คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“รู้รึเปล่าว่ารถฉันราคาเท่าไหร่” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ใบหน้าคมฉายแววโกรธแบบสุดขีด
คนได้ยินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากถ้าจะให้เดาคงหลายล้าน ไม่สิหลายสิบล้านเลยล่ะ
“.........................................”ตาโตหลุบต่ำอย่างสำนึกผิดไม่ได้พูดอะไรออกไปยังคงจุกจากการกระแทกเมื่อคู่บวกกับป้ายแดงที่กระแทกลูกตา รุ่นใหม่ป้ายแดงอย่างนี้ หลายสิบล้านแน่นอนครับพี่น้อง
“รถนายมีประกันไหม เรียกประกันนายมาสิ” อูยองตะลึงอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูได้ยิน
ผู้ชายคนนี้แต่งตัวก็ดูดี ขับรถคันละหลายสิบล้าน
แต่ไม่น่าเชื่อว่า.....................
จะให้ผมโทรเรียกประกัน..............................................
ประกันบ้าบอคอหอยแหกอะไรครับ จักรยานสนิมเกรอะกรังบ้านนายเขามีประกันกันรึไง
ปัญญาอ่อนรึเปล่าว่ะไอ้หล่อ ไอ้รวย นี่เรากำลังด่า???
“ยังไงฉันก็ไม่ยอมหลอกนะ รถฉันจอดอยู่ดีๆนายก็ขี่วัตถุประหลาดนี่มาชนรถฉัน”
“..............................” คนที่ผิดได้แต่เถียงในใจ วัตถุประหลาดงั้นเหรอ ไม่ได้ขับยานบินUFOเฟร้ย
ก็แค่จักยานโซ่ยาน ล้อหน้าเบี้ยว สนิมกิน แล้วกล้าดียังไงมาว่าจักรยานที่สืบทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ของทวดผมว่าเป็นวัตถุประหลาด มันประหลาดตรงไหนไม่ทราบ
“จะเอายังไงก็ว่ามา”
“..........................”
“ถามทำไมไม่ตอบว่ะ เสียเวลานะโว๊ย เสียเวลา”
“..........................” อูยองหาวิธีเอาตัวรอด รถคันตั้งหลานสิบร้าน ขายบ้านมาจ่ายก็คงจะไม่พอขายไตข้างนึงดีไหมนะ
“เป็นใบ้รึไงห๊ะ” แทคยอนตะโกนเสียงดังจนอีกคนถึงกับสะดุ้งหลับตาพรึบๆกินลำโพงเป็นอาหารเย็นรึไง
อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วย เป็นใบ้งั้นเหรอ เริ่มเห็นหนทางรอดแล้ว
“แป๊ะ”
“เป็นใบ้จริงๆเหรอเนี่ย”
“แป๊ะ แป๊ะ”
“เป็นคนพิการแล้วมาเที่ยวขี่จักรยานอย่างนี้ได้ยังไงว่ะ” ผู้เสียหายจับตัวอูยองเขย่าไปมาจนหัวสั่นหัวคลอน
ก่อนที่คนตัวเล็กจะเถียงแค่ในใจอีกตามเคย เป็นใบ้นะโว๊ยไม่ได้พิการทางสมองนอนน้ำลายยืด เป็นหืดวันละหลายรอบ สติไม่สมประกอบ เป็นหอบทุกสิบวินาที ทำไมจะขี่จักรยานไม่ได้
“แป๊ะ” จำเลยทำหน้าสำนึกผิดจนโจทย์เริ่มรู้สึกสงสาร บางทีเด็กคนนี้อาจจะต้องปั่นจักรยานขายอ้อยเลี้ยงแม่ที่เป็นง่อยอยู่ที่บ้านก็ได้
“ถ้านายพิการจริงๆ ฉันไม่เอาเรื่องก็ได้”
“แป๊ะ” อูยองแกล้งทำหน้าซึ้งกับในน้ำใจที่อีกคนมอบให้
ปี๊บ ปี๊บ ปี๊บ ปี๊บ
ทันใดนั้นเองวัตถุสีดำในกระเป๋ากางเกงอูยองก็ดังขึ้น....................................................
โนว์เกรียรุ่น3310 12345
แซร่ดดดดดดดดดดดดดดดดแข้ ใครโทรมาเวลานี้ ไอ้ที่ยอมลงทุนทำเสียงอุบาตรเรียนแบบแพะนั่นเพื่ออะไร ยอมลงทุนเป็นคนใบ้นั่นเพื่ออะไร อยากจะร้องไห้เป็นเพลงเพราะๆสักกะเพลง ที่ฉ๊านทำนั้นได้อะไร ที่ฉ๊านทำนั่นเพื่ออะไร
“โกหกฉันเหรอ ไม่มีคนใบ้ประเทศไหนเขาพกโทรศัพกันหลอก” โจทย์ดูเหมือนจะโกรธหนัก
บีบแขนจำเลยจนขึ้นสี
“นี่ไม่ใช่ของผม ผมเป็นใบ้จะพกโทรศัพได้ไง ผมเจอมันหล่นอยู่” จำเลยพยายามจะอธิบายให้โจทย์เข้าใจว่าอันที่จริงแล้วตนนั้นเป็นใบ้ เขาจะพกโทรศัพเพื่ออะไร สิ่งที่เห็นนั้นเป็นของที่เก็บได้ต่างหากเล่า อธิบายจนกระจ่างขนาดนั้นเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า.............................................
แซรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะเผาลิ้นตัวเองให้มันวอดวาย ปากหนอปาก แค่จะอธิบาย
แต่โกหกเขาว่าตัวเองเป็นใบ้อยู่นี่หว่า ลืม
“เข้าใจล่ะ จริงๆแล้วนายเป็นใบ้ใช่ไหม”
“ใช่ผมเป็นใบ้” แซรดดดดดดดดดดดดดดดด กระโดดตบปากตัวเองร้อยทีก็คงไม่สาสมแก่ใจ
ไปตอบเขาทำไม ตอบเขาไปเพื่ออะไรอูยอง
“ไหนบอกว่า........................... อะอุ๊กก” โจทย์พูดได้แค่นั้นก็สุดหนทางจะไปต่อเมื่อเข่าน้อยๆของอีกคนกระทุ้งเข้าที่จุดทำมาหากินของเขา ทีเดียวไม่พอ มีสอง และสาม ทำเอาโจทย์ตัวใหญ่จุกจนหน้าเขียว ตัวงอ ทรุดลงกับทรณีช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ
ผิดกับคนตัวเล็กที่หายไปพร้อมกับรถจักยานไวปานจรวดติดไฮสปีทแปดแสนล้านๆๆๆแม็กกะไบด์
“โชคดีนะ” โดยไม่ลืมที่จะบอกลาให้อีกคนเจ็บใจเล่นคงจะโชคดีอยู่หลอกนะ คงต้องนั่งจุกอยู่ตรงนี้อีกหลายชั่วโมงถ้าไม่มีคนผ่านมา วันนี้นัดสาวไว้ด้วยสิ นางแบบจากยุโรปเชียวนะโว๊ย ซี๊สสสสสสสสสสสสสสส เป็นเช่นนี้แล้วอ๊คจะจัดเด็กได้ยังไงเล่าครับ
มาอีกแล้วววววเรื่องเก่าได้ข่าวว่ายังไม่จบ
เรื่องนี้เป็นไงบ้างคะคอมเม้นพลีสสสสสสส
ความคิดเห็น