คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บาปที่หนึ่ง
บาปที่หนึ่
ไม่ริ...
ใร็ไ้บอผมทีว่านี่มันไม่ใ่...
“เอ่อ... ผมไม่นึว่ามันะลัว อโทษรับ”
ผมมอนรหน้า้วยวามรู้สึหลาหลาย ะว่าีใ มันีในหัวใแทบระเบิ.. แ่วามสสัยมันมาว่า เ้ามาอยู่รนี้ ที่นี่... ไ้ยัไ?
“นายเป็นใร”
หน้าัวเออนนี้ทันมั้ยรับ ไอ้ปามารผเอ๊ย ใรให้ถามแบบนั้นลับไปวะ
นรหน้ามอผมอย่าื่นๆ าลมๆนั้นายแววใเล็น้อย เอ่อ... ผมว่าหน้าาผม็ไม่ไ้ลัวอะไรนะ ไม่้อทำหน้าเป็นลูหมาลัวาั้แบบนั้น็ไ้ แ่ว่าท่าทาแบบนั้นมัน..
น่าฟัะมั...
“ผม! เอ่อ ผม.... ผม...// แอพี่เอ”
เสียที่ัแทรึ้นมาเรียวามสนใาผมไ้อย่าีเลยล่ะรับ และะีมาๆ้วยเพราะนอาเสียแล้วยัมาเป็นัวเป็นนอี
ริสเินผ่านผมไปโอบไหล่ลูหมาัวน้อย หมอนั่นยิ้มแย้มแ่มใสราวับพบว่าัวเอถูโหวให้เป็นประธานาธิบี เหอะ ...
“แอนาย?”
“ใ่ แล้วพี่บอี่รั้ว่าให้เลิเรียนาย”
“ไม่เห็นำเป็น...แล้วนายน่ะ” ผมไหวไหล่อย่าไม่สนใ ่อนะเอ่ยถามหมาน้อยที่ยืนทำหน้าอยู่้าๆริส
“ห๊ะ ผมเหรอ”
“แล้วิว่าันพูอยู่เลี้ า้าเหรอไ นายนั่นแหละ... เป็นใร อ้อ ส่วนนายนะริส ่วยปิปาไปะ ันถามหมอนี่ ไม่ไ้ถามนาย ไม่้อแสัวว่ารู้ หึ ว่าไ...?”
ริสไ้แ่มอผม้วยสายาุ่น แ่่าิ ใรแร์ล่ะรับ อนนี้ผมสนใอยู่อย่าเียว ือหมาน้อยไม่ใ่...หมอนั่น
หมาน้อยหันไปมอริสที่พยัหน้าบอให้อบ าโๆนั่นมอผมอย่าลัวๆ่อนะเปลี่ยนเป็นสายามุ่มั่น...? ปาสีแสเอ่ยปาออมาเสียั
“พยอน แบฮยอน!”
“หืม”
.
.
.
“พยอนแพฮยอน! นั่นแหละื่อัน ไม่ยินีที่ไ้รู้ั”
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารเป็นไปอย่าราบรื่น (?) ผมนั่ทาน้าวปิทั้ๆที่ในใอยาะยน้ำแราหัวไอ้พี่ายนี่เหลือเิน ออเาะะ ...ส่วนหมาน้อย็เอาแ่นั่เป็นุ๊าโบราให้ริสมันบริารป้อน้าวป้อนน้ำอยู่ไ้ นี่ถ้าป้อน้าวทาปาไ้มันทำไปนานแล้วล่ะ ผมว่า...
“ินเยอะๆนะแพฮยอน”
“รับ”
“ฝีมือป้าโยีอร่อยใ่มั้ยล่ะ พี่บอแล้ว”
“อร่อยที่สุเลยรับ”
แพฮยอนหันไปส่ยิ้มให้โยี แ้มุ่ยๆๆที่อัเม็้าวอยู่นั้นพอออ วาสอยยิ้มหยีเป็นเส้นร
หว...
ผมหวรอยยิ้มนั้น...
ไม่อยาให้ใรไ้เห็น ... รอยยิ้มอหมาน้อย... อยารอบรอไว้นเียว
เหมือนผมะ้อนร้ามมาไป ทำให้าลมนั่นหันมาสบาผมัๆ เราสอนมอันสัพั.. โยไม่มีใรเอ่ยอะไรออมา
เหมือนทุสิ่รอบัวหยุเลื่อนไหวไปั่วะ ผมอ่านไม่ออเลย ว่าสายาอหมาน้อยสื่ออะไรออมา เหมือนนโรธ.. แ่ไม่ใ่ เหมือนนใ...แ่ไม่เิ ผมไม่รู้้วย้ำว่าัวเอีสีหน้าอะไรออไป...
นระทั่เสียๆหนึ่ัึ้น
“แพฮยอน อันนี้อร่อยนะ พี่่วยป้าโยีทำเอเลย”
“ะ..รับ”
เหมือนริสะไม่ไ้สัเุเพราะมัวแ่ัอาหารให้แพฮยอน หึ... แ่็ีแล้วล่ะ ...มั้นะ
“”อื้อ ลืมไปเลย แพฮยอนอยู่โรเรียนเียวับานยอลนี่ ไม่เยเห็นันรึไ”
“โรเรียนเียวัน?”
หมาน้อยมวิ้วเป็นปมทันทีที่ไ้ยินำถามนั้น วาลมโายแววน ่อนะเบือนมาสบาอผมที่ปั้นหน้าเรียบนิ่เยา
“ไม่นี่รับ ผมไม่เยเห็นหมอนี่ เอ้ย ุานยอลเลย”
“เห็น็แปล”
“ห๊ะ นายว่าอะไรนะยอล”
“เปล่า แล้ว...ใรอนุาิให้เรียื่อนี้ สมอไม่เยำรึไว่าไม่อบ”
ผมเอ่ยเสียเรียบพร้อมปรายามอหน้าริส หมอนั่นทำสีหน้าไม่ถูเลยล่ะรับ... ไ้แ่นั่ำหมัแน่น าว่าอยาะผมสัหมัสอหมั ส่วนหมาน้อย นั่เียบมอผมอย่าอึ้ๆ
ใสินะ...
รื...
“แล้วะไปไหนน่ะ เฮ้ านยอล ันุยับนายนะ ะไปไหน มันเสียมารยาท ปาร์ านยอล!”
หึ...
มารยาทน่ะเหรอ...
ปาร์ านยอลเยมีที่ไหนัน.... :P
สาย ลมเอื่อยๆที่ปะทะหน้า ทำให้ผมรู้สึีึ้เยอะ อย่าน้อย็สิบเปอร์เน์าเมื่อี้ล่ะนะ ผมเหยียบันเร่สุแรเิ โยไม่สนว่าะปาหน้าันไหน หรือระแทใรไปบ้า อแ่ porsche boxster spyder ลูรั็ไม่นใราย็พอ
วามริที่ไ้รับรู้วันนี้ทำผมแทบบ้า
พยอนแบฮยอน เป็นู่หมั้น อริส...
ลมั้ยล่ะรับ .. รัแรพบอผมเป็นนรัอหมอนั่น...
นี่ผม... ้อพ่ายแพ้มันทุเรื่อเลยใ่มั้ย แม้แ่นที่ผมรั ยัเป็นอมัน
บ้าเอ้ย!!!
ปื๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!
“พ่อมึเป็นวายเรอะไ ไอ้ห่า !!!! ปื๊นหาแม่มึเหรอ!!!’
“ับรถภาษาวายเหรอมึ!!!!!!!!!”
เสียะโน่าัมาทั่วสารทิศ ผมปาหน้าอย่าไม่สนใเ้าไปอในร้านเหล้าื่อั
อย่าน้อยผม็หวัว่าเีล่าสัวทำให้ผมสบายใึ้นล่ะนะ... ว่ามั้ย?
.
.
.
ิ้ม่อนอ่าน่อ
เพื่ออรรถรสในารอ่านนะับผม
^^
Byun Baekhyun ...
ผมโบมือให้รถ BMW Series 5 ที่ับออไป ่อนะหันมาถอนหายใับัวเอเบาๆ
รถอุริส... ู่หมั้นเพียนเียวอผม
มันเป็นเรื่อเมื่อสามเือนที่แล้วรับ ุพ่ออผมพาผมไปูัวับลูายอเ้าอระูลผู้้าบ่อน้ำมันรายให่อเมือไทย.. เพราะระูลอผมำลัะทำโรารสร้าโรานไฟฟ้านาให่ เลย้อหาหุ้นส่วนที่สำั และนั่น.. ือุเริ่มเรื่อราว่าๆ
ผม ไม่เยอยาะแ่าน ผมรัีวิอิสระ ผมรัารร้อเพล ารแปล่เสียออมาาใ ผมรัธรรมาิ ผมรัลูหมา ท้อฟ้าสีราม และ้อารแ่านับนที่ผมรั.. แ่ไม่ไ้หมายวามว่าุริสไม่ีนะรับ เ้าเป็นสุภาพบุรุษ ใี และอ่อนโยนมา แ่ผมแ่..ยัไม่อยาแ่อนนี้
ผมหมุนัวเินลับเ้าโรเรียน โรเรียนอนนี้ยัเ้าอยู่มารับ น็ไม่่อยมี้วย บรรยาาศแบบนี้แหละผมอบ อ๊ะ บรรยาาศ... ใ่แล้ว ...ที่ลับอผม
ผม เินเลี้ยวลับ ไปทาสวนหลัโรเรียน สถานที่ลับแห่ใหม่อผม ผม้นพบมันเมื่อวัน่อนแหละ อไม้ ้นห้า บ่อน้ำ ทุสิ่ทุอย่ามันลัวะนผมเลิบเลิ้ม...
บรรยาาศที่นี่อนเ้ายัเียบเหมือนะ... เอ๊ะ นั่น... มีนบุรุรับ!! ผมเห็นายาเ บัอามา มาบุรุที่อพยอนแพ ให้อภัยไม่ไ้
“นั่นใรน่ะ ออมาเี๋ยวนี้นะ นายรู้ัวมั้ยว่าำลับุรุที่อพยอนแพอยู่ นาย้อ่าย่าบุรุมาะ...นาย!!”
“ไ เอันอีแล้ว..ไม่สิ อรุสวัสิ์นะ พยอนแพฮยอน”
“ปาร์ านยอล!! นะ..นาย”
หมอนั่น... รหน้าผม มะ...มา ไ้ยัไ...
ปาร์านยอลยี้ผมฟูๆ ปาสีแระเรื่อหาวออมาหวอๆ ่อนะเผยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ออมา
“ันไม่อบนี้หน้า”
หมอนั่นันนิ้วี้ผมออ ่อนะส่ยิ้มวนๆมาให้... ไอ้.... หล่อายแหละ....
“”พยอนแพถามนายอยู่ว่านายมาอยู่รนี้ไ้ยัไ อบำถามัน้วย”
“มันไม่ไ้ปัป้ายสัหน่อย โ่ล้อ หรือพวุแล็อทาเ้า็ไม่เห็นมี ทำไมันะเ้ามาไม่ไ้ล่ะ หืม? ”
“แ่นี่มันเป็นสวนอพยอนแพนะ ันพบมัน่อน นาย้อออไป ันไม่อยาหายใร่วมับนายที่นี่!”
ผม หันไปบอเสียุ่น ยมือออ่อนะเิหน้าหันทาอื่น นอะไร แ่เห็น็ไม่ถูะาะแล้ว ถึาวาวๆออนั่นะึูผมแ่ไหน็เถอะ แ่ผม... เมื่อวานนี้...
อยู่ีๆภาพบนโ๊ะอาหาร็ายแวบเ้ามาในหัว... อนที่เราสบาัน ผมบอไม่ถูเหมือนันนะว่าทำไมถึเผลอไปสบาับนายนั่นเ้า แ่มอ... ็ไม่สามารถละสายาไ้... เพราะแบบนี้ ผมเลยไม่อยาอยู่ใล้ๆนายนี่ะเท่าไหร่...
แ่แทนที่นายนั่นะเินไป ผมลับรู้สึถึลมหายใอุ่นๆที่รอยู่บริเวลำอ... ปาร์ านยอล เินเ้ามาใล้ผมเหรอ...
“พยอนแพบอว่า... อุ๊บ...”
ทุสิ่ทุอย่าหยุหมุน... ผมไ้ยินแ่เสียหัวใัวเอ...ที่ัสนั่น...
เมื่อ...
ปาอเรา...
สัมผัสัน....
My mind always think about you everyday
and my mind always miss you
I am sure that my mind would keep on doing as such..
Then, what should I do?
บาปที่หนึ่ ...
ลอยมาเสิร์ฟแล้ว่า อโทษที่มา้าเน้อ ไปิภาริอยู่ับผม TT
พยายามปั่นอย่าไวเลย ิามัน้วยน้า
อนนี้นุ้พยอนแพน่ารัมา อบแพุ *โนพี่เอ๋อถีบยออย*
อยาห้อมเมนท์ให้หน่อย่ะ ไม่รู้ว่าถูใหรือยัไ บอว่าวิมไ้น้า ะเอาไปพันา อนหน้ามีไโ้นะ๊ะ แอบสปอย อิอิ
อบุที่ิามเิ้บบบบบ ^^V ไฟ์ิ้
ความคิดเห็น