Killer Girl = ธิดามัจจุราช (กันแก้ม,ริทแกรนด์)

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4

กันนั่งอยู่ที่เก้าอี้นอกบ้านนั่งตามน้ำค้างอยู่เงียบด้วยใบหน้าเซื่องซึมดวงตาคมทอประกายเศร้าตลอดเวลา

สายตาจดจ้องไปที่กุหลาบแทนรัก  แต่กลับยับเยินจากการที่แก้มปล่อยลงพื้นแล้วริทเหยียบซ้ำ

"เฮ้อ  รถอะไรมันจะติดได้ขนาดนี้วะให้ตาย  อ้าว ไอกัน  มานั่งหมาหงอยเป็นปลาขาดนี้อะไรตรงนี้วะ"

โตโน่ทักทันทีที่เข้ามาในบ้านแล้วเห็นน้องชายตัวดีนั่งซึม  ก่อนที่จะเดินเข้ามานั่งข้างๆด้วย

"เป็นอะไรวะมึง"

"เปล่าพี่"

"เหอะ  เปล่าครับเปล่า  เปล่าอะไรนั่งหน้าซึมขนาดนี้มาบอกว่าเปล่า  มีอะไรบอกหูมาก็ได้นี่หว่า"

"เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ"

"อ้าว  ไอ้นี่  พี่อุตส่าห์เป็นห่วงนะเว้ยเสือกกวนตีนกูอีก"

กันเงียบ  โตโน่สังเกตุสีหน้าน้องชายแล้วถามต่อ

"เป็นอะไร  บอกมาเหอะ  เผื่อพูดออกมาแล้วจะสบายใจ"

กันถอนหายใจ

"พี่  ผมเจ็บว่ะ"

"เจ็บ"

กันพยักหน้า

"ใช่  ผมตอนนี้รู้สึกเจ็บมากเลยว่ะพี่"

"เกิดอะไรขึ้นวะ  ทำไม  ไปชอบสาวที่ไหนแล้วเขาไม่ชอบตอบหรือไง  อกหักมาล่ะดิไอ้แบบนี้"

"เออ"

"หะ  กูพูดเล่น  นี่เรื่องจริงหรอวะ"

"อือ"

"ใครวะ  ที่โชคร้ายโดนมึงชอบวะเนี่ย"

กันหันขวับไปทางพี่ชายตนเองทันที

"พี่โน่  วันนี้ผมไม่มีอารมณ์มากวนตีนพี่นะ"

"แล้วเมื่อกี้แมวตัวไหนมันกวนกูก่อนวะ  ก็แค่เห็นมึงเครียด  ก็เลยช่วยให้หายเครียด"

"เครียดมากกว่าเดิมน่ะสิ"

"อ้าว  ไอ้นี่  อุตส่าห์หวังดี"

กันมองกุหลาบในมือ

"เฮ้อ  หรือว่าผมไม่มีทางที่จะสมหวังนะ"

โตโน่พยักหน้าก่อนที่จะบีบบ่าน้องชายเพื่อเป็นกำลังใจ

"น่าคนเรา  ความรักย่อมมีสมหวังกะผิดหวังเป็นธรรมดา

"แต่ช่างเถอะ  ยังไงผมก็รักต่อไป  ผมไม่มีวันเลิกรักพี่แก้มง่ายๆแน่  ถึงพี่จะมีแฟนแล้ว  แต่ผมก็จะหน้าด้านรักพี่ต่อไป  อ้าว  พี่โน่  มาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  จะนั่งตรงนี้ใช่ไหม  งั้นผมไปนอนก่อนนะ"

"ห้ะ"

กันวิ่่งปรู้ดเข้าบ้านทันที  ทำเอาโตโน่อ้าปากค้างไปทันใดเพราะอยู่ๆจากที่กันกำลังอยู่ในโหมดซึมอยู่ๆมันก็หายซึมมาเป็นโหมดบ้าทันที  แถมทำเอาเขารู้สึกเงิบไปทันใดเมื่อมันดันพูดว่ามาเมื่อไหร่  เอ้า  ตกลงสติมึงมันหายไปไหนทำเอากูไปไม่เป็นเลยไอ้เวร

"ไอ้น้องประสาทแดกเอ้ย"



......


"ได้เลย  ตกลงนายจะขอให้ฉันจัดการให้ใช่มั้ย  โอเค  รับรองเลยว่าไม่เกินสามวัน  ฉันจะเอาหัวมันไปฝากนาย  ตกลง"

ริทวางสายก่อนที่วางโทรศัพท์สมาร์ทโฟนสุดหรูไว้บนโต๊ะที่หัวเตียง  เป็นจังหวะที่แก้มออกมาจากห้องน่้ำพอดีหลังจากที่เข้าไปชำระความเหนียวตัวที่มาจากเหงื่อและคาวน้ำรักจากชายหนุ่มที่เพิ่งบรรเลงบทรักร้อนแรงเมื่อไม่นานมานี้เอง

แก้มมองริท

"มีอะไรหรือคะ"

"พอดีเพื่อนรักฉันมันอยากให้ฉันเอาหัวคนทรยศมัน  มันวานขอความช่วยเหลือเดี๋ยวพรุ่งนี้เธอจัดการละกัน  นี่  รูปคนที่เธอต้องไปจัดการ"

ริทส่งรูปให้แก้มหยิบมันขึ้นมาดู  ก่อนที่จะหันมาทางริทต่อ

"พรุ่งนี้ใช่มั้ยคะ  ได้ค่ะ  รับรองว่าฉันจะเอาหัวมาให้แน่นอนคะ"

"ดี"

ริทยิ้มพอใจเข้ามากอดจูบลูบคลึงจะเริ่มบทรักอีกครั้ง  แก้มเบี่ยงตัวหลบ

"พอก่อนนะคะคืนนี้  เมื่อกี้คุณก็ได้ไปหลายรอบแล้ว"

"ถ้าเป็นเธอต่อให้ทั้งวันทั้งคืนฉันก็ไม่มีวันเบื่อหรอก"

"อื้อ  แต่วันนี้แก้มเหนื่อยแล้วนะคะ"

ริทมองก่อนที่จะยอมทำตามความต้องการของหญิงสาว

"ก็ได้  เห็นว่าวันนี้เธอเองก็เหนื่อยมาก  วันนี้ฉันพอแค่นี้ก่อนก็ได้"

"ขอบคุณค่ะ"

แก้มหอมแก้มชายหนุ่มเป็นรางวัลก่อนที่ทั้งคู่จะล้มตัวนอนเคียงข้าง

"ถ้าไม่ติดว่าเธออยากเรียนจริงๆฉันไม่คิดจะส่งเธอไปมหาวิทยาลัยแล้วยังเอาตัวเองไปย้อนวัยเรียน  เบื่อชะมัดที่ต้องทำตัวงี่เง่าไร้สาระแบบนั้น"

ริทว่าเรื่องราวมหาวิทยาลัยของเขากับแก้ม  ถ้าไม่ติดว่าหญิงสาวอยากเรียนจริงๆเขาคงไม่มีวันทำเรื่องปัญญาอ่อนต่อหน้าใครๆแน่นอน  ต้องแกล้งซุ่มซ่ามทำตัวอ่อนโยนทำตัวเป็นวัยรุ่นทั้งที่จริงอายุอานามเขาก็ปาไปเกือบสี่สิบแล้ว  แต่ต้องมาทำตัวเป็นนักเรียนนักศึกษาเพราะเขากลัวว่าถ้าให้แก้มมาเรียนคนเดียวจะมีผู้ชายมาล้อมหน้าล้อมหลัง  นี่ไม่วายยังมีเด็กหนุ่มชื่อกันนั่นยังตามมาจีบได้  ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแก้มขอไว้บอกว่ายังไงกันก็รุ่นน้องในโรงเรียนเดียวกันเขาเลยละเลยไม่ทำอะไรทั้งที่จริงถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นล่ะก็เขาฆ่ามันไปนานแล้ว


"ก็แก้มบอกแล้วไงคะว่าคุณไม่ต้องตามฉันไปเรียนก็ได้  คุณจะได้ไม่ฝืนไงคะ"

"ไม่ไปคงจะไม่ได้  คนอย่างเธอมันเสน่ห์แรง  ขนาดเด็กนั่นมันยังอุตส่าห์ตามจีบไม่เลิกทั้งที่เห็นตำตาว่าเธอเป็นของฉัน"

แก้มยิ้มก่อนที่จะซุกบนแผ่นอกแข็งแรง

"คุณอย่าใส่ใจเลยนะคะ  แก้มบอกแล้วไงคะว่าไม่มีใครอยู่ในสายตานอกจากคุณ  เจ้านายคะ  แก้มบอกเจ้านายแล้วไงคะว่าแก้มไม่มีวันไปจากคุณ"

ริทยิ้ม  ก่อนที่จะหอมหน้าผากหญิงสาว

"ดีมาก  และหวังว่าเธอจะจำคำพูดตนเองตลอดไป  ถ้าเธอคิดจะจากไปล่ะก็ มีอยู่ทางเดียวคือทางเดินวิญญาณเท่านั้น  เธอเป็นของฉันคนเดียวนะจำไว้"

"ค่ะ  แก้มไม่มีวันลืมแน่นอน"

"ดี  อาล่ะคืนนี้นอนพักผ่อนเถอะ  พรุ่งนี้คุณมีงาน"

"ค่ะ"

แก้มปล่อยให้ริทคว้าตัวเธอเข้าไปกอดจนชายหนุ่มหลับไปก่อน  ส่วนแก้มยังคงไม่หลับตาเพราะคิดอะไรในใจอยู่

"คนสกปรกอย่างฉันใครจะมาสนใจกัน"



......



"นี่มึงนี่ตกลงไม่คิดจะตัดใจเลยใช่มัย้วะมึง"

ตั้มถาม  หลังจากที่เห็นว่าวันนี้กันซื้อดอกไม้มาให้แกมอีกแล้ว

กันมอง

"ไม่มีทาง"

"แต่พี่แก้มเขามีแฟนแล้วนะ  นี่มึงใจคอจะรักไปจนตายหรือไง"

"ถูกต้้องแล้วครับผม"

โดมกุมขมับ

"เป็นเอามากวะเพื่อนกู"

"นั่นสิ  สักวันเพื่อนกูจะบ้าเอาไหมเนี่ย  กูล่ะเป็นห่วงจริงๆ"

"เฮ้อ"



.......


ต่อให้รู้สึกว่าแก้มไม่มีวันรักเขาซักแค่ไหน  สุดท้ายกันก็เลือกที่จะรักแก้มต่อไปอยู่ดีและคอยติดตามและหวังมากกว่านั้นคือการได้คุยกับหญิงสาว  ได้อยู๋กับแก้มสองคนเท่านั้น  สองคนที่ไม่มีใครคนอื่น  

ถ้าเปลี่ยนจากริทมาเป็นเขาได้  เขาคงทำไปนานแล้ว

"พี่แก้ม"

และตอนนี้กันก็มีความสุขอีกครั้ง  เมื่อเห็นว่าแก้มนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย  กันเห็นว่าหญิงสาวอยู่คนเดียวก็จะรีบเข้าไปาหา

ถ้าไม่ติดว่าริทมาพอดี

"แก้ม  นี่หนังสือเพลงที่แก้มอยากอ่าน  ริทไปเจอมาแล้วนะ"

เฮ้อ  นี่เราจะได้คุยกับพี่แก้มได้ตอนไหนวะ

"ขอบคุณนะริท"

แก้มยิ้มให้ริทด้วยรอยยิ้มหวานๆ  ดวงตากลมโตที่กันมองเข้าไปบวกกับรอยยิ้มหวานนั่นยิ่งทำให้เขาหลงใหล  แต่ไม่ชอบใจเลยที่คนที่ทำให้แก้มยิ้มได้ดันเป็นริท  ไม่ใช่เขา

"ริทอธิบายนี่ให้ฟังหน่อยสิ"

"ได้เลย  ตรงนี้นะ"

แต่ว่านะ  จะว่าไปพี่ริทกับพี่แก้มก็เหมาะสมดีอยู่  เรียนก็เก่งเป็นที่พึ่งของพี่แก้มของเขาได้

แต่เขาก็อยากเป็นที่พึ่งของแก้มแบบริทด้วย  เสียดายนี่เขาคงเกิดมาช้าไปสินะ

"ริทรอตรงนี้ก่อนนะ  เดี๋ยวแก้มขอไปหาหนังสืออีกตัวนึงก่อน"

"เดี๋ยวริทไปหาให้ก็ได้"

"ไม่เป็นไร  แค่นี้เองริทอ่านหนังสือไปเถอะ"

กันเห็นริทพยักหน้า

"ก็ได้  รีบไปรีบมานะริทคิดถึง"

"ริทปากหวานตลอด  งั้นเดี๋ยวเรามานะ"

แก้มบอกริทก่อนที่จะเดินจากโต๊ะที่ตนเองนั่งไปเมื่อสักครู่นี้

"พี่แก้ม"

กันเห็นว่าแก้มออกไปโดยพ้นจากริทไปแล้ว  เขารีบตามไปทันทีโดยไม่ให้ริทเห็น  ซึ่งริทก็ไม่เห็นจริงๆเพราะมัวแต่อ่านหนังสืออยู่



......


"เอ  อยู่ไหนน้า"

แก้มเดินมองหาไปทั่วชั้นหนังสือที่ตนเองต้องการ

"เอ  อยู่ไหนนะ  คราวก่อนเห็นว่ามีนี่นา  หรือว่าคนยืมไปแล้ว  อ้ะ  นี่ไง"

แก้มเหลือบไปเห็นพอดีพอเห็นหนังสือที่ตนเองต้องการก็ดีใจสุดๆ

แต่มันมีปัญหาอยู่อย่างนึง

คือมันสูงไป  ต่อให้เป็นผู้ชายก็หยิบไม่ถึงหรอก

"เอาไงดีนะ  โอ้ะ  นี่เจอพอดี"

สายตาหญิงสาวเหลือบตามองเห็นบันไดที่ตั้งข้างๆชั้นพอดี  แก้มรีบไปเอาก่อนที่จะกางบันไดเพื่อที่จะปีนไปหยิบหนังสือ

"หือ  สูงน่าดู  ใครทำชั้นหนังสือแบบนี้"

แก้มบ่น  ก่อนที่จะยังคงพยายามหยิบหนังสือที่ว่าให้ได้

"อึบๆ"

แต่บันไดที่เอามามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่  มันมีการขยับไปมา

"อึบๆ"

และความที่ฐานมันไม่ค่อยมั่นคง

ทำให้

"กรี๊ดดดด"





................................................
  ฝากติดตามต่อนต่อไปด้วยนะครับ  เดี๋ยวมาต่อคราวหน้าครับผม