Killer Girl = ธิดามัจจุราช (กันแก้ม,ริทแกรนด์)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2

ร่างอรชรสวมชุดผ้าคลุมขนหนูสีขาวสะอาดยืนกอดอกทอดน่องตรงระเบียงสายตาทอดมองวิวแสงไฟตามตึกรามบ้านช่องซึ่งเป็นปกติของวิวเมืองตอนกลางคืน  แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาดึกถึงตีสองแต่เมืองใหญ่ยังมีการเคลื่อนไหวตามวิถีโคจรของมัน  ดวงตากลมโตเรียบเฉยสนิทใบหน้านิ่งไร้อารมณ์ใดๆ

"ยืนคิดอะไรคนเดียว"

"อ้ะ  เจ้านาย"

แก้มสะดุ้ง  เมื่อถูกวงแขนแข็งแรงของชายหนุ่มที่สูงกว่าเธอเล็กน้อยสวมกอดเข้าด้านหลัง  รูปร่างอวบอิ่มได้สัดส่วนอยู่ในวงแขนชายหนุ่มเรียบร้อย

ริทเกยคางบนไหล่หญิงสาว

"คิดอะไรอยู่"

"ฉันจะคิดอะไรได้คะ  แค่มองอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสาที่คืนนี้ไม่ได้ฆ่าใคร"

แก้มว่าน้ำเสียงเย็นยะเยือกชัดเจน  หากเป็นคนอื่นได้ยินคงขนลุกอยู่หรอกแต่ไม่ใช่ชายหนุ่มใบหน้าหวานแต่ซ่อนความเป็นปีศาจซาตานไว้ด้านในอย่างมิดชิดหากเขาไม่คิดจะแสดงออกมา  คำพูดของแก้มไม่ได้ทำให้ริทรู้สึกอะไรทั้งนั้นกลับยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

ก็ในเมื่อคนที่เขากอดอยู่นี้  เขาปั้นมากับมือ

"สมน้ำสมเนื้อสำหรับคนที่ฉันและคุณพ่อฉันปั้นมากับมือ  ธิดามัจจุราช  เธอทำให้ฉันภูมิใจในตัวเธอตลอดเวลาจริงๆ  ไม่อยากเชื่อเลยว่า  เด็กสาวที่ขี้กลัวแต่พยายามกล้าหาญในวันนั้น  จะมาเป็นนักล่าหน้าตาเฉยอย่างทุกวันนี้ สมกับเป็นน้องสาวบุญธรรมของฉันจริงๆ"

แก้มแค่นหัวเราะ

"น้องสาวหรือคะ  แต่สิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้คุณไม่ได้คิดว่าฉันเป็นน้องสาวซักเท่าไหร่  ดูเหมือนว่าคุณคิดกับฉันเรื่องบนเตียงมากกว่า"

"แต่เธอยินยอมพร้อมใจให้ฉันนี่  ฉันไม่ได้บังคับเธอเสียหน่อยถูกมั้ย  ฉันก็แค่ยื่นเงื่อนไขให้เธอสนใจ  แล้วเธอสมัครใจยกเรือนร่างให้ฉันเอง  จริงมั้ยแก้ม  หรือว่าเธอคิดจะกลับคำ"

แก้มยิ้มเย็นชา

"ธิดามัจจุราช  เคยกลับคำมั้ยคะ  หน้ากากอำมหิตเคยเห็นธิดามัจจุราชคืนคำหรือคะ"

ริทยิ้มอย่างชอบใจ

"เพราะแบบนี้ฉันถึงชอบเธอ  คนอย่างเธอไม่เหมาะกับคำว่าน้องสาว  แต่เหมาะกับคำว่าเมียอย่างทุกวันนี้มากกว่าอยู่แล้ว"

"อย่างฉันกับคุณ  น่าจะเรียกว่าคู่ขามากกว่านะคะ"

"ถ้าเธอคิดว่าฉันกับเธอเป็นแค่คู่ขา  ถ้าเช่นนั้นคืนนี้ก็ทำหน้าที่คู่ขาให้ดีละกัน"

สิ้นคำ  ชายหนุ่มก็รวบรัดร่างอวบอั๋นเต็มมือเข้าประชิดดันติดกำแพง

ก่อนที่จะยกขาข้างนึงของหญิงสาวพาดบ่า   อีกมือนึงบีบคลึงสะโพกอิ่มเต็มที่




....




"นี่จ้ะน้องชาย  นี่แว่นที่น้องทำหล่นจ้ะ"

"ขอบคุณครับพี่  เอ่อ"

"พี่ชื่อแก้มจ้ะ"

"ครับพี่แก้ม  ขอบคุณมากนะครับ"

ภาพในความทรงจำยังคงฉายชัดอยู่ในหัวใจ ใบหน้าคมมีแววตาและรอยยิ้มสดใสเมื่อดูรูปในสมาร์ทโฟนเครื่องโปรดที่อยู่ในมือเขาตอนนี้  

รูปหญิงสาวรุ่นพี่ที่เขาหลงรักมาตั้งแต่อยู่ม.ปลาย

พี่แก้ม

"ไม่ว่าครั้งไหนเวลาจะผ่านไปเท่าใด  พี่ก็ยังเป็นนางฟ้าสำหรับผมเสมอ"

กันพึมพำ  เขาเองก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าการที่หญิงสาวรุ่นพี่คนนึงช่วยเหลือเขาในเรื่องเล็กๆน้อยๆทั่วไปจะทำให้เขารู้สึกประทับใจและแอบหลงรักได้ขนาดนี้  ถึงกับพยายามติดตามทุกครั้งที่มีโอกาส  ไม่สิ  ตามหาโอกาสที่จะได้พบพี่แก้มนางฟ้าของเขาทุกเวลา  พอรุ่นพี่จบไปเขาก็ขยันเรียนหนังสือเพิ่มกว่าเดิมเพื่อที่จะสอบเข้าสถาบันเดียวกับแก้มให้ได้  และเขาก็ทำได้จริงๆ  เขาสามารถสอบติดมหาวิทยาลัยและคณะเดียวกันกับแก้มได้

แต่เมื่อเข้ามาได้  หัวใจของเขากลับสลาย

พี่แก้มของเขากลับมีเจ้าของแล้ว

พี่ริท  ชายหนุ่มที่อ่อนโยน  เรียนเก่ง  แถมใจดี  เสียอยู่อย่างคือเรื่องซุ่มซ่ามจึงทำให้แก้มได้อายอยู่หลายครั้งจนเป็นตัวตลกประจำคณะทั้งคู่  แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ทั้งคู่ห่างกันแม้แต่นิดเดียว  เขายังคงเห็นแก้มไปกับริทแทบจะตลอดเวลา  ถึงทั้งคู่ไม่ได้ประกาศใครต่อใครว่าคบกัน  แต่การกระทำมันบอกเสมอ  ว่าสองคนนั้นสนิทสนมเกินเพื่อนสนิท  

"ถึงพี่แก้มจะมีพี่ริทอยู่แล้ว  แต่ยังไงผมก็จะรักพี่ตลอดไป  พี่แก้มนางฟ้าของผม  ผมรักพี่นะครับ  พี่แก้ม"






วันต่อมา

"อะไรวะกัน  กล่องอะไรวะนั่น"

ตั้มถาม หลังจากที่เห็นเพื่อนซี้หยิบกล่องสีชมพูเล็กๆถ้าให้เดาคงเป็นกล่องเครื่องประดับสำหรับผู้หญิง  และตั้มก็พอเดาออกว่ากันจะเอามาทำอะไร  เพียงแต่ถามไปยังงั้นทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ากันจะต้องเอาของขวัญไปให้พี่แก้มแน่นอน

"สร้อยน่ะ  เป็นสร้อยเพชรจีอักษรจีไง  วันนี้เป็นวันเกิดพี่แก้ม  กูจะเอาไปให้พี่แก้มไง"

โดมถอนหายใจระอา

"ทั้งที่พี่แก้มเขาเป็นแฟนพี่ริท  มึงก็ยังเอาชองพวกนี้ไปให้พี่แก้มอีกหรอ  ทั้งที่"

"ไอโดม  สองคนนั้นไม่ได้ประกาศเสียหน่อยว่าคบกัน  อาจจะเป็นเพื่อนสนิทมากก็ได้"

กันพูดไปฝืนไปอย่างเห็นได้ชัด  แต่สุดท้ายเขาขอเข้าข้างตนเอง  เขาไม่อยากตัดใจจากแก้มเพราะเขาทำไม่ได้  ถึงจะเห็นว่าริทกับแก้มมีความสนิทสนมเกินเพื่อนก็ตามแต่เขากลับเลือกหลอกตนเองไปวันๆ  อย่างน้อยการที่เขาได้ทำอะไรให้แก้มได้แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว

แค่ทำให้คนที่เรารัก  แม้จะต้องแอบหลอกตัวเองมันยังดีกว่ากับการตัดใจ

สำหรับเขา  การตัดใจจากแก้มมันยากเกินไป  ในเมื่อแอบรักมานานจนฝังใจ

"กูจะดูนะว่ามึงจะหลอกตัวเองไปได้กี่น้ำ  กูจะคอยดู"

ตั้มและโดมว่าแต่กันก็ไม่สนใจอยู่ดี  เขาลุกจากที่นั่งตนเองมีเป้าหมายชัดเจนว่าจะเอาของขวัญชิ้นนี้

ไปให้กับพี่แก้มคนที่เขาหลงรัก

"กูไปตามหาพี่แก้มก่อนนะ"

กันว่า  และเดินจากโต๊ะที่เพื่อนตนเองนั่งทันที  ตั้มและโดมถอนหายใจ  จะระอาก็ระอา  แต่ก็สงสารด้วยเหมือนกัน

"สงสารไอกันนะ  รักใครไม่รัก  รักคนมีเจ้าของ"โดมบอก

"แต่ว่าถ้าเป็นไปได้  กูก็อยากให้พี่แก้มมาคบกับไอกันเหมือนกันนะ   อย่างน้อยไอกันก็ไม่ได้ทำให้พี่แก้มอายต่อหน้าใครเหมือนกับพี่ริท"

"แต่อย่างน้อยพี่ริทก็ดูแลเอาใจใส่พี่แก้มอย่างดีแถมตามติดแจ  กูว่าไอกันไม่มีทางสมหวังหรอก"

"เฮ้อ"




......



"วันนี้แก้มเพื่อนพี่ไม่ได้มาเรียนนะกัน  เห็นว่าวันนี้แก้มบอกว่าจะลา"

"หรอครับพี่บี้  พี่แก้มไม่ได้เรียนวิชาอาจารย์ธเนศหรือครับ"

"ใช่จ้ะ  พอดีแก้มไปทำธุระกับริทเพื่อนสนิทของแก้มเขาน่ะ  ว่าแต่เรามีอะไรหรือเปล่า"

กันหน้าซึมอย่างเห็นได้ชัดแต่ยังคงฝืนยิ้มอยู่

"อ้อ  ไม่มีอะไรหรอกครับ  แค่เห็นว่าวันนี้เป็นวันเกิดพี่เขาผมเลยจะเอาของขวัญมาให้น่ะครับพี่บี้พี่ฮั่นพี่วิว  ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

กันลาบรรดาเพื่อนที่เขาเคยเห็นว่า่คุยกับแก้มที่เรียนห้องเดียวชั้นเดียวกับแก้มก่อนที่จะเดินจากไป  พอกันพ้นสายตาบรรดาเพื่อนๆของแก้มและริทก็คุยกัน

"สงสารน้องชายคนนั้นเหมือนกันนะ  ฮั่นว่ามะ"

"ก็ถูกนะวิว แต่ว่านะ  แก้มมันคบกับไอริทขนาดนั้นแถมน้องชายนั่นก็เด็กกว่าแก้มอีก  แก้มคงไม่คิดจะมองหมอนั่นหรอก"

"กูก็ว่างั้น"

"วิวสงสารน้องเขาเหมือนกันนะ"

"ช่างเถอะ เดี๋ยวน้องมันก็ตัดใจได้เอง  ไปหาอะไรกินดีกว่า  กูหิวละ"

"ไปๆ"

ทางด้านกัน

"สุดท้ายก็ไม่ได้เอาให้พี่แก้มจนได้แฮะเรา  แต่ไม่เป็นไร  ให้ย้อนหลังก็ได้นี่หว่า  พี่แก้มครับ  ผมจะเก็บของขวัญให้พี่แก้มนะครับ  นางฟ้าของผม"

และกันก็เก็บของขวัญไว้ในกระเป๋าดังเดิม




......




"อย่า  อย่าฆ่าผม"

"หึหึหึหึ"

ควับ

ฉึบ

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกก"

เสียงโหยหวนดังยาวนานกว่าเหยื่อที่ถูกสังหารอย่าโหดเหี้ยมไร้ปราณีจะล้มฟุบขาดใจตาย  หลังจากที่ถูกดาบฟันคออย่างไร้ความเมตตาจากผู้กระทำ

หญิงสาวแสยะยิ้ม  ก่อนที่จะหันมาทางอีกคนนึงที่นั่งตัวสั่นอย่างรู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร

"ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะนะครับ  ผมไม่อยากตาย"

"เสียใจ  ถ้าเจ้านายฉันสั่งมาว่านายต้องตาย  ฉันก็ปล่อยเอาไว้ไม่ได้"

ฉับ

"อ้ากกกกกกกกกก"

สองศพที่มีแต่เลือดแดงฉานนอนกองอย่างน่าสยดสยอง  หญิงสาวกลับไม่รู้สึกรู้สากลับคว้าศพลากให้เลือดเป็นทางก่อนที่จะเดินไปด้านหลังของโกดัง

ที่มีบ่อจระเข้หลายตัวที่นานๆจะมีอาหารกินซักทีและท่าทางพวกมันจะรู้เลยว่ายมารออาหารมันกันทุกตัวอย่างเต็มที่

ตู้ม

ควับๆ

ซากศพที่ถูกโยนลงไปไม่นานก็เหลือเพียงแต่น้ำสีเลือดสดเพราะจระเข้มันรุมกัดกินจนไม่มีเหลือ  หญิงสาวที่ยืนมองอย่างไม่สะทกสะท้านแถมยังยิ้มราวกับภาพตรงหน้ามันคือศิลปะชิ้นเอก  ก่อนที่จะเดินจากไปท่าทีสุขุม  ส่งสายตาบอกคนติดตามว่าจัดการที่เหลือทีก่อนที่จะเดินขึ้นรถหรูสีดำคันงาม  นาทีต่อมารถดังกล่าวก็ขับทะยานออกจากสถานที่ลานประหารประจำสำหรับเธอเวลาเธอทำงาน

ดวงตามองดาบที่ใช้ที่ยังมีเลือดติดอยู่

และยิ้มเย็น

ในเมื่อฉันคือธิดามัจจุราช  ดังนั้นฉันก็สะกดคำว่าเมตตาไม่เป็น  หึหึหึ






................................


มาต่อแล้วจ้า  ฝากติดตามด้วยนะจ้ะ