คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Because...
Because ...
เหนื่อยนะ… ที่พยายามจะทำให้คนๆนึงสนใจ…
“เห็นจงออบมะ”
ตากลมกวาดมองไปรอบๆเพื่อมองหาคนที่เขาถามถึง แต่ก็ไม่ได้เจาะจงถามใครเป็นพิเศษหรอกนะ เพราะหลังจากถามเสร็จก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที เด็กหนุ่มร่างสูงที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่ก่อนแล้วเหลือบมองร่างบางที่เดินออกไปด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์
เออสิ!! ผมมันไม่ใช่พี่จงออบนี่ ที่จะได้คอยเรียกหาทุกๆสองนาทีแบบนี้ หรือต่อให้ไม่มีพี่จงออบเขาก็คงไม่เรียกหาผมหรอก ทุกวันนี้ยังสงสัยอยู่เลยว่าจองแดฮยอนจะรู้หรือเปล่าว่ายังมีมักเน่ที่ชื่อ ชเวจุนฮง อยู่อีกคน…
เหอะ!!!
“พี่ฮิมชาน จงออบอ่ะ”
จะมีวันไหนมะ ที่ผมจะไม่ได้ยินเสียงใสๆนั่นเอ่ยเรียกชื่อจงออบ บอกตรงๆวันๆนึงผมได้ยินพี่แดฮยอนเอ่ยชื่อนี้เป็นพันๆรอบ จงออบอย่างนั้นจงออบอย่างนี้ เหอะ ได้ยินแล้วหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เฮ้ยๆๆๆ ไม่ใช่เพราะว่าผมโกธรหรือมีปัญหาอะไรกับจงออบฮยองนะแต่ที่ทำให้ผมหงุดหงิดอ่ะ
“จงออบบบบบบ”
ก็คือไอ้เจ้าของเสียงที่เรียกพี่จงออบตะห่างล่ะ ถามจริงเหอะไม่คิดจะเรียกคนอื่นมั่งเลยหรือไง ไอ้นั่นก็จงออบ ไอ้นี่ก็จงออบ อยากได้ อยากทำอะไรก็เรียกแต่
จงออบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เออ พี่จงออบเขาน่ารักนี่ เขาเป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่ๆ ไม่ว่าพวกพี่ๆจะชี้จะสั่งจะสอนอะไรจงออบฮยองก็ทำตามโดยไม่มีเงื่อนไข ต่างจากผม ที่ทั้งดื้อและก็นิสัยไม่ดีเหมือนที่ใครบางคนเคยบอก
“จงงงงออบบบบบ มาเล่นหมากล้อมกับฮยองเถอะ!!”
นั่นประไร ยังไม่ทันขาดคำ เรียกเป็นอยู่ชื่อเดียวหรือไง
เคยรู้บ้างมั๊ยห๊า ว่ามีจุนองอยู่อีกคนนึงอ่ะ
ชเวจุนฮงนะเรียกถูกมั๊ยยยยยยย!!!
หงุดหงิดโว้ย!!!
“ผมเล่นเอง จงออบฮยองเล่นยังไงก็แพ้แดฮยอนฮยองอยู่ดี เพราะแดฮยอนฮยองน่ะขี้โกง”
“จงออบ ย้ายไปเล่นตรงโน้นกันเถอะ”
ทำเหมือนไม่ได้ยิน ก่อนจะคว้ามือน้องสี่เดินผ่านหน้าไป ถ้าแดฮยอนสังเกตสักนิดจะเห็นสีหน้าของจุนฮงหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“ย๊าาาาาา!! ชเวจุนฮง นายกล้าดียังไงเอาถุงเท้าของนายมาวางไว้บนแปรงสีฟันของฉันห๊าาาา!!”
“นั่นแปรงพี่หรอ ผมคิดว่าไม่มีเจ้าของสะอีก”
“ไม่มีเจ้าของบ้าอะไรล่ะ นายคิดว่าแมวมันจะเข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำหรือไง!!!” ทันทีที่จุนฮงพูดจบแดฮยอนก็แหวกลับด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังแล้วถึงต้องเอามืออุดหู แต่ร่างสูงของอีกคนหาได้สะทกสะท้านไม่
“เอ้า ก็ใช่ไงก็แมวมันเป็นเจ้าของแปรงไม่ใช่หรอ?”
ปากบางยกยิ้มอย่างพอใจกับท่าทีพี่สามของวงที่กำลังทำหน้าบูดยิ่งว่าตูดมังกี้ ปากที่เบินอยู่แล้วยิ่งเบินเข้าไปใหญ่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม เหมือนแมวขู่เชียวถ้าหูตั้งหางชี้ด้วยนี่ใช่เลย ท่าทางที่พร้อมจะเหวี่ยงแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องกลัวกันทั้งนั้นแต่ยกเว้นชเวจุนฮงคนนึงละนะ มักเน่ตัวโตยังคงนอนดูการ์ตูนเรื่องโปรดอย่างสบายอารมณ์ ผิดกับอีกคนทีเมื่อเห็นท่าทีของอาชญากรที่บังอาจมาวางยาพิษกับแปรงสีฟันของเขาที่ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่
“ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี!!” ก่อนจะเดินตึงตังเข้าห้องไป
ตาคมมองตามแผ่นหลังบางของคนตัวเล็กหายเข้าไปในห้องนอนด้วยสายตาหยั่งความคิด
ถ้าผมเป็นเด็กดี พี่จะสนใจผมหรือเปล่า….
ชเวจุนฮงก็เป็นได้แค่เด็กที่น่ารำคาญคนนึงสำหรับแดฮยอน นิสัยไม่ดี ขี้แกล้ง ทุกวันนี้ถ้าทำได้ไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำ เด็กอะไรนิสัยไม่ดีสุดๆ วันๆนึงแกล้งเขาได้แกล้งเขาดี แกล้งเช้ากลางวันเย็นแถมก่อนนอนให้ด้วยเลยเอ้า นี่ขนาดเป็นมีศักดิ์เป็นพี่มันนะยังโดนแกล้งขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเด็กกว่ามันแล้วจะโดนขนาดไหน ที่บ่นนี่ไม่ใช่อะไรนะ สู้มันไม่ได้ไงเออ ใครๆก็รู้ว่าชเวจุนฮงตัวใหญ่ว่าจองแดฮยอนคนนี้ขนาดไหน บอกเลยอยากสู้ใจจะขนาดแต่สู้ทีไร โดนคนอื่นๆดุทุกที
โดยเฉพาะพี่ฮิมชาน
‘แกล้งน้องทำไม’
‘นายเป็นพี่นะ ต้องสอนน้องสิไม่ใช่รุนแรงกับน้อง’
‘พูดกับน้องดีๆสิ’
บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เออ เออ เออ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!
เกิดเป็นมักเน่เนี่ยทำอะไรก็ดีก็ถูกไปหมดเลย หมั่นไส้ ผิดกับเขาที่ทำอะไรก็ดูผิดไปสะหมด ทุกวันนี้เลยได้แต่ก่นด่ามันอยู่ในใจ
จุนฮงเด็กไอ้เด็กนิสัยไม่ดี!!!
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่แดฮยอนโดนดุ ประเด็นไม่ใกล้ไม่ไกล จุนฮงนั่งน้ำตาคลออยู่ข้างยองแจ
“แดฮยอน ทำไมไม่พูดกับน้องดีๆ”
“…”
พูดดีด้วยแล้วมันฟังไหมล่ะ!!!
“อย่าเงียบ”
“ก็อย่าดุดิ่ งื้อออ”
บังยงกุกที่เห็นท่าทีกระเง้ากระงอดแบบนั้นของแดฮยอนแล้วถึงกับส่ายหน้าเอือม ตัวเองผิดแท้ๆ แต่ยังจะมาทำหน้าแบบนั้นใส่เขาอีก ที่ดุนี่ก็ไม่ใช่อะไร ก็เจ้าแมวจอมยุ่งนี่น่ะสิ ไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกับจุนฮงถึงขนาดถีบกันล่วงโซฟา แรงไม่แรงไม่รู้แต่ที่รู้ๆคือข้อมือของน้องเล็กตอนนี้มีเฝือกอ่อนพันอยู่เป็นที่เรียบร้อย ปรกติแล้วแดฮยอนก็ทะเลาะกับจุนฮงบ่อยจนแทบจะเป็นกิจวัตประจำวัน แต่ก็ไม่มีครั้งไหนรุนแรงเท่าครั้งนี้ ครั้งนี้ลูกแมวของเขาทำกับน้องแรงเกินไปจริงๆ ตาคมชำเลืองมองคนผิดกับน้องเล็กสลับกันไปมาก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ทำไมไม่พูดกับน้องดีๆ นายเป็นพี่นะ”
“….” เงียบและทำหน้าบึ้ง
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันเลย ฉันไม่ใช่ไอ้ยงกุกนะ”
“….” เงียบ และทำหน้าบึ้งกว่าเดิม
“อ้อ แล้วก็รับผิดชอบไอ้สิ่งที่ตัวเองทำลงไปด้วย จนกว่าน้องจะหาย นายต้องเป็นคนดูแลน้อง”
“ห๊า ไม่เอาได้ไหมอ่ะ แค่ขอโทษแล้วก็จบๆไปได้ไหมอ่ะ”
ถ้าต้องให้เขาไปดูแลไอ้เด็กโรคจิตอย่างจุนฮง แดฮยอนขอยอมตายไม่เอาด้วยหรอก ไม่เอาๆๆๆๆๆ พี่ฮิมชานแม่ม!!!!!!!
“พูดได้แล้วหรอ ไม่รู้ล่ะยังไงนายก็ต้องเป็นคนดูแลน้อง”
“ตะ…”
“ห้ามเถียง เอาล่ะแยกย้ายกันไปนอนได้”
สิ้นเสียงของพี่ฮิมชาน ทุกคนก็ต่างพากันแยกย้ายไปทำธุรกิจส่วนตัวเพื่อจะเข้านอน เว้นก็แต่แดฮยอนที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาใบหน้าที่ใครๆก็บอกว่าน่ารักหงิกงออย่าเห็นได้ชัด
“ไหน พูดกับพี่สิ ทำไมทำกับน้องแบบนั้น”
บังยงกุกพี่ใหญ่ของวงทรุดตัวลงนั่งข้างๆ มือเรียวลูบหัวกลมไปมาเพื่อปลอบประโลมให้อีกคนใจเย็นลง สิ้นคำถามของยงกุกใบหน้าน่ารักงอหงิกอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะทำท่าฟึดฟัดเหมือนเด็กโดนขัดใจ
“มันทำตัวเอง ผมไม่ได้ทำ” ปฏิเสธหนักแน่น ก่อนจะมองหน้ายงกุกด้วยสีหน้าจริงจัง
จุนฮงมันทำตัวเองเขาไม่ผิดเลย ใครใช้ให้มันมาหอมแก้มเขาล่ะ เขาก็แค่ป้องกันตัวเองนะ…
“แล้วน้องทำอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างใจเย็น
“ก็มัน … มัน ฮรึ่ย!! ช่างเถอะพูดแล้วอารมณ์เสียเปล่าๆ ไม่เอาหรอก ไม่พูด” ปฏิกิริยาของแดฮยอนทำให้ยงกุกคลี่ยิ้มบางๆเขามองหน้าแดฮยอนที่นั่งทำหน้าบูดเป็นตูดลิง ก่อนจะยีหัวของเด็กเอาแต่ใจด้วยความเอ็นดู หากแต่แดฮยอนที่ยังอารมณ์เสียไม่หายแถมเมื่อกี้พี่ยงกุกก็ดุเขาด้วย สะบัดหัวหนีมืออุ่นจนยงกุกเปลี่ยนมาบีบจมูกโด่งรั้นเหมือนนิสัยแทน
“อื้อออออออ อย่าแกล้งดิ่”
การกระทำของยงกุกและแดฮยอนกำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลาหากแต่ทั้งคู่ไม่ทันสังเกต
จุนฮงที่แอบมองการกระทำของพี่ใหญ่และพี่สามของวงดูสนิทกันจนน่าอิจฉาแล้วก็รู้สึกร้อนๆที่ขอบตาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าเป็นผม พี่จะยอมให้ทำแบบนั้นหรือเปล่า….
....
ใครก็ได้ มาสลับร่างกับแดฮยอนที ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย อยากฆ่าคนนนนนนน!!!!
เหตุผลน่ะหรอ นี่ไง ไอ้เด็กเปรตจุนฮง!!!!!
“พี่แดฮยอน ผมอยากกินโจ๊ก”
“พี่แดฮยอนผมหิวน้ำ”
“พี่แดฮยอนผมร้อนนนน”
“พี่แดฮยอนเกาหลังให้หน่อย”
“พี่แดฮยอน...”
“โอ๊ยย จะเรียกอะไรหนักหนาเนี่ย ตกลงมือซ้นหรือเป็นง้อย”
แดฮยอนไม่ไหวแล้วว ก็วันนี้ทั้งวันตั้งแต่มันแหกขี้ตาตื่นมาก็เรียกหาแต่เขา เพราะพี่ฮิมชานแท้ๆเลยที่ทำให้เขาต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าพี่ฮิมชานบังคับให้เขามาดูแลไอ้เด็กโรคจิตอย่างจุนฮงละก็นะ ป่านนี้เขาคงนอนกินชีสเค้กสบายอารมณ์อยู่กลางบ้านไปแล้ว พูดแล้วก็โมโห !!!!!
“ก็พี่ฮิมชานบอกว่า อยากได้อะไรก็ให้เรียกแดฮยอนฮยองอ่ะ ผมผิดตรงไหน”
เออ ไม่ผิดหรอก จุนฮงไม่เคยทำอะไรผิด ทุกอย่างที่จุนฮงทำคือถูกเสมอ ไอ้เด็กเสแสร้ง ไอ้เด็กมารยา ไอ้ๆๆๆๆๆ ฮรึ่ยยย นี่คนนะไม่ใช่ควายจะได้ดูไม่ออกอ่ะ ว่าที่มันกำลังทำอยู่นี่คือแกล้งกันชัดๆ ได้ทีนี่เอาใหญ่ เออสิมีแบ็คดีอย่างพี่ฮิมชานคอยช่วยอยู่นี่ ไหนจะยองแจอีก ไอ้บ้านั่นก็แทนที่จะเข้าข้างเขาซึ่งเป็นเพื่อนสนิท เปล่าเลยกลับโอ๋ไอ้เด็กนี่ซะจนน่าหมั่นไส้ ไม่เคยจะมีใครเข้าข้างแดฮยอนหรอก!!!!
“แล้วที่เรียกนี่จะเอาอะไรอีก” เสียงเหวี่ยงเต็มที่เพราะกำลังอารมณ์ไม่ดีขั้นสุด
“หิวแล้ว” เออ หิวแล้วไงอ่ะ บอกตูทำไม หิวก็ไปหาไรกินเซ่!! โว้ยยย!!!
“บอกทำไม”
“ก็จะให้พี่ทำให้กินไง” ตลกละชเวจุนฮง
“เกี่ยวไรอ่ะ หิวก็หากินเองดิ่”
“แต่พี่ฮิมชานสั่งให้พี่ดูแลผม พี่จะจะไม่ทำก็ได้นะ เดี๋ยวผมจะบอกพี่ฮิมชานเองว่าพี่ปล่อยให้ผมหาข้าวกินเองทั้งๆที่มือเจ็บ แล้วคนที่ทำให้ผมมือเจ็บก็คือพี่”
แดฮยอนที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนั่งเล่นเป็นต้องหยุดกึก ตากลมมองสบกับแววตาตัดพ้อนั้นเขม็ง
ไอ้ตัวแสบ!!!!
ไม่นานแดฮยอนก็เดินออกจากห้องครัวมาพร้อมกับชามข้าวต้ม กระแทกลงกับโต๊ะกินข้าวเสียงดังก่อนหันหลังเตรียมเดินหนี
“เดี๋ยวดิ่”
“อะไรอีก !!!” โว๊ะ หิวก็ทำมาให้กินแล้วนี่ไง ยังจะเอาอะไรอีก
“มือเจ็บ” ยกแขนข้างที่มีเฝือกอ่อนไปตรงหน้า คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
“แล้ว?”
จุนฮงลงลดมือลง คิ้วข้างหนึ่งยกขึ้นก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ป้อน” ตาที่โตอยู่แล้วกับโตเข้าไปอีกเป็นสองเท่าหลังจาก คำว่า ป้อน หลุดออกมาจากปากบางของคนตรงหน้า
“จะกวนตีนกันใช่ป่ะ มืออีกข้างไม่ได้เจ็บก็ใช้มันเข้าไปสิ”
“ก็มันไม่ถนัดอ่ะ”
“ไม่เอาหรอก อยากกินก็กินเอง”
“โอเค ผมจะได้บอกพี่ฮิม…”
“เออ เรื่องมากชิบเป๋ง!”
มือบางลากเก้าอี้อีกตัวเข้ามานั่งข้างๆคนสำออย ตักข้าวต้มขึ้นมาจ่อที่ปากบางของเด็กขี้สำออย ละ
ไม่อ้าปากรับข้าวเข้าปากด้วย แต่ มาหน้าเขานิ่ง
“เป่าด้วย ไม่เห็นหรอมันร้อน” คำรามในรำคอก่อนจะเป่าแรงๆตามที่อีกคนบอก แดฮยอนทำหน้าที่เป็นมือจำเป็นคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้จุนฮงจนกระทั่งหมด ร่างบางเตรียมลุกจะนำไปล้าง แต่กลับถูกมือหนาของคนที่นั่งอยู่คว้าไว้สะก่อน
“อะไรอีก” หันกลับไปถามด้วยความหงุดหงิด
“พี่จะพูดกับผมดีดีสักครั้งไม่ได้เลยใช่ไหม” อะไรของมัน มาไม้ไหนอีกวะ
“ก็ทำตัวให้มันสมกับที่ฉันควรจะพูดดีด้วยบ้างสิ” พูดจบก็สะบัดแขนออกจากมือหนาแล้วเดินหายเข้าครัวไป
ผมทำแล้ว…
“จะออกไปข้างนอกมีใครจะไปบ้าง” เสียงฮิมชายเอ่ยขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ยกเว้นจุนฮงที่ตอนนี้หลับอยู่ในห้องนอน
“ผมไปด้วย” ยองแจยกมือคนแรก ก่อนจะตามด้วยจงออบ
“ผมด้วยๆๆ”
“ว่าจะชวนอยู่พอดี แดฮยอนไปด้วยกันไหม” แดฮยอนส่ายหน้าแทนคำตอบ ยงกุกพยักหน้ารับ
“เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก” มือหนายกขึ้นยีหัวคนตัวเล็กก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนจะตามฮิมชานยองแจแล้วก็จงออบออกไป ปากอิ่มฉีกยิ้มให้จนตาหยีก่อนจะกลับไปสนใจทีวีต่อ
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ตอนนี้หนังจบหมดแล้ว และแดฮยอนก็กำลังรู้สึกง่วงมาก
“ทำไมไปกันนานจัง” เสียงเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป
เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดออกก่อนจะปรากฏร่างสูงของน้องเล็กในวง ขาเรียวค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างเงียบที่สุด ไม่อยากให้คนที่กำลังหลับอยู่ต้องตื่น เคยมีใครบอกหรือเปล่าว่าพี่แดฮยอนตอนหลับน่ะ น่ารักสุดๆไปเลย แพขนตาดำยาว จมูกโด่งรั้นรับกับใบหน้าหวาน ไหนจะปากอิ่มที่เชิดเจ่ออย่างยั่วยวนนั่นอีก มือใหญ่เขี่ยผมหน้าออกจากหน้าผากมนแผ่วเบาก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปแผ่วเบาก่อนจะละออกมา
“อื้อออ” คนตัวเล็กส่งเสียงเบาๆ ไหล่เล็กเริ่มพลิกขยับ หัวคิ้วขมวดมุ่นราวกับคนนอนไม่สบาย และเหมือนจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสอะไรบางอย่างแปลกๆ ตากลมเบิกโพลงอย่างตกใจหลังจากเปิดเปลือกตาขึ้นมาแล้วพบกับใบหน้าขาวใสของมักเน่
“นี่นายทำอะไรอ่ะ” เสียงเล็กแว้ดใส่ก่อนจะขยับหนี เมื่อเห็นอีกคนขยับหนีร่างสูงจักการรวบมือทั้งสองข้าของร่างเล็กด้วยมือข้างเดียว
“ปล่อยนะเว้ย คราวที่แล้วไม่เข็ดหรอ อยากแขนหักจริงๆใช่มะ ปล่อยดิ่วะ” แผดเสียงใส่อย่างเอาแต่ใจบวกกับพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดออกจากการจับกุม มันจะมากไปแล้วชเวจุนฮง
“อย่าดิ้นได้ไหม”
“ก็ปล่อยดิ่วะ”
“กว่าจะหาเวลาอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ได้ พี่คิดว่ามันง่ายมากนักหรอ ผมไม่ปล่อย แล้วพี่ก็หยุดดิ้นด้วย ไม่งั้นผมจะทำมากกว่าครั้งก่อนแน่” จุนฮงมองหน้าแดฮยอนด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาทำมันจริงแน่ พร้อมกับลดระดับความใกล้ชิดระหว่างหน้าของเขากับแดฮยอนให้เหลือเพียงคืบ คนตัวเล็กกว่าถดตัวหนีจนแทบจะสิงโซฟา มุมปากบางยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคนตรงหน้ามีปฏิกิริยาเช่นนั้น
“พี่รู้ไหม ว่าผมอยากอยู่กับพี่แบบนี้มากขนาดไหน” แดฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้นใบหน้าของทั้งคู่ยังคงอยู่ใกล้กัน ตากลมสบเข้ากับตาคมของอีกคน ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าแววตาคู่นั้นกำลังตัดพ้ออย่างน้อยใจ
“…”
“พี่สนใจแต่พี่จงออบ วันๆนึงพี่เรียกหาแต่พี่จงออบ” ปากบางเอ่ยอย่างตัดพ้อ จนทำให้แดฮยอนอดรู้สึกแปลกๆในอกข้างซ้ายไม่ได้
“ละ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายหึงจงออบหรือไง” แดฮยอนยังไงก็ยังคงเป็นแดฮยอนไม่วายจะเถียงกับเสียงดัง เผื่อจะช่วยกลบเสียงหัวใจที่กำลังเต้นรัวอย่างบ้างครั่งนี่ได้บ้าง .////.
“ไม่ใช่” ส่ายหน้า “แต่หึงพี่” บะบ้าแล้ว จุนฮงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มาหึงอะไรเขากัน ไม่ตลกด้วยนะเว้ยบอกเลย
“ยะ อย่ามาตลก หึงเหิงอะไร ปกติเห็นตัวติดกับยองแจจะตาย อย่ามาพูดอะไรมั่ว” ไอ้เด็กนี่ทุกทีก็เห็นเล่นแต่กับยองแจ เรียกหาแต่ยองแจ พี่ยองแจอย่างนั้นอย่างนี้ ผิดกับเขาที่แกล้งได้แกล้งดี
“แล้วเวลาผมอยากอยู่กับพี่ พี่เคยสนใจหรือเปล่า”
“…” ตึกตัก
“เวลาที่ผมสนใจพี่ พี่เคยสนใจผมบ้างไหม”
“…” ตึกตัก ตึกตัก
“เวลาที่ผมอยากเลนกับพี่ พี่เคยเล่นกับผมหรือเปล่า”
“…” ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“เวลาผมเรียกหาพี่ พี่เคยได้ยินหรือเปล่า”
“…” ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“เวลาผมอยากอยู่ใกล้พี่ พี่เคยอยู่ใกล้ผมหรือเปล่า”
“…” ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“แล้วเวลาที่ผมชอบพี่ พี่เคยชอบผมบ้างหรือเปล่า”
“…” ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ผ่างงงงง อิหัวใจ มึงจะเต้นอะไรจัง
“อะ อะไรคือการพิสูจน์ว่านานชอบฉัน ที่ชอบแกล้ง ชอบว่า ชอบทำตัวแย่ๆใส่แบบนั้นหรอ”
ถ้าแบบนั้นเรียกว่าชอบ มันคงเป็นอะไรที่ฟินน่าดู
“แล้วเวลาที่ผมเป็นเด็กดี พี่สนใจหรือเปล่าล่ะ อะไรๆพี่ก็เรียกหาแต่พี่จงออบ ถ้าผมไม่แกล้งทำตัวเกเรใส่ พี่จะสนใจผมหรือเปล่า แล้วที่พี่เคยบอกให้ผมทำตัวเป็นเด็กดี ผมทำแล้วพี่แดฮยอน ผมทำแล้ว พี่เองเถอะเคยเห็น เคยสนใจหรือเปล่า ถ้าผมไม่เลือกที่จะทำแบบนี้ ในสายตาของพี่จะมีผมอยู่หรือเปล่า”
ไม่ชอบเลย ไม่ชอบให้จุนฮงมองเขาด้วยสายตาแบบนี้เลย สายตามที่แฝงไปด้วยความรู้น้อยใจ เสียใจ ไหนจะคำพูดที่ทำให้คนฟังต้องรู้สึกวูบโหวงในใจแบบนั้นอีก แดฮยอนไม่ชอบเลย ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ ว่าไอ้เด็กนี่มันจะชอบเขา ใครมันจะไปดูออก ว่าที่ทำแบบนี้ก็เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา ใครมันจะไปเข้าใจ จองแดฮยอนไม่ใช่คนฉลาดอะไรขนาดนั้นนะเว้ยย!!
“ทีหลังไม่ต้องทำแบบนั้นแล้ว” ที่เขาพูดไปทั้งหมด ไม่ได้ทำให้แดฮยอนเข้าใจอะไรเลยหรอ เลิกก็ได้นะแต่ถ้าเลิกแล้วต้องกลับไปเป็นแบบเดิม ไม่เอาด้วยหรอกนะ จุนฮงปล่อยมือของแดฮยอนให้เป็นอิสระก่อนจะก้มหน้านิ่งแต่เสียงเล็กที่ฟังก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิดก็เอ่ยต่อ
“เลิกแกล้ง เลิกเกเร เลิกดื้อกับฉันด้วย บอกตรงๆไม่ชอบ”
…ไม่รู้สิ
พูดอะไรไม่ออก
จะตอบไปยังไงดี
จุนฮงได้แต่ก้มหน้านิ่ง
เลิกก็ได้นะ เพราะความจริงแล้วก็ไม่ได้ชอบหรอก ที่จะต้องทำนิสัยไม่ดี เกเร ขี้แกล้งใส่แบบนั้น ก็แค่ คิดว่าถ้าทำแล้ว จะหันมาสนใจกันบ้าง ไม่ต้องพูดดีด้วย ไม่ต้องโอ๋เหมือนที่ทำกับคนอื่น แค่นั้นก็ยังดี ดีกว่าทำเหมือนไม่สนใจเขาแน่ๆ
“ถ้าอยากให้สนใจ ต่อไปนี้ต้องทำตัวน่ารักๆ ไม่งั้นจะไปชอบจงออบจริงๆด้วย”
จุนฮงเงยหน้ามองคนตัวเล็กอย่างไม่เชื่อหู เมื่อกี้ที่พี่แดอยอนพูด ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยได้ไหม ว่าพี่แดฮยอน…
“ชอบเหมือนกัน” ตู้มมมม!! เหมือนเสียงช็อคโกแลตระเบิดลงทุ่งข้าวสาลี เมื่อกี้พี่แดฮยอนพูดว่าอะไรนะ ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆ
“มะ มองอะไรเล่า ถ้าจะให้พูดอีกทีฝันไปเถอะ”
จุ๊บ!! O.O
ริมฝีปากแดงแตะตรึงริมฝีปากอิ่มรวดเร็ว ก่อนจะผละออก
“ทำบ้าอะไรของนายน่ะ” เรียกอุณหภูมิบนใบหน้าของแดฮยอนให้สูงปรี๊ด แต่ก็ไม่วายแผดเสียงใส่ด้วยความรู้สึกเขินอาย ที่จู่ๆก็โดนไอ้เด็กนิสัยไม่ดีขโมยจูบ ถึงจะแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ
“ต่อไปนี้ ห้ามเรียกชื่อพี่จงออบอีก”
“…”
“ห้ามเล่นกับใครนอกจากผม”
“…”
“ห้ามให้ยงกุกฮยองเล่นหัว”
“มัน ชักจะมากปะ..”
“แล้วก็ห้ามเลิกชอบผมด้วย ไม่อย่างนั้นผมอาละวาดบริษัทพังแน่” ก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามาแนบอก
“ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี” เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาก่อนจะฝังหน้าลงกับอกแกร่ง
ถ้ารู้ว่ามันจะเอาแต่ใจขนาดนี้ ไม่บอกมันหรอก น่าจะปล่อยให้หงอยตายไปซะก็ดี
......
Fin
--------------------------------------------------------------------------
มาแบบป่วงๆละกะจบแบบงงๆ ถถถถถ อย่าหาสาระหรืออะไรจากฟิคเรื่องนี้
เป็นฟิคที่แต่งออกมาจากการมโนทั้งสิ้น เนื่องจากสังเกตุมาหลายหนและหลายแคมแล้วว่านังจูมันชอบยุชอบแหย่จองแดอยอนละเกิล แม้ใครจะมองว่ามันติดนู่ยูคลงามก็เถอะ แต่อินี่แปลกชอบสังเกตุอาการของโล่แด้เวลาอยู่ใกล้กัน ไม่รู้ดิ่ นังจูดูจะอยากเล่นอยากเข้าใกล้น้งแด้ละเกิล บั่บนางจะเล่นกับจงออบงี้นังจูกะจะเสนอหน้ามาตัลหลอดดด ถถถถถถถ เลยแต่งฟิค เลออ กากหน่อย ทนอ่านเถอะ 5555 สกิลการแต่งติดลบรุนแรง
ความคิดเห็น