คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : I wanna forget it at all Part 3
Go away of us life…
“พี่ฮีชอลลลลลลลลล!!!”
ปั้งงงงงง!!!!!!
หลังเสียงสุดท้ายของซองมินจบลงประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างแรงปรากฏร่างพี่ชายผู้ที่คอยปกป้องเขา คนที่เขากำลังร้องหา พลันน้ำตามหาสารก็หลั่งไหลออกมาไม่ขาด
คยูฮยอนหยุดการกระทำลง หันไปประจันหน้ากับฮีชอล รอยยิ้มต้อนรับถูกส่งไปให้คนที่โมโหเลือดขึ้นหน้า มือเรียวของเขายกขึ้นลูบหัวซองมินเบาๆเหมือนกำลังจะบอกให้อดีตภรรยาคนสวยชมผลงานของเขา
.... ถึงมันจะยังไม่เสร็จจนจบก็เถอะ แต่ก็สวยงามจริงมั้ย? คิม ฮีชอลเมียรัก....
ฮีชอลมองคยูฮยอนด้วยความเคียดแค้น เขาอุตส่าห์ไล่ไปให้ไกลจากครอบครัวแล้วแต่ก็ยังหวนกลับมาทำร้ายซองมินอีก ซองมินพยายามดันตัวลุกขึ้น ลงจากโต๊ะจะเข้าไปหาพี่ชายของเขาแต่เรี่ยวแรงที่มีมันหายไปหมด ขาเล็กทรุดลงกับพื้น ฮีชอลจึงรีบวิ่งเข้ามาหาซองมินด้วยความเป็นห่วง สายตาจับจ้องไปที่คยูฮยอนเขม็ง
ซองมินเองเมื่อเห็นว่าผู้ที่คอยดูแลปกป้องเขามาอยู่ตรงหน้านี้แล้วก็ยิ่งปล่อยน้ำตาออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่โผเข้ากอดฮีชอลไว้แน่นปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก สะอื้นจนตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชาย ความเจ็บช้ำของเขามันมากมายเหลือเกิน
ดวงตาสวยของฮีอชลแดงก่ำด้วยความโกรธ ขอบตาก็ร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็เตือนตัวเองเอาไว้ว่าเขาจะอ่อนแอไม่ได้ เขาคือพี่ชายและเขาต้องปกป้องซองมิน ฮีชอลย้ำเตือนสติตัวเองไว้และกอดซองมินไว้แน่น ลูบหัวปลอบประโลม พร่ำบอกมาไม่เป็นไร พี่อยู่ตรงนี้ พี่จะปกป้องน้อง โดยที่เขาก็ไม่ได้ละสายตาออกจากคนที่ทำเรื่องเลวร้ายกับซองมิน คยูฮยอนก็มองกลับอย่างคนที่ไม่คิดว่าตัวเองผิด
คยูฮยอนปัดไรผมที่ลงมาปรกหน้าอย่างไม่ยี่หระ เหมือนกับเขาไม่ได้ทำเรื่องน่ารังเกียจไว้ นั่งลงบนโต๊ะที่ว่างเปล่าอย่างสบายอารมณ์มองสองพี่น้องที่กอดกันปานจะขาดใจอยู่รอนๆ ดูแล้วน่าขันเกินไป คยูฮยอนยิ้มเหมือนคนกลั้นหัวเราะ หลับตาหยี๋พลางส่ายนิ้วชี้ไปมา จุ๊ปากเพื่อเรียกความสนใจจากสองพี่น้อง
“จุๆๆๆๆ รักกันมากไปแล้วคร้าบบบ ผมอิจฉา”
“แกกลับมาอีกทำไมไอ้ชั่ว!” ฮีชอลพูดอย่างเหลืออด แต่ก็ยังกอดปลอบลูบหัวน้องชายอยู่ตลอด
“โอ๊ะ! เดี๋ยวนี้พูดจารุนแรงจังเลยอ่ะ ที่รัก” คยูฮยอนยู่ปากเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พูดกวนฮีชอลอย่างสนุกปาก
นานๆทีเขาจะได้ออกมาเล่นข้างนอก ยังไงก็ขอสนุกไว้ก่อนจริงมั้ยล่ะ....
ฮีชอลผละอ้อมกอดออกจากซองมินถอดเสื้อโค้ตตัวใหญ่คลุมให้น้องชายแล้วเดินมายืนประจันหน้ากับคยูฮยอน มือบางฟาดลงที่ใบหน้าของคยูฮยอนข้างเดียวกับที่ซองมินตบ แต่ความแรงของฮีชอลนั้นมากกว่าใบหน้าของคยูฮยอนหันไปอย่างแรงเลือดซึมออกมาจากรอยกรีดของเล็บ
คยูฮยอนเบิกตากว้างอย่างโมโห หันหน้ากลับไปมองฮีชอลด้วยสายตาดุดัน ลงจากโต๊ะวางเอกสารแล้วยืนประจันหน้ากลับ
“ใครที่รักแกฮ๊ะ!? ออกไปจากที่นี่ซะ ฉันไม่ต้อนรับคนชั่วๆอย่างแก ออกไป!!!!!”
“กล้าตบฉันงั้นหรอ!!!?”
“เออ! ทำไม!? หรือมันน้อยไป ใช่สิ มันต้องน้อยไปอยู่แล้ว คนชั่วๆอย่างแกมันต้องเจอมากกว่านี้คยูฮยอน!!! ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าจิตใจของแกมันทำด้วยอะไร ถึงได้ชั่วช้า แล้วก็ต่ำได้มากขนาดนี้!!”
“คิม ฮีชอล!!!!”
“ทำไม!!? หรือที่ฉันพูดมันไม่จริง คนที่เอาแต่ได้ มีแต่เที่ยวเตร่ม่อชาวบ้านไปวันๆ คนที่ทิ้งให้ลูกเมียต้องอยู่กันตามลำพัง คนที่เอาไม่เลือกสำส่อน แม้กระทั่งน้องเมียก็จะเอา! เลวๆแบบนี้ มันน่าชื่นชมนักหรอคยูฮยอน คนอย่างแกมันก็มีดีแค่เปลือกนอก ต่อให้แกจะมีเงินใช้ฟู่ฟ่าได้ไปตลอดทั้งชาติ แต่คนอย่างแกมันก็เหมือนผลไม้เน่าใน เปลือกดูดีแต่ข้างในเหม็นเน่า!! มันก็สวะดีๆนี่แหละวะ!!!”
“ฮีชอล!!” คยูฮยอนกระชากคอเสื้อของฮีชอลอย่างเดือดดาน “กล้ามากเลยนะ กล้ามากที่ตบฉัน กล้ามากที่ยืนด่าฉันแบบนี้” กดน้ำเสียงลงและดวงตาเบิกกว้างอย่างหน้ากลัว ฮีชอลตกใจกับการกระทำที่เขาไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ทำเป็นปกติใจดีสู้สายกับตาที่กำลังลุกโชนด้วยความโกรธ
“ใช่! คนอย่างฉันมันชั่ว มันเลว ต่ำ แล้วยังไง!? ฉันจะเป็นแบบไหนมันก็เรื่องของฉัน!!”
“ฉันจะขอพูด เป็นครั้งสุดท้ายโจ คยูฮยอน ว่าให้นายออกไปจากชีวิตของฉันกับซองมินซะ! ขอให้พระเจ้าได้โปรดทำให้แกไปพ้นๆจากครอบครัวของฉันสักที!!!” ฮีชอลออกแรงผลักคยูฮยอนออกจากตัวเอง “ชีวิตของแกจะต้องถูกพระเจ้าลงโทษ ไม่มีใครเขาจะรักคนชั่วๆอย่างแกจริงหรอก!” กระชากแขนของคยูฮยอนไปยังประตูทางออก คยูฮยอนถูกกระชากไปตามแรงโกรธของฮีชอลอย่างยื้อไว้ไม่อยู่ แผ่นหลังของเขาถูกกระแทกกับประตูดังบั่ก
ฮีชอลมองด้วยความโกรธแค้นดวงตาแดงก่ำ หางตาเหลือบไปเห็นเสื้อโค้ตตัวหนึ่งแขวนอยู่ที่โซฟาคิดว่าต้องเป็นของคยูฮยอนแน่ ก็เดินไปหยิบขึ้นมาแล้วปาใส่หน้าคยูฮยอนอย่างแรง ยกมือขึ้นชี้นิ้วไปยังประตูเป็นนัยๆว่าให้ออกไปจากที่นี่
“เชิญ!”
“เหอะ!...” คยูฮยอนจับเสื้อโค้ตขึ้นมาสวม “ก็ได้! ฉันไปก็ได้! แต่จำไว้นะ คนอย่างฉันต่อให้เลวแค่ไหนก็ยังมีคนที่รักฉันอยู่ดี!!” คยูฮยอนเดินออกจากห้องนี้ไปทันทีที่พูดจบ กระแทกปิดประตูอย่างแรง
ฮีชอลยืนมองประตูอยู่สักครู่สายตาที่แข็งกร้าวนั้นหายไป หลุบตาลงแล้วรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลรินลงมาอีกครั้งเพราะคนเลวๆแบบนั้น
“ฮึกกกก พี่ฮีชอล.... ฮืออออ” เสียงเรียกสะอื้นของซองมินฉุดดึงให้ฮีชอลรีบวิ่งตรงเข้ามาสวมกอดไว้แน่น ซองมินซบลงที่ไหล่ของฮีชอล ที่พักพิงหัวใจที่เจ็บปวดและร่างกายที่น่าขยะแขยงของเขา คนๆเดียวที่จะคอยปกป้องเขา พี่ชายที่แสนดี
“พี่ผิดเองที่ปล่อยให้ซองมินอยู่คนเดียว พี่จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด ขอโทษนะ ซองมิน” ฮีชอลปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมา เพราะเขาเก็บความอ่อนแอนี้ไว้ไม่อยู่ ดวงตาเหลือกขึ้นมองเพดานหวังให้มันจะไม่ไหลออกมามากกว่านี้
ซองมินร้องไห้ออกมาไม่หยุด เสียงสะอื้นยังคงดังเข้าโสทประสาทของฮีชอลอย่างชัดเจน ยิ่งเขาได้ยินน้องชายที่รักร้องไห้มากแค่ไหน คนเป็นพี่อย่างเขามันก็เหมือนจะขาดใจตาย
ตอนที่เขาออกไปจากออฟฟิตก็รู้สึกเป็นห่วงซองมินอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเขาไปดูการแสดงละครของลูกๆเสร็จแล้วก็พาไปส่งที่บ้านไปอยู่กับพี่เลี้ยง จากนั้นก็รีบบึ่งรถกลับมาหาซองมินทันทีด้วยใจที่ร้อนรน เข้ามาในออฟฟิตก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของซองมินที่เรียกชื่อเขาก็รีบวิ่งขึ้นมา แล้วก็เจอเข้ากับคนสารเลวที่กำลังทำเรื่องต่ำช้ากับน้องชายของเขา อีกครั้ง...
ถ้าหากว่าเขากลับมาช้ากว่านี้ก็ไม่รู้ว่าน้องชายของเขาจะต้องเจอกับความเลวร้ายอะไรบ้าง ไม่คิดว่าคนที่หายไปจากชีวิตครอบครัวของเขาตั้งนานเป็นปีแล้วจะโผล่หัวมาทำร้ายซองมิน ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาคอยจับตาคอยดูแลใกล้ชิดซองมินมาตลอด แต่วันนี้เขากลับละเลยไป มันเป็นความผิดพลาดที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น ถ้าเขาไม่ปล่อยให้ซองมินอยู่คนเดียวในวันนี้ เรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วมันก็คงไม่เกิดขึ้นอีก
“พี่ฮีชอล... ฮึกกกก... ผมกลัว ผม...ฮือออออ”
“จะไม่มีอีกแล้วซองมิน พี่จะไม่ให้มันได้มาเหยียบที่นี่อีก พี่สัญญา”
ฮีชอลให้คำมั่นสัญญากับน้องชาย ผละซองมินออกจากอ้อมกอด สองมือจับที่ใบหน้าชื้นน้ำตาอย่างอ่อนโยน ยิ้มเศร้าๆของเขาที่พยายามฝืนออกมา ยิ้มเพื่อให้ซองมินรู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ คอยดูแลและปกป้องน้องชายที่รักคนเดียวตลอดไป นิ้วสวยเช็ดน้ำตาที่เปียกปอนออกจาดวงตาช้ำแดงก่ำ แนบหน้าผากเข้าหากัน
ฮีชอลน้ำตารื้นขึ้นคลอหน่วง ยิ้มให้กำลังใจมองซองมินผ่านม่านน้ำตา ซองมินตื้นตันใจกับสิ่งที่พี่ชายที่แสนดีของเขามอบให้ ทั้งสองก็โผเข้ากอดพร้อมกันและปลดปล่อยน้ำตาที่ยังเหลืออยู่ออกไป
หวังว่าถ้ามันหมดไปแล้วมันจะไม่กลับมาไหลรินอีก…
ฮีชอลลูบกลุ่มผมนุ่มของน้องชายด้วยความรัก ปากก็คอยบอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ ไม่มีเรื่องน่ากลัว ไม่มีอีกแล้วเรื่องแบบนี้ ไม่มีใครที่จะทำร้ายน้องชายของเขาได้อีก และลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นไปให้หมด จากนี้พวกเขาจะมีชีวิตใหม่ ชีวิตที่ไม่มีคนที่ชื่อโจ คยูฮยอน…
. . . . . . .F.O.R.G.E.T. . . . . . . .
ความคิดเห็น