Switch Love=สลับรักหัวใจลงล็อค(กันแก้ม เอ้ะ หรือแก้มกัน)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2

"เจ๊ตั้มมี่  ช่วยกั่งกั๊งที  แต๊บกั่งกั๊งหลุดอ้ะ"

"ตายแล้วแกนี่  นังกั่งกั๊ง   เก็บแต๊บยังไงห้ะแก  เกิดร้องๆเต้นๆไปลมเข้ามาเดี๋ยวมันก็หนาวสิแก"

เสียงความวุ่นวายภายในห้องแต่งตัวสำหรับนักร้องของที่นี่  เวลาที่ใกล้แสดงมาถึงเรื่อยๆ  

"ตั้มมี่  ชั้นใส่ชุดนี้เป็นยังไงบ้าง"

เสียงทุ้มๆหวานๆดังก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาด้วยท่าทางมาดมั่น  ทำเอาทุกคนที่กำลังวุ่นวายกับการแต่งตัวถึงกับร้องว้าวทันที

"โอ้โห  กันนี่  เธอนี่เหมาะกับสุดนี้สุด  ราตรีเกาะอกยาวดำเลื่อมรัดรูป    เสริมออฟชั่นตรงหน้าอกทำให้มันดูมๆ  มีซีทรูปิดแขนใหญ่ๆหน่อยว้าว  ชุดนี้เริ่ดมากเลยกันนี่"

"แน่นอน  ให้สมกับสาวสวยอย่างเรา  คนที่สวยรัดับอั้มยังต่องชิดซ้าย  ชมพู่นี่ต้องหลีกทางเพราะกันนี่สุดเริ่ดจะเฉิดฉาย"

นางมั่นมาก  กันนี่  วราวุธคิดในใจ

"นี่เจ๊  ชั้นว่าถ้าคืนนี้เจ๊สวยขนาดนี้รับรองเลยว่าคืนนี้มีผู้ชายมาแอ๊วเจ๊แน่เลยล่ะ  ดูๆ  สะโพกๆ  ทรวดทรงองค์เอวอย่างเริ่ด  นี่ๆกั่งกั๊งนี่แกต้องดูเจ้  เจ้กันนี่นางสวยของแท้  ดูๆแล้วหัดไว้เป็นตัวอย่าง"

"แหม  อย่างกั่งกั๊งเนี่ยคงสวยสู้พี่กันนี่ไม่ได้หรอก"

นภัทรยิ้มพราว

"แหม   ชมเกินไปละเดี๋ยวชั้นลอย  อ้ะ  อ้าวริชชี่"

"เจ๊ริชชี่"

นภัทรกับวราวุธอุทานพร้อมกันเมื่อเห็นผู้มาใหม่  นภัทรงง

"เรามาร้องเพลงไง  กันนี่ลืมไปแล้วหรอว่าคืนนี้เราก็มีร้องเพลง"

"แต่ริชชี่ขอลาแล้วไม่ใช่หรอ"

"ไม่เป็นไร  ตอนนี้แม่เราหลับไปแล้ว  ช่างเถอะ  ชั้นขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะ"

เรืองฤทธิ์แยกตัวไปแต่งหน้าทำผมเพื่อเตรียมโชว์ในคืนนี้  นภัทรมองตาม  ก่อนที่จะหันมาทางวราวุธ

"เดี๋ยวชั้นเข้าไปหาริชชี่ก่อนนะแก  ชั้นห่วงมันน่ะ"

"ไปเหอะเจ๊  ตั้มมี่ก็ห่วงเจ๊ริชชี่เหมือนกัน  ท่าทางจะเครียดมากด้วย"

"งั้น  ขั้นไปก่อนนะแก"



ห้องแต่งตัว

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางค์นั่งส่องกระจกอย่างเหม่อลอย  ดวงตาฉายเต็มความหม่นหมอง

"ริชชี่"

เรืองฤทธิ์สะดุ้งเมื่อถูกเรียก  ก่อนที่จะหันไปทางเพื่อนสนิท

"อะไรหรอกันนี่"

"วันนี้แน่ใจหรอว่าจะร้องเพลง  แกดูไม่พร้อมเอามากๆเลยนะ"

"พร้อมสิ  ระดับริชชี่พร้อมเสมอ   กันนี่ก็รู้ว่าคนอย่างริชชี่ทำได้ทุกอย่างพร้อมทุกเมื่ออยู่แล้ว"

"ชั้นรู้ว่าริชชี่ทำได้ทุกอย่าง  แม้กระทั่งยอมอยู่ในสิ่งที่ไม่ใช่  ใช่มั้ย  ริชชี่  แกไม่ทรมานหรอ  กับการที่"

"กันนี่  ไม่ต้องพูดเรื่องนั้นได้มั้ย"

"แต่นายกำลังหลอกตัวเองนะริท"

"ริทมันตายไปแล้ว"

เรืองฤทธิ์เผลอตะโกนหลุดตัวตนบางอย่างออกมา  แต่ได้สติทันจึงเปลี่ยนท่าทีตนเอง

"ริชชี่เกลียดมัน  ชั้นไม่อยากได้ยินชื่อนั้นอีก  แค่ต้องใช้ชื่อจริงเดียวกับมันตามคำขอของพ่อ  ชั้นก็ขยะแขยง  ทุกวันนี้ชั้นคือริชชี่  ชั้นคือริชชี่  ไม่ใช่ริทนั่น  ริทนั่นมันตายสมกับความชั่วที่มันทำเอาไว้ไปแล้ว  โลกใบนี้ไม่มีคนชื่อริทต่อไปแล้ว"

นภัทรอึ้ง  รู้สึกผิดเมื่อนึกได้ที่เผลอพูดอะไรที่ไปกระตุกความเจ็บปวดบางอย่างของเพื่อน

"กันนี่  ถึงคิวร้องเพลงแล้วไม่ใช่หรอ"

"ริชชี่  ชั้น"

"ออกไปเถอะ  เราโอเค"

นภัทรถอนหายใจ  ก่อนที่จะออกไปร้องเพลงตามหน้าที่

"งั้นชั้นไปร้องเพลงละกัน  ส่วนแกก็แต่งตัวให้เรียบร้อยละกัน"

"อืม  เดี๋ยวเราแต่งตัวก่อนละกัน"

"งั้น  ชั้นไปนะ"

นภัทรลังเลนิดๆส่ายหน้าน้อยๆเดินออกไปจากห้องแต่งตัวปล่อยให้เพื่อนสนิทอยู่คนเดียว

"เป็นยังไงบ้างกันนี่"

เมื่อนภัทรออกมา  บรรดาเพื่อนสาวประเภทสองที่รอดูเหตุการณ์

"ริชชี่เพื่อนชั้นต้องการความสงบดังนั้นห้ามพวกแกอย่าไปยุ่ง  ใจ๋  ไม่งั้นชั้นระเบิดพวกแกแน่"

"ได้ค่ะกันนี่  แต่ว่าตอนนี้ได้เวลาคนสวยของเราโชว์เฉิดฉายแล้ว  เชิญเลยค่ะกันนี่"

"จัดไปค่ะ"

นภัทรทำท่าโอเคแสดงถึงความมาดมั่นเดินนวดนาดขึ้นไปบนเวที  และไม่นานนัก  เสียงร้องกังวานของนภัทรก็ดังขึ้น


......


"โห  นี่หรอมึงคลับกิ๊กพี่ชายมึงอ่ะแก้ม"

"ที่นี่แหละ"

"โห  อย่างสวยว่ะ  ท่าทางลูกค้าแต่ละคนดูดีมีระดับทั้งนั้นนะเนี่ย  ทั้งที่แกเล่าให้ฟังว่าที่นี่นักร้องน่ะสวยใหญ่กระเทยทั้งนั้น"

"เดี๋ยวนี้ลูกค้ามีรสนิยมแปลกว่ะ  แต่ส่วนใหญ่แค่มาฟังเพลงเท่านั้น  ว่าแต่  พี่ชายกูอยู่ไหนวะ"

"เฮ้ย  เจอแล้ว  นั่นไงพี่ชายมึงนะ  ชั้นบนของคลับโน่น"

ลลนาชี้ไปทางระเบียงชั้นสองของคลับ  วิชญาณีมองตามนิ้ว

"เออ  จริงด้วยว่ะ  งั้นขึ้นไปหาเถอะ"

วิชญาณีพูดก่อนที่จะเดินนำลลนาขึ้นไปหาพี่ชายตนเอง  โดยที่ไม่รอเพื่อนเลยทีเดียวเพราะกลัวพี่ชายเฉ่ง  

ลลนาได้แต่งง

"ไม่รอกูเลยนะสัส"


....


"ขอบใจนะไอโน่  อุตส่าห์เลี้ยงต้อนรับอย่างดี"

"แหม  เพื่อนมาทั้งทีน่ะไม่ให้เลี้ยงต้อนรับได้อย่างไรล่ะนายก็  แต่  เอ้ะ  คุณอาร์ขา  ลืมไปหรือเปล่าคะว่าตอนนี้ชั้นชื่อโน่นี่  ไม่ใช่โตโน่แล้วนะจ้ะ  ตอนนี้ชั้นสวย  ปลาทองไม่มีเปลี่ยนเลยนะคะคุณอาร์"

"โอ้ะ  ลืมไป  นี่ว่าแต่ตอนนี้ค่ายมวยเธอล่ะ  ใครดู"

"ตูมตามน้องชั้นมันขึ้นคุมบังเหียนเรียบร้อยแล้ว  ไม่งั้นชั้นจะเจิดจรัสเต็มที่ขนาดนี้ได้ไง"

"คร้าบสุดสวย  สวยซะจนน้องสาวเรานึกว่าเธอกิ๊กเราแล้วนะเนี่ย"

"แล้วอยากลองเป็นกิ๊กกะชั้นมั้ยล่ะ  ถึงจะสวยขนาดนี้แต่ว่ายังว่างนะจ้ะ"

"ไม่เอาดีกว่าเกรงใจ"

"ตลอดอ้ะอาร์"

"หวัดดีเฮีย"

วิชญาณีเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของอาณัตพลที่กำลังคุยกับเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมอย่างภาคินหรือปัจจุบัน  เจ๊โน่  หรือคุณนายภาวินีนี่แหละอย่างถูกคอ  อาณัตพลหันมาทางน้องสาวทันที

"ไงมึง  มาช้าซะ"

"ก็รถมันติดนี่นาเฮียแล้วอีกอย่างเฮียนัดซะไกล  กะอีแค่ฉลองวันเกิดเพื่อนเฮียเนี่ยนะ  แล้วอีกอย่างวันเกิดเพื่อนเฮียเกี่ยวอะไรกับผมวะ"

"อะไร  บ่นจริงๆนะแกแก้ม  จริงไม่เกี่ยวหรอกแค่อยากให้เข้าใจถูกซะที  แกเล่นบอกคนอื่นไปทั่วว่ากูมีกิ๊กเป็นกระเทยเลยจะให้มาดู  พี่ถึงได้ให้มาเห็นกับตาว่ากิ๊กที่ว่าแค่เพื่อนเฉยๆ"

"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่เฮีย  เฮียจะมีกิ๊กเป็นกะเทยหรืออะไรใครจะว่า  ขนาดเจ้จียอนยังไม่ว่าอะไรเลย"

"แต่กูเสียหาย   กูไม่ได้ชอบกะเทย กูไม่มีรสนิยมบริโภคถั่วดำว้อย"

"เอ้า  ไอ้อาร์  แล้วกะเทยมันเสียหายตรงไหนยะ  หนอย  ชั้นขึ้นนะเนี่ย"

อาณัตพลสะดุ้ง  เมื่อภาวินี(ภาคิน)เท้าเอวยืนขุ่น

"ไม่ใช่ไอ้โน่  เอ้ย  ไม่ใช่โน่นี่  เราไม่ได้ว่าอะไรเธอนะ"

"ก็แกทำท่าเกลียดกะเทยอย่างชั้นนี่นา  ทำไมเป็นกะเทยมันเสียหายหรอ"

"โอ้ย  ใจเย็นสุดสวย  ใจเย็น  เราแค่บอกว่าเราไม่ได้ชอบกะเทยเท่านั้นเอง   แบบไม่ใช่เสปคไง"

"หรอ  แล้วไป  ชั้นล่ะไม่ชอบเลยเวลาที่พวกผู้ชายดูถูกกะเทยอย่างพวกชั้น"

"คนอย่างพวกเธอมาน่าดูถูกนี่  พวกกะเทยส่วนใหญ่วันๆคิดแต่จะร่านไล่จับผู้ชาย  ส่วนใหญ่ทันคันทั้งนั้นแหละ"

วิชญาณีค่อนแขวะดูถูกอย่างชัดเจน  ทำเอาภาวินีหันขวับ

"ขอโทษนะคะ ถึงชั้นจะเป็นกะเทยก็จริง แต่รับรองเลยว่าชั้นไม่ได้คันอย่างที่เธอว่าแน่นอน  เอาล่ะชั้นจะไม่ถือ  นี่ๆ  ว่าแต่นายบี้จะมาเมื่อไหร่  ทำไมเจ้าของวันเกิดช้าขนาดนี้"

"ไม่รู้เหมือนกันสุดสวย"

วิชญาณีรู้สึกเซ็งจนออกหน้าออกตา  ลลนาที่อยู่ข้างๆได้แต่ปราม

"แก้ม  มึงอย่าแสดงท่าทีเบื่อออกนาออกหน้าแบบนี้สิ"

"มึงก็รู้ว่ากูเกลียดกะเทย"

"กะเทยมันไม่ได้น่ารังเกียจทุกคนซะหน่อย"

"น่า   มึง"

ลลนาถอนหายใจ  ก่อนที่จะมองภาวินีที่คุยกับอาณัตพลตามประสาเพื่อนกัน

กะเทยหรอ

รู้สึกคิดถึงใครบางคน

"เจี๊ยบๆ"

"หึ  อะไรวะ"

"มึงเป็นอะไร  อยู่ๆก็เงียบ"

"เปล่านี่ไม่มีอะไร  เออ  จริงสิ  จะว่าไป  นักร้องที่นี่ร้องเพลงเพราะนะ"

"เหอะ  ไม่เห็นจะเพราะตรงไหน  มีแต่เสียงดัดจริต"

"เออ  มึงนี่ก็อคติเนอะ"

"ว้อย  เซ็ง  น่าเบื่อ  เจี๊ยบกูเดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อนนะ  มงจะไปด้วยป้ะ"

"ไม่วะ"

"งั้นกูไปก่อนนะ  เบื่อหน้ากะเทย"

วิชญาณีว่าไม่ได้เสียงดังนัก  แต่ดังพอที่ทำให้ภาวินีได้ยิน  วิชญาณีลุกออกจากวงสนทนาสังสรรค์ของพี่ชายตนเอง

"ไออาร์  วันหลังช่วยสั่งสอนน้องทอมแดดเดียวของแกด้วยนะ  แล้วให้มันช่วยจำด้วยว่ากะเทยไม่ได้ร่านทุกคน"

"แหม  สุดสวย  ใจเย็นสิ"

ลลนามองการสนทนาของพี่ชาบเพื่อนแลเวก็อดขำไม่ได้  แบบกูไม่แปลกใจทำไมวิชญาณีเข้าใจว่าพี่ชายมีกิ๊กเป็นกะเทย





"เฮียนะเฮีย  น่าเบื่อชิบ"

วิชญาณีบ่นอย่างหงุดหงิด  หลังจากที่ปลีกตัวออกมาจากกลุ่มพี่ชายได้  บอกตรงๆเลยว่าเขาเกลียดกะเทยมาก  สาเหตถไม่ใช่อะไรมันมาจากอคติที่ตนเองมองกะเทยเป็นพวกที่ชอบลวนลามผู้ชายไปทั่วไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัวเท่าไหร่

ว่าแล้วโทรหาน้องแกรนด์ดีกว่า  ก่อนมาถึงนี่ลลนาเอาเบอร์มาให้เรียบร้อย

"สวัสดีครับน้องแกรนด์  สุดสวยของพี่นอนหรือยังครับ  ครับๆ  พรุ่งนี้พี่จะไปหา  ครับ  กู้ดไนท์ครับ"

วิชญาณียิ้มน้อยยิ้มใหญ่รู้สึกอารมณ์ดีสุดๆ  

"อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้แล้วเว้ย  น้องแกรนด์ครับ  รอพี่แก้มก่อนนะครับ  จุฟ"ถึงกับเพ้อ

"โอ้ย  วันนี้ผ่านไปได้ซักที  ไม่งั้นเจ๊กุ๊ยควักตับชั้นแน่เลย"

เสียงกะเทยคนนึงดังขึ้นพอดีแต่ไม่ได้มีใครสนใจอะไร  

แต่กำลังจะมีการสนใจแล้วล่ะ

"โครม"

"โอ้ย"

เสียงร้องดังลั่นด้วยความตกใจ  ก่อนที่ต่างคนต่างจะล้มกลิ้ง  

"เอ่อ  ผมขอโทษครับ"

วิชญาณีเอ่ยขึ้นก่อน  แต่แล้วนภัทรที่เงยหน้ามองมาภาพตรงหน้าที่เขาเห็นคือผู้หญิงผมยาวใส่เสื้อแขนยาวกางเกงยาว  ด้วยความที่มีนิสัยปากจัด

"เดินไม่รู้หน้าม้าตาเรือเลยนะนังชะนี"

ชะนี  คำนี้วิชญาณีของขึ้น

"ชะนีบ้าอะไร  ฉันเป็นผู้ชายเฟ้ย"

นภัทรอึ้ง

"เดี๋ยวนะ  เมื่อกี้เธอบอกว่าผู้ชาย  ต๊ายผู้ชายอะไรอึ๋มกว่าชะนีอีก"

"ปากเสียไปแล้วนะคุณ  ผมเป็นผู้ชาย  แมนทั้งแท่ง"

นภัทรหัวเราะ

"ผู้ชายอะไรผมยาวสลวยแบบนี้  บอกว่าทอมนี่ยังไม่อยากเชื่อเลย  แต่ก็นะสงสัยจะสับสนอย่างหนักนะเนี่ยปากบอกผู้ชายปาวๆแต่หน้าอกนี่แทบทิ่มหน้าชั้นเลยนะยะ นี่แนะนำนะ  จะให้ดูเป็นผู้ชายกว่านี้ไปยันฮีเลยจ้า"

"ยันหน้าเธอสิ"ตอนแรกว่าจะสุภาพนะแต่ถ้ากะเทยตรงหน้ามันจะปากเสียพ่อใส่ล่ะคราวนี้

"นี่ๆผู้ชายเขาไม่หยาบคายกะผู้หญิงหรอกนะ"

"นี่ผู้หญิงหรอ  กระเดือกจะทิ่มหน้าฉันอยู่แล้วยังมีหน้ามาบอกผู้หญิง  ส่องกระจกบ้างนะครับ  กระเดือกท่านนะแหลมซะยังกะยอดเขา"

"แล้วไงความสวยของชั้นไม่เกี่ยวกับลูกกระเดือกเสียหน่อย"

"มั่นหน้ามาก  ยัยตุ้ด"

ตุ้ด  หยาบคายมากสำหรับนภัทร

"ตุ้ดแล้วมันเป็นยังไง"

"ก็ตุ้ดมันร่านไง"

"ชั้นไม่ใช่ตุ้ด  ชั้นเป็นผู้หญิง  สวยด้วย"

"มั่นมากนะเธอเนี่ย  ที่บ้านไม่มีกระจกหรอเธออ่ะ  แนะนำร้านกระจกให้เอามั้ย"

"ไม่ต้องหรอกย่ะ  ไว้ส่องตัวเองเถอะ  ยัยชะนีริเป็นทอม  จะเป็นทอมเนี่ย  ไม่ได้ดูสารร่างเลย"

"แล้วไง  นี่หล่อหญิงหลงนะจะบอกให้  แล้วเนี่ย  อยากเป็นผู้หญิง  ในฐานะผู้ชายบอกอะไรให้นะ  นี่นึกว่าควายใส่กระโปรง"

"กรี๊ด  หุบปากไม่เลยนะยัยทอมคุโรบุตะ  หนอยวันนี้ขอตบชะนีใส่สูทเถอะย่ะ"

"วันนี้ขอต่อยกะกะเทยด้วยเหมือนกัน  ปากเสียขนาดนี้ไม่สุพ่งสุภาพแล้วว้อย"

"เห้ยๆแก้ม  ใจเย็น"

"กันนี่   อย่าๆไม่เอานี่มันเรื่องอะไรกัน"

ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าใส่  ทั้งลลนาและเรืองฤทธิ์ไม่รู้ว่ามาจากไหนวิ่งเข้ามาขวางห้ามทัพทันที

"เจี๊ยบ  ปล่อยกู"

"แก้ม  มึงบ้าหรือไงจะต่อยกะกะเทยเนี่ย"

"ริชชี่  ปล่อยกันนี่นะ  ชั้นจะตบนังทอมปากเสีย"

"จะบ้าหรือไง  ไปหาเรื่องเขาทำไมกันนี่  ขอโทษนะครับ  เอ้ยขอโทษนะคะ  คือเพื่อนริชชี่ปากมันเสียไปหน่อยค่ะ  ขอโทษแทนเพื่อนริชชี่ด้วยนะคะ"

"ริท"

ทันทีที่คำว่าริทออกมาจากปากคนนึง  เรืองฤทธิ์ที่กำลังจะขอโทษแทนนภัทรนิ่งทันที

"จะ  เจี๊ยบ"

"ริท  ริทใช่มั้ย"

"อ่ะ  เอ่อ"

วิชญาณีกับนภัทรงงพร้อมกันทันที

"ริท  ริทจริงด้วย"

แต่แล้วเรืองฤทธิ์ได้สติทันลากนภัทรออกไปทันทีไม่รออะไรทั้งนั้นทำเอานภัทรปลิวตามเพื่อนทีเดียว

ลลนาพึมพำ

"นาย"

วิชญาณีงง

"เจี๊ยบ  นายรู้จักกะเทยคนนั้นด้วยหรอ"

ลลนาได้สติ

"เอ่อ  ไม่มีอะไรหรอกคงแค่หน้าตาเหมือนอ่ะ  แก้ม  กูว่ากลับบ้านเถอะ  กูง่วงแล้ว"

วิชญาณีถอนหายใจ  ก็ดี  เขาก็เบื่อเหมือนกัน

"ก็ดี  แต่  หึ  ยัยกะเทยปากเสีย  ฝากไว้ก่อนเถอะ"

แต่ยังไม่วายทิ้งคำอาฆาตนภัทรอยู่ดี



ทางด้านนภัทร

"ริชชี่ๆ  เดี๊ยวปล่อยกันนี่ก่อน"

นภัทรพยายามสะบัดแขนที่ถูกเรืองฤทธิ์ลากมาจนหลุดจนได้  โอดครวญเล็กน้อยเพราะเจ็บข้อมือ

"ริชชี่  แกเป็นอะไรอ่ะ  อยู่ๆก็ลากชั้นมา"

เรืองฤทธิ์หันมาพูดเมื่อเพื่อนถาม

"ถ้าไม่ลากมาแกก็ไปหาเรื่องเขาน่ะสิ  นั่นน่ะลูกค้านะกันนี่"

"ใครใข้ให้นางมาชนกันนี่ล่ะ  ริชชี่ก็รู้ว่ากันนี่ไม่ชอบให้ใครรังแก"

"แต่เท่าที่เราสังเกตุน่าจะแค่อุบัติเหตุเล็กน้อย  แต่เธอปากพล่อยไปด่าเขาใช่มั้ย"

"เราไม่ชอบชะนีนี่นา  แต่ช่างเถอะ  ชั้นมีอะไรอยากรู้มากกว่านั้น  แกรู้จักเพื่อนยัยทอมนั่นด้วยหรอ"

นภัทรถาม  เพราะนึกติดใจเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่ๆเพื่อนของยัยทอมที่เขาเพิ่งไปหาเรื่องมาทักเพื่อนตนเองราวกับรู้จักมาก่อน  เรืองฤทธิ์อึ้งไปนิด

"เปล่าหรอก  ไม่มีอะไรแค่บังเอิญ  กันนี่อย่าสนใจเลย  จะกลับบ้านพร้อมชั้นเลยมั้ย"

"ก็ดี  ชั้นเมื่อยไปหมดแล้วเนี่ย"

"งั้นก็กลับบ้านกันค่ะสุดสวย"

"แหม  เพื่อนเราพูดถูกใจ  งั้นกลับบ้านเลยดีกว่า  เดี๋ยวเกิดเจ๊โน่รู้ว่าชั้นทะเลาะกับลูกค้าโดนด่าแน่"

"แล้วคิดว่าพรุ่งนี้พ้นหรอ"

"น่า  ยังไงกลับไปเตียมตัวโดนด่าพรุ่งนี้ละกัน  วันนี้เหนื่อยขี้เกียจฟัง กลับบ้านกันนะคะริชชี่  กันี่เหนื่อยแล้ว"

"กลับสิ  รออะไร"

เรืองฤทธิ์หัวเราะก่อนที่จะควงคู่นภัทรกลับบ้านตามปกติแต่ใบหน้าแอบความกลัวบางอย่างโดยที่นภัทรไม่เห็น  ก่อนที่จะทำตัวให้ปกติตามเดิม

ส่วนนภัทร

"อย่าให้เจอนะ  แม่จะจ่วนหน้าแหกเลยคอยดูยัยทอมคุโรบุตะ"








......


มาต่อจบตอนแล้วจ้า   อ่านแล้วเป็นยังไงเม้นหน่อยน้า