ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9
"ตกลงเรื่องที่นายจะขอความช่วยเหลือจากฉัน คืออะไรวะสน นี่นายเงียบมาตั้งนานแล้วนะ"
ริทว่า หลังจากที่เห็นว่าเพื่อนตนเองยังไม่พูดซักทีว่าตกลงเรื่องที่จะขอความช่วยเหลือจากเขามันคืออะไร งานนี้สัมผัสได้ทันทีว่าเรื่องนี้มันใหญ่สำหรับเพื่อนเขามาก และบางอย่างมันเกี่ยวกับลูกสาวของเพื่อนแปลกๆ
สนมองหน้าริท ภายใจคิดหนักจริงๆว่าควรจะพูดอย่างไร เขารู้สึกเกรงใจเพื่อนที่คบมาหลายปีเหมือนกัน แต่ว่าในเมื่อเรื่องนี้ เขาไว้วางใจริทได้คนเดียวเท่านั้น มีริทคนเดียวเท่านั้นที่เขาจะขอความช่วยเหลือได้
เอาล่ะ มาถึงขั้นนี้แล้ว
"ริท นายว่า ลูกสาวฉันเป็นยังไง"
ริทนิ่ง ทวนคิดนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบไปตามที่ตนเองคิด
"ก็ ดูเรียบร้อยบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา น่าทะนุถนอม"
"หรอ"
สนยิ้มเล็กน้อย รู้สึกดีใจที่เพื่อนเขาคิดแบบนี้
"ถ้างั้น งั้นฉันขอพูดเลยนะ"
"อืม"
"ริท ฉันขอให้แกรนด์ ลูกสาวฉันอยู่ในความดูแลและปกครองของแกได้ไหม"
"ว่าไงนะ"
ริทอึ้ง นี่มันอะไรกัน
"นายว่าอะไรนะ สน นายพูดอีกทีซิ"
"ฉันขอให้นายดูแลแกรนด์แทนฉันได้ไหม"
"ไอ้สน"
ริทเพิ่มเสียงสูงขึ้น ใบหน้าขมวดคิ้วชัดเจน
"นายให้ฉัน ดูแลลูกสาวนาย เป็นผู้ปกครองลูกสาวนายหรอ"
"ใช่"
"สน"
ริทอึ้ง เพราะเขาไม่ได้นึกถึงตรงนี้ ถึงขั้นคำว่า
ดูแลลูกสาวเพื่อน นี่มันยังไงกันแน่ อะไรที่ทำให้สนขอร้องเขาแบบนั้น
และแล้ว พวกกูก็ต้องมานั่งดูมันเพ้อพี่แก้มอีกตามเคย
นี่คือความในใจของทั้งโดมและตั้มที่รู้สึกต่อเพื่อนตัวดำที่กำลังนั่งมองรูปรุ่นพี่สาวที่มันหลงรักอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าสาวเจ้ามีเจ้าของเป็นตัวเป็นตน ไหนจะการสารภาพรักหายรอบแต่แห้วทุกรอบ แต่เพื่อนเขายังไม่คิดที่จะเข็ดและหลาบจำ ไม่รู้จะเรียกว่าหน้าด้านหรืออะไรดี เพราะถามมันทีไรว่าเมื่อไหร่จะตัดใจได้ คำตอบก็เหมือนเดิมทุกครั้ง
"ไอกัน กูถามจริงนะ เมื่อไหร่มึงจะตัดใจจากพี่แก้มซักทีวะ"
"ใช่ ไหนจะที่มึงจะไปสารภาพพี่เค้ากี่รอบ แต่แห้วทุกรอบอีก สัญญาณแบบนี้เป็นเด็กอนุบาลนี่ยังรู้เลยนะว่ายังไงเรื่องของมึงกับพี่แก้ม ชาติหน้าก็ไม่มีวันเป็นจริง"
กันมองก่อนที่จะพูดบ้าง
"มึงรู้ได้ไงว่ายังไงก็ไม่มีวันเป็นจริง"
"นี่มึงยังจะถามหรอวะไอกัน พี่ริทเขาไม่ได้ตัวดำแบบมึงนะจะได้ไม่เห็นว่าพี่แก้มกะพี่ริทเป็นแฟนกันไปไหนมาไหนสองคนด้วยกัน นี่ ตัดใจเหอะว่ะ มึงไม่สมหวังหรอกเชื่อกู กูฟังธงเลย แห้วนี่มึงกินเป็นตันแล้วมั้งไอกัน พอเหอะ กูก็ไม่ใช่ว่าขัดลำนะแต่กูบอกเลยว่ากูไม่เห็นแววที่พี่แก้มจะตอบรับรักมึงเลย ตัดใจเหอะเชื่อกู ฝืนต่อไปมีแต่เจ็บเปล่าๆนะ"
ตั้มว่า โดมเองก็สมทบ
"ใช่ ตัดใจเหอะไอกัน ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ผู้หญิงในโลกไม่ได้มีคนเดียวเสียหน่อยดีไม่ดี อาจจะเจอผู้หญิงที่ดีกว่าพี่แก้มก็ได้"
"ไม่"
"ไอกัน"
"ตราบใดที่พี่แก้มยังไม่ปฏิเสธ กูจะยังหวังต่อไปว่าซักวันพี่แก้มจะรับรักกู"
"มึงนี่มันดื้อจริงๆว่ะ"
"เออ แล้วจะหาว่ากูไม่เตือน กูจะบอกอะไรให้นะ บางทีที่พี่แก้มเขาไม่พูดอะไร อาจจะสงสารก็ได้ แต่ถ้ามึงจะเชื่ออย่างนั้น ตามใจ แล้วจะแดกแห้วกี่กิโลต่อเท่าไหร่ก็เชิญ ตามสบาย เอาที่สบายใจนะไอกัน"
โดมและตั้มส่ายหัวอย่างระอาก่อนที่จะอ่านหนังสือต่อระหว่างรอเรียน พอถึงเวลาเรียน
"เห้ย ได้เวลาแล้วว่ะ เข้าเรียนกัน"
"อืม"
กัน ตั้ม โดมพากันถือหนังสือและสัมภาระส่วนตัวเพื่อที่จะเตรียมตัวเข้าเรียนตามปกติ
เพียงแต่การกระทำของทั้งสามคนและการสนทนาของงทั้งสามคนที่ผ่านมา ได้เข้าโสตประสาทคนนึง
"กัน กันวาดหวังความรักกับพี่ขนาดนี้เลยหรอ"
แก้มนั่นเอง
"เห้อ กว่าจะหมดคาบ อาจารย์ไม่เหนื่อยรึไงวะพูดคนเดียวสองชม กูนี่นั่งฟังอย่างเดียวชั่วโมงเดียวนี่จะหลับล่ะ"
"กูเห็นมึงจะหลับตลอดล่ะโดม เดี๋ยวก็ตกหรอกมึง"
"ไม่ตกหรอกน่า กูน่ะเอาตัวรอดได้"
"หรอออออ"
"เออออ เออ จริงสิ เห้ย กันวันนี้ไปร้านพี่แคนกันมะ ร้านนี้สาวๆอึ๋มทุกคน"
"เออ น่าสน เออไปมั้ยวะมึงไอกัน"
โดมละตั้มพากันชวน แต่กันกลับส่ายหน้า
"ไม่อ่ะ วันนี้อยากนอนอยู่บ้านว่ะ ขี้เกียจโดนพี่โน่บ่นหูชาด้วย"
สองสหายทำหน้าเซ็งทันที
"ตลอด เออๆ ไม่ไปก็ไม่ไป เปลี่ยนใจยังไงก็บอกละกัน เจอกันพรุ่งนี้ว้อย ไปล่ะ"
"เออ เจอกัน"
โดมและตั้มพากันเดินออกแยกออกตรงนั้น กันมองตามนิดหนึ่งแล้วหันมาอีกทางหมายจะไปทำธุระนิดนึงแล้วค่อยกลับ
แต่
"กัน"
เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาคนถูกเรียกทั้งตกใจและตาโต เพราะเสียงนั้นมันคือ
"พะ พี่แก้ม"
กันหันมาทางต้นเสียงก่อนที่จะตกใจอีกครั้งเพราะไม่นึกว่าเสียงเมื่อกี้ที่เรียกเขาจะเป็นเสียงพี่แก้มจริงๆ กันไม่นึกว่าวันนี้แก้ม ดูเหมือนจะมาหาเขา
"พะ พี่แก้ม"
แก้มมองรุ่นน้องหนุ่มตรงหน้า
"กัน"
"พี่แก้ม มีอะไรหรอครับ"
หลังจากที่ได้สติ กันถึงกับดีใจจนออกหน้า ผิดกับแก้มที่สีห้้าดีกังวล
"กัน พี่มีเรื่องจะพูดหน่อย ได้ไหม"
"พี่แก้มมีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงให้กันตามพี่มาที่นี่"
กันถาม หลังจากที่หญิงสาวพาเขามาที่นี่ สถานที่นี่คือสระบัวกว้างๆของมหาวิยาลัย ต้นไม้ถูกจัดสรรโดยรอบบรรยากาศค่อนข้างร่มรื่น และไม่ค่อยมีใครผ่านไปมาเท่าไหร่ยกเว้นตอนนี้ที่กันและแก้มยืนอยู่
แก้มยิ้มให้
"แถวนี้ร่มดีนะ เวลาพี่มีเรื่องทุกข์ใจพี่มักจะมาที่นี่ประจำ"
"หรอครับ แต่ว่ามันก็ไม่แปลกเพราะที่นี่ร่มรื่นกว่าที่อื่น"
"ใช่ พี่เลยชอบที่นี่ไง"
กันยิ้มให้
"ว่าแต่พี่แก้มมีอะไรหรือเปล่าครับ"
ประโยคคำถามนั้น ทำเอาแก้มหายใจไม่ทั่วท้อง มองหน้ากันด้วยความเกร็งและตึงเครียด เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี ยิ่งเห็นหน้ากันแล้วเครียดหนักกว่าเดิม
"พี่แก้ม ดูเหมือนกังวลอะไรเลยนะครับ มีอะไรก็ระบายเถอะนะครับ"
"กัน ชอบพี่ใช่ไหม"
สุดท้าย แก้มก็ตัดสินใจพูดออกมาจนได้ ประโยคคำถามนั้น ทำเอากันที่รอฟังอึ้งไปถนัดตา
"พะ พี่แก้มรู้"
"ใช่ พี่รู้ว่ากันคิดยังไงกับพี่"
"พี่แก้ม"
"เพราะแบบนี้ พี่จึงอยากคุยกับกัน คือ"
"พี่แก้มจะตอบรับรักผมใช่ไหม"
"กัน"
หญิงสาวตกใจเพราะกันดันแทรกขึ้นมาแถมเป็นประโยคที่ไม่คิดว่าออกมาแบบนี้
"พี่แก้ม ผมรู้ว่าตอนนี้พี่คบกับพี่ริท แต่พี่อาจจะไม่ได้คบจริงจังอะไร ที่ผ่านมาพี่รู้ว่าผมรักพี่ แต่พี่แก้มไม่เคยรังเกียจ ไม่เคยต่อว่า แปลว่าพี่ก็รักผมเหมือนกันใช่ไหม"
แก้มอึ้ง
"กัน คือ"
"พี่แก้มเกรงใจพี่ริทใช่ไหม พี่ถึงได้เงียบไม่พูดอะไรออกมา แต่ตอนนี้พี่แก้มกำลังจะบอกพี่ก็คิดแบบเดียวกับผมใช่ไหม"
"กัน"
"ผมหาทางสารภาพรักพี่มานาน ไม่นึกว่าพี่จะมีใจแบบเดียวกับผมขนาดนี้ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พี่แก้ม พี่คบกับผมนะ"
"กัน"
"ส่วนเรื่อวพี่ริท พี่จะอาสาไปคุยกับพี่ริทเอง พี่ริทเป็นคนใจดี ดังนั้นถ้าเค้ารักพี่แก้มจริงๆ ไม่แน่เขาอาจจะยินดีและเปิดทางให้เราสองคนคบกันก็ได้"
"กัน"
"กันดีใจจริงๆที่พี่รับรักผม ขอบคุณนะพี่แก้ม"
กันเริ่มทนไม่ไหว ความกดดันและอัดอั้นระเบิด
"หยุดบ้าซักที พี่ไม่ได้รักกัน"
แก้มตวาดออกมาเต็มเสียงพร้อมน้ำตา เพราะเธอไม่นึกว่ากันจะคิดเองเออเองได้ขนาดนี้ แค่เธอบอกว่ารู้ว่ากันคิดยังไงกับเธอ รุ่นน้องหนุ่มตรงหน้าก็พูดออกมาเป็นชึด เธอคิดผิดใช่ไหมที่ก่อนหน้านี้คิด่ากันจะตัดใจจากเธอไปเอง แต่นี่มันไม่ใช่ และนี่มันคือสิ่งที่เธอรับไม่ได้
เธอรับไม่ได้ที่กันรักเธอได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มคนนี้มองโลกในแง่ดี และเป็นคนดีจนเกินไป และรักเธอเกินไป
เธอไม่คู่ควรกับความรักแบบนี้
"เลิกบ้าซักที พี่ไม่ได้รักกัน และไม่มีวันรักกันด้วย"
กันตะลึง แก้มประกาศต่อหน้าเต็มตา ที่สุดแสนจะกรีดหัวใจ
"พี่แก้ม"
"ตัดใจจากพี่ซักที สำหรับพี่ พี่ไม่ควรจะเป็นคนที่เธอจะมารัก ตัดใจจากพี่ซะ"
แก้มตวาดพร้อมหันหลังวิ่งหนีไปทันที กันได้แต่ตัวชานิ่งตะลึงงัน
"พะ พี่แก้ม"
พร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย
"พี่แก้ม"
พร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายี่ไหลอาบ และร่างของเขาหมดแรงยืน
"พี่แก้ม ทำไม"
ทางด้านหญิงสาว หลังจากที่เธอวิ่งออกมาจนมาถึงมุมอับสายตาคน ทันทีที่หยุดน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที ร้องไห้สะอื้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"พี่ขอโทษ ฮึก กัน แต่พี่รักกันไม่ได้ พี่ขอโทษจริง เธอดีเกินที่เธอจะมารักผู้หญิงอย่างพี่ ฮือๆๆๆ"
แก้มได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นตามลำพัง
จน
ตื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ ทำให้หญิงสาวได้สติ
"ฮัลโหล ว่าไงนะ รู้แล้วหรอว่ามันอยู่ที่ไหน ดี ขอบใจนะที่รายงาน"
แก้มวางสาย ก่อนที่จะเปลี่ยนท่าทีออกมาอย่างแข็งกร้าว
"หึ เตรียมตัวตาย นี่สิ นี่คือตัวตนของเราที่พร้อมจะทำลายทุกคน"
ริทยังคิดไม่ตกหลังจากอยู่ในห้องนอนตั้งแต่เย็น หลังจากที่สนเอ่ยปากเขาแบบนั้น
"ริท ขอให้นาย ดูแลแกรนด์แทนฉันได้ไหม ถือซะว่าเป็นลูกหลานของนาย"
"ทำไมไอสน มันทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ"
ริทครุ่นคิด เขาสงสัยมากว่าทำไมสนถึงขอร้องเขาแบบนั้น
ฝากลูกสาวไว้กับปีศาจในคราบสุภาพบุรุษอย่างเขาเนี่ยนะ
"เธอเป็นแฟนฉันนะ ทำไมเธอดูเหมือนคบไปวันๆ ไม่ห่วงใยไม่ค่อยมองกัน ไม่ให้น้อยใจได้อย่างไร โวโว้ววววโอวโอ้ะ"
หือ ใครกัน ร้องเพลงตอนนี้ จะดึกแล้วนะ
"มีจิตใจอยู่นะ ไม่ดูแลอย่างนี้ใครกันจะทนไหว นี่เธอยังอยากเป็นแฟนฉันไหม ช่วยบอกมาซักคำ"
เพราะเหมือนกันแฮะ แต่ เพราะหรอ ทำไมคำว่าเพราะออกมาจากสมองเราได้ แปลก ว่าแต่ใครกันอกมาร้องเพลงแบบนี้
ริทขมวดคิ้ว แปลกใจว่าทำไมเสียงนี้ มันสะกิดใจเขาเหลือเกิน
ทั้งที่เขาไม่ได้ฟังเพลงมาเป็นสิบๆปีแล้ว
"เห้ย ไอกัน พอแล้วมั้ง"
โดมและตั้มร้องเสียงหลงเมื่อเพื่อนสนิทดื่มเหล้าไปแล้วไม่รู้กี่แก้ว หลังจากที่วันนี้อยู่ๆ มันขอมาด้วยทั้งที่มันเพิ่งบอกมาว่าไม่มา แต่สุดท้ายก็ขอมาด้วยพร้อมกับดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
กันไม่สนใจ เอาแต่กระดกพรวดกระดกพรวด ก่อนที่จะทำตาเยิ้ม
"รินมาอีก เอื้อก"
"ไม่เว้ย อะไรวะ มาถึงแดกเอาๆจะบ้าเรอะกะแดกให้ตายรึไง"
"ตายยยก็ดี ดิ จะได้ไม่ต้องเจ็บแบบบบบ เน้ เอื้อก"
"เห้ย พอเถอะ"
"ตั้ม อย่ามาห้ามกู กูจะกิน"
"พอ พอเลย ไม่ต้องแล้ว พอ เมาขนาดนี้ยังจะกินอีก ไม่ดงไม่ดื่ม ไม่ให้มึงดื่มแล้ว กูให้มาพอกรุบกริบ ไม่ใช่ให้มาแดกตาย โดม กูว่ากลับเหอะ ขืนอยู่ต่อมันแดกตายแน่"
"เออ กูว่าลากมันไปเลยดีกว่า"
"น้อง เก็บตังค์ ไปไอกัน พอเลย"
"ม่ายยยย กูจะกินต่อ"
กันพยายามฝืนแรงเพื่อน แต่มีหรือว่าคนเมาจะสู้คนไม่เมาได้ สุดท้ายเขาก็โดนตั้มและโดมลากออกมาจากผับอยู่ดี
"ตัวมันหนักชิบหายว่ะ"
โดมบ่นอุบ ตั้มส่ายหัว
"เฮ้อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ มันถึงเป็นแบบนี้ หนักชิบหาย โดม เดี๋ยวกูไปตามแท็กซี่ก่อนดีกว่า ลากไปแบบนี้หมดแรงพอดี มึงเฝ้าไอกันก่อนนะ"
"เออๆ เร็วๆนะมึง"
ตั้มเดินนำไปก่อน ส่วนโดมประคองกันที่กำลังเมามายมาที่เก้าอี้ก่อนเพื่อรอเพื่อน
"เมาเป็นหมาเลยนะมึงไอกัน เอ้ะ อุ่ย ปวดฉี่ กัน มึงอยู่ตรงนี้ก่อนนะ อย่าไปไหน เดี๋ยวมา"
โดมว่าก่อนที่จะไปทำธุระส่วนตัวโดยการย้อนไปที่ผับเดิมเพราะสถานที่ปลดทุกข์ก็มีผับนี่แหละใกล้สุด ส่วนกันนั่งโอนเอนตามประสาคนเมาไป
"เพ่ แก้มมม ทามมายไม่รักผม เอื้อก"
"อ้ากกกกกกกก"
เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างโหยหวน ทำเอาคนเมาที่พอจะมีสติลางๆถึงกับสะดุ้งตกใจ
"ใคร นั่นเสียงใคร"
...............................................................
ขอโทษนะคะที่หายไปนาน พอดีเมย์ทำงานหนัก เหนื่อยจนไม่มีแรงอีกอย่างสมองตันเรื่องนี้ต้องไปไบรท์เรื่องอื่นแทนเพื่อไม่ให้มันตัน ตอนนี้พออัพได้เลยมาอัพค่ะขอโทษนะค้า ยังไงก็ฝากตามต่อนะคะรีดเดอร์รักนะจุ๊บๆ สถานีต่อไปไม่ความรักซับซ้อนก็ผัวฉันเป็นปอบ ฝากติดตามด้วยนะคะ บาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น