[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #20 : Charpter XVII : Penalty of Ukitake

วันรุ่งขึ้น

'กรี๊ดดดด!!..'

"เห้ย!.."

เสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นมาจากข้างนอกยามรุ่งเช้าตรู่ทำให้หญิงสาวที่นอนหลับพริ้มอยู่ที่เตียงลุกพรวดขึ้นมาอย่างตกใจ

แต่มันไม่น่าเป็นเสียงกรี๊ดที่เหมือนจะกำลังหวาดกลัว แต่เป็นความรู้สึกตรงกันข้ามต่างหาก

ละจะมาเอะอะอะไรกันแต่เช้าจะหลับจะนอนวุ้ย!

ร่างบางคิดพรางเปิดม่านใหญ่เผยให้เห็นประตูกระจกใหญ่ที่สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้อย่างกว้างขวาง และด้านหลังกระจกยังเป็นระเบียงไว้สำหรับตากลมตอนกลางคืน

หญิงสาวเปิดประตูกระทั้งสองข้างออกพรางเดินเข้าไปที่ระเบียงแล้วก้มไปมองด้านล่างด้วยสีหน้าที่ยังงัวเงีย พร้อมกับขยี้ตาเพื่อปรับความคมชัด

!!!

แต่ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องเบิกตากว้างพรางอ้าปากค้างทันที

ภาพที่เห็นก็คือ

"หะ..หัวหน้าคะ อะ..เฮือก ทะ..ทำไมแต่งตัวไม่เรียบร้อยแบบนี้คะ ที่แผงอกของท่านยังปิดไม่หมดนะคะ -.,-"

คิโยเนะที่ตอนนี้เลื่อนมาเป็นอันดับ4ถัดจากลูเคียเนื่องจากการกลับมาของมิวะที่เป็นรองหัวหน้าจึงมีการเลื่อนอันดับลง ซึ่งตอนนี้เธอกำลังพูดพรางปาดกำเดาไปพราง(?)กับผู้เป็นหัวหน้าที่แต่งกายผิดแปลกไปจากทุกวัย แถมท่าทางพฤติกรรมยังผิดไปอีก ทั้งที่ปกติจะแต่งกายเนี๊ยบตลอด แต่ตอนนี้กลับกายเป็นการแต่งกายที่เหมือนกับเป็นละคนเป็นชั่วขณะ

ชุมคลุมหัวหน้าหน่วยที่แสนจะเคยเรียบร้อยกว่าหน่วยอื่นบัดนี้เป็นแขนสั้นคลุมชุดยมทูตกิโมโนสีดำ คอปกของชุดกิโมโนที่คือทาบทับไว้อย่างมิดชิดถูกดึงลงเผยให้เห็นแผนอกขาวเนียนและซิกแพคของแผงอกกว้างที่หลุดรอดออกมาเล็น้อย ผมขาวยาวถูกรวบมัดไว้โดยหนังยางธรรมดาสีดำเป็นหางม้า ใบหน้าคมที่มักจะคลี่ยิ้มตลอด กับคมเข้มผิดมาดปกติ

"อะไรกันคิโยเนะ เจ้าก็น่าจะชอบไม่ใช่หรอ.."

อุคิทาเกะว่าพรางโน้มตัวลงไปหาลูกหน่วยของตนแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์

"อึก -.,-"

ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวที่โดนผู้เป็นหัวหน้ากลั่นแกล้งด้วยการกระทำแบบนั้นก็กระอักกำเดาแล้วหงายหลังเป็นลมไปทันที

"เห้ย! ยัยขี้มูก เป็นอะไรไป!"

เซนทาโร่ลูกหน่วยลำดับ4อีกคนที่เห็นเพื่อนของตนท่าทางไม่ดีจึงรีบพรวดเข้าไปดู แต่เหมือนจะไม่ร้ายแรงเท่าไหร่นักยกเว้นสภาพจิตใจโดยเฉพาะหัวใจ(?)

"ฝะ..ฝันของข้า เป็นจริงแล้วเซนทาโร่ แอ่ก!"

หญิงสาวตอบเพื่อนชายก่อนจะหมดสติไปเหมือนกับการสั่งลาอะไรประมาณนี้ แต่เดี๋ยวสิเฟ้ย! จะมาตายเพราะเห็นซิกแพคของหัวหน้าเนี่ยนะ

"ฝันอะไรฟ้ะ!! ตื่นนะเฟ้ยยัยขี้มูก!!"

และเหมือนจะไร้การตอบรับ นางได้ตายไปภายใต้รอยยิ้มอันแสนฟินโครตฟินและใบหน้าฟินๆ(?)

"อะ..อุคิทาเกะ นี่เจ้าเอาจริงดิ.."

มิวะที่พึ่งเดินออกมาจากคฤหาส เพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ที่บริเวณหน้าคฤหาสเธอ ซึ่งเหลือบมองไปรอบๆเห็นยมทูตหญิงทั้งหลายแหล่แอบกรี๊ดกร๊าดอุคิทาเกะกันยกใหญ่ ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะเขาในมาดแบบนี้แล้วมันก็ไม่เลวเหมือนกัน เพียงแต่มันสร้างความขนลุกให้กับคนที่ไม่ชินอย่างมิวะสุดๆ

"ข้าเป็นหัวหน้าของเจ้า เหตุใดถึงเรียกข้าห้วนๆเช่นนั้นยามาโมโตะ มิวะ.."

ชายหนุ่มที่ถูกทักปรายตามองผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งสัมผัสถึงความหยิ่งทนงค์ผิดวิสัยปกติอย่างสิ้นเชิง

หัวหน้าคุจิกิ2ใช่ม้ายยย!

"หะ..หัวหน้า คิดดีแล้วใช่มั้ย.."

มิวะซึ่งไม่อยากถกเถียงให้ยืดยาวจึงเล่นไปตามน้ำและถามอีกคนเพื่อความแน่ใจกับความบ้าบอคอแตกของผู้เป็นหัวหน้าและเพื่อนที่แสนบ้าของตน

"ไม่มีอะไรที่ต้องคิด ข้าแค่ทำตัวให้สมกับเป็นขุนนางชั้นสูงเท่านั้น.."

เสียงทุ้มตอบไปอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเฉยชา

'กรี๊ด!!'

เหล่าแม่ยกยมทูตในเซเรเทย์ก็ยังไม่เลิกกรี๊ดกันแม้แต่น้อย ยิ่งเขาทำท่าทีเย็นชายิ่งทำเอาใจแม่ยกทั้งหลายสั่นไหวกันเป็นแถว

แต่สำหรับบางคนแถวนี้แล้วมัน..

'เพล้ง!'

แจกันจากชั้นสามของคฤหาสต์ลอยระริ่วลงมาที่พื้นซึ่งหล่นมาเฉี่ยวหลังอุคิทาเกะไปเพียงนิดเดียว

"รำคาญโว้ยยย คนจะหลับจะนอน ไปวี๊ดว้ายกันที่อื่น!!!"

หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงระเบียงชั้นสามตะโกนกร้าวดังลั่นไปรอบๆบริเวณด้วยความปรี๊ดแตกสุดๆ

โกรธกันจนถึงขั้นประชดกันแบบนี้คิดว่าผู้หญิงชอบเยอะแยะแล้วมีความสุขนักใช่มั้ย!

หัวร้อนฉุดไม่อยู่แล้วเฟ้ย! หล่อนไม่มีทางของโทษผู้ชายจอมปลอมที่ไม่ใช่อุคิทาเกะคนเดิมแบบนี้เด็ดขาด

"แล้วก็..หัวหน้าอุคิทาเกะคะ ช่วยไปไกลๆจากคฤหาสต์ด้วยพร้อมๆกับแฟนคลับทั้งหลายของท่านด้วย อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเชียว.."

เสียงหวานเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเย็น พรางกอกตามองลงไปยังชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว คิดว่าทำแบบนี้ตนจะสยบหรือไง ทั้งที่คิดจะขอโทษแท้ๆ แต่ทำให้เธอตื่นมาเจออะไรไร้สาระแถมยังยั่วโมโหเธอสุดๆ หรือเรียกอีกอย่างว่า (หึง) นั่นเอง

เมื่อระบายอารมณ์เสร็จร่างบางก็พาร่างของเธอเดินกลับเขาห้องไปด้วยใบหน้าที่ยังคงเลือดปูดๆอยู่เต็มไปหมด


ตัดมาอีกด้าน

"ดะ..เดี๋ยวสิยัยโซระ ใช่เวลามาปรี๊ดแตกมั้ยฟ้ะ"

มิวะผู้เป็นพี่สาวเจ้าของแจกันที่หล่นมาจากชั้นสามว่าขึ้นด้วยสีหน้าที่หมดอะไรตายอยากมากในตอนนี้ ทั้งที่คิดว่าหล่อนจะสำนึกผิดแล้วมาขอโทษดีๆ กลายเป็นหนักขึ้นซะแบบนั้น คนกลางก็ปวดหัวเป็นนะเฟ้ย

"ก็ข้ามันไม่ใช่เจ้าจิ้งจอกงูที่เจ้าเชื่อใจนักหนานี่.."

ชายหนุ่มที่พึ่งโดนตะหวาดกร้าวมาจากด้านบนพรึมพรัมออกมาอย่างตัดพ้อ และความน้อยใจที่ยังไม่เลือนหาย

มิวะที่เดินตามอยู่ข้างหลังได้แต่มองชายหนุ่มอย่างลำบากใจ ไอน้องสาวตัวดีนี่ก็ฉุนเฉียวง่ายซะเหลือเกิน

แล้วแบบนี้จะคืนดีกันได้มั้ยเนี่ย




ณ ที่ทำการหน่วย2

'ปั้ง!'

ประตูห้องหัวหน้าถูกเปิดขึ้นด้วยแรงโทสะจากผู้เป็นรองหัวหน้าอย่างโซระ

"ซะ..โซระ ประตูห้องข้าจะพังมั้ย.."

ซุยฟงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าระเอือมๆ แต่ก็พอจะรู้เหตุผลที่เธอฉุนเฉียวถึงขั้นนี้อยู่ ก็อคิทาเกะกันไปยั่วโมโหเธอถึงหน้าคฤหาสต์ถึงจะไม่จงใจซักเท่าไหร่เพราะเหล่าแฟนคลับดันตามติดเขาไปถึงขนาดนั้นนี่นะ

"ขอโทษที หงุดหงิดนิดหน่อยน่ะ.."

โซระว่าพรางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงานของตนพรางเอนตัวพิงแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยใจ

"หืม พวกเจ้าเนี่ยนะ อุตส่าคืนดีกันไปแล้วดันมาโกรธกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกซะได้"

ซุยฟงส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจไม่แพ้กัน

"ก็ไม่เห็นประชดประชันโดยการเอาผ.ญนับ10มาตอกหน้ากันที่หน้าคฤหาสต์บ้านช้าเลยนี่น่า ใช่สี๊ พ่อรูปหล่อเลือกได้ ถ้างั้นจะเลือกใครก็เลือกไปเลย!"

หึงก็บอกไปตรงๆสิฟ้ะ!

โซระบ่นขึ้นด้วยสีหน้าที่เศร้าสุดๆ จะบอกว่ามันตรงข้ามกับใจเธออย่างสิ้นเชิง เพราะแค่เห็นผู้หญิงอื่นมองเขาแบบนั้นแล้วมันสงบใจไม่อยู่เลยนี่สิ ไม่คิดว่าจะเป็นถึงขั้นนี้ซะได้

"ถ้าเช่นนั้น ทำไมเจ้าทำหน้าเหมือนอยากจะร้องให้แบบนั่นล่ะโซระ.."

สิ้นเสียงซุยฟงน้ำตาเธอก็เอ่อลงมาทันที กลายเป็นเด็กน้อยอีกแล้วให้ตายสิ

ซุยฟงถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปกอดปลอบเธอพรางลูบผมเบาๆ

"ฮึก..ก็มัน ไม่ชอบใจนี่น่า ก็จะไปขอโทษแล้วนะ แล้วดูเขาทำตัวสิ..ฮืออT T"

"รู้ว่าผิดก็ไปขอโทษ เจ้าไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมากมายหรอก หรือเจ้าอยากจะทะเลาะกับอุคิทาเกะแบบนี้ไปอีกนานล่ะ"

โซระส่ายหัวรัวๆ เหมือนกำลังจะบอกว่าเธอได้ไม่ชอบเลยเวลาที่ต้องมาทะเลาะกับเขา แค่ตอนนี้ก็อึดอัดใจจะแย่อยู่แล้ว

"ถ้าเช่นนั้น ก็ไปขอโทษเขาดีๆซะ..ที่เขาทำก็เพราะเขาน้อยใจเจ้ามากๆ ถ้าอยากให้เขาเป็นเหมือนเดิมก็ไปพูดคุยกะเขาให้เข้าใจ ไม่ใช่มางอแงเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆแบบนี้มันจะยิ่งแย่ลงนะยัยบ้า.."

'โป๊ก..'

"ฮือ..เข้าใจแล้วค่ะหัวหน้า *-* "

มะเหงกผู้เป็นหัวหน้าเคาะศีรษะรองหัวหน้าขี้แยอย่างเธอไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ พอมีความรักขึ้นมาก็กลายเป็นเด็กขี้แยไปซะได้ให้ตายสิ



ด้านอุคิทาเกะ

ณ ที่ทำการหน่วยที่13

"แค่กๆ!.."

เสียงไอขึ้นจากชายหนุ่มผมขาวที่ปิดปากไออกมาพร้อมกับโลหิตที่ตามออกมาไม่น้อย

"เห้ยอุคิทาเกะ!"

มิวะที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้าไปดูอาการทันที

"มะ..ไม่เป็นไรมิวะ แค่กๆ!"

เหมือนชายหนุ่มจะไอหนักและแรงขึ้นคงเป็นเพราะเหล้าที่เขาดื่มไปไม่รู้กี่ขวดต่อกี่ขวดเมื่อวานแน่ๆ

"ไม่เป็นไรบ้าอะไร เจ้าควรไปพักผ่อนนะ เมื่อวานเจ้าก็ดื่มหนักด้วย.."

"เห็นด้วยกับท่านมิวะค่ะ..ข้าจัดเตรียมเตียงไว้ให้หัวหน้าแล้วเชิญค่ะ"

ลูเคียที่ได้ยินเสียงไอดังมาจากห้องหัวหน้าจึงโผล่เข้ามาเสริมขึ้นเห็นด้วยกับหญิงสาว

"เฮ้อ ขัดใจไม่ได้จริงๆเลยนะพวกเจ้าเนี่ย - -"

แต่ว่า..

'ตุบ!'

"อุคิทาเกะ!!"

"หัวหน้า!!"

ชายหนุ่มกลับทรุดลงไปนอนกับพื้นด้วยท่าทางที่เหมือนจะหมดสติไป



หลังจากตอนนั้นมิวะจึงประคองร่างไร้สติของอุคิทาเกะขึ้น แล้วนำร่างนั้นไปวางลงเตียงที่ลูเคียได้จัดเตรียมไว้ให้ภายในหน่วย

"นี่มันหนักขึ้นมากเลยนะคะท่านมิวะ.."

ลูเคียเอ่ยขึ้นอย่างวิตก พรางมองผู้เป็นหัวหน้าที่นอนหน้าซีดเผือกไร้สติอยู่บนเตียง

"ก็เจ้านี่ดันกินไม่รู้สังขารตัวเองเลยน่ะสิ เฮ้อข้าล่ะเหนื่อยใจ.."

"กินอะไรหรอคะ.."

"ช่างมันเถอะ ไม่อยากจะนึกถึงเท่าไหร่ เจ้าช่วยไปเอาอุปกรณ์การแพทย์ที่โต๊ะข้าให้ทีนะ ข้าขอเช็คอาการเจ้าบ้านี่ก่อน.."

สำหรับมิวะแล้ว นอกจากความสามารถในการต่อสู้ เธอยังเชี่ยวชาญวิถีมารการแพทย์เป็นพิเศษอีกด้วย ซึ่งเคยร่ำเรียนมาจากอุโนะฮานะโดยตรงจึงพอจะทำให้ทุเลาลงได้




เวลาผ่านมาจนถึงเย็น

ชายหนุ่มค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นจากที่ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน พรางมองไปรอบๆ

นี่มันห้องที่เขานอนป่วยเป็นประจำนี่

เขาขยับตัวขึ้นมานั่งแต่รู้สึกถึงฝ่ามือเล็กๆของใครบางคนกอบกุมมือของเขาเอาไว้อยู่ข้างๆเตียง

เมื่อเขาเหลือบไปมองก็ต้องแปลกใจไปไม่น้อย..

"โซระ.."

ทั้งที่น่าจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ที่หน่วยนี่ ทำไมถึงมาเฝ้าเขาอยู่ที่นี่ได้ แถมยังฟุบหลับคาเตียงไปแล้วอีกด้วย

เขาค่อยๆแกะมือเล็กออกอย่างเบามือ ก่อนจะเลื่อนไปลูบผมดำขลับอย่างเอ็นดู..ถึงยังไงก็โกรธไม่ลงอยู่ดีล่ะนะ

"อื้อ.."

เสียงหวานงัวเงียขึ้นพรางค่อยๆเงยหน้าจากที่ฟุบอยู่แล้วขยี้ตาเหมือนคนพึ่งตื่นนอน

"พี่จูชิโร่!"

'สวบ'

ก่อนจะทำสีหน้าตกใจขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มที่น่าจะหลับไร้สติอยู่ฟื้นขึ้นมานั่งมองเธอ พรางเข้าไปสวมกอดด้วยความดีใจทันที

"ฮึก..นึกว่าจะไม่ฟื้นมาแล้ว คนบ้า..ฮึกทั้งที่รู้ว่าร่างกายตัวเองแย่แท้ๆ ทำไมถึงไปดื่มเยอะแบบนั้นห้ะ.."

หญิงสาวบ่นไปสะอื้นไปอย่างไม่พอใจซักเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่มากกว่าความห่วงใยที่พอรู้ว่าชายหนุ่มถึงกับล้มป่วยก็รีบมาในทันทีด้วยความรู้สึกใจหาย

"โอ๋ๆ..ห่วงข้างั้นหรอ.."

ฝ่ามือใหญ่ลูบหลังเธอไปพรางลูบผมไปพราง อย่างปลอบใจ ก่อนจะเผลออมยิ้มออกมาเพราะอดรู้สึกดีไม่ได้ที่รู้ว่าเธอเป็นห่วงตนมากขนาดนี้

ยิ่งถูกร่างสูงปลอบใจเหมือนจะยิ่งกระตุกต่อมน้ำตาของร่างเล็กทำให้ไหลออกมามากขึ้นจนเปอะเปื้อนกิโมโนของร่างสูง คงเพราะใจหายไปอยู่นาน พรางกระชับกอดแน่นขึ้น

"ฮึก ข้าขอโทษ..ข้าจะไม่พูดเช่นนั้นอีกแล้ว เพราะงั้นอย่าทำตัวบ้าๆแบบนี้อีกได้มั้ย.."

ร่างบางผละกอดออกมา พรางจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอน ซึ่งทำเอาใจของเขาแทบสงบไม่อยู่เลย เพราะไม่ได้เห็นบ่อยๆที่เธอจะทำสีหน้าออดอ้อนเขาขนาดนี้..

ฝ่ามือใหญ่เลื่อนไปวางบนเรือนผมเธออีกครั้ง พรางระบายยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมา

"เข้าใจแล้ว ถ้าขอร้องถึงขนาดนั้นข้าก็อดอ่อนใจไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ.."

"จะไม่ทำอีกแล้ว..ฮึก ไม่ต้องห่วงนะ จะเชื่อใจพี่จูชิโร่ให้มากกว่าเดิมแน่ๆ สาบานเลย.."

เธอพูดออกมาทั้งน้ำตา ทำให้เขาอดนึกถึงเธอเมื่อก่อนไม่ได้ที่เหมือนกันอย่างกับย้อนวัยไปแบบนั้น พอเสียใจหรือเศร้าใจก็กลายเป็นเด็กไปซะแบบนั้น มาดรองหัวหน้าหายไปหมดแล้วนะ..

"ครับ พี่เชื่อแล้วๆ เลิกร้องให้ได้แล้ว ดูไม่ได้เลยนะเห็นมั้ยขอบตาเจ้าแดงหมดแล้ว ไม่น่ารักเลย.."

ชายหนุ่มเลื่อนมือเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของเธออย่างนุ่มนวล

เธอพยักหน้าหงึกๆ พรางเลื่อนมือเช็ดน้ำตาของตนอีกครั้งอย่างลวกๆแล้วผุดยิ้มบางๆออกมาเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจขึ้น


หลังจากนั้นโซระก็อาสาจะไปส่งเขาที่บ้าเอง โดยเจ้าตัวก็ปฏิเสธอย่างเกรงใจไปตั้งหลายรอบเพราะก็ดีขึ้นมาแล้วจากการรักษาของมิวะแต่เธอก็ดึงดันจะไปให้ได้เพราะกลัวชายหนุ่มจะเป็นอะไรไปอีก

ณ คฤหาสต์อุคิทาเกะ

"พี่จูชิโร่อยู่คนเดียวหรอคะ.."

ทั้งที่เป็นคฤหาสขุนนางขนาดใหญ่แต่ดันอาศัยอยู่คนเดียวซะแบบนั้น ถึงขะมีคนรับใช้กับพ่อบ้านด้วยก็เถอะ

"ก็นะ..ชวนพ่อกับแม่มาอยู่ เขาก็ไม่อยู่น่ะสิ เพราะอากาศที่บ้านเกิดมันดีกว่าที่นี่เยอะเลยล่ะมั้ง.."

โซระเดินดุ่มๆสำรวจรอบๆบ้านด้วยความอยากรู้ ก่อนจะเจอรูปภาพสมัยที่เขายังเรียนอยู่ซึ่งถ่ายคู่กับเคียวราคุคู่หูของเขา ทำเอาหญิงสาวอดอมยิ้มกับความน่ารักของชายหนุ่มไม่ได้

"หืม..รูปนั้น"

ชายหนุ่มสาวเท้าเดินมาข้างหลังเธอ พรางมองภาพถาายในมือเธอด้วยสีหน้าเจื่อนๆ เพราะเป็นภาพที่ไม่น่าดูเท่าไหร่ ก็เคียวราคุแอบถ่ายตอนที่เขายังไม่ได้เก๊กท่าเลยน่ะสิ(?)

"พี่จูชิโร่น่ารักมากเลยค่ะ><"

ก่อนมือบางจะวางรูปนั้นลงที่เดิม

"ฮะๆ งั้นหรอ ข้าว่าตลกมากกว่านะ.."

เขาขำขึ้นมาแก้เขิน เพราะถูกคนอย่างเธอชมแล้วมันก็จะทำอะไรไม่ค่อยถูกซักเท่าไหร่

"ก็ไม่ค่อยจะเปลี่ยนไปเท่าไหร่เลยนะคะ เพียงแต่ท่านลุงกับท่านท่านป้าไม่อยู่เท่านั้น.."

ใช่แล้ว สมัยครั้งเยาว์วัยเธอมักชอบมาเล่นบ้านอุคิทาเกะอยู่บ่อยครั้ง เพราะติดเจ้าตัวเอามากๆนั่นเอง แถมยังเป็นที่เอ็นดูของท่านพ่อท่านแม่ของเขาอีกด้วย

"งั้นหรอ ไว้วันหลังข้าจะพาไปเยี่ยมท่านที่บ้านเกิดนะ.."

จะพาไปดูตัวก็บอกเซ่!

"ค่ะ..แต่ไหนๆข้าก็มาแล้ว ขะ..ขอขึ้นไปดูห้องพี่จูชิโร่หน่อยได้มั้ยคะ.."

หญิงสาวถามขึ้นด้วยความประหม่าเล็กน้อย เพราะตอนนี้มันต่างจากเมื่อก่อน ก็เธอเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว การขอขึ้นไปห้องเขาแบบนั้นมันก็อดเขินไม่ได้เหมือนกัน

เจ้าตัวเพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะถือวิสาสะจับมือเธอแล้วพาขึ้นไปข้างบน

เมื่อมาถึง สิ่งแรกที่ต้องตาหญิงสาวก็คือรูปภาพที่โต๊ะข้างๆเตียงใหญ่ ซึ่งทำให้เธอเดินเข้าไปหยิบมาดูทันที..

เป็นรูปสมัยเธอยังเยาว์วัยซึ่งได้ถ่ายกับชายหนุ่ม แถมมันยังน่าอายจนทำให้หน้าเธอแดงระรื่อขึ้นมาทันที..

"ระ..รูปอื่นมันมีเยอะแยะ ทำไมต้องรูปนี้ด้วยคะ!"

มันเป็นรูปที่เธอเขย็งขึ้นไปหอมแก้มเขานั่นเอง แถมหน้าเขายังยิ้มแก้มปริอย่างมีความสุข..มันทำให้เธออดเขินอายไม่ได้จริงๆ-///-

"ก็รูปนี้เจ้าน่าเอ็นดูมากๆเลยนี่.."

"พะ..พี่."

และขณะนั้นเองหญิงสาวที่จะหันไปเถียงชายหนุ่ม ต้องหยุดชะงัก..เพราะไม่รู้ว่าเจ้าตัวมายืนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังโน้มตัวลงมาหาตนทำให้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงคืบเดียว..

ราวกับถูกต้องมนต์อีกครั้ง เมื่อมันไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลย

"จะว่าไปแล้ว..ข้ายังไม่ได้ลงโทษเด็กไม่ดีเลยนี่"

"ละ..ลงโทษอะไร วะ..ว้าย"

'ตุบ'

หญิงสาวที่รู้สึกเหมือนจิตใจจะเริ่มไม่สงบ จึงถอยห่าง..แต่ข้างหลังดันเป็นเตียงของเขา จึงทำให้ขาสะดุดและเซลงไปเอง..

ชิบหายแล้ว..

!!

ร่างเล็กที่จะลุกขึ้นมา กลับถูกเขาขึ้นมาคร่อมร่างไว้ซะก่อน

"ข้าไม่ชอบเลยรู้มั้ย..เวลาที่เห็นเจ้าสนิทกับชายอื่นนอกจากข้า.."

เขาว่าพรางกวานไล้ใบหน้าเลื่อนต่ำมายังลำคอเรือนร่างบางจนถึงเอวบาง ซึ่งทำให้ร่างเล็กถึงกับขนลุกซู่..

"งะ..งินเขา เป็นแค่เพื่อนข้าเท่านั้น.."

"ข้ารู้แล้ว เพราะข้าไม่มีทางปล่อยให้ชายใดมาแตะต้องตัวเจ้า.."

ว่าจบใบหน้าหล่อก็โน้มลงไปประกบริมฝีปากบางทันทีซึ่งให้ความรู้สึกดูดดื่มและร้อนแรงมากขึ้นกว่าครั้งก่อน ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวพันกันอย่างเล่าร้อน

"อื้ม~"

มือบางเลื่อนกำชายเสื้อด้วยความรู้สึกที่หลากหลายปะปนกันไป ก่อนชายหนุ่มจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา

"เพราะว่าเจ้า..เป็นของข้าโซระจัง.."

====================

Writer talk

จบไปแล้วกับตอนที่แสนจะฟินบาดใจไรต์เหลือเกิน(?) อย่าลืมคอมเม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ