ยามเมื่อเหมยฮวาผลิบาน

ตึก ตึก เสียงก้าวเท้าของหญิงสาวนิรนาม ไม่มีใครรู้ว่าเธอมาจากที่ไหน แห่งหนใด เธอสวมชุดกี่เพ้ายาว สยายผมสีดำคล้ายถ่านที่ถูกมวยพร้อมปิ่นหยกสีขาวไว้อย่างดงาม เธอก้าวไปช้าๆ โดยไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้าง

"นี่เหมยฮวา เธอว่าผู้หญิงคนนั้นแต่งตัวแปลกๆเนอะ" ไป๋อันกระซิบเบาๆข้างหูเธอ "อืม ก็จริง อาจจะคลอสเพลย์อยู่ก็ได้มั้ง" "คลอสพงคลอสเพลย์บ้านเธอสิ คนที่ไหนเค้าจะมาแต่งตัวแบบนี้เล่า" "ก็มีอยู่ตามทั่วไปนี่เนอะ มันเป็นรสนิยมของเค้านี่" เสียงสดใสของลี่จวี๋ขัดจังหวะขึ้น "ยัยนี่ ขัดอีกแล้ว" ไป๋อันบ่น "เอาน่าๆ อย่าโกรธเธอเลย" เหมยฮวารีบห้ามก่อนที่ทั้งสองจะทะเลาะกัน "ก็ได้ ครั้งนี้เป็นโชคดีของเธอนะ ยัยลี่จวี๋" "จ้าๆ"ลี่จวี๋พยักหน้า ทั้งสามหยอกล้อกันระหว่างทาง 

หญิงสาวในชุดโบราณหันมามองเหมยฮวาด้วยสายตาเย็นชา จนไป๋อันรีบลากเธอไปให้ไกลจากผู้หญิงคนนั้น "เป็นบ้ารึไง จ้องเหมยฮวาอยู่ได้" "นั่นสิ สงสัยไม่เคยเห็นคนสวยมั้ง" "ยัยนี่ท่าจะบ้า" "คิดว่าตัวเองอยู่ในยุคจีนโบราณรึไง" "มีความมั่นหน้า" เสียงซุบซิบนินทาของเพื่อนๆต่างดังเซังแส้ จนครูต้องห้ามปราม "นักเรียน กรุณารักษามารยาทด้วยค่ะ" ครูหลิงกล่าว เสียงทุกคนเงียบลงเมื่อได้ยินเสียงกล่าว หญิงสาวคนนั้นหันกลับไปก่อนจะเดินจากไปอย่างไร้ร่องรอย