ้างให้กูไม่ซื้อ  ซื้อไปแล้วต้องมาบูรณะมันอีก  งานนี้บอกเลยว่าไม่คุ้มแน่ๆ

แต่นั่นมันความคิดของภาคิน  มันคงไม่ใช่ของนภัทรซะหน่อย  และท่าทางเขาจะชอบเสียด้วย  ชายหนุ่มจ้องมองยิ้มๆสีหน้ายินดี  ท่าทางเขาจะถูกใจอย่างมาก

ถึงมันจะรกไปหน่อย  แต่ท่าทางร่มเย็นดีออกเขาชอบบรรยากาศแบบนี้ 

“ตกลง  กูซื้อ”

“เห้ย”

ภาคินอึ้งพอสมควร  นภัทรหันมาทางยุกต์ทันทีและถามย้ำ

“ตกลง  มึงจะขายให้กูแน่ใช่ไหม”

“ก็เอออ่ะดิ่  กูก็ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไมเหมือนกันนี่หว่า  ไม่ได้รวยแบบมึงนะไอกัน  แค่บ้านเดิมที่มีอยู่ค่าใช้จ่ายก็เยอะมากโขแล้ว  เก็บไว้ก็ไม่รู้จะทำอะไรได้  กูก็เลยขายให้มึงไง”

“ตกลง  เท่าไหร่ว่ามา  แต่คงไม่แพงมากใช่ไหม”

“ก็บอกแล้วไง  ถ้ามึงตกลงกูขายให้  ที่จริงมีคนขอซื้อเยอะนะ  เพราะมันติดกับแม่น้ำคนเขาจะเอาไปทำรีสอร์ต  แต่กูเห็นมึงบอกอยากได้เรือนไทยกูเลยให้มึงมาดู  ตกลงมึงสนใจนะ”

“สนใจดิ  บ้านหลังนี้กูซื้อแน่นอน”

ภาคินดึงนภัทรให้หันมาทางตนเอง

“ไอกัน  มึงจะซื้อจริงๆหรอ  บ้านมันดูน่ากลัวนะเว้ย”

“คิดมากไปแล้วล่ะมึง  ร่มเย็นดีออกติดแม่น้ำแบบนี้ด้วยน่าสนใจจะตาย  เอาน่า  กูเป็นคนซื้อนะไม่ใช่มึงนี่  เออสน  ว่างเมื่อไหร่เดินเรื่องจัดการโอนให้กูจะได้บูรณะเลย  คงใช้เงินเยอะพอสมควรแต่ก็คุ้มดี”

ยุกต์ยิ้ม  ขอบใจนะเว้ย  งั้น  กูขายบ้านให้มึงเลยนะ”

“ได้  ตกลง”

“ไอ้กัน”

“น่าไอ้โน่  เพื่อนกันน่า”

นภัทรหันมาว่าเบาๆ  ภาคินทำหน้าไม่ถูกที่เห็นว่านภัทรตัดสินใจซื้อแบบนี้  ไม่ใช่เขาอยากจะขัดขวางรึอะไรหรอกนะ  เพราะคนซื้อไม่ใช่เขา  แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะก็เขาเป็นห่วงนี่นา  บอกตรงๆเขารู้สึกบ้านหลังนี้มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

ก็ขนลุกทันทีที่เห็นตัวบ้านแล้ว  เขารู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันแปลกๆ  เหมือนว่ามีอะไรซักอย่างอยู่ในบ้านหลังนี้แต่ไม่รู้ว่าอะไร  แต่รู้สึกแปลกจริงๆไม่ถูกชะตาบ้านหลังนี้เลย

จนบางทีเผลอหันไปมองก็ต้องหันออกไปทางอื่นทันที

แต่นภัทรรู้สึกยินดีปรีดาเมื่อมองเข้าไปในบ้านหลังนี้  ตรงข้ามกับภาคินเลยทีเดียว  แปลกนะ  ทำไมถึงรู้สึกว่าอยากได้ก็ไม่รู้แต่ช่างมันเถอะ

“งั้นกูว่า  วันนี้เราสามคนกลับก่อนดีกว่า  แล้วเรื่องโอนค่อยมาจัดการกัน”

“ได้เลย”

และแล้ว  ทั้งสามคนก็เดินทางออกจากบริเวณหน้าบ้านหลังนั้นเมื่อตกลงกันเรียบร้อยว่าบ้านหลังนี้นภัทรต้องการซื้อแน่ๆ  ทั้งสามพากันออกเดินทางออกจากบริเวณนั้นทิ้งความว่างเปล่าไว้กับบ้านหลังนี้อีกครั้งเพื่อดำเนินการต่อไป

บ้านหลังที่คิดว่าไม่มีใคร  แต่ความจริงมันมีบางอย่างอยู่ในนั้น

“ท่านกำลังจะกลับมาหาข้าแล้ว  ข้าดีใจเหลือเกิน”

...........................................................................................................................................................................................................................

ติดตามตอนต่อไป