คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรก
เวลา 1 ทุ่มกว่าๆ อิษฏ์อาณิกสาวสวย ผมยาว หุ่นนางแบบในชุดนิสิต รองเท้าผ้าใบสีขาว ขับรถโฟล์คเต่าสีส้มเลี้ยวขึ้นมาจอดในชั้นจอดรถของคอนโดหรูใจกลางกรุงเทพ
“ฮัลโหล...พี่กวาง ตอนนี้แอปลงทะเบียนเรียนเสร็จแล้วนะ”
เธอเอื้อมมือไปกดลิฟท์ อีกมือก็ถือโทรศัพท์คุยไปด้วย
“เหนื่อยมากอ่ะ คนเยอะแยะเต็มไปหมด พี่กวางเดินทางปลอดภัยนะคะ”
เธอกดสายวางหู ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไปอย่างหมดแรง
เมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเธอก็หยิบคีย์การ์ดออกมารูดเข้าห้อง ผลักประตูเข้าไป แล้วก็ต้องพบกับความแปลกใจ
“อ้าว...พี่กวางทำห้องใหม่เหรอ” แอปเปิ้ลมองไปรอบๆห้องด้วยความแปลกใจ เพราะไม่ได้มาที่นี่สองสามปีแล้ว
เธอเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำ และช็อกโกแลตออกมากิน
ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
“เปลี่ยนได้แม้กระทั่งโซฟาเลยนะ”
แอปเปิ้ลได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากในห้องนอน จึงลุกขึ้นจากโซฟา เดินมาที่หน้าห้องนอน และใช้หูแนบกับประตูเพื่อฟังเสียงในนั้น เธอนึกสงสัยว่าพี่กวางอยู่ที่สนามบิน และกำลังจะขึ้นเครื่องไปทำงานที่ต่างประเทศ แล้วคนที่อยู่ในห้องนอนคือใคร
จู่ๆประตูห้องนอนก็ถูกดึง แอปเปิ้ลเซไปตามแรงดึง จนเกือบจะชนกับคนที่อยู่ในห้อง เธอเห็นผู้หญิงตัวเล็ก หน้าหวานคนหนึ่ง ใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวอยู่ตรงหน้า
“เอ้ย” ผู้หญิงคนนั้นร้องขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะจับให้แอปเปิ้ลให้หมุนตัว และเอามือไพล่หลังไว้
“ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้” แอปเปิ้ลโวยวายและพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ ผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าก็จับเธอแน่นมากขึ้นเท่านั้น
“เธอเป็นขโมยเหรอ ฉันจะจับเธอส่งตำรวจเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่ใช่นะ เราคงเข้าห้องผิดน่ะ”
“จะเป็นไปได้ไง ถ้าไม่ใช่ขโมย เธอจะใช้คีย์การ์ดที่ไหนเข้ามาในห้องนี้” นทพูดก่อนจะดึงตัวแอปเปิ้ลไปไว้ในห้องนอน และปิดประตูขังไว้ ด้วยที่ประตูห้องนอนไม่สามารถล็อคจากข้างนอกได้ นทจึงใช้มือดึงไว้ ส่วนแอปเปิ้ลที่อยู่ด้านในก็พยายามดึงเพื่อเปิดประตูออก ทั้งสองต่างดึงประตูบานนั้น
“อย่าดึงประตูสิ ฉันเมื่อยแขนแล้วนะ”
อยู่ดีๆนทก็ปล่อยมือ แล้วปรี่เข้าไปจับทั้งแขนทั้งสองข้างของแอปเปิ้ล
“หยุดๆๆ ฉันเมื่อยแขนไปหมดแล้ว บอกมาว่าเธอหยิบอะไรในห้องนี้ไปบ้าง”
“ไม่ได้หยิบอะไรไปเลย เพราะเราไม่ใช่ขโมย”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอค้นตัวเธอ ถ้าไม่ได้หยิบอะไรไปจริงก็จะปล่อยตัวไป”
นทเดินเข้ามาประชิดตัวแอปเปิ้ล ก่อนจะใช้มือค่อยๆสัมผัสไปตามตัว เพื่อค้นหาของที่แอปเปิ้ลอาจจะหยิบไป เมื่อเข้ามาใกล้ๆกัน แอปเปิ้ลได้กลิ่นหอมอ่อนๆของยาสระผม และสบู่ ของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ จนเผลอสูดกลิ่นหอมจากผมของคนตัวเล็กกว่า แอปเปิ้ลนึกตลกในใจที่อยู่ดีๆเธอก็เข้ามาอยู่ในห้องของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่กำลังวุ่นวายเพราะคิดว่าเธอเป็นขโมย หลังจากค้นตัวเสร็จแล้วไม่พบอะไร นทหันไปเจอช็อกโกแลตที่วางอยู่บนโซฟา
“ไม่นะ...เธอขโมยช็อกโกแลตเหรอ นี่มันชิ้นสุดท้ายแล้วด้วย”
“.......”
นทหยิบกระเป๋าถือของแอปเปิ้ลมาค้นจนเจอคีย์การ์ดที่ว่าสามารถเปิดห้องนี้เข้ามาได้
“คีย์การ์ดนี้เหรอ ที่บอกว่าเปิดประตูห้องนี้ได้” นทชูคีย์การ์ดขึ้น ก่อนจะออกไปทดลองเปิด
“เปิดได้จริงๆด้วย” นททำหน้างงๆ
ก่อนที่การสืบสวนขั้นต่อไปจะเริ่มขึ้น แอปเปิ้ลก็ดึงคีย์การ์ดออกจากมือนทแล้ววิ่งหนีไป
แอปเปิ้ลมาหยุดหอบอยู่ที่หน้าลิฟท์มองเห็นตัวเลขชั้น นี่มันชั้น 26 นี่ เรากดชั้น 27 แล้วลิฟท์จะมาเปิดชั้น 26 ทำไมเนี่ย ที่สำคัญคีย์การ์ดอันนี้ดันเปิดห้องที่อยู่คนละชั้นแต่ตำแหน่งเดียวกันได้ซะอีกด้วย
แอปเปิ้ลกดลิฟท์ขึ้นไปอีก 1 ชั้น เดินอย่างเมื่อยๆไปยังหน้าห้องของพี่กวาง ลูกพี่ลูกน้องของเธอที่ต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศในวันนี้ และยกห้องนี้ให้เธออยู่ระหว่างที่เธอเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย
“เฮ้ย...ไม่ตลกอ่ะ ทำไมเปิดห้องไม่ได้อ่ะ” แอปเปิ้ลพูดกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฮัลโหล...พี่กวาง ทำไงดีแอปเปิดห้องไม่ได้อ่ะ”
“หา...หยิบคีย์การ์ดผิดอันให้แอปเหรอ พี่กวางอยู่ที่ไหนนะตอนนี้”
“ฮะ...เครื่องจะออกแล้วเหรอ”
แอปเปิ้ลนั่งพิงประตูหน้าห้องอย่างหมดหวัง พี่กวางหยิบคีย์การ์ดให้ผิดอัน คีย์การ์ดที่อยู่ในมือเป็นคีย์การ์ดสำรองของห้องเพื่อนรุ่นน้องที่คอนโดเดียวกันเอามาฝากไว้กันลืม ส่วนคีย์การ์ดของแอปเปิ้ลอยู่ในกระเป๋าของพี่กวาง
และคีย์การ์ดอันนั้นกำลังเดินทางออกนอกประเทศไปแล้ว
“แอปเปิ้ล มาอยู่ห้องพี่ได้นะ”
แอปเปิ้ลมองไปยังเจ้าของเสียงเล็กๆ ผู้หญิงตัวเล็กที่คิดว่าเธอเป็นขโมยนั่นเอง
นทยิ้มให้ก่อนจะพูดต่อ
“พี่ชื่อนทนะคะ”
_______________________
แล้วความรักของฉันและพี่นทก็เริ่มจากตรงนี้ ไม่ใช่สิ ความรักของฉันคนเดียวต่างหาก
พี่นทเดินเข้ามาหาฉันพร้อมรอยยิ้มละลายโลก แนะนำตัวกับฉันอย่างสุภาพ แตกต่างจากเหตุการณ์ที่ฉันเข้าห้องผิดราวฟ้ากับเหว เสียงเล็กๆที่อ่อนโยนนั่นก็ทำให้ฉันอบอุ่นใจว่า คืนนี้มีที่นอนแล้ว พี่นทนั่งลงข้างๆฉัน
“พี่เป็นรุ่นน้องพี่กวาง เมื่อกี้พี่กวางโทรหาพี่ ให้พี่ดูแลแอปเปิ้ล” พี่นทอธิบายต่อ
“ที่แอปเข้าห้องผิด ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ใครๆก็เข้าห้องผิดได้ทั้งนั้น”
เราสองคนช่วยกันลากกระเป๋าเสื้อผ้าจากรถเต่าขึ้นมาบนห้องของพี่นท ห้องนี้เป็นห้องชุดที่มีห้องนั่งเล่น ห้องครัว และมีห้องนอน 2 ห้อง
“มีห้องนอน 2 ห้องค่ะ แต่ห้องนอนเล็กพี่เอาไว้เก็บของ ไม่มีเตียง” พี่นทพูดขณะที่พาฉันเดินเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของพี่นท
“อยู่กับพี่นทไม่ต้องเกรงใจนะคะ ตามสบายเลย”
พี่นทขอตัวออกไปอ่านหนังสือที่ห้องนั่งเล่น ฉันเปิดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เอาเสื้อผ้าแขวนใส่ตู้ที่พี่นทกันพื้นที่ไว้ให้ หยิบครีมทาผิวหลายชนิดวางบนโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะไปอาบน้ำ
สองชั่วโมงแล้ว ที่พี่นทนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องนั่งเล่น โดยปกติแล้วฉันคงอึดอัด และเกรงใจมากที่ต้องมาอยู่ในห้องเดียวกับคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่ชั่วโมง แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกแบบนั้น พี่นทเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผมม้า ฉันนึกสงสัยว่าผู้หญิงที่นั่งสงบนิ่งอ่านหนังสือในเวลานี้ กับผู้หญิงคนที่ออกมาจากห้องนอน และล็อคตัวฉันไว้เมื่อ 3 ชั่วโมงก่อน ใช่คนเดียวกันแน่หรือ เพราะตอนนี้พี่นทดูนิ่งมาก ฉันนั่งจัดของและแอบมองพี่นทมากว่า 10 นาทีโดยที่พี่นทไม่รู้ตัว จนกระทั่ง
พี่นทเงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือ และมองมาที่ฉัน
“แอป...มีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่าคะ”
“พี่นทคะ แอปจะนอนตรงไหนดี”
“ง่วงแล้วเหรอคะ พี่ก็ง่วงเหมือนกัน”
พี่นทยิ้มให้ แล้วเก็บหนังสือบนโต๊ะ เดินเข้าห้องนอนไปหยิบหมอนใบใหม่ออกมาจากตู้ แล้ววางข้างหมอนของพี่นทบนเตียงขนาด 6 ฟุต
“นอนตรงนี้ค่ะ”
ฉันนอนลืมตาข้างๆพี่นทที่นอนหลับไปแล้ว
ถอนหายใจเบาๆ นอนไม่หลับเพราะสถานที่แปลกใหม่ ไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่าผ้าห่มจะขยับจนทำให้คนข้างๆตื่น
หมดไปแล้ววันแรกของการไปมหาวิทยาลัย และวันแรกของการมีรูมเมทแบบไม่ตั้งใจ
_______________________
ความคิดเห็น