[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #9 : Charpter VIII : Happy Brithday Sora Part 1

ร่างชายหนุ่มในนาม หัวหน้าหน่วยที่10 ฮิสึกายะ โทชิโร่ ค่อยๆวางหญิงสาวหน้าใสที่จากที่ไปเมามาที่ร้านเหล้าลงบนเตียงอย่างเบามือ

พรางถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เขารู้ดีว่าใครที่ทำให้เธอต้องไปดื่มเหล้าทั้งที่มันเป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบขนาดนั้น

ทั้งที่ไอบ้านั่นมันทิ้งเธอไปอย่างเลือดเย็นพร้อมกับบาดแผลที่ฝังลึกไว้ในใจเธอ กับความเชื่อใจว่ามันเป็นผู้ชายที่ดี และเป็นชายในฝันของเธอ..

แต่มันกลับพังทุกอย่างลงไปตามแผนการช่วยร้ายและความทะเยอทะยานของมันล้อเล่นความรู้สึกสาวน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

"หะ..หัวหน้าไอเซ็น.."

เสียงหวานละเมอออกมาพร้อมกับกลิ่นแอกฮอล์ที่ฟุงกระจายไปหมด

หยาดน้ำตาไหลลงจากดวงตาที่ปิดอยู่อาบแก้มใสเป็นทางยาว ถ้าให้เดาเธอคงกำลังคิดถึงเขาคนนั้นอยู่มากๆแน่ๆ

"ยัยบ้าเอ้ย.."

ฮิสึกายะสบทออกมาอย่างหัวเสีย ตนก็รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอนักกับการที่เธอกลายมาเป็นแบบนี้ ยิ่งเธอเจ็บเขายิ่งเจ็บกว่ามากเท่านั้น

ใช่แล้ว หัวหน้าเด็กหนุ่มอัจฉริยะคนนี้เขาได้แอบรักหญิงสาวมาตั้งแต่แรกเจอจนถึงตอนนี้

แต่สำหรับเธอเขาก็เป็นแค่เพียงเพื่อนเพียงคนนึงของเธอเท่านั้น คนในใจของเธอมันชัดเจนว่าเป็นใคร แม้ขนาดมันจะชั่วช้าสาระเลวขนาดไหนในตอนนี้มันก็ยังอยู่ในใจเธอไม่เปลี่ยนแปลง

ไอเซ็น โซสึเกะ คนที่เขาคิดจะเอาชนะมาตลอด แต่ก็ยังเคารพดั่งพี่ชายเพราะความดีที่เคยเห็นแต่บัดนี้กลายเป็นเพียงศัตรูที่ต้องฆ่าให้ตายไปข้างนึงเท่านั้น



ถัดมาอีกอาทิตย์นึง

เช้าวันรุ่งขึ้น

ณ คฤหาสต์ยามาโมโตะ

ร่างบางสวมชุดกิโมโนสะท้อนภาพจากกระจกบานใหญ่ตรงหน้า

มือบางจัดการติดตรารองหัวหน้าที่ต้นแขนก่อนจะเปลี่ยนมาหวีผมและจัดองค์ทรงเครื่องให้เรียบร้อย

'ก๊อกๆๆ'

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"มีอะไร.."

เสียงหวานเอ่ยถามออกไปเรียบๆทั้งที่ตนกำลังจัดการใบหน้าอยู่

"เอ่อ..ท่านยามาโมโตะให้มาตามค่ะ"

เสียงสาวใช้ตอบอยู่ด้านนอกประตูด้วยน้ำเสียงสุภาพ

แต่ทำให้ร่างบางภายในห้องชะงักและเกิดคำถามในใจว่า 'มาตามไปด้วยเรื่องอะไรกัน'

นานทีปีหนบุคคลที่เธอชอบเรียกว่า 'ตาแก่' ผู้เป็นปู่แท้ๆของเธอจะให้คนมาเรียกเธอแบบนี้ ทั้งที่ปกติก็ไม่ได้มองตนเป็นหลานอยู่แล้วไม่ใช่รึไง

"กลับไปบอกตาแก่ว่า มีขาก็มาตามเอง ไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องไป เสียเวลา.."

โซระตอบสาวใช้ที่อยู่ด้านนอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูเพื่อจะออกไปที่ทำการของหน่วยตน

"..!?"

แต่ต้องชะงักเพราะคนที่ยืนอยู่ด้านนอกกับไม่ใช่สาวใช้ แต่กลับเป็นตาแก่(?)หรือปู่ของตนที่ยืนทำหน้าเข้มใส่เธออยู่

บรรยากาศมาคุปกคลุมไปรอบๆทันทีสาวใช้ที่แอบดูอยู่ต่างหัวหดแล้วเผ่นหนีไปกันยกใหญ่

"ยังไม่เลิกเรียกข้าว่าตาแก่อีกเรอะ โซระ"

ชายชราที่ทนความเงียบและความอึดอัดนี่ไม่ได้จึงเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อน

"แล้วจะให้กลับไปเรียกท่านปู่เหมือนเดิมรึไง ไม่มีทางล่ะตาแก่..หลบไป"

น้ำเสียงหวานเอ่ยตอบไปห้วนๆอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนตนจะเดินสวนไป

"เดี๋ยวก่อนโซระ.."

"อะไรอีกล่ะ"

หญิงสาวต้องหยุดฝีเท้าและหันไปหาต้นเสียงอย่างรำคาญ

"ไปกินข้าวเช้าพร้อมกับข้ามั้ย.."

"..."

โซระชะงักไปยกใหญ่ ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากันด้วยความรู้สึกไม่ไว้ใจ ไม่สิ ไม่คุ้นเคยกับมันเสียมากกว่า อันนี้ไม่เรียกว่านานทีปีหนแล้ว นี่มันไม่เคยมีเลยซะมากกว่า

ทั้งที่ปกติจะให้คนรับใช้หรือพ่อบ้านมาเรียก แต่กลับเอ่ยชวนจากปากของตนเองหาดูได้ยากจริง

ถ้าจะหักหน้าก็เกินไปล่ะนะ ยังไงเขาก็เป็นปู่เธอ คงจะกำลังรู้สึกผิด ลองไปหน่อยแล้วกันเผื่อจะได้ฟังอะไรสนุกๆ

ร่างบางคิดเช่นนั้นจึงพยักหน้าตอบกลับไปและเดินตามชายผู้เป็นปู่ของตนไปที่โต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ


จนมาถึงโต๊ะอาหาร พร้อมกับกับข้าวที่วางเรียงรายเยอะแยะ ดูยังไงก็กินไม่หมดแน่ๆจะสั่งมาให้ยัดหรือมาให้กินกันแน่

แต่ภายในโต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยของที่โซระล้วนชอบทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นซุบมิโซะ หรืออะไรหลายๆอย่าง

โห ก็เป็นปู่ที่ง้อได้เจ๋งดีนี่ แต่จะมีอะไรมากกว่านี้มั้ยนะ

หญิงสาวคิดพรางแอบยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้

"เป็นยังไง อาหารพอจะทานได้มั้ย.."

ชายผู้เป็นปู่เอ่ยถาม พรางทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเธอ

"ก็..ไม่เลวนักหรอก"

โซระยักไหล่พรางยิ้มกวนๆให้ผู้เป็นปู่หงุดหงิดเล่น ก่อนจะลงมือตักอาหารเข้าปากอย่าไม่ใส่ใจ

เก็นริวไซที่เห็นเช่นนั้นก็แอบเส้นเลือดปูดขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพยายามสงบอารมณ์ลงและเริ่มตักอาหารเช่นกัน

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังคงเงียบสงัด แต่ก็ไม่อึดอัดมากอย่างที่เคยเป็นเมื่อก่อน และขณะนั้นเอง

"มีของมาส่งครับท่านโซระ.."

พ่อบ้านประจำคฤหาสยามาโมโตะก็ถือกล่องบางอย่างเดินเข้ามาขณะที่กำลังทานอาหารกันอยู่..

การกระทำเสียมารยาทเช่นนี้แต่ผู้เป็นปู่เขากับทำสีหน้าเฉยๆแถมยังไม่สบตาเธออีก ท่าทางแปลกๆแฮะ

"ของอะไร.."

โซระเอ่ยถาม แต่พ่อบ้านกับส่งกล่องนั้นมาใส่ในมือบางโดยไม่ตอบอะไร พรางโค้งลงอย่างนอบน้อมแล้วเดินออกไป

เป็นกล่องยาวๆทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย เธอมองอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ก่อนจะวางมันลงที่โต๊ะอาหาร แล้วตักข้าวกินต่อ

"จะไม่เปิดดูหน่อยหรอ.."

จู่ๆชายแก่ก็ถามขึ้นพรางทำสายตาเลิกลักแปลกๆ

อะไรอยากรู้ขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมทำท่าทางแปลกๆแบบนั้น

"อยากรู้ขนาดนั้นเลยรึไง ตาแก่.."

"เหอะ จะเปิดไม่เปิดก็เรื่องของเจ้าไม่เกี่ยวกับข้าซักหน่อย"

ก่อนตาแก่จอมซึน(?) จะทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วตักข้าวกินต่อ


เวลาผ่านไป จนหลานปู่กินข้าวกันอิ่มท้อง

"ข้าอิ่มแล้ว ไปล่ะ.."

ชายชราว่าจบก็เดินออกไปจากห้องอาหารทันที

ส่วนโซระก็เพียงนั่งชายตามองตาปู่จอมซึนของเธอเดินไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วหันมาสนใจกล่องปริศนานี่..

มันคืออะไรกันนะ

เธอลงมือเขย่ามันก่อน ปรากฎว่าก็มีเสียงก็อกแก็กๆเล็กน้อย ราวกับเป็นของเพียงเล็กๆไม่ได้หนักอะไร

ความสงสัยเริ่มพุ่งหนักขึ้น จนโซระเปิดฝากล่องสี่เหลี่ยมใบนั้นทันที

เมื่อเปิดขึ้นมาก็พบกระดาษที่พับไว้ให้เป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมปิดปากกล่องนั้น ราวกับเป็นจดหมายจากผู้ที่ส่งให้

และเมื่อหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมา ก็พบปิ่นปักผมที่มีราคาแพงไม่ใช่น้อยอยู่ข้างในนั้น..

โซระวางกล่องที่มีปิ่นปักผมนั้นลงที่โต๊ะก่อนจะหันมาสนใจกระดาษภายในจดหมายพรางคลี่มันออก

ถึง โซระหลานรัก

ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะชอบไม่ไม่ชอบหรอกนะ แต่ก็ตั้งใจซื้อจะซื้อให้ เลือกแค่สองสามนาทีเท่านั้นอย่าพึ่งสำคัญตัวผิดไป ไม่ได้ล้ำค่าขนาดนั้นซักหน่อย ยังไงก็..

สุขสันต์วันเกิดนะ โซระ..

ปล. ถ้าอยากรู้รายละเอียดถามพ่อบ้านข้างๆเจ้าดู

และขณะที่โซระอ่านจบ ก็หันไปด้านข้างซึ่งมีพ่อบ้านกำลังแอบมาชะเง้ออ่านจริงๆด้วย..

"อะ..เอ่อ ขอประทานโทษครับ"

พ่อบ้านที่เห็นโซระหันมามองรีบถอยห่างพร้อมก้มอย่างน้อบน้อมแบบเดิม

"อ่า ไม่เป็นไร"

โซระตอบไปปัดๆ พรางพับกระดาษนั้นแล้วเก็บใส่กิโมโนของตน

"แหม รู้รึเปล่าครับว่าปิ่นปักผมนั้นน่ะ ท่านยามาโมโตะใช้เวลาเลือกตั้ง1-2ชม.เลยนะครับ ข้าน่ะยืนรอจะเหงือกแห้งเลยทีเดียว แต่ก็มิกล้าเร่งท่าน.."

"หืม.."

โซระขมวดคิ้วเป็นปมอีกครั้งก่อนจะฉีกยิ้มออกมากับความเจ้าเล่ห์ของท่านปู่ตน

เฮ้อ โอเครถ้าขนาดจำวันเกิดที่เธอไม่ได้ปริปากบอกซักคำ แล้วยังทำเซอร์ไพร์พร้อมกับจดหมายที่เขียนห้วนๆนั่นอีก เอาเป็นว่า..

จะยอมรับแล้วกัน

"ฝากไปบอกเขาด้วย.."

"ครับ?"

"ขอบคุณนะคะท่านปู่.."

เธอเอ่ยกับพ่อบ้านพร้อมกับฉีกรอยยิ้มกว้างจนตาปิด สื่อถึงความรู้สึกดีที่ออกมาจากใจหลานของปู่จอมซึนนั่นจริงๆ

และขณะนั้นชายชราบางคนก็ที่แอบอยู่หลังประตู ก็ผุดยิ้มตามน้อยๆอย่างช่วยไม่ได้


ณ ที่ทำการหน่วยที่2

หลังจากที่โซระดูของขวัญเซอร์ไพร์จากปู่จอมซึนของเธอเสร็จ เธอก็พาร่างของเธอมายังหน่วยของตน

แต่เมื่อมาถึงข้างในบรรยากาศกลับเงียบเชียบพิกล ถึงหน่วยของเธอนะไม่ได้คึกครื้นอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้เงียบจนเหมือนเข้าไปจะเจอผีอะไรแบบนี้

ร่างบางสาวเท้าเข้าไปพรางมองเข้าไปรอบๆอย่างไม่ไว้ใจ ราวกับจะมีอะไรโผล่มา

ก่อนเธอจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของหัวหน้าหน่วย

มือบางบิดลูกบิดเปิดเข้าไปอย่างช้าๆ และขณะนั่นเอง

'ปั้ง!'

'ปั้ง!

'ปั้ง!

"Happy Brithday Sora!!"

เหล่าลูกหน่วยรวมถึงไอตัวหัวหน้าก็หมดตัวจัดเซอร์ไพร์เจ้าของวันเกิดอยู่ในห้อง พร้อมกับพลุต่างๆและป้ายไฟเลิศหรูอลังการ

"มีความสุขมากๆนะครับท่านยามาโมโตะ"

ไซตะเสนอหน้าเข้ามาให้กล่องของขวัญโซระเป็นคนแรกด้วยใบหน้าที่ยิ้มจนแก้มปริ

"ฮะๆ ขอบใจนะ"

โซระที่เห็นดังนั้นอดเอ็นดูจนหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะรับกล่องของขวัญจากไรตะมา

"แฮปปี้เบริดเดย์น้าา โซระ~"

ก่อนผู้เป็นหัวหน้าจะพรวดเข้ามากอดคอเธอโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอเซไปเล็กน้อย แต่ก็ทำให้เธอแปลกใจกับความอารมณ์ดีจนน่าสงสัยของหัวหน้าตนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับมีความสุขอะไรบางอย่าง

"เป็นอะไรไปเนี่ยหัวหน้า กินยาไม่เขย่าขวดใช่มั้ย.."

หญิงสาวอดถามขึ้นไม่ได้กับอาการผิดปกติของผู้ที่กอดคอตนอยู่ด้วยสีหน้าฟินจนน่าขนลุกแบบนั้น

"ไง..โซระ ไม่เจอกันนานนะโตขึ้นเยอะเลย"

เสียงหวานห้าวๆจากใครบางคนเอ่ยขึ้นจากด้านหลังโซระ

เธอหันควับไปหาต้นเสียงก่อนจะเข้าใจทันทีว่าทำไมหัวหน้าตนถึงได้ร่าเริงผิดมนุษย์มนาแบบนี้

"ท่านโยรุอิจิ..มาได้ไงคะเนี่ย"

โซระถามขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะปกติก็น่าจะหมกตัวอยู่ที่โลกมนุษย์ไม่ใช่รึไง

"ผมก็มานะครับคุณโซระ.."

แล้วก็มีผู้มาเยือนใหม่อีกคนที่หน้าแปลกใจยิ่งกว่าโยรุอิจิ

"อะ..อูราฮาร่า คิสึเกะ.."

อูราฮาร่า คิสึเกะ อดีตหัวหน้าหน่วยที่12 ซึ่งตอนนี้ผันตัวอยู่โลกมนุษย์ตั้งร้านขายอะไรซักอย่างนึง

ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะเนี่ย

"คิดถึงจังเลยนะครับ ท่านโซระ~"

ชายหนุ่มทำท่าจะกระโดดเข้ามากอดโซระด้วยท่าทางขนลุกสุดๆ แต่ทว่า

'ตุบ!'

"อย่าเอาร่างกายสกปรกๆของแกมาแตะต้องลูกหน่วยข้า คิสึเกะ!"

โดนฝ่าเท้าซุยฟงอัดหน้าปลิวไปเต็มๆ

"ก็เห็นว่าเป็นวันเกิดเจ้าก็เลยถือโอกาสมาเยี่ยมโซลโซไซตี้ด้วย หมอนั่นก็อยากมาเยี่ยมหัวหน้าคุโรซึจิด้วยเลยตามมาน่ะ"

โยรุอิจิเอ่ยอธิบายถึงเหตุผลการมาของตนเองและผู้ที่ถูกเตะปลิวไปอย่างหน้าอนาถเมื่อครู่..

"แล้วนี่ของขวัญ และก็ของฝากให้เจ้าด้วยซุยฟง.."

"ขอบคุณค่ะ.."

โซระว่าพรางรับของจากโยรุอิจิมา แต่เหมือนซุยฟงที่ตอนนี้กำลังจะรับของฝากจากเขาเหมือนกันกำลังบิดไปบิดมาหน้าแดงก่ำเหมือนกำลังตื่นเต้นสุดๆอะไรแบบนี้..

เป็นเอามากนะ..หัวหน้าข้าเนี่ย

หญิงสาวคิดพรางถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันตัวกลับออกไปจากห้องเพื่อปล่อยให้ผู้เป็นหัวหน้าฟินไปกับเจ้านายเก่าของเธออย่างสุขใจ

แต่เมื่อออกมาก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อไรตะที่นึกว่าไปทำงานแล้วยังยืนอยู่หน้าห้อง

"ไรตะ ทำไมไม่ไปทำงานล่ะมัวยืนทำอะไรอยู่.."

"ว่าแล้วเชียว ท่านยังไม่รู้จริงๆด้วยสินะครับ ว่าหัวหน้าใหญ่เขาสั่งให้วันนี้เป็นวันหยุดผ่อนครายเนื่องจากเป็นวันเกิดของหลานสาวน่ะครับ^ ^"

"หะ..หา!"

ร่างบางอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เซอร์ไพร์ของขวัญยังไม่พอ ถึงกลับให้วันนี้เป็นวันหยุดเลยงั้นหรอ ต้องดีใจจนน้ำตาไหลมั้ยเนี่ย

"ครับ ข้ามาบอกท่านเพียงเท่านั้น ขอตัวก่อนนะครับนัดเพื่อนเอาไว้.."

จากนั้นไรตะก็หายตัวไปทันที ทิ้งให้หญิงสาวยังอยู่ในสภาพเหวอๆไม่หาย

จำเป็นต้องขนาดนี้มั้ยท่านปู่จอมซึนน้ำตาโซระจะไหลอย่างสุดซึ้ง~

====================

Writer talk

นี่แค่พาร์ท1นะคะ ตอนนี้ยังมีพาร์ทสองอีก รอติดตามและคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะ ♡