[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #11 : Charpter X : Let's just be with you

อีกด้านนึงท่ามกลางความสงบสุขของโซลโซไซตี้ ก็ยังมีบรรยากาศที่ตรงกันข้ามอยู่เช่นกัน

โยรุอิจิ แมวสาวใช้ก้าวพริบตากระโดดมายังที่ที่หนึ่งด้วยความเร็วและไร้เสียงฝีเท้า ดั่งฉายา 'เทพพริบตาโยรุอิจิ'

'ฟุบ'

ฝีเท้าก้าวมาหยุดที่มุมมือดแห่งหนึ่งในเซเรย์เทย์ พร้อมกับหญิงสาวหน้ากากอีกคนที่เหมือนจะยืนรอเธออยู่..

"ขอโทษที่มาช้านะ.."

เสียงหวานห้วนเอ่ยกับสาวหน้ากากตรงหน้า

"ไม่เป็นไร นี่ข้อมูล..กว่าจะได้มาก็เล่นเอาหนักเลย"

สาวหน้ากากปริศนาตอบด้วยเสียงเรียบๆพรางหยื่นม้วนกระดาษที่หน้าจะเป็นข้อมูลสำคัญบางอย่างให้กับโยรุอิจิ

"พวกมันเจอตัวรึเปล่า.."

ยมทูตแมวสาวถามขึ้นอย่างกังวล

"ก็แค่เกือบเท่านั้น แต่คิดจะจับคนอย่างข้ามันยังเร็วไปร้อยปีอยู่แล้ว"

"อ่า นั่นสินะ.."

ผู้ที่ถามเมื่อครู่ยิ้มขึ้น เพราะตนคิดว่าไม่น่าจะถามเลยคำตอบก็รู้กันอยู่แล้วนี่

"วันนี้วันเกิดโซระสินะ.."

สาวหน้ากากถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย

"อ่า มีอะไรจะฝากข้าไปให้รึเปล่าล่ะ.."

"ไม่ล่ะ แค่รู้ว่าเธอมีความสุขอยู่ก็เพียงพอแล้ว.."

"งั้นหรอ ไม่เปลี่ยนเลยนะ.."

สำหรับโยรุอิจิแล้ว รู้ดีว่าคนตรงหน้าเธอนั้นมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ก็เธอเป็นถึงหน่วยลับพิเศษของโซลโซไซตี้ ซึ่งมีความสามารถในการซ่อนตัวเป็นที่หนึ่ง พร้อมกับหน้ากากลายจิ้งจอกที่ใบหน้า

เธอจึงไม่เคยคิดจะให้ความรู้สึกส่วนตัวเกินเลยกว่าหน้าที่ เพียงแค่ได้รู้เพียงเล็กน้อยมันก็คุ้มค่าพอสำหรับหญิงสาวหน้ากากปริศนา



อีกด้านนึงในโซลไซตี้

"พี่จูชิโร่! ปล่อยข้าลงได้แล้วนะ!!!"

ร่างบางในอ้อมอกของหน้าหน้าหนุ่มสังกัดหน่วยที่13ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความอายสุดขีด ก็ร่างสูงเล่นอุ้มเธอวิ่งผ่านเหล่ายมทูตที่ก็ไม่รู้ว่าหน่วยไหนเป็นหน่วยไหน หันมามองเธอและเขาเป็นตาเดียวด้วยสายตาที่อึ้งสุดๆ

ยามาโมโตะ โซระ ผู้เป็นรองหัวหน้าสังกัดหน่วยที่2 มักเลื่องชื่อเรื่องความเย็นชาสุขุม และเยือกเย็น แต่กลับต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้คิดวาาภาพพจน์เธอคงป่นปี้ไปเสียแล้ว

"อย่าเอาแต่ใจสิโซระจัง ขอข้าอุ้มนิดอุ้มหน่อยจะเป็นไรไป ข้าไม่ได้อุ้มเธอมานานแล้วนะ^ ^"

และเหมือนชายหนุ่มยังคงตอบและปั้นยิ้มเป็นทองไม่รู้ร้อน

"แต่ข้าโตแล้ว ข้าโตแล้วเฟ้ย!! ไม่ใช่เด็กสองสามขวบที่ท่านจะมาอุ้มตามใจชอบแบบเน้!!.."

"แต่ยังไงสำหรับข้าเจ้าก็ยังเด็ก.."

"หัดฟังคนอื่นพูดบ้างเซ่!!"

"ฮ่าๆๆ ก็ได้ๆปล่อยแล้วๆ.."

ชายหนุ่มที่รู้สึกสนุกกับการแกล้งหญิงสาวจนอิ่มแล้ว ค่อยๆปล่อยร่างบางยืนลงกับพื้นอย่างเบามือ

'ตึก ๆ ๆ ๆ'

และในขณะที่หญิงสาวกำลังจะหันไปบ่นชายหนุ่ม ก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคน พร้อมกับแรงดันวิญญาณที่แผ่ออกมาจนน่าขนลุกใกล้เข้ามา

"ไงโซระ ไม่เจอกันนานนะ ยังไม่ตายใช่มั้ย.."

"คิดถึงจังเลยโซรุจี้~"

ชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำสวมชุดคลุมสีขาวด้านหลังสลักเป็นตัวอักษรตัวใหญ่ๆว่า 11 และหญิงสาวร่างเล็กบนบ่าเอ่ยทักหญิงสาวด้วยรอยยิ้มร่าเริงแต่จะแตกต่างกับชายหนุ่มที่ยกยิ้มแสนเหี้ยม(?)

"หัวหน้าซาราคิ ยาจิรุ พึ่งกลับจากภารกิจงั้นหรอคะ.."

ซาราคิ เค็มปาจิ หัวหน้าหน่วยที่11 ชายผู้รักการต่อสู้อย่างบ้าระห่ำ และ คุซาจิชิ ยาจิรุ รองหัวหน้าหน่วยที่11

"อ่า ไหนๆก็กลับมาเจอเจ้าแล้ว ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเป็นของขวัญมั้ย กำลังเบื่อๆอยู่พอดี.."

หัวหน้าบ้าระห่ำเอ่ยชวนหญิงสาวขึ้นพรางหักนิ้วจนได้ยินเสียงกร๊อบๆ บ่งบอกถึงความบ้าเลือดของตน(?)

"เห..ไม่เลวเหมือนกันนะคะ ข้าก็อยากออกกำลังกายอยู่พอดี"

หญิงสาวก็เหมือนจะไม่ปฏิเสธพร้อมกับหักนิ้วกร๊อบๆเช่นเดียวกันกับซาราคิด้วยสีหน้าที่คลี่ยิ้มฉาบด้วยความเย็นระเยือกเล็กๆน้อยๆ..

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะขอไปดู..แค่กๆ"

อุคิทาเกะที่จะขอไปดูด้วยแต่เหมือนไอออกมากับสภาพร่างกายตนจะไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่

"ท่านควรกลับไปนอนพักได้แล้วนะคะ"

โซระถอนหายใจออกมาอย่างระเอือม ก็วันนี้ดันคึกซะเกินตัวไม่ดูสภาพร่างกายของตนเองเล๊ย

"เซนทาโร่ คิโยเนะ พวกเจ้าอยู่แถวนั้นใช่รึเปล่า"

เสียงหวานเอ่ยเรียกใครบางคนที่รู้สึกว่าเฝ้ามองพวกเขาอยู่ตั้งแต่แรก

"ครับ/ค่ะ!"

เจ้าของชื่อทั้งคู่ก็ขานรับและรีบปรากฎตัวมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

"พาหัวหน้าอุคิทาเกะไปพักผ่อน อย่าลืมให้เขาทานยาด้วยล่ะ.."

"รับทราบค่ะ/ครับ ท่านยามาโมโตะ.."

ถึงโซระจะไม่ได้สังกัดอยู่หน่วยเดียวกับอุคิทาเกะ แต่ทั้งคู่ก็เคารพและเชื่อฟังเธอเป็นพิเศษ และยังเคยดูแลเธอมาในครั้งวัยเยาว์อีกด้วย

"ดะ..เดี๋ยวสิโซระ~ TT"

อุคิทาเกะที่โดนลูกหน่วยของตนฉุดกระชากอย่างนุ่มนวล(หรอ..) มองโซระอย่างอาลัยอาวร ก่อนจะถูกลากหายไปในที่สุด..

"ดีกันแล้วหรอโซรุจี้.."

ยาจิรุกระโดดจากบ่าของเค็มปาจิมาที่บ่าของเค็มปาจิ เข้ามากอดคอร่างบางอย่างที่เคยทำเป็นประจำ กลายเป็นว่าโซระต้องเป็นฝ่ายอุ้มเธอในที่สุด

"ก็นะ เขาทำตัวได้ใจไปหน่อยเลยช่วยไม่ได้.."

"ดีจังเลยนะ ถ้าอย่างงั้นเราไปกันเถอะ ข้าอยากดูเคนจังกับซารุจี้สู้กันแล้ว.."

"หึ ข้าก็อยากเต็มแก่แล้วเหมือนกัน.."

"รีบร้อนจริงเชียวหัวหน้าซาราคิ.."


หลังจากที่ทั้งคู่สนทนากันจบก็ตรงมา ณ ที่ทำการของหน่วยที่11 หน่วยของเค็มปาจิ

"กลับมาแล้วหรอครับหัวหน้า.."

มาดาราเมะ อิคาคุลำดับสามของหน่วยเอ่ยทักขึ้นทันที่ที่เห็นผู้เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาพร้อมกับรองหัวหน้าและโซระอีกหนึ่งคน

"เออ แกไปจัดเตรียมโรงฝึกให้เรียบร้อย ข้ายังต้องเตรียมของขวัญให้ยัยนี่อีก.."

"อะ..เอ่อท่านยามาโมโตะ เอาจริงหรอครับ= ="

มาดาเมะที่พอจะรู้ว่าของขวัญสำหรับหัวหน้าของตนคืออะไร จึงถามให้แน่ใจกับหญิงสาวด้วยใบหน้ากังวลเล็กน้อย

โซระไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มบางๆให้กับมาดาราเมะเพียงเท่านั้น


และในที่สุดของขวัญที่ซาราคิจะให้ก็มาถึง..

'ฟึ่บ'

'ขวับ'

'เคร้ง!'

เสียงดาบปะทะกันดังก้องไปรอบๆโรงฝึก กับการต่อสู้กันอย่างดุเดือดระหว่างโซระและซาราคิ และแน่นอน ถึงโซระจะเก่งแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจจะเทียบฝีดาบของหัวหน้าบ้าระห่ำผู้นี้ได้อยู่ดี ตนจึงกลายเป็นฝ่ายตั้งรับไปอย่างเดียว..

'เคร้ง ๆ'

"อึก..แข็งแกร่งชะมัด"

เหงื่อบนใบหน้าสวยผุดขึ้นจนโชกไปไม่น้อย เพราะตนก็ปะดาบกับหัวหน้าบ้าระห่ำนี่มานานมากเหมือนกัน

"หึ ก็ถือว่าใช้ได้กว่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังอ่อนหัดอยู่ดี!"

'เคร้ง!'

'ฟิ้ว~'

ดาบในมือของโซระถูกปัดกระเด็นออกไปทันทีที่ชายหนุ่มว่าจบ พร้อมกับคมดาบของเขาที่จ่อที่คอหอยเธออย่างผู้ชนะ..

"แพ้อีกแล้ว TT"

"เหอะ ไปฝึกมาใหม่ซะอีหนู.."

"จ้าๆ ใครจะไปเก่งบ้าดีเดือดเหมือนท่านล่ะให้ตายเถอะ.."

ซาราคิถอนคมดาบออกมาจากลำคอของโซระก่อนจะเก็บมันเข้าฝักตามเดิม

'โป๊ก!'

"โอ้ย! เจ็บนะ เขกหัวข้าทำไมเนี่ย.."

เสียงหวานโอดครวญด้วยความเจ็บทันทีที่โดนมะเหงกจากความหมั่นไส้ของร่างสูง

"เจ้ามันน่าหมั่นไส้ ถ้าอยากเก่งเหมือนข้า ก็บ้าดีเดือดให้เหมือนข้าสิ ยัยโง่.."

"บ้าดีเดือดแบบท่านข้าคงได้ตายเอาดาบแรกแน่ๆ = ="

"เถียงคำไม่ตกฟาก เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดเลยนะเจ้าเนี่ย"

ว่าจบร่างสูงก็พาร่างไปทิ้งตัวนั่งอยู่ด้านหน้าของโรงฝึก พร้อมกับร่างบางที่ทนุดตัวลงนั่งข้างๆ

"ก็ทำยังไงได้ เมื่อข้าเป็นลูกศิษย์ของท่านไปแล้ว ฮะๆๆ"

"เหอะ ข้าพูดตอนไหนว่าเจ้าเป็นลูกศิษย์"

"แต่ท่านก็สอนข้ามาตั้งแต่เล็กๆ จะปฏิเสธก็ไม่ทันแล้ว อาจารย์~"

"อย่ามาเรียกข้าแบบนั้นนะยัยบ้า! ข้าก็แค่หาคู่ต่อสู้ที่พอจะทำให้สนุกได้เท่านั้น"

และทั้งคู่ก็ถกเถียงกันเหมือนทุกทีที่เคยทำตั้งแต่ครั้งยังวัยเยาว์จนถึงตอนนี้พร้อมกับเสียงหวานที่หัวเราะชอบใจกับการที่ตยได้กวนเขาให้โมโหได้สำเร็จ

ในครั้งวัยเยาว์นั้นผู้ที่ฝึกดาบให้แก่หญิงสาวก็คือซาราคินั่นเอง ซึ่งได้รับสั่งมาจากท่านหัวหน้าใหญ่ และเหมือนตัวเขาเองก็ถูกใจเธอไม่ใช่น้อยๆเพราะความมุ่งมั่นและตั้งใจเธอสูง แต่อย่างนึงที่เขาถูกใจที่สุด คือการที่เธอสนุกกับมันนั่นเอง


อีกด้านนึง

ณ ที่ทำการหน่วยที่5

รองหัวหน้าสวยหน้าใส ที่แม้วันนี้จะเป็นวันหยุด แต่ตนกลับง่วนอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะไม่หยุดหย่อน

เพราะเมื่อตนอยู่เฉยๆจะเกิดอาการฟุ้งซ่านคิดถึงเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกที

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาผู้เป็นหัวหน้าที่เคยคิดว่าแสนดีของเธอทรยศและจากไป อกซ้ายมันก็เจ็บที่หัวใจแปล๊บๆราวกับเข็มพันเล่มเข้าทิ่มแทง

เมื่อได้รู้ว่าทุกอย่างที่ผ่านมา เป็นเพียงแค่การแสดงเพื่อล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอเพียงเท่านั้น เขาไม่เคยเอ่ยชมเธอจากใจจริง เขาไม่เคยมีรอยยิ้มให้เธอจากใจจริง ทั้งที่เธอนั้น เชื่อใจเขาขนาดนั้นแท้ๆ

'แปะ ๆ'

หยาดน้ำตาล่วงหล่นอาบแก้มใสจนเลอะเอกสารบนโต๊ะ พู่กันที่เธอตั้งใจจะเขียนรายงานกับขีดเขียนกระดาษแผ่นนั้นจนไม่เหลือเค้าโครงของตัวอักษรด้วยอารมณ์ที่ร้อนใจ

'หมับ..'

แต่กลับถูกมือของใครบางคนจับข้อมือของเธอไว้เพื่อให้หยุดการกระทำ

"ทั้งที่เป็นวันหยุด ทำไมเจ้าถึงยังมาทำงานอีก ฮินาโมริ"

ร่างสูงผู้เป็นหัวหน้าหนุ่มน้อยอัจฉริยะของโซลโซไซตี้เอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะปล่อยข้อมือเธอเมื่อรู้สึกว่าเริ่มได้สติ

"ชิโร่จัง.."

เจ้าของชื่อย่อตัวลงเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาของใบหน้าใสนั้นอย่างนุ่มนวล ด้วยแววตาสีครามที่อ่อนลงจากปกติ

"ยังไม่เลิกขี้แยอีกรึไง เจ้าโตแล้วนะ.."

"ขะ..ขอโทษทีนะชิโร่จัง ทำให้เป็นห่วงอีกแล้ว แต่ข้าไม่เป็นไรหรอก^ ^"

หญิงสาวฝืนปั้นยิ้มขึ้น เพื่อให้ชายหนุ่มหายกังวลใจ ทั้งที่ความรู้สึกตอนนี้มันก็ยังไม่หายแย่ตามไปซักเท่าไหร่

"ถ้าอย่างนั้น ก็ไปเดินเล่นข้างนอกกับข้าหน่อยแล้วกัน จะได้เลิกเพ้อเจ้อซักที.."

ฮิสึกายะไม่รอคำตอบจากหญิงสาว แต่กลับลากแขนเธอออกไปจากห้องทันที โดยที่เจ้าตัวก็ตามไปแต่โดยดีด้วยสีหน้าเหวอๆ



ชายหนุ่มพาเธอมาหยุดที่หน่วยที่10โดยให้หญิงสาวรออยู่ด้านนอกแล้วเดินเบข้าไปในหน่วย

เมื่อเขาเข้ามาก็ถอดเสื้อคลุมที่บ่งบอกถึงตำแหน่งหัวหน้าของตนออกแล้วนำไปให้รองหัวหน้าอกโตของตน ซึ่งเธอก็รับมาด้วยสีหน้างงๆ ชายหนุ่มจึงให้เหตุผลไปว่า

"ข้าแค่อยากจะไปเดินเล่นกะฮินาโมริในฐานะยมทูตธรรมดา โดยไม่ยึดติดกับตำแหน่งหัวหน้าและลูกน้อง.."

นั่นคือเหตุผลที่ผู้เป็นหัวหน้ากล่าวกับรองหัวหน้าอกโต และเธอก็ยิ้มรับอย่างเข้าใจ ฮิสึกายะจึงเดินกลับไปหาหญิงสาวที่ยืนคอยอยู่ที่หน้าหน่วย

"เอ๋..ชิโร่จัง แล้วเสื้อคลุมล่ะ"

สาวหน้าใสแปลกใจขึ้นทันทีเมื่อจู่ๆเข้าก็เดินออกมาแค่ชุมยมทูตธรรมดาเท่านั้น

"อย่าใส่ใจ ไปกันต่อเถอะ"

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ถือวิสาสะจับมือเธอแล้วพาออกไปอีกครั้ง


จนเวลาผ่านมาทั้งคู่ที่เดินเล่นรอบๆเมืองในโซลโซไซตี้กันอยู่เนิ่นนานก็มาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่งในโซลโซไซตี้

"เป็นยังไง สบายใจขึ้นมั้ย.."

เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวข้างๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพิงต้นไม้ใหญ่

"อื้ม มากเลยล่ะ ถึงจะอยู่ที่นี่มานานแต่ก็ไม่มีเวลาเดินเล่นแบบนี้เลยเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะมีสถานที่สนุกๆแบบนั้นด้วย"

สาวหน้าใสตอบพรางยิ้มแก้มปริ แล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆชายหนุ่มด้วยความล้า

"จะว่าไปแล้วชิโร่จังให้ของขวัญโซระจังรึยังหรอ.."

"ให้ไปแล้วล่ะ.."

"ให้อะไรงั้นหรอ.."

ด้วยความอยากรู้ของหญิงสาวจึงหยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆด้วยความสงสัยและไร้เดียงสา ทำให้ไม่รู้เลยว่าใบหน้าใสของเธอที่หยื่นมาใกล้ๆเขานั้น ทำให้เจ้าตัวใจสั่นอยู่ไม่น้อย

"กะ..ก็แค่ตุ๊กตาน้ำแข็งธรรมดา แล้วหล่อนจะหยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไปมั้ยฟ้ะยัยบ๋อง!"

ชายหนุ่มที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยกลบเกลื่อนความเขินภายในใจพร้อมกับดันใบหน้าใสให้ออกห่างไป

"อ้าวหรอ โทษทีๆข้าลืมตัวนี่น่า ^ ^"

หญิงสาวเพียงยิ้มบางๆออกมาอย่างไร้เดียงสาเช่นเดิม ซึ่งป่านนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มข้างๆตนได้แอบหลงรักเธอมากจนไม่สามารถสันหาคำอธิบายใดๆออกมาได้เพราะด้วยความไร้เดียวสาของเธอ ถึงอธิบายไปก็ไม่เข้าใจหรอก

ชายหนุ่มรู้ดีว่าคนในใจเธอนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อาจเป็นเขาได้ ขนาดเจ้านั่นมันเลวขนาดนั้นแล้ว ก็ยังสามารถครองหัวใจของเธอไว้ได้อยู่ด้วยไม่กระดิกอะไรเลย เขาก็ยังคงแพ้เจ้านั่นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

แต่ชายหนุ่มก็ไม่ใช่คงที่จะดื้อดึงดันพยายามให้คนที่ไม่ได้รักตนมารักตนให้ได้ถึงขนาดนั้น เพียงแค่ได้ดูแลเธอและได้เห็นรอยยิ้มของเธออย่างใกล้ชิดแบบนี้สำหรับเขา มันก็มากพอแล้ว

"เหม่ออะไรอยู่หรอชิโร่จัง..อะ!"

ฮิสึกายะโอบร่างบางเข้ามาให้เอนตัวซบแนบอกตนโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา พรางค่อยๆปิดเปลือกตาลงภายใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีบรรยากาศร่มรื่นและน่านอนแห่งนี้

ร่างบางได้แต่กระพริบตาปริบๆมองใบหน้าหล่อเข้าสู่ห้วงนิทราทั้งๆที่โอบเธอไว้อยู่อย่างงุนงงเช่นเดิม ก่อนจะผลิยิ้มบางๆออกมา

"ฝันดีนะ ชิโร่จัง.."

เสียงหวานเลื่อนกระซิบใบหูของชายหนุ่มก่อนจะเอนตนพิงแผ่นอกและหลับตามชายหนุ่มไป

เมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่าหญิงสาวหลับไหลไปแล้ว ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา นัยตาสีครามเหลืบมองหญิงสาวในอ้อมอกอย่างอ่อนโยน

"ฝันดี ยัยซื่อบื้อ.."

====================

Writer talk

คู่นี้มันก็จะเฟลนโซนหน่อยๆ ฮือแอบสงสารหัวหน้าหนุ่มน้อยของไรต์เล็กน้อย มามะเดี๋ยวไรต์จะปลอบเอง แอ๊ก..! /โดนแช่แข็ง