คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โหมโรง(บทนำ)
โหมโรง
เสียงฝีเท้าเดินกระทบกันดังเป็นจังหวะทำให้รู้ว่ามีผู้มาเยือนยามคำคืนของที่แห่งนี้ทั้งๆที่พวก”เขา”ก็น่าจะรู้กฎแปลกๆของที่แห่งนี้ดีว่า
ในตอนกลางคืนตั้งแต่เวลา 19:00 เป็นต้นไปห้ามบุคคลใดก็แล้วแต่เข้ามาในที่แห่งนี้......
เป็นกฎเด็ดขาดของสถานที่แห่งนี้ จึงทำให้ไม่แปลกใจสักเท่าไรที่พอตกเย็นจะสถานที่นี้จะเหมือนกับ”โรงเรียน”ร้างแบบนี้ ทุกคนต่างก็รู้กฎกันดีและปฏิบัติกันอย่างเคร่งครัดเพราะทุกคนก็ต่างรู้กันดีว่าที่นี้มีอะไรบางอย่าง....
อะไรบางอย่างที่แสนน่ากลัวและไม่สามารถอธิบายได้อยู่........
“นี่ๆ ไอ้ซีกุว่ามึงรีบๆเอาของที่มึงลืมไว้แล้วรีบกลับกันเถอะวะ ถ้าถูกจับได้โดนไล่ออกแน่ๆ” เด็กหนุ่มผมสีดำสนิทชื่อ “ริว”พูดกับเพื่อนของตัวเองด้วยถ้าทีหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดเพราะเขาเองก็รู้ดีว่าการที่มาเหยียบที่นี้ในเวลานี้เป็นข้อห้ามที่แสนร้ายแรงมากหากถูกใครเจอเข้าอาจจะถึงขั้นโดนไล่ออกเลยก็ได้..
“มึงก็พูดไป ตอนนี้มันไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก มึงก็รู้นี้ ” เด็กหนุ่มนาม “ซี”พูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีทะเล้นกับริว อย่างไม่รู้สึกกังกังวลอะไรเพราะเขาก็รู้กฎของที่นี้ดีเพราะฉะนั้นในตอนนี้ที่นี้ก็คงมีแต่พวกเขาเท่านั้นละ
“เพราะรู้ไง!! ไม่ใช่แค่กลัวโดนไล่ออกนะแต่ว่ามึงก็น่าจะรู้นี้ที่เขาตั้งกฎนี้ขึ้นก็เพราะไอ้นั้นอะ..”
“มึงหมายถึงไอเรื่องที่ว่าถ้าใครเข้ามาในโรงเรียนตอนกลางคืนจะหายตัวไปอะเหร...” ซีพูดด้วยท่าทีสบายในขนาดที่ริวแถบเอามือปิดปากเพื่อนตัวเองแถบไม่ทัน
“ไอ้ควาย ใครเขาให้พูดในเวลาแบบนี้มันลางไม่ดีโว้ย!!”
“ฮะๆ ฮ่าๆๆ มึงก็กลัวไป นี่ๆกุไปสืบมามึงรู้ป่ะว่าสถานที่นักเรียนหายตัวไปคือที่ไหนมากที่สุด...” ซีหยุดเดินและหันไปพูดกับเพื่อนของเขาด้วยสีหน้าจริงจังเพื่อสร้างบรรยากาศทำให้เพื่อนเขาพูดด้วยน้ำเสียงตะกุมตะกะเพราะความกลัว
“อะ..อะไร.วะ..ว่า”
“คือ ห้อง ม.4/3 ไงล่ะ” ซีพูดและซ่องไฟฉายไปที่ป้ายบนบานประตูที่เขียนไว้ว่า ม.๔/๓ ความจริงเรื่องลืมของอะไรนั้นน่ะเขาไม่ได้ลืมหรอกก็แค่อยากจะมาลองพิสูจน์เรื่องคำสาปของห้องม.๔/๓ ว่ามันจะน่ากลัวอย่างที่ได้ยินมาจากปากของรุ่นพี่หรือพวกเพื่อนๆของเขาหรือเปล่า หรือมันก็แค่เป็นเรื่องมงายขอพวกผู้ใหญ่ที่กลัวอะไรกันไร้สาระ.....
ไหนดูสิมันจะน่ากลัวสักแค่ไหนกันเชียว....
ผิดกับริวที่จากเดิมหน้าก็ซีดพอแล้วแต่ตอนก็ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินกิตติศักของห้องนี้เรื่องคำสาปอาถรรพ์หรอกนะ แค่เดินผ่านในตอนเช้าๆเขายังไม่คิดที่จะอยากเดินผ่านเลย.....
“มึงพามาที่นี้ทำเชี้ยอะไรเนี้ยไหนมึงบอกว่ามึงลืมของไง!!” ริวโว้ยลั่นใส่ซีทันที
“อะไรวะมึง ตาขาววะก็ถ้ากุไม่โกหกมึงจะมากับกุไหมล่ะ กุก็แค่อยากรู้ว่ามันจะน่ากลัวกันแค่ไหนเชียว งมงายกันไปได้ผีเผลอมีที่ไหน”
“แน่จริงก็ออกมาดิ...” ซีพูดด้วยท่าทีท้าทาย
จนไม่รู้เลยว่า....
ในตอนนี้ชะตาของเขา…
และเพื่อนกำลังจะขาด....
ปัง!!!!
อยู่ๆบานประตูที่ควรล็อคก็เปิดออกและตามมาด้วยลมกระโชกแรงจนซีและริวต้องเอามือขึ้นมาปิดหน้าพวกเขาต่างอยู่ในอาการตกใจ
ภายในบานประตูประกดร่างบิดเบี้ยวที่ชโลมไปด้วยเลือดในตากรวงโบ๋จนมองไม่เห็นในตาชีกยิ้มจนถึงใบหูมาให้พวกเขาและแพดเสียงแหลมดังใส่
“คิกๆๆ อยู่ดีๆกันไม่ชอบใช่ไหมพวกมึง ดี!!! กุจะเอาพวกมึงไปอยู่ด้วย”
เส้นผมที่ลากอยู่กับพื้นเริ่มคลานไปหาพวกเขาอย่างช้าๆและรัดขาของริวที่ยังยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน
เพราะความกลัวก่อนที่จะกระชากแรงๆจนเด็กหนุ่มเสียหลักล้มลงกับพื้น
“เหวอ ชะ...ช่วย..ดะ.ด้วยซี!!”
เด็กหนุ่มพยามตะเกลียดตะกลายเอาตัวรอดและหันไปขอความความช่วยเหลือจากเพื่อนของเขาเองอย่าง
หมดทางรอดก่อนที่จะมีเส้นผมมารัดระคอและมืออย่างแน่นจนเขาเริ่มดิ้นเพราะขาดอาการหายใจ
ซีได้แต่ทำสีหน้าหวาดกลัวก่อนที่เริ่มวิ่งหนีด้วยความกลัวอย่างสุดขีดและทิ้งเพื่อนของตัวแบบนั้น
“จะรีบไปไหนล่ะ อยากเจอกุไม่ใช่เหรอไง” ใบหน้าที่บิ้ดเบี้ยวแผดเสียงดังก่อนที่เส้นผมจะพุ่งรัดรอบเอวของเด็กแน่นจนเกินเสียงดังกร๊อบเหมือนคนกระดูกซี่โครงหัก เด็กหนุ่มล้มตัวลงอย่างแรงเลือดสีแดงเข้มไหลออกจากปากของเด็กหนุ่ม
“อ๊ากกกกกก ชะ..ช่วยด้วย..ใครก็ได้...” เด็กกรีดร้องสุดเสียงทั้งความเจ็บที่เหมือนกระดูกของเขาจะแหลกจากการถูกบีบรัดแทบทำให้เขาน้ำตาแทบไหล
“ไอท่าทีอวดเก่งเมื่อกี้ไปแล้วล่ะ คิกๆๆๆๆ อยากเจอกูไม่ใช่เหรอ อยากเห็นไม่ใช่เหรอนี้ไง”
เส้นผมรัดเขาเน้นขึ้นเรื่อยๆจนเขาเริ่มหายใจไม่ออกก่อนที่จะเริ่มลากเขามาช้าๆ เด็กหนุ่มตะเกลียดตะกลายเอาตัวรอดจนนิ้วมือของเขานั้นชีกออกจนเห็นรอยเลือดเป็นทางยาวซะจนน่ากลัว
“คิกๆๆๆๆๆ ทิ้งเพื่อนแล้วหนีเป็นคนดีจังเลยน่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวมึงก็จะได้อยู่กับเพื่อนมึงแล้ว ” เสียงหัวเราะโหยหวนดังขึ้นกังวานจนดูน่าขนลุก พร้อมกับร่างเด็กหนุ่มที่โดนลากเข้าห้อง ม.๔/๓ บานประตูปิดลงช้าๆและทั้งหมด
ก็ตกอยู่ในความเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น......
........................................................................................................................................
หวัดดีฮะ มาลงโหมโรงเฉยๆนะฮะ(สั้นไปหน่อย) อาจจะแต่งไม่ค่อยสยองเพราะแต่งไม่ค่อยเก่ง...ก็ขอโทษนะฮะแล้วก็ขอบคุณทุกคนที่มาสมัครนะฮะ พวกเราดีใจมากเลยฮะที่มีคนมาสมัคร ^^
*เห็นเขาบอกว่ามันตาลาย เลยมาแก้ให้อ่านง่ายขึ้น ๕๕๕๕๕
เม้นให้หน่อยก็ดีนะฮะ
ความคิดเห็น