[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #6 : Charpter V : My Friend

ณ ที่ทำการหน่วยที่4

อุโนฮานะ เร็ทซึ ผู้เป็นหัวหน้าของหน่วยที่4บรรจงใช้แรงดันวิญญาณของตนรักษาแผลให้แก่ชายหนุ่มเรือนผมขาวที่นอนอยู่บนเตียงด้วยบาดแผลกลางลำตัวที่สาหัสอยู่พอควรเพราะเป็นจุดสำคัญ

เจ้าของร่างผู้ป่วยนอนด้วยสภาพที่มีเหงื่อท่วมตัวด้วยพิษจากบาดแผล พรางหอบหายใจออกมาถี่ๆ

"หัวหน้าซุยฟงไม่ต้องแอบก็ได้ เข้ามาเถอะค่ะ"

อุโนะฮานะที่รู้สึกถึงแรงดันวิญญานของอีกคนที่แอบดูอยู่ที่ประตูจึงเอ่ยเรียกขณะที่ลงมือรักษาแผล

"ขอโทษที่เสียมารยาท ข้าเพียงไม่อยากรบกวน"

ร่างบางเดินเข้ามา พรางกล่าวขึ้นด้วยความเกรงใจ

"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ คงจะมาดูอาการหัวหน้าอุคิทาเกะสินะคะ"

"อ่า คงจะสาหัสน่าดูสินะ ขนาดตนเองบาดเจ็บ แต่ยังดันทุรังเข้าไปกอดโซระไว้อีก ทั้งยังกระทบกับบาดแผลด้วย เป็นคนที่บ้าจริงๆ.."

ซุยฟงส่ายหัวกับความบ้าดีเดือดของผู้ที่นอนไร้สติด้วยอาการบาดเจ็บอยู่ แต่การกระทำที่เธอเห็นนั้น มันก็ทำให้เธอรู้เหตุผลได้อย่างชัดเจน ว่าเขาอยากจะปกป้องโซระแค่ไหน

"นั่นสิคะ ถึงจะเป็นคนที่ใจดีแต่เขาก็ไม่ได้เป็นคนที่ชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงถึงขนาดนั้น ก็ตั้งใจจะปกป้องรองหัวหน้ายามาโมโตะอย่างที่สุดสินะคะ.."

หัวหน้าหน่วยแพทย์เห็นด้วยกับคำพูดของซุยฟง เพราะตั้งแต่เขารักษาอาการบาดเจ็บของอุคิทาเกะมา ก็ไม่เคยบาดเจ็บถึงขั้นสาหัสขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าบาดแผลเปิดจากการขยับตัวที่มากเกินไป

"หัวหน้าซุยฟงครับ.."

ขณะนั้นเอง ลำดับสาม โอโรกาวะ ไรตะ ก็เดินเข้ามาพร้อมกับแผ่นกระดาษแผ่นนึง พรางหยื่นมันให้กับผู้เป็นหัวหน้า

"ข้าเจอสิ่งนี้อยู่นี้อยู่ที่ลิ้นชักห้องทำงานของหัวหน้าอุคิทาเกะ คาดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่นำพาเขาออกไป.."

ซุยฟงอ่านจดหมายในแผ่นกระดาษ ก่อนจะถอนหายใจออกมาหน่ายๆ

นี่เขายอมโง่ถึงขนาดนี้เลยหรอ หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ ถึงโซระจะชอบเขียนจดหมาย แต่จะเขียนจดหมายแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าโซระรู้แบบนี้จะยอมใจอ่อนขึ้นมามั้ยนะ


เวลาผ่านมาถึงกลางดึก

หญิงสาวที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงค่อยๆได้สติขึ้น ดวงตากลมม่วงลืมขึ้นกวาดมองรอบๆจากแววตาที่กำลังพร่ามัวและเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ร่างบางพาตัวเองลุกขึ้นนั่งพรางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ตนจำได้ว่าได้ถูกโจมตีด้วยเสียงที่สร้างความเจ็บปวดให้แก้วหูจนหัวตนแถบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

แต่ตอนนั้นตนกับถูก..เขา..เข้ามากอดเอาไว้แถมยังใช้แรงดันวิญญาณช่วยกลบเสียงให้ค่อยๆหายไป ทั้งๆที่กำลังบาดเจ็บ

แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างล่ะ..

ทันทีที่เธอฉุกคิดขึ้น เธอก็พาร่างบางของเธอลุกออกจากเตียงทันที ใช่แล้วตอนนี้เขาต้องอยู่ห้องของผู้ป่วยขั้นวิกฤตแน่นอนเลย

และมันก็เป็นตามที่เธอคิด เธอเดินมาถึงห้องของผู้ป่วยที่มีไว้สำหรับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหนัก

โซระค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาชายหนุ่มที่นอนหลับพริ้มไร้สติอยู่บนเตียงด้วยฝีเท้าที่ไร้เสียง ร่างกายเต็มไปด้วยเครื่องช่วยหายใจ พร้อมกับผ้าพันแผลบริเวณกลางลำตัว

"นี่ท่าน.."

ร่างบางชะงักไปไม่น้อย กับภาพที่เห็นตอนนี้ เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะอาการหนักทั้งขั้นนี้ นั่นสิปกติเขาก็มีโรคประจำตัว และยังป่วยง่ายอยู่ ยิ่งโดนแทงเข้าจุดสำคัญอีก

ทั้งที่รู้อย่างนั้นก็ยังอุตส่าขยับตัวพุ่งเข้ามากอดเธอไว้งั้นหรอ..

ก่อนเธอจะสะดุดตากับกระดาษบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของเขา

มือบางเอื้อมหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาอ่าน และก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม..พร้อมกับมือที่สั่นเทา

นี่..ถึงข้าจะไม่ได้ว่าที่ท่านโง่ก็เถอะ

แต่แบบนี้ไม่คิดว่ามันโง่เกินไปหน่อยหรอ

คนบ้าเอ้ย..

ในใจอยากจะปลุกร่างที่นอนอยู่บนเตียงขึ้นมาด่าจนหูชา แค่ถึงอย่างนั้นในตอนนี้ขอแค่ให้เขาฟื้นขึ้นมาให้ได้ก่อนจะดีกว่า

ร่างบางโน้มตัวลงไปหาใบหน้าคมที่หลับไหลอยู่ มือบางวางทิ้งกระดาษลงไปที่พื้นก่อนจะเลื่อนไปแตะใบหน้าที่ไร้สตินั้นพรางลูบไล้อย่างนุ่มนวลพร้อมกับเลื่อนใบหน้าสวยเข้าไปใกล้ที่ใบหูของชายหนุ่ม

"ได้โปรดตื่นมาเถิดหนา ตื่นมาให้ข้าได้ขอบคุณท่านด้วยเถอะ...พี่จูชิโร่"

เสียงหวานกระซิบที่ใบหูอย่างแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่เลือนหายไปนานจนจำแถบไม่ได้ พรางเลื่อนริมฝีปากจุมพิตแก้มของใบหน้าคมเบาๆ

ร่างบางค่อยๆถอนตัวออกมา พรางห่มผ้าให้ชายหนุ่มเลื่อนมาถึงแผ่นอก ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

แต่เมื่อเธอเดินออกมาจากห้อง กับเจอใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเหมือนกำลังเขินอาย..

"คะ..คุจิกิ ลูเคีย"

ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเธอคงเห็นภาพเมื่อซักครู่นี้แน่นอน

"มะ ไม่เห็นอะไรเลยนะคะท่านยามาโมโตะ.."

หญิงสาวโบกมือโบกไม้ปฏิเสธอย่างร้อนลน ทำให้โซระถึงกับอดหน้าแดงก่ำตามเธอไม่ได้เหมือนกัน

"ช่างมันเถอะ มาคุยกันหน่อยสิ..คุจิกิ"

โซระปรับสีหน้าให้เรียบนิ่ง ก่อนจะเดินนำลูเคียออกไปเพื่อให้อีกคนตามเธออกมา

จนมาถึงที่ด้านนอกของที่ทำการหน่วยที่4

"มีอะไรงั้นหรอคะ.."

เธอเอ่ยถามขึ้น เมื่อคนตรงหน้าหยุดฝีเท้า

"จำได้มั้ย เมื่อก่อน เราสนิทกันมากเลยนะคุจิกิ.."

โซระว่าพรางนึกถึงความหลังสมัยวัยเยาว์ เป็นภาพเด็กสาวสองคนปะดาบกัน ในตอนที่ยังร่ำเรียนอยู่ที่โรงเรียนยมทูต

ในตอนนั้นโซระยังไม่เปลี่ยนไปเหมือนกับตอนนั้น เธอยังมีรอยยิ้มที่สดใสประดับอยู่ที่หน้าเสมอ ผิดกับตอนนี้ที่กลับหาดูได้ยากนัก

"เรียก..ลูเคียเหมือนเดิมเถอะค่ะ ท่านยามาโมโตะ"

ลูเคยว่าพรางผุดยิ้มบางๆให้กับอดีตเพื่อสาวของตน แต่ยังไงในมุมมองของเธอตอนนี้ โซระก็ยังเป็นบุคคลที่สูงศักดิ์เกินกว่าเธอจะเทียบเทียมอยู่ดี

"ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็เรียกข้าว่าโซระเหมือนเดิมด้วยสิ ลูเคีย.."

"เอ๊ะ.."

"ว่าไงล่ะ ข้าไม่ชอบความไม่ยุติธรรมนะ"

"เอ่อ กะ..ก็ได้ค่ะ ท่านโซระ.."

เจ้าของชื่อขมวดคิ้วเป็นปมขึ้นมาทันทีอย่างรู้สึกขัดใจ

'โป๊ก'

"โอ้ย ดีดหน้าผากข้าทำไมคะ.."

นิ้วเรียวดีดเข้าที่หน้าผากลูเคียเต็มแรงจนเกิดรอยแดงขึ้นหน่อยๆ

"โซระ..โซระเฉยๆ ไม่ต้องใส่ท่าน ไหนลองเรียกใหม่ซิ"

"ซะ..โซระ"

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มขึ้นมาทันทีที่ลูเคียกล่าวจบ

"เพราะงั้น จากวันนี้เรามาเริ่มต้นคำว่าเพื่อนกันใหม่นะ ลูเคีย.."

สิ้นประโยคโซระ ลูกเคียถึงกับตะลึงจนเบิกตากว้างเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง

"ว่าไง..ข้ายังเป็นเพื่อนกับเจ้าได้อยู่รึเปล่า.."

ลูเคียนิ่งเงียบไปพักนึงเหมือนจะตั้งตัวไม่ทันหน่อยๆ ที่จู่ๆคนที่ไม่คาดคิดจะมาบอกกับเธอแบบนี้

"สำหรับท่าน จนถึงตอนนี้ ข้าก็ยัง..แอบเห็นท่านเป็นเพื่อนอยู่เสมอ โซระ.."

"..."

"เพราะงั้น ความสัมพันธ์มันเริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้แล้วต่างหาก"

ในตอนนี้กลับกลายเป็นโซระที่ยืนอึ้งชะงักไปไม่น้อย หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นเธอก็ออกห่างจากลูเคีย จนไม่ได้คุยกันไม่ได้อะไรกัน ความเย็นชาของเธอทำให้ลูเคียเองก็ไม่กล้าที่จะเข้าหา แต่ก็ยังคงเฝ้ามองและห่วงเธอในฐานะเพื่อนอย่างไม่เปลี่ยนแปลง จนถึงตอนนี้

"ขอบคุณนะ ลูเคีย.."

โซระเดินเข้าไปสวมกอดเพื่อนที่แสนดีตรงหน้าเธอด้วยความรู้สึกดีใจ และซาบซึ้งในความรู้สึกของเธอ

ลูเคียสวมกอดกลับอย่างไม่ลังเล จากนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ก็ได้ต่อกลับมาเป็นดังเดิมเหมือนวันเก่าๆซักที

====================

Writer talk

ติดตามตอนต่อไปด้วยค่ะ ฝากคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยน้า