พ่อมดน้อยจอมซนกับพี่เลี้ยงปีศาจ(โน่กัน,ออลกัน)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

คฤหาสถ์โลหิต


"ว่าไง  สายย่อ  เอ้า ย่อๆๆๆ  แล้วก็ย่อๆๆ"

เสียงเพลงเปิดดังตั้งแต่ไกลพร้อมกับท่าเต้นตามจังหวะ  ซึ่งตอนนี้คนหน้าหล่อกำลังเมามันส์เลยทีเดียว

ก่อนที่จะมีการขัดจังหวะ

"โครม"

นั่นเสียงเปิดประตูหรือถีบประตูวะนั่น  ก่อนที่ผู้กระทำจะเดินเข้ามา

"เห้ย พี่ริท  ทำไมทำอะไรไม่เคาะประตูก่อน  แม่ง  ผมกำลังมันส์เลย"

"กูเคาะแล้วไง  แต่เมิงเอาแต่เพลงพวกมนุษย์มาเปิดลั่นคฤหาสถ์แบบนี้ชาติหน้าคงได้ยินเหอะ"

คนหน้าหล่อเบะปากเมื่อโดนพี่ชายหน้าหวานดุ  ริทเห็นแล้วทุเรศแต่ไม่พูดอะไรก่อนที่จะถามบางอน่างจากน้องชายตัวสูงกว่า(เดี๋ยวนะ  ใครพี่ใครน้องนะ)

"เห็นไอโน่เปล่า  นี่พี่ตามหาทั่วบ้านแล้วเนี่ย"

"จะไปรู้หรอ ไม่ไปถามพี่แกงส้มกะพี่ฮั่นล่ะ แต่ถ้าให้เดาสงสัยไอโน่นอนอืดอยู่ในห้องนั่นแหละ  พี่ก็รู้ว่ามันเป็นปีศาจขี้เกียจจะตาย"

สนว่าพลางหมั่นไส้น้องชายคนเล็ก(เดี๋ยวๆว่าใครน้องชายคนเล็กนะ)วันๆมันไม่ทำอะไรนอกจากนอน  นอน  แล้วก็นอน  นอนแล้วก็นอนลูกเดียว

ริทได้แต่พึมพำ  ไอ้น้องเวร  ทำไมนิสัยไม่เข้ากะหน้าตาเลยวะ

"เออ  เดี๋ยวพี่ไปดูมันเอง  อ้อ  ไอ้สายย้วยนั่นน่ะ"

"สายย่อพี่  ไม่เข้าใจวัยโจ๋เลย  สนเซ็ง"

"เออ  นั่นแหละ  สายย้วยสายย่ออะไรน่ะ  เมิงเลิกเปิดเถอะ  เพลงบ้าอะไรเสียชื่อปีศาจแห่งคฤหาสถ์โลหิตหมด"

"นี่พี่ยังกล้าเรียกว่าคฤหาสถ์โลหิตอีกหรอ  ผมว่าปราสาทของเราไม่น่าจะเรียกคฤหาสถ์โลหิตหรอก  ดูสิ  มีตรงไหนบ้างที่ควรเรียกคฤหาสถ์โลหิตดังเดิม"

สนว่าพลางมองไปรอบๆปราสาทของตระกูลปีศาจของพวกเขา  ริทเองก็ถอนหายใจเหมือนเมื่อมองไปรอบๆ  แม้แต่เขาเองก็แทบจะเรียกว่าคฤหาสถ์โลหิตไม่ลงเหมือนกันเมื่อดูสภาพปราสาทใหญ่โตในตอนนี้  

ทำไมน่ะหรอ

ห้องนอนห้องนึง

"อื้ม"

ร่างๆนึงยืนมองไอ้คนนอนหลับบนเตียงอย่างสบายใจเฉิบด้วยความหมั่นไส้  ยืนกอดอกมองไอ้น้องชายคนเล็กของตระกูล  แหม  นอนสบายใจเฉิบเลยนะมึง  

และมันก็ยังนอนต่อไป  ริทส่ายหน้าระอาก่อนที่

"เห้ย  ไอ้หน้าลิง  ตื่นได้แล้วโว้ย"

ริทตะโกนสุดเสียง  จนคนที่กำลังนอนหลับสบายสะดุ้งตื่น

"เห้ย  อะไรวะ  อ้าว  ไอ้พี่เตี้ยมายืนเตี้ยอยู่ในห้องผมทำไม   โธ่  ผมกำลังฝันว่ากินเค้กสตอเบอร์รี่เพลินปากอยู่เชียว"

สาบานนี่คือลูกชายตระกูลปีศาจที่น่าเกรงขามอย่างตระกูลแอสทรานเดล  ริทได้แต่กุมขมับก่อนที่จะตวาดใส่น้องชายตัวโข่งแต่ทำตัวขัดรูปร่างหน้าตามาก

ขัดยังไงน่ะหรอ  หึ  ปีศาจที่ไหนวะ  ชอบการ์ตูนคิตตี้ ชอบสีชมพู  ของกินทุกอย่างที่เป็นสีชมพู  แม้กระทั่งห้องนอนมันก็ตกแต่งด้วยการ์ตูนคิตตี้หวานแหววยกเซ็ต  ทั้งผ้าห่มผ้าปูที่นอน  ผ้าม่านโคมไฟ  แถมในห้องยังเต็มไปด้วยตุ๊กตาและโมเดลคิตตี้อีก  เข้าใจนะว่าผู้ชายชอบอะไรมุ้งมิ้งได้  แต่น้องชายหน้าลิงตัวโย่งนี่อะไรจะเป็นแฟนคลับคิตตี้ตัวยงขนาดนั้น  ตั้งแต่ไปคบเพื่อนมนุษย์ที่ชื่อแตงโมกะแพทผู้หญิงล้วนก็บ้าคลั่งคิตตี้เข้าไปใหญ่  คลั่งแค่ไหนถามใจดู  ก็ถึงขนาดตกแต่งคฤหาสถ์ทุกซอกทุกมุมให้เป็นคิตตี้  แม้กระทั่งไปสั่งจ้างมนุษย์มาทาสีปราสาทให้เป็นลายคิตตี้อีก  จนจะไม่มีใครเรียกคฤหาสถ์โลหิตแล้ว  เรียกปราสาทคิตตี้แทน  แม่ง  หน้าตารูปร่างยังกะโจร  แต่ชอบอะไรตรงข้ามตนเองลิบลับมุ้งมิ้งยังกะตุ้ด  ขนาดเขาที่ในบรรดาพี่น้องปีศาจทั้งหมดเขาที่ว่าใบหน้าหวานมากกว่าใคร  ยังไม่ชอบอะไรหวานแหววแต๋วจ๋าขนาดนี้เลย  เป็นปีศาจนะครับ  ไม่ใช่ปีโป้  จะได้ทำอะไรมุ้งมิ้งๆแบบนี้

ดีนะพอมีความเจ้าเล่ห์ตามฉบับปีศาจบ้างไม่งั้นโตโน่คงได้จดบันทึกในประวัติปีศาจว่าเป็นปีศาจน่ารัก(?)ที่สุด

"ฝันถึงค้งเค้กอะไรล่ะ  นี่มันสายแล้ว  ปีศาจอะไรขี้เกียจชิบหาย  ตื่นได้แล้วไอ้ปีศาจแอ๊บแบ๊ว  แม่งทำตัวไม่สมกับเป็นปีศาจเล้ย"

"ผมไม่สมกับปีศาจตรงไหน"ริทมอง  ยังมีหน้ามาถาม

"ทุกตรง  มีปีศาจที่ไหนวะสีชมพูทั้งร่าง  ไหนจะห้องนอนลายคิตตี้อะไรของมึงนั่นน่ะ"

"ผมแค่ชอบน่าพี่อย่ามายุ่ง  ทีพี่ล่ะ  เป็นพี่ชายคนโตแต่เตี้ยกว่าชาวบ้านนะวะ"

ริทเท้าเอวของขึ้นทันที

"ก็เพราะกูเสียสละให้พวกมึงแต่ละคนไม่ใช่หรอ   ที่ทำให้กูจาก 300 ซม.เหลือแค่ 172  น่ะ  ไม่งั้นนะมึงไม่มีชีวิตรอดเป็นปีศาจทุกวันนี้หรอก"

โตโน่เถียงไม่ออกเพราะมันเป็นเรื่องจริง  เมื่อก่อน500ปีที่ผ่านมา  ริทพี่ชายคนโตสูงถึง300ซม.(คนหรือเปรตวะ)  วันนั้นจำได้ว่าเขาตอนยังเป็นปีศาจวัยเด็กๆ  ชวนพี่ชายทั้งสามคนอย่าง  ฮั่น  แกงส้ม  สน  แอบไปเที่ยวภูเขาน้ำกรด  ส่วนริทไม่ไปเพราะศึกษาคำภีร์ปีศาจ  เขากะพี่ชายสามคนพากันเที่ยวเล่น  แต่ความซนในวัยเด็กทำไมตกลงไปใบบึงน้ำกรดที่ไม่ว่าใครก็ไม่เหลือซาก  โชคดีที่ริทตามมาช่วยเหลือน้องชายทั้งสี่คนได้ทันแต่น้องชายทั้งสี่คนอาการสาหัส  เพราะถูกน้ำกรดไปบ้างแล้ว  โดมปีศาจผู้รักษาประจำตระกูลบอกว่าริทต้องเสียสละความสูงมาต่อชีวิตน้องชายทั้งสาม  ทำให้เขากลายเป็นปีศาจที่เตี้ยกว่าน้องๆในที่สุด

แต่ก็นะ  เตี้ยแต่ตัว  แต่ความเก่งไม่ได้ต่ำตาม

"ไง  เถียงไม่ออก  เอาล่ะ  ที่นี่ตื่นได้แล้ว  วันนี้ท่านพ่อต้องการพบ  รีบเตรียมตัวเดี๋ยวนี้  ไม่งั้นก็จะเอาส่วนสูงของกูคืน"

ริทขู่  ทำเอาโตโน่หน้าตาตื่น  ถ้าพี่ชายเขาอาความสูงเกินไปเขาก็เตี้ยน่ะสิ

"เออ  ตื่นก็ได้"

"ดีหัดว่านอนสอนง่ายบ้าง

ริทว่าก่อนที่จะหันหลังจะออกจากห้อง

แต่

"พี่ริท"

"ท่านพ่อต้องการพบหรอ"

"ใช่  มีอะไร"

ริทหันมาทางน้องชายหลังจากที่ถามออกไป

โตโน่มองหน้าพี่ชาย

"แล้วต้องการพบเรื่องอะไร  พี่รู้ป้ะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน  รู้แต่ว่าวันนี้มีแขกจากเมืองแม่มด"

"ใครอ่ะพี่"

"จะรู้ไหม  เอาล่ะเตรียมตัวได้แล้ว  กลับมาอีกมึงไม่เรียบร้อยเอาส่วนสูงคืนจริงด้วย"

โตโน่ค้อนในใตเอะอะอะไรก็ทวงความสูง  เชอะ

ว่าแต่

"วันนี้คฤหาสต์เรามีแขกมาด้วยหรอ  มีอะไรหรือเปล่าวะ

..............................................

มาต่อแล้วจ่า  

.................