ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คุณกันต์กับน้องก้อน
หลังจากที่ดื่มด่ำความสุขกับคนตัวเล็กผมแดงไปหลายรอบ กันต์ก็นอนมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่ในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ ใบหน้าหวานขาวเนียนอมชมพูชวนหลงใหล บางครั้งก็ไร้เดียงสา บางครั้งก็สุดแสนจะยั่วยวน ร่างสูงมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ก่อนที่ความง่วงจะครอบครองในที่สุดร่างสูงก็หลับตามมาร์คในที่สุด
"ว่างเมื่อไหร่พี่จะมาหามาร์คอีกนะ แต่อาจนานๆทีเพราะงานไม่ค่อยลงตัวเลยช่วงนี้"
กันต์พิมุกต์กล่าวกับคนตัวเล็ก มาร์คยิ้มหวานก่อนที่จะตอบกลับมา
"ไม่ต้องมาหามาร์คบ่อยก็ได้ครับ พี่กันต์งานยุ่งมาร์คเข้าใจ มาร์คอยากให้พี่กันต์พักผ่อนมากกว่า"
"ไม่ได้สิ ยังไงก็ต้องมาสิ มาร์คน่ารักอย่างนี้พี่ไม่ปล่อยให้รอพี่อยู่คนเดียวนานหรอก"
หยอดไปหนึ่งที มาร์คเขินหน้าแดงเชียว
"มาร์คไม่ได้รอพี่กันต์เสียหน่อย มั่ว"
"มาร์คไม่ได้รอพี่ แต่พี่รอเจอมาร์คนะ ไว้พี่จะมาหาบ่อยๆนะครับ"
"ครับ จะมาวันไหนบอกมาร์คนะ มาร์คจะได้ทำกับข้าวรอ"
"ครับ คนดีของพี่"
กันต์พิมุกต์หอมแก้มคนตัวเล็กทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินออกจากบ้านโดยมาร์คเดินตามมาส่ง ร่างสูงมองลาอีกทีก่อนที่จะขับรถออกจากบ้านของมาร์คไป ซึ่งมาร์คเองก็มองตามรถคนรักจนรถหายพ้นสายตา มาร์คยิ้มดีใจที่คนรักแวะเวียนมาหาไม่ขาด แม้ว่าจะนานๆทีก็ตาม มาร์คเข้าใจว่าร่างสูงงานยุ่งจริงๆนั่นแหละ เพราะกันต์พิมุกต์เป็นเจ้าของโรงแรมที่มีสาขาทั่วประเทศไทย มาร์คเลยไม่คิดติดใจสักนิดว่าทำไมกันต์พิมุกต์ไม่ค่อยได้มาหาสู่อยู่กับตน ยิ้มให้คนรักอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะกลับเข้าไปในบ้านเพื่อทำงานอดิเรกของตนต่อ
ทางด้านพ่อพระของมาร์ค ที่ตอนนี้ ลั้ลลาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
ชีวิตดี๊ดีเมียรักและไม่สงสัย
กันต์พิมุกต์ยังคงยิ้มแป้นผิวปากลั้ลลาอย่างสบายใจไปขับรถไป มือหนาจับพวงมาลัยขับไปตามเส้นทางที่ตั้งใจไว้ วันนี้เขาจะเข้าบริษัทซะหน่อย ไม่ค่อยได้เข้าเลยช่วงนี้ มีแต่สั่งงานเอาไว้ วันนี้เข้าไปบ้างละไม่งั้นเดี๋ยวป๊ะป๋าคุณจะด่าเอา
"นี่เป็นรายงานไตรมาสที่แล้วค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ คุณเลขา"
"ค่ะ"
เลขาสาวยังคงยืนไม่ไปไหนแถมยืนยิ้มให้จนกันต์พิมุกต์งง
"มีอะไรรึเปล่าครับ คุณนายอน"
"มีค่ะ"
ร่างอรชรเดินกรีดกรายเข้าไปหาช้าๆ ใบหน้ายิ้มยั่วยวนเท้าบางค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ กันต์พิมุกต์มองตาเขม็ง เลขาสาวนามว่าอิมนายอนเดินมาแบบนี้ ต้องมีอะไรแน่ๆ ก่อนที่จะ
"อ้ากกกกกกก เจ็บๆๆๆ"
"ไงวะไอ้สัสกันต์พิมุกต์ หนอย คิดว่านานๆจะเข้าบริษัททีคิดว่าจะหนีกูพ้นหรอห้ะ"
"โอ้ย เบาๆ หูกูจะขาดแล้ว โอ้ย เจ็บๆ นายอน มึงอย่าดึงหูกรูวววววว เดี๋ยวหูกูขาด"
"เออ หูขาด กูจะดึงให้หูมึงขาดเลย ดีเท่าไหร่แล้ว ที่กูไม่คว้ามีดตัดไอนั่นมึงให้ขาดแทน หนอย อุตส่าห์ยอมถอยยกน้องให้ทั้งที่รู้ว่าคนอย่างมึงมันเหี้ยสารเลวมั่วไม่เลือกขอแค่มึงไม่ทิ้งน้องกูก็พอ แต่มึงนี่มันเหี้ยไม่เลือก วันนี้ถ้าเลือดหัวมึงไม่ออก อย่ามาเรียกนายอน ศิษย์บัวแดง แทงสะเทือนโลก"
และแล้วร่างบางอรชรที่เดินหยาดเยิ้มเมื่อสักครู่นี้ก็ทำการบิดหูดึงหูประธานบริษัทต่อ กันต์พิมุกต์ดิ้นเร่าๆจนในที่สุดก็ดิ้นหลุดออกมาได้ กันต์พิมุกต์เอามือคลำหูป้อยๆ
"ก็ พอดี"
"พอดีอะไร อย่าอ้างว่างานมึงเยอะนะไอ้สัสเพราะงานอะไรของมึง มึงโยนมาให้กูนี่ แม่งกูนี่งงหนักมากว่ากูเป็นเพื่อนมึง รึทาสมึงกันแน่ ทิ้งงานให้กูเคลียร์ แต่มึงหรี่ไปหาสาวหาหนุ่มน้อย หนอย ไอ้เวร ไหนสัญญากับกูไว้ไงว่าจะไม่ทิ้งแจบอมไง แล้วนี่อะไร มึงปล่อยให้น้องกูนอนร้องไห้รอมึงไปหาเป็นเดือนกว่าจะหาย กูหมดค่าไก่ทอดไปไม่รู้เท่าไหร่แล้วไอสัส อีกนิดเดียวกูจะไปเบิกงบบริษัทมึงเมาเคเอฟซีสักสาขานึงแล้ว"
"ก็"กันต์พิมุกต์กำลังจะหาข้ออ้าง แต่หญิงสาวรู้ทัน
"อย่าตอแหล บอกความจริง ไปหาใครมา"
"ก็ มาร์คไง รุ่นน้องที่เราเคยเล่าให้ฟัง"
อิมนายอนส่ายหน้าถอนหายใจพรูด
"เหอะ นั่นไง กูว่าแล้ว นี่ถามจริงๆเหอะ มึงไม่กลัวบรรดาเมียมึงจะรู้รึไงวะมึงซุกเมียไว้กี่คน โดยเฉพาะแจบอมน้องกู ถามจริงเหอะ มึงไม่สงสารน้องกูและเมียคนอื่นของมึงเลยใช่ไหม"
"กูก็ไม่ได้ทิ้งใครนี่ กูได้ใครกูก็รับผิดชอบไม่ทิ้งขว้างแถมดูแลแต่ละบ้านไม่ปล่อยไปไหนเสียหน่อย"
"หรอ แต่กูได้ข่าวจากไอ้จื่อ ว่าไม่ใช่แค่จินยอง ยองแจ แจ็คสัน ยูค ได้ข่าวว่าสามสี่วันก่อนก่อนที่มึงจะไปหามาร์คมึงลากสาวเข้าโรงแรมแถวรังสิต"
"ส้นตีนละ เห้ย กูเจ้าชู้ก็จริง แต่กูไม่ได้ลากสาวอย่างที่ไอจื่อเล่ามานะเว้ย ไอนั่นชอบเล่าเกินจริง กูแค่ยิ้มให้น้องเขานิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ได้ลากเข้าโรงแรมเลยนะเว้ย จริงๆไอยอน สาบาน คือ ตอนนี้กูมีแค่มาร์ค แจบอม จินยอง ยองแจ แจ็คและยูคจริงๆนะ"
นายอนมองเขม็ง
"ก็ขอให้มีแค่นี้จริงๆอย่างที่มึงว่าละกัน โถ่เว้ย กูไม่น่ายอมถอยยกแจบอมให้หัวงูอย่างมึงเลยให้ตายเยอะ ทั้งที่รู้ว่ามึงเลวจะตาย ชิบหายเอ้ย"
กันต์พิมุกต์เหลือบมอง
"อย่ามาชิบหายเล้ย อ่ะโด่ เป็นเพราะถ้าไม่ใช่มึงชอบน้องมินะหรอกหรอมึงถึงยอมยกแจบอมให้อ่ะ"
"อย่าค่ะ ถ้าไม่ติดว่ามึงได้แจบอมไปแล้วกูไม่ยกให้หรอก"
"จ้า คุณพี่เขย มึงกะกูตกลงกันไว้ตะหาก แหม่ ใครว้าตกลงเอาไว้ว่าจะยกแจบอมให้และจะไม่บอกแจบอมให้ว่ากูไม่ได้มีแจบอมคนเดียว ถ้าช่วยหลีกทางจีบและเชียร์น้องมินะให้ ใครแว้"
นายอนทำตาเหลือกมองบนเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ กันต์พิมุกต์ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เพื่อนสนิทที่ทั้งเป็นเลขารู้ใจเถียงไม่ออกเหล่มองจนนายอนถอนหายใจ
"เออ ก็ได้ เออๆ นั่นแหล่ะ เออ กูไม่ด่ามึงก็ได้ถ้าไม่ติดเรื่องน้องมินะกูไม่ยอมหรอก อ่ะๆ กูกับมึงศีลเสมอกันนี่ แต่ เรื่องแจบอมยังไม่จบ มึงจะ"
"วันนี้กูจะไปหาแจบอมอยู่แล้วน่า ไม่ได้เจอนานคิดถึงเหมือนกัน"
"หรา เออ เอาเหอะ แต่ยังไงกูขอเหอะ แจบอมยังไงก็น้องกู ถึงจะไม่ใช่พ่อแม่เดียวกันแต่แจบอมก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกู กูขอแค่ไม่ทิ้งขว้างน้องกูก็พอ มึงคงทำได้นะ"
กันต์พิมุกต์พยักหน้า
"อื้อ แน่นอน ถึงจะเจ้าชู้แต่กูมีความลูกผู้ชายพอน่า ว่าแต่"
"น้องกูวันนี้ไม่ได้ไปไหน ตั้งแต่สอบไฟนอลคราวที่แล้วก็เอาแต่อยู่ที่บ้าน รอมึงอยู่เข้าใจยัง"
"ขอบใจหลายๆเด้อคุณพี่เขย"
"แล้ว ก็ฝากบอกน้องมินะด้วยนะว่าคิดถึง อิอิ"
"เหอะ มึงก็ไม่ต่างจากกูนั่นแหล่ะว่ากะล่อนพอกัน"
กันต์พิมุกต์หัวเราะกับเพื่อนซี้ อย่างประมาณคนประเภทเดียวกันอ่ะนะ อย่างว่าทั้งกลุ่มก็
หัวงูพอกัน ฮ่าๆๆๆๆ
แน่นอน ในวันนี้เขาก็ทำอย่างที่บอกกับเพื่อนเอาไว้ว่าวันนี้จะไปหาแจบอมจริงๆอย่างที่เจ้าตัวว่า ซึ่งก็ตั้งใจตั้งแต่แรกจริงๆนั่นแหล่ะว่าวันนี้จะไปหาแจบอมเพียงแต่ดันโดนเพื่อนตัวเองจับบิดกระชากหูไปเสียก่อน และตอนนี้เขาก็มาหาแจบอมแล้ว ตอนนี้อยู่ที่หน้าบ้านของคนนั้นแล้ว
ติ่งต่อง
ร่างสูงกดกริ่งเล็กๆบนประตูสีขาว และย่อตัวแอบหลังรั้วนิดหน่อยก่อนที่จะรู้สึกได้ว่าคนในบ้านเดินออกมาแล้ว
"ใครมากดกริ่งกันนะ"
เสียงหวานๆที่ดังออกมาทำเอาคนเจ้าเล่ห์ยิ้มทันที คนในเป้าหมายวันนี้ออกมาจนได้สินะ
"แจบอม"
เมื่อพอรู้ว่าเป้าหมายเดินมาถึงประตูบ้านแล้วคนเจ้าเล่ห์ก็โผล่พรวดทันที ทำเอาเจ้าของบ้านที่เดินออกมาตกใจไม่เบา
และพอรู้ว่าใครก็ร้องลั่นทันที
"พี่แบม"
"บอมมี่จ๋า พี่แบมมาแล้วจ้า"
ดวงตาตี่หรี่มองสักครู่ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีและเดินหนีเข้าบ้านด้วยท่าทางงอนทันทีเมื่อรู้ว่าใครมา กันต์พิมุกต์รีบเดินตามทันที
"ง่า จบม อย่าเดินหนีสิ พี่แบมมาแล้วไงคร้าบ"
"มาแล้วก็กลับไปสิ ชิ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเชอะ"
"ง่า ไม่เอาดิบอม"
"ชิ ไม่รู้ไม่ชี้ คนใจร้าย"
"บอมจ๋า วันนี้พี่เอาไก่ทอดมาสามกระป๋องเลยน้า บอมจ๋า"
พอได้ยินคำว่าไก่ทอดสามประป๋องทำเอาเจ้าก้อนหันขวับมาทันที
"งื้อ ไก่ทอดหรอ แต่ เชอะ แค่ไก่ทอดคิดว่าบอมจะหายโกรธหรอ เชอะ ไม่มีทาง"
เท่านั้นแหล่ะ คนเจ้าเล่ห์ห่อเหี่ยวทันที รีบง้อเจ้าก้อนของเขาทันที
"งือ บอมจ๋า พี่แบมขอโต๊ด พี่แบมไม่ได้ลืมบอมน้า พี่แบมคนนี้คิดถึงบอมทุกวันเลยน้าบอม เพียงแต่ช่วงนี้"
"ช่วงนี้อะไร ไม่ว่าง ติดงานติดประชุม ติดอะไรอีกล่ะ"
"เอ่อ ก็ติดงานนั่นแหล่ะ แต่ บอมจ๋า พี่แบมคิดถึงบอมจริงๆน้า วันนี้พี่แบมมาหาบอมแล้วไง"
"ไม่เชื่อหรอก เชอะ"
"บอมจ๋าอย่างอนพี่เลยน้า นี่ไงวันนี้พี่เอาไก่ทอดมาง้อด้วยน้า หายงอนกัน นะๆๆๆๆๆ"
กันต์พิมุกต์ออดอ้อนเอาใจเจ้าก้อนต่อทันที โดยการเอากระป๋องไก่ทอดมายั่วๆใกล้ ทำเอาคนตาตี่แก้มยุ้ยเหลือบมองกลืนน้ำลายยกใหญ่แต่ยังทำฟอร์ม จน
"หายกันกันนะที่รักจ๋า ถ้าที่รักหายงอนพรุ่งนี้พี่แบมจะซื้อไก่ทอดอีกห้ากระป๋องเลยอ่ะ รึ เห็นนายอนจะเหมาสาขาเคเอฟซี เดี๋ยวพี่แบมคนนี้จะเหมาไก่มาสองสาขาเลยจ้ะ"
เท่านั้นแหล่ะ คนชอบกินไก่ตาลุกวาวทันที
"จริงหรอ อ่ะ บอมหายงอนก็ได้"
ในที่สุดก็เรียบร้อย อิอิอิ กันต์พิมุกต์ยิ้มในใจก่อนที่จะรีบโอ๋คนน่ารักอย่างหมั่นเขี้ยวทันที พร้อมกดปากหยักลงบนแก้มนุ่มๆของเจ้าก้อนในอ้อมกอด
"อื้อ พี่แบมอ่ะ ฉวยโอกาสเรื่อย"
แจบอมต่อว่าเสียงเง้างอดอย่างน่ารัก ทำเอาใจบางๆของกันต์พิมุกต์สั่นเป็นว่าเล่น
"พรุ่งนี้พาบอมไปเคเอฟซีเลยด้วย บอมจะไปกินไก่ทอด"
"ได้เลยครับที่รัก"
"เย้ พี่แบมน่ารักที่สุดเลย"
"แต่ว่า ก่อนที่พาไปกินไก่ที่ร้าน พี่ขอพาบอมไปก้อนไก่ในห้องก่อนนะครับ"
"อ้ะ คนบ้า คริๆ"
และแล้วกันต์พิมุกต์ก็ซ้อนร่างนุ่งนิ่มขึ้นแนบอกเข้าไปในบ้านพร้อมไก่ทอดสามกระป๋องที่ซื้อมาทันที แม้จะแอบหนักไป(ไม่)หน่อยเพราะเจ้าก้อนในอ้อมแขนท่าทางจะขุนไก่เข้าไปในตัวเยอะจริงๆอย่างที่นายอนว่าน้ำหนักเลยขึ้นเยอะกว่าเก่าจนตัวเริ่มอวบกว่าเขาแล้ว แต่ไม่เป็นไร
เนื้อนิ่มๆเยอะๆดี กันตฺพิมุกต์ชอบ วันนี้เขาจะฟัดเจ้าก้อนทั้งวันเลยคอยดู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น