คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : I wanna forget it at all Part 2
I wanna run away from you
“รักกันมากขนาดย้ายข้าวของมานั่งทำงานด้วยกันเลยนะ....ซองมิน”
“คุณ...คุณ คยูฮยอน...” ซองมินเอ่ยชื่อผู้มาเยือนเสียงแผ่วเบา เสียงที่สั่นนั้นแสดงให้คยูฮยอนเห็นอย่างชัดเจน ว่าคนตรงหน้านี้กำลังกลัวเขา
...สนุกมากเลย ฉันสนุกจริงๆ ซองมิน...
“ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ยังจำกันได้ ดีใจจัง นึกว่าลืมกันแล้ว ^^ หึหึหึ” คยูฮยอนหัวเราอยู่ในลำคอ ส่งยิ้มเย็นไปให้คนขยันที่นั่งตัวสั่นอยู่
“เอ่อ...คือ...ผม...คือตอนนี้...พี่ฮีชอลไม่อยู่ พี่...พี่ฮีชอลไปรับ ยองอุน กับ จงอุน คือว่า...คุณ คยูฮยอนมาที่นี่ทำไมหรอครับ...” ซองมินพูดตะกุกตะกักไม่เป็นธรรมชาติ ถ้อยคำที่เอ่ยมาจึงผิดเพี้ยนกันไป
การกระทำที่ร้อนรน และทำตัวไม่ถูกของซองมินเป็นที่พอใจแก่ผู้ชายอย่าง โจ คยู ฮยอนยิ่งนัก เพราะมันทำให้เขารู้สึกมีความสุขที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม
หรือเพราะ...นานๆทีจะได้ออกมาเล่นสนุก...
“ฉันก็แค่อยากจะมาเยี่ยมว่าอยู่กันสุขสบายดีหรือเปล่า ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ”
“............”
“เรามันคนใกล้ชิดกันนะ...”
“.........”
“พี่ชายนาย ก็เมียเก่าฉัน...”
“........”
“และ...ก็ใช่ว่าเราสองคนจะไม่เคย...”
“หยุดนะ! หยุดสิ่งที่คุณกำลังจะพูดซะ!” ซองมินตะโกนออกมาเพราะทนในสิ่งที่ชายผู้นี้พูดไม่ไหว แต่เสียงของเขาก็แผ่วลงมา
“ได้โปรด... ผม...ผม...ผมน่ะ....” ซองมินที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ลุกขึ้นหันมามอง คยูฮยอนด้วยสายตาที่เจ็บปวดและมีน้ำตาคลออยู่ที่ขอบตา ทำไมต้องกลับมาเจอกันอีก คุณจะกลับมาทำไมอีก คุณ คยูฮยอน...
“ทำไม อี ซองมิน นายชอบไม่ใช่หรือไง ฮื้อ?” คยูฮยอนพูดอย่างไม่นึกสงสารคนที่ยืนมองตัวเองด้วยสายตาที่เจ็บปวดเกินจะรับฟัง ปากเรียวยกรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเยาะเย้ยและเดินเข้าไปหาซองมินเพื่อที่จะมองดวงตาที่แสดงความกลัวและสับสนนั้นอย่างชัดๆ เว้นระยะห่างไว้เล็กน้อย
“ขอร้อง...ขอร้องเถอะครับ ผมไม่...ไม่อยากรู้สึกรังเกียจตัวเองมากไปกว่านี้อีกแล้ว ฮึกกกก... ได้โปรดเถอะครับ...” น้ำตาที่เก็บไว้ไหลรินลงมาเพราะมันมากเกินกว่าจะเก็บมันไว้ได้
ซองมินก้มหน้าลงและเอามือปิดตาไว้ เพื่อซ่อนความอ่อนแอไว้ ถึงจะไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่ก็ไม่อยากให้คนแบบนั้นมาเห็นน้ำตาของเขา
ดวงตาคมจ้องมองซองมินด้วยรอยยิ้มที่ดูแคลน เขาขำเบาๆอย่างคนที่มีร่างปีศาจสิงอยู่ ไม่แคร์ ไม่รู้สึกในคำพูดของตน คยูฮยอนก้าวเข้าไปหาซองมินให้ใกล้ชิดมากที่สุด ใช้มือข้างขวาช้อนคางของร่างเล็กขึ้นมา เพราะเขาอยากเห็น อยากจะเห็นดวงตาที่เจ็บปวดคู่นี้ เพราะมันทำให้เขามีความสุขอย่างน่าประหลาด
ซองมินตกใจเผลอเอามือออกจากการปิดบังดวงตาที่ชื้นน้ำตาเมื่อคยูฮยอนจับคางของเขาเชยขึ้นสบตาของคนตรงหน้า
“ดวงตาของนายยังเหมือนเดิมเลยนะ สายตาที่มองฉันหลังจากที่เรามีอะไรกัน”
“.........” ซองมินนิ่งเงียบ เพราะเขากลัวจนไม่กลัวพูดหรือขยับตัว กลัวสายตาที่จ้องมองเขาแบบนี้
“แต่ฉันก็ชอบสายตาที่นายมองฉันก่อนที่เราจะมีอะไรกันมากกว่า มัน...ดูอ่อนหวาน และ....น่าเอ็นดูจริงๆ...” พูดโดยการเอาหน้าของตัวเองยื่นไปให้ใกล้กับซองมิน รอบมองริมฝีปากชมพูอิ่มนั้นเป็นระยะๆ
“และรู้อะไรมั้ย ซองมิน สิ่งที่ฉันชอบมากกว่าดวงตาของนาย เสียงไงล่ะ อา... เสียงของนาย เวลาที่ครางให้ฉันฟัง เรียกชื่อฉัน อ้อนวอนฉัน อือ... ฉันชอบมันจริงๆ”
ยิ่งคยูฮยอนพูดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ซองมินก็ยิ่งมีน้ำตามากขึ้นเท่านั้น เขาเกลียดผู้ชายคนนี้ เกลียดผู้ชายที่ชื่อคยูฮยอน เกลียด ที่ทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็นมาตลอดเป็นปี เขาใช้เวลามานาน กว่าจะลืมเรื่องเลวร้ายในอดีตพวกนั้นได้ แต่วันนี้ แค่ไม่กี่นาทีที่พบกับผู้ชายคนนี้อีก เขากลับจำมันได้อีกครั้ง
หรือบางที...มันอาจจะไม่เคยหายไปเลยสักนิดเพียงแค่หลอกตัวเองไปวันๆว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น และปกปิดมันไว้ไม่ให้พี่ชายรู้ ว่าเขายังไม่เคยลืมมันได้ และยังคงจำมันไปตลอดชีวิตเท่าที่ยังหายใจ!
“ไม่เอาน่า... อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ฉันไม่ได้จะฆ่านายสักหน่อย ยิ้มให้ดูหน่อยสิ ฉันคิดถึงรอยยิ้มของนายใจจะขาดดดดด” คยูฮยอนลากเสียงยาวเหลือกตามองซองมินอย่างคนโรคจิต จนซองมินทนไม่ไหวต้องเบือนหน้าหนี
“อย่า...”
“ฮื้ม?” เลิกคิ้วหนาขึ้นอย่างสงสัย
“อย่ามายุ่ง...กับ...ชีวิตของฉัน ออกไปให้พ้น!” ซองมินพยายามรวมรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อต่อต้านคยูฮยอน เก็บรวมความกล้าที่ยังพอหลงเหลือยู่ ฟาดมือลงที่แก้มแล้วผลักคนตัวสูงกว่าออกไปให้พ้น คยูฮยอนเซไปข้างหลังเล็กน้อย แก้มฝาดเลือดเป็นรอยแดงตามนิ้วมือเด่นขึ้นชัด
ตาที่ดุดันมองซองมินอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วก็ย่างสามขุมเข้าหาซองมิน อย่างรวดเร็วมือหนึ่งก็โอบรอบตัวไว้ อีกมือก็บีบแก้มขาวอย่างแรงด้วยความโมโหที่กล้าทำกับเขาแบบนี้ จับให้หน้าของซองมินจ้องกับเขา
...อยากให้พี่ฮีชอลรีบกลับมา เขาไม่มีทางขับไล่คยูฮยอนไปได้ เพราะเขารู้ตัวดีว่าเขาไม่แกร่งพอจะต่อต้านคนแบบคยูฮยอนได้เลย พี่ฮีชอลครับช่วยผมที ผมกลัวเหลือเกิน...
“กล้าดีนี่! ฉันไม่อยู่นานไปมั้งเลยไม่รู้ว่านายพัฒนาความก้าวร้าวขึ้น ซองมิน” คยูฮยอนเขม็งตาใส่ “เรามาลองย้อนความหลังกันหน่อยดีมั้ยคนสวย ในเมื่อนายอยากเล่นแบบแรงๆ ก็โอเค... ฉันก็ชอบแบบแรงๆ เร้าใจดี!” สิ้นคำพูดของคยูฮยอนซองมินไม่กล้าทำอะไรนอกจากยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น ตราบาปที่กำลังจะเกิดขึ้น อีกครั้ง...
คยูฮยอนกระชากเสื้อของซองมินออกอย่างแรง กระดุมที่ถูกกระชากออกบางเม็ดก็ร่วงหล่นลงกับพื้น เผยผิวเนื้อขาวนวล ซองมินพยายามปัดป้องตัวเองจากเงื้อมมือมัจจุราช แต่มือก็ถูกรวบไว้ไม่ให้ขยับได้ แทบไม่มีแรงขัดขืน ลิ้นเรียวแตะลงลำคอขาวเลียขึ้นมาถึงกกหู กัดฟันลงอย่างแรงที่ต้นคอ แล้วโลมเลียจูบอยู่แบบนั้น มือเรียวเค้นคลึงเม็ดไตสีหวาน และดำเนินบทเพลงแห่งความป่าเถื่อนต่อไป
“อย่า ไม่นะ ปล่อยผม! ฮึกกก ม่ายยยยยยย!! อย่าาาา!!” พยายามดิ้นรนอ้อนวอนขอร้องให้ปล่อยและหยุดการกระทำที่เลวร้ายนี้เสียที น้ำตาเม็ดโตไหลอาบเต็มสองแก้ม ตะโกนเสียงดังเพื่อหวัง หวังว่าจะมีใครสักคนที่ได้ยินเศษเสี้ยวนึงของเสียงที่เขายังมีเหลือ กำปั้นทั้งสองพยายามออกแรงมากขึ้นทุบให้คยูฮยอนเจ็บและหยุดมันลงซะ
ไม่มาจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย คยูฮยอนกำลังสนุกกับร่างกายของเขาไม่ลืมหูลืมตา คยูฮยอนละออกจากเม็ดไตสีสวย กระชากแขนเล็กไปที่โต๊ะวางเอกสาร แขนเรียวกวาดสิ่งของทุกอย่างบนโต๊ะลงกระชากแขนเล็กช้อนตัวซองมินขึ้นให้อยู่บนโต๊ะ ซองมินพร่ำขอความเมตตาจากเขา ดวงตาสวยบวมช้ำไปด้วยน้ำตา
แต่มันยังไม่จบลงแค่นี้หรอก คนที่กล้าลงมือกับใบหน้าที่สุดจะหวงแหนของเขาจะต้องเจอดี!
คยูฮยอนรวบมือของซองมินไว้เหนือหัว ยิ้มร้ายให้กับคนขี้แย กดจูบรุนแรงลงกลีบปากบวมช้ำอีกครั้ง เลื่อนมือลงมาสัมผัสจุดอ่อนไหวลูบไล้ผ่านเนื้อผ้า ซองมินสะดุ้งเมื่อถูกสัมผัส ภาพอันเลวร้ายในวันเก่าๆเริ่มฉายย้อนกลับมาชัดขึ้น...ชัดขึ้น
สติที่มีหายไปจนหมดกลีบปากช้ำกรีดร้องอย่างน่าสงสารเรี่ยวแรงของเขาแทบไม่มีเหลือ พยายามดิ้นขัดขืนมากแค่ไหนสัมผัสที่น่ารังเกียจนั้นก็ยิ่งรุนแรงขึ้น คยูฮยอนไม่สนใจแม้ซองมินจะเจ็บช้ำไปทั้งร่างกายและจิตใจ เขาทั้งสนุกและสะใจกับสิ่งที่ได้ทำ โดยที่ไม่รู้ว่าเพียงเพราะความสนุกของเขาได้เคยทำให้คนทั้งคนเหมือนตกนรกทั้งเป็น
“ร้องให้ฟังหน่อยสิซองมิน เอาให้เหมือนตอนที่ฉันทำกับนายครั้งแรก...ร้องสิ! ฉันชอบเสียงครางของนายมากนะ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงอย่างคนโรคจิต บ้าคลั่งและกระหาย ขยับเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเปื้อนน้ำตา แลบลิ้นออกมาเลียแก้มนวลที่ชื้นน้ำตา รสเค็มของน้ำตาเป็นตัวช่วยสร้างอารมณ์กามของเขาได้อย่างมาก แล้วก็หันมาสนใจจุดอ่อนไหวตามเดิม
“อื้อออ!!! คนเลว ฮึกกกก...”
รังเกียจคนๆนี้ ขยะแขยงคนๆนี้ อยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลๆ แต่ทำไม่ได้เลย....
มือเรียวแกะเม็ดกระดุมกางเกงออกอย่างไม่เร่งรีบ แม้ซองมินจะขัดขืนแต่เขาก็ไม่สน สุดท้ายกางเกงที่ซองมินสวมอยู่ก็ถูกดึงออกไปอย่างไม่ไยดี เผยให้เห็นถึงแก่นกายของเด็กขี้แยกำลังขยายขึ้นตามอารมณ์ที่เขาช่วยสร้างให้ รอยยิ้มกริ่มถูกยกขึ้นมาอย่างพอใจ
“อย่าขัดขืนไปหน่อยเลยน่า ถ้าชอบก็อยู่นิ่งๆ ฉันจะได้ไม่ทำให้นายเจ็บไง หึหึหึหึ....ฮ่าๆๆๆ”
“อื้ออออ!!! อ๊าาาาาา!!!!” ซองมินกรีดร้องอย่างคนคุมสติไม่อยู่ ทั้งรู้สึกขยะแขยงคนๆนี้ ทั้งเกลียด และกลัว แต่เขาไม่แกร่งพอจะลุกขึ้นตอบโต้ น้ำหายังคงไหลลงมายังขมับทั้งสองข้าง ถ้าตอนนี้ใครคือคนที่เขานึกถึง คนที่อยากจะให้เข้ามาช่วยเขาให้ออกไปจากคนเลวคนนี้
ช่วยผมด้วย!
“พี่ฮีชอลลลลลลลลล!!!”
. . . . . . .F.O.R.G.E.T. . . . . . . .
เม้นให้ไรเตอร์หน่อยนะ จะได้รู้ว่ามันเวิร์คมั้ย
ความคิดเห็น