ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11
"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้"
ร่างของนภัทรเดินออกมาด้วยความตกใจในสิ่งที่ตนเองเห็นเมื่อสักครู่นี้ ตอนแรกเขาคิดว่าเขาตาฝาด เขาก็พิสูจน์อยู่หลายครั้งว่าตาฝาดรึไม่ แต่ทุกอย่างยังคงปรากฎชัดเจนว่าไม่ได้ตาฝาด แต่ นั่น มันไม่ได้ช่วยให้หายตกใจ
"ไม่จริง ไม่สิ เราอาจจะเพิ่งฟื้นแล้วตาเราพร่า ไม่เป็นไร ไอ้แก้ม ใช่ๆ เดินเข้าไปดูใหม่"
ปากยังคงพึมพำก่อนที่จะสูดลมหายใจอีกครั้งและค่อยๆเดินเข้าไปอีกทีทั้งที่เพิ่งตกใจถอยออกมา และค่อยๆเดินเข้าไปตรงหน้ากระจก
แม่ง ชัดเจน
ไม่ได้ฝันแล้วล่ะ
"เห้ย นี่ไม่ใช่แล้ว บ้าที่สุด นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย ไม่จริง ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้วะ ไม่มีทาง"
ใบหน้าคมยังคงตื่นตะลึงหันไปทางหน้ากระจก ก่อนที่จะพิจารณาอีกครั้ง
จะว่าไป ผู้ชายผมยาวคนนี้ หน้ามันคุ้นๆแฮะ นึกสินึก นึกก่อน
"ยัยทอมคุโรบุตะ"
จู่ๆ คำพูดหนึ่งลอยเข้ามาในหัวอย่างฉันพลัน ใบหน้าคมหันไปมองอีกที
"นี่ ถ้าจำไม่ผิด นี่มันยัยตุ๊ดนิโกรนี่หว่า เห้ย นี่มันยัยตุ๊ดนิโกรที่มันด่าเราในวันนั้นนี่หว่า ไอ้สัสเอ้ย นี่เรามาอยู่ในร่างยัยกะเทยกระเดือกโตนี่ได้ยังไงว่า"
แม่งเอ้ย เรากลายเป็นยัยกะเทยปากหมานี่ได้ยังไงวะ
ก่อนที่จะนึกอะไรได้ คนในชุดคนไข้ก็เดินไปที่หน้าห้องพักคนไข้ของตน เพื่อดูอะไรบางอย่างให้แน่ใจ
"นภัทร อินใจเอื้อ"
นี่คือชื่อเจ้าของคนไข้ที่ตนเองในตอนนี้นอนอยู่คงไม่ผิดแน่ แต่กลับไม่ใช่ชื่อวิชญาณีของตัวเอง
"ชื่อนภัทรอย่างนั้นหรอ อยากบอกนะว่ายัยตุ๊ดกระเดือกโตนี่ชื่อนภัทร แม่ง สมกะเป็นกะเทยจริงๆ ชื่อนี่โคตรหญิงเลยให้ตายเถอะ"
ว่าแต่ เรากลายเป็นยัยตุ๊ดนี่ได้ไง
จริงสิ ก่อนหน้านี้ จำได้ว่าเราหักหลบรถคันนั้นก่อนที่รถเราจะหวืดไปเกิดอุบัติเหตุนี่หว่า นึกว่าจะตายแล้วซะอีก ถ้าเราไม่ตาย เราก็ถูกส่งมาโรงพยาบาลก็คงไม่แปลก แต่ ทำไมเรากลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ แถมชื่อเจ้าของห้องก็ไม่ใช่ชื่อเราอีก แทนที่จะเป็นชื่อเรา ก็เป็นชื่อใครก็ไม่รู้ ก็คงจะเป็นชื่อที่เราสิงอยู่นี่ล่ะมั้ง
สิง
แล้วเรา ถ้าเรามาสิงอยู่ในยัยนี่ แล้ว ร่างของเราล่ะ"
ใช่แล้ว ถ้าประมวลเหตุการณ์แล้ว เราต้องถูกส่งมาที่นี่เช่นกัน ร่างเราที่แท้จริงล่ะ
"อ้าว พี่กัน นี่พี่ตื่นขึ้นมาแล้วเดินเพ่นพ่านเลยหรอพี่"
เสียงหนึ่งทำเอาวิชญาณีสะดุ้ง ก่อนที่จะหันไปดู
"กัน อ่ะ เอ่อ พอดีพี่ตื่นมาแล้วไม่มีอะไรทำ ก็เลยออกมาเดินเล่น"
"พี่เพิ่งฟื้นมาก็ควรจะพักผ่อนบนเตียงนะพี่ พี่ยังไม่หายดีเลยนะ ไม่นึกเลยนะว่าผมหายไปข้างนอกแปบเดียวจะมาเจอพี่ที่เพิ่งฟื้นมาก็เดินเลย กลับเข้าไปในห้องเลยไป"
อติรุจเอ่ยเสียงดุ ในใจก็ยังงงนั่นแหล่ะว่าทำไมเขาถึงเห็นพี่ชายตนเองออกมาเดินได้เฉยเลยเนี่ย ตอนฟื้นตอนแรกเห็นทำท่าไม่ดีปวดหัวแล้วก็นอนหลับอีกทีไปเลย แต่พอเขาหายไปข้างนอกแล้วกลับมาเห็นพี่ชายตนเองออกมาจ้องเขม็งหน้าห้องเนี่ย หายแล้วหรอถึงเดินออกมาได้ ไอ้แคนงงเว้ย
"อ่ะๆ"
วิชญาณีพยักหน้าแบบจำใจยอมทำตามคำสั่งของเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนนี้โดยดีเพราะตนเองก็ยังงงว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และในตอนนี้ สงสัยเขาต้องแสดงตัวเป็นคนที่เขาอยู่
เป็นยัยตุ๊ดที่คงจะชื่อนภัทรนี่แหละ แบบงงๆ ดีนะฉลาด สวมรอยชั่วคราวไปก่อนละกันก่อนที่จะหาโอกาสตามหาความจริงว่าตกลงมันเป็นยังไงกันแน่
แต่ที่แน่ๆ รู้สึกคุ้นเหมือนในละคร ที่อยู่ๆตนกลายเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง
บ้าน เรืองฤทธิ์
"ริน ริน รินอยู่ไหนลูก รินอยู่ในพี่"
"ที่รัก พี่โทรตามลูกแล้ว เดี๋ยวลูกก็มา"
"ไม่ๆ ฉันต้องการเจอลูกริน รินลูกแม่ ริน"
"พ่อ"
"อ้ะ ริท ริทมาแล้วหรอลูก"
"แม่"
เรืองฤทธิ์เรียกผู้เป็นมารดาด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า
แต่
"แกเป็นใคร"
หญิงวัยกลางคนที่ดิ้นอาละวาดมองเรืองฤทธิ์เขม็ง ก่อนที่เรืองฤทธิ์จะรีบบอก
"แม่ นี่รินไง จำรินไม่ได้หรอ"
"ริน รินจริงๆหรอลูก ริน แม่รักลูกนะ รินอย่าจากแม่ไปไหนนะลูก"
หญิงวัยกลางคนโผกอดผู้เป็นลูกทั้งน้ำตา เรืองฤทธิ์กอดตอบมารดาทั้งน้ำตาเช่นกัน ผู้เป็นพ่อส่ายแต่สลดกับภาพแบบนี้
เรืองฤทธิ์ปรนนิบัติมารดาอย่างใกล้ชิด ตอนนี้หลังจากที่เขาดูแลเรื่องข้าวปลาอาหาร ป้อนยาเสร็จจนกระทั่งหญิงวัยกลางคนหลับไปอีกครั้ง ใบหน้าของเรืองฤทธิ์ในตอนนี้มีแต่ความอาลัยอาวรณ์
"แม่ รินคิดถึงแม่ แม่หายไวๆเถอะนะ"
"ริท ริทพ่อว่าเราเพิ่งกลับมาจากข้างนอก คงเหนื่อยพ่อว่าเราไปพักผ่อนเถอะไป"
"พ่อ รินบอกพ่อตั้งกี่ครั้งว่าให้เรียกรินว่าอะไร รินไง นี่คือริน รินบอกพ่อกี่รอบว่าอย่าให้แม่ได้ยินชื่อไอ้ชาติชั่วนั่น แม่และรินเกลียดมัน เพราะมันทำให้แม่เป็นแบบนี้พ่อจำไม่ได้หรอ อย่าให้รินและแม่ได้ยินชื่อนี่อีก"
"เอ่อ"
ผู้เป็นพ่อหนักใจ เรืองฤทธิ์ไม่พูดอะไรก่อนที่จะเดินออกจากห้องของพ่อแม่ ชายวัยกลางคนได้แต่เจ็บปวด
ทั้งภรรยา และลูกของเขาเจ็บปวดมากมายนักเพราะเรื่องราวร้ายแรงบางอย่างในอดีต
เรืองฤทธิ์กลับเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าตัวเองแล้วนำมันลงตะกร้า จังหวะก้มลงวิกของเขาที่ใส่อยู่ดันหลุดตกลงพื้น มือหนาหยิบมันหมายจะเอามาใส่ใหม่ช่วงที่หันตัวแวบนึงเขาเห็นเงาตนเองในกระจก
เพราะยังไม่ได้ใส่วิกนี่เอง พอเห็นตัวเองในตอนนี้ใบหน้าเกิดความเกรี้ยวกราด
"เพราะมึง มึงทำลายแม่ ทำลายริน แม่ถึงต้องมาเป็นแบบนี้ ไอ้ริท มึงเกิดมาทำไม เกิดมาทำลายคนอื่นทำไม เพราะมึง มึงมันไม่สมควรเกิดมาเป็นลูกแม่ ไอ้ลูกทรพีไอ้เหี้ยสารเลว มึงเกิดมาทำไม"
เรืองฤทธิ์คลั่งโหยหวน เขาแทบจะคว้าของทุกอย่างเพื่อทำลายภาพที่เห็นตรงหน้า ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนเองจะทำอะไร
ก่อนที่จะมองวิกผมในมือ สวมมันอีกครั้ง และยิ้มให้กับภาพตนเองที่เกิดขึ้นในเงากระจก
"อะไรเนี่ย นี่รินจะมาตะโกนชื่อใครเนี่ย จำไว้สิว่าไม่มีคนชื่อนั้นในบ้านหลังนี้ เราคือ ริน เราเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องเสียหน่อย ตะโกนอะไรออกไปเดี๋ยวแม่ก็ตื่นหรอก เพิ่งหลับไปเอง พักก่อนดีกว่าเรา จะได้ตื่นขึ้นมาไปดูแม่"
"นี่พี่กัน พี่จะกินอะไรไหม พอดีผมซื้อสลัดมาให้อ่ะ เอาป้ะ"
อติรุจจัดจานอาหารก่อนที่จะวางบนโต๊ะอาหารสำหรับคนไข้และเข็นมันมาใกล้ๆผู้เป็นพี่ชาย คนบนเตียงได้แต่มองมันอย่างพิจารณา
สลัดผักผลไม้ เฮ้อ ไม่เห็นจะน่าแดกตรงไหนเลย แต่แม่งช่างเถอะ มีเรื่องอื่นที่น่าโฟกัสมากกว่าไอ้สลัดนี่อีก
"เอ่อ แคน ใช่ แคน แคน พะ พี่มีเรื่องจะถามหน่อย"
"หือ ว่ามาดิ"
"พี่ มา อยู่ที่นี่ได้ไง"
อติรุจถอนหายใจ ก่อนที่จะตอบคำถามพี่ชายตนเองโดยไม่รู้ว่าคนที่เขาคิดว่านี่คือพี่ชายตนเองที่จริงแล้วคือใคร
"เฮ้อ นี่พี่จำไม่ได้หรอเนี่ยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จริงสิ พี่เพิ่งฟื้นนี่นาถึงตอนนี้ดูไม่น่ามีอะไรก็เถอะคงจะงงแหล่ะ ก็นั่นแหล่ะ พี่กัน พี่ถูกรถชนไง"
"รถชน"
"ใช่ ก็รถของคู่กรณีพี่ท่าทางจะหักหลบรถสิบล้อล่ะมั้งเห็นตำรวจเขาเล่ามา รถคู่กรณีพี่น่ะสิเหวี่ยงมาชนรถพี่จนพี่ต้องมาอยู่ที่นี่ไง"
"คู่กรณี"
"ใช่ ฝ่ายนั้นเมามาด้วย โชคดีนะที่พี่ไม่เป็นอะไรมาก แค่บาดเจ็บบ้างก็เท่านั้น นี่ตอนแรกนึกว่าพี่จะแย่มากกว่านี้อีก อุบัติเหตุรุนแรงขนาดนั้น แต่รอดมาได้ขนาดนี้ได้ถือว่าพี่ดวงแข็งเหมือนกันนะเนี่ย"
ไม่เป็นอะไรมาก กะผีดิ
"แต่คู่กรณีพี่ก็บาดเจ็บเหมือนกันนะ เห็นได้ข่าวว่าพักไม่ไกลจากพี่เท่าไหร่ ผมก็มัวแต่เฝ้าพี่อ่ะไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างนะ"
"ผู้หญิง คู่กรณีพี่เป็นผู้หญิงหรอ"
"ใช่ รถคู่กรณีพี่เป็นผู้หญิง เฮ้อ เมามาแท้ๆดันขับรถอีก ผู้หญิงอะไรเมาจนขับรถชนชาวบ้าน ยังดีนะที่ครอบครัวผู้หญิงคนนั้นตกลงว่าจะรับผิดชอบอ่ะ ไม่งั้นพ่อคงอาละวาด"
อติรุจเล่าเรื่อยเปื่อยให้คนบนเตียงฟัง โดยที่คนบนเตียงไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เพราะมัวแต่คิดเรื่องของตนเองอยู่
เฮ้อ ไม่น่าประมาทเลย ถึงได้เกิดเรื่องบ้าเฮงซวยขนาดนี้ ว่าแต่
"เอ่อ แคน แล้ว คู่กรณีที่ว่า ใครอ่ะ"
"ไฮโซอ่ะพี่ รวยมากด้วย เห็นว่าชื่อวิชญาณีอะไรนี่แหล่ะ"
เราจริงๆด้วย อ้ะ
"ผู้หญิงคนนั้นที่ว่าก็บาดเจ็บนอนในโรงพยาบาลนี่เหมือนกันใช่มะ"
"ใช่พี่ ถัดจากห้องเราไปห้าหกห้องนี่เอง"
"พี่อยากไปดูเขาหน่อย คะ แคน พาพี่ไปหน่อยสิ"
อติรุจขมวดคิ้ว
"ผมว่าพี่กันน่ะ พักผ่อนก่อนเถอะ หายดีรึยังไงค่อยว่าอีกที ตอนนี้ดึกแล้วด้วย พี่พักเหอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน"
วิชญาณีในร่างนภัทรได้แต่ถอนหายใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เขาเองก็ยังงงอยู่ๆ สงสัยต้องนิ่งๆไว้ก่อน เพราะยังสับสนอะไรอีกมาก ยังมีอะไรที่ต้องเคลียร์สิ่งที่ค้างคาใจอย่างมาก โดยเฉพาะที่ตนเองมาอยู่ในร่างยัยตุ๊ดนี่ได้ยังไง
ยังไงก็ต้องให้คลายความสงสัยนี่ให้ได้ก่อนอันดับแรก และ ร่างเราในตอนนี้เป็นยังไงอีกเขาวิตกกังวลมากจริงๆ
........................................
กลับมาแล้วจ้า ห่างหายจากการแต่งเรื่องนี้ไปนานสำนวนภาษาอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่เน้อ ขอโทษที่ทิ้งไปนานครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น