Killer Girl = ธิดามัจจุราช (กันแก้ม,ริทแกรนด์)

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11

หลังจากที่ผ่านวันนั้นมาหลายวัน  แม้ตอนนี้กันไม่ได้ฟูมฟายแบบทีแรกแต่ก็ยังมีซึมๆอยู่


"เป็นไงวะกัน"


"ก็ดี"


"ก็ดี  แต่ก็หน้าหมาหงอยเหมือนเดิม"


"รึมึงจะให้กูตอบว่า  กูยังทำใจไม่ได้เรื่องพี่แก้ม  พูดปุ๊บพวกมึงก็เทศนายาวเป็นหางว่าวนั่นแหล่ะ"


"แล้วมันจริงมั้ยล่ะ  โด่"


"ไม่ต้องมาโด่  คำตอบยังยืนยัน  ว่ากูยังทำใจไม่ได้เรื่องที่โดนพี่แก้มปฏิเสธ  แต่ไม่ได้หมายความว่ากูเดินหน้าไม่เป็น  มันก็ธรรมดา  ไม่สมหวังมึงจะให้ปิดซอยเลี้ยงรึไง  คนครับ  ไม่ใช่ควาย  แต่ไม่ต้องห่วง  กูไม่ทำร้ายตัวเองน่า"


"หรา  ไอ้ที่เมาจนหัวราน้ำคือไม่ทำร้ายตัวเอง  จนไปเจอคนฆ่ากันตายเนี่ยนะ"


"ก็พวกมึงชวน"


"ถุ้ย"


โดมและตั้มสามัคคีทันที  ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาและพากันตบบ่า


"เอาวะ  อย่างน้อยตอนนี้ก็ดีขึ้น  ไม่บ้าเหมือนใหม่ๆ"



กันยิ้ม  ก่อนที่จะพูดในคำที่เพื่อนอึ้ง



"อย่างน้อยกูก็ยังมีหวัง  ถ้าเขาสองคนยังไม่แต่งงานกัน  กูก็ยังมีหวัง  และตอนนี้กูก็แช่งให้พี่แก้มกะพี่ริทเลิกกันอยู่"


โดมและตั้มอ้าปากค้าง



"ห้ะ  นี่มึง"



กันยักคิ้วกวนๆ  ตั้มหน้าเหวอ



"หน้ามึงนะ  หน้าดำไม่พอ  ยังหน้าด้านอีก  เชี่ย  ไม่รู้จะพูดยังไงกับมึงแล้วเฟ้ย"



"ฮี่ๆๆๆ"



โดมกับตั้มปวดขมับ  บอกเลยว่าคราวนี้หนักกว่าเก่า  ไม่พูดอะไรแล้ว



ยกเว้น



"ว่าแต่  เมื่อกี้พูดถึงฆ่ากันตาย  รู้สึกว่าคดีนี่มันเงียบไปแล้วนะ  ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้ข่าวอะไรอีกเลย"



"จริงด้วย  นี่ตำรวจได้ติดต่ออะไรอีกไหมวะกัน"



กันส่ายหน้า



"ไม่อ่ะ  สงสัยยังอยู่ในขั้นตอนสืบสวนมั้ง  แต่ก็ดีแล้วล่ะ  บอกตรง  ไม่อยากเกี่ยวกับคดีฆ่าคนตาย   และก็ไม่อยากเจอผู้หญิงคนนั้นด้วย  ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้น่ากลัว"



"พูดยังกะเห็นหน้าเนอะ  ดีนะ  ตำรวจไม่ได้เปิดเผยใบหน้ามึงต่อสื่อ  ไม่งั้น  มึงอาจจะเป็นเป้าหมายฆาตกรก็ได้  ยังไงมึงก็ระวังตัวหน่อยนะ"


"เออ  ขอบใจว่ะ"



ทั้งสามคนสนทนากัน  โดยไม่รู้เลยว่า  



แก้มแอบฟังอยู่



"ก็ดี  เพราะพี่ก็ไม่อยากให้กันมาเกี่ยวกันกะพี่  ดีแล้วล่ะ"







.................



ริทยังคงสงสัยคำขอของเพื่อนอยู่ตลอดเวลาว่าทำไมเพื่อนเขาถึงฝากให้เขาดูแลแกรนด์  แต่เท่าที่เขาสำรวจก็ไม่มีอะไรผิดปกติหรืออะไรที่จะทำให้เขารู้เหตุผลได้  เลยไม่ได้สนใจมากนัก  วันนี้เขาตื่นเช้าเหมือนปกติก่อนที่จัดการธุระส่วนตัวของตัวเองจนเรียบร้อยและลงมาข้างล่าง



"อ้ะ  สวัสดีค่ะ  คุณริท  คุณจะรับกาแฟตอนเช้าไหมคะ"



"ก็ดีครับ  ว่าแต่  นายใหญ่ของบ้านยังไม่ลงมาหรอ"



"อ๋อ  พ่อเลี้ยงไปทำธุระตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"



"อืม  ถ้างั้น  ผมไปที่สวนรับรองละกัน  เอากาแฟไปให้ผมที่นั่นแหล่ะ"



"ค่ะ"



ริทพยักหน้านิ่งๆ  ก่อนที่จะเดินออกจากตัวบ้านไปและเดินตรงไปที่สวนรับรองเพื่อสูดลมชมวิวในตอนเช้า  ในมือถือหนังสือเล่มนึงไปอ่านฆ่าเวลาด้วย



เป็นจังหวะเดียวที่แกรนด์เดินออกมาจากห้องนอนได้เห็นชายหนุ่มจากข้างบนพอดี



"ผู้ชายคนนี้เพื่อนคุณพ่อจริงหรอเนี่ย  หน้าอ่อนชะมัดบอกว่าอายุ18ก็เชื่อนะเนี่ย  แต่ก็น่ากลัวคนอะไรก็ไม่รู้หน้านิ่งได้ตลอดเวลาทำตัวไม่สมกับหน้าเลยแต่เค้าอายุ40กว่านี่จะให้ทำตัวสมหน้าก็อะไรอยู่  เมื่อไหร่จะกลับไปซักทีนะ  อึดอัดจะแย่อยู่ล้ะอีตาคุณอาหน้านิ่งเอ้ย"



สาวน้อยแลบลิ้นใส่เพราะบอกตรงๆว่าเธอไม่ชอบเพื่อนคุณพ่อคนนี้ซักเท่าไหร่  เพราะชอบแผ่รังสีน่าอึดอัดอยู่เรื่อย






..........



"อือ"



เสียงพึมพำในลำคอก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นมา  แต่พอลุกขึ้นมาหญิงสาวรู้สึกมึนๆ



"วันนี้เป็นอะไรทำไมปวดหัว  จริง  เมื่อคืนอ่านหนังสือเพื่อจะสอบวันนี้จนตีสามเลยนี่นา  ปวดหัวจัง"



....................



"อือ  มึนจริงๆนะเนี่ย"



หญิงสาวปั่นจักรยานเข้ามหาวิทยาลัยด้วยท่าทีมึนๆเบลอๆ  พอมาถึงสถานที่ให้จอดก็ลงและล็อคโซ่กันหาย


"เฮ้อ  พักนี้เครียดชะมัด  ไหนจะอ่านหนังสือ  ไหนจะตามข่าวฝ่ายตรงข้าม  ไหนจะคดีอีก  กว่าจะเก็บลบร่องรอยได้  โอย   จะไหวมั้ยเนี่ยยัยแก้ม"



"อ้าว  ยัยแก้ม  เป็นอะไรของแกเนี่ย  หน้าตาซึดๆ"



หญิงสาวส่ายหน้าหลังจากที่ได้ยินคำถามจากวิวที่นั่งรอเธอรวมกับฮั่นและบี้จบ  ก่อนที่จะตอบ



"ไม่มีอะไรหรอก  ปวดหัวนิดหน่อยนะ  นี่มานานยังอ่ะ"



"ก็พักนึงอ่ะ  กะจะรอแกก่อนค่อยเข้าห้องสอบ  นี่อีกสิบนาที  ไปกันเถอะ"


ฮั่นว่าก่อนที่จะพากันไปสอบตามตาราง  แก้มก็เดินตามเพื่อนไปและส่ายหน้าสะบัดอาการมึนเพื่อเตรียมความพร้อมในการสอบ



"ไหวป่ะแก้ม"



"ไหวสิ"




50%



เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ