[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #7 : Charpter VI : Look at me like you looked at her.

1 อาทิตย์ต่อมา

ชายหนุ่มที่นอนหลับไร้สติอยู่บนเตียงของที่ทำการหน่วย4ค่อยๆ เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้น นัยตาสีดำกวาดมองสิ่งรอบๆพร้อมกับหัวที่ยังหนักอื้ออยู่เล็กน้อย

"อึก.."

ร่างสูงค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นแต่ก็ต้องสะเทือนถึงบาดแผลไปเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่ฟุบนอนหลับอยู่ข้างเตียงตน นั่นก็คือรองหัวหน้าของตนนั่นเอง

เมื่อเห็นเธอกำลังหลับสบายจึงไม่อยากรบกวน และความที่คอแห้งผากตนจึงหยืบเหยือกน้ำบนโต๊ะข้างเตียงรินเทใส่แก้วแล้วนำมาดื่ม

แต่เธอรู้สึกเสียงที่ดังเพียงเล็กน้อยก็ค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น พรางเงยหนาขึ้นหาต้นเสียง..

"หัวหน้า!..ฟื้นแล้วหรอคะ"

ในขณะที่เธอกำลังงัวเงียต้องตาสว่างขึ้นทันทีที่เห็นร่างสูงฟื้นขึ้นมาและกำลังดื่มน้ำ

"ไง มาเฝ้ากี่วันแล้วเนี่ย เหนื่อยหน่อยนะลูเคียจัง^ ^"

อุคิทาเกะเอ่ยด้วยใบหน้าซีดเซียวเพราะพึ่งฟื้นจะพิษแต่ยังคงยิ้มแย้มเหมือนเดิม

"เอ่อ พึ่งมาเฝ้าวันนี้ค่ะ.."

"หืม งานคงจะเยอะสินะเลยไม่มีเวลาใช่รึเปล่า.."

ชายหนุ่มนึกถึงเหตุผล เพราะหลังจากที่เขาบาดเจ็บและรักษาตัวอยู่คงจะมีเรื่องวุ่นๆมากๆ อย่างเช่นเรื่องการวางแผนอะไรหลายๆอย่างจากการที่ไอเซ็นก่อกบท

"เอ่อ เรื่องนั้นก็มีส่วน แต่มันไม่ใช่หรอกค่ะ"

ลูเคียตอบพรางส่ายหน้าแล้วยิ้มน้อยๆเหมือนตนรู้อะไรบางอย่างที่คิดว่าหัวหน้าน่าจะยินดีมากๆอยู่

"เพราะมีคนที่คอยเฝ้าหัวหน้าอยู่แล้วตลอดอาทิตย์นึงเลยล่ะ.."

อุคิทาเกะงุนงงปะปนความสงสัยหน่อยๆ ว่าใครกันที่คอยเฝ้าเขา

"คิโยเนะ กับ เซนทาโร่งั้นหรอ"

ที่เขานึกได้ก็น่าจะมีเพียงสองชื่อนี้เท่านั้น คนที่เป็นห่วงเขาจนเกินเหตุอยู่ตลอดเวลา ลูกหน่วยที่น่าปวดหัวของเขานั่นเอง

แต่ลูเคียกับยิ้มและส่ายหน้าเช่นเดิม

"โซระต่างหากค่ะหัวหน้า.."

"..!?"

อุคิทาเกะแถบจะหงายหลังตกเตียงไปทันที โซระที่ตอนนี้เกลียดเขาเข้าไส้ขนาดนั้นกลับมานั่งเฝ้าตนตลอด1อาทิตย์นี้เลยงั้นหรอ

ไม่จริงๆๆ ลูเคียอาจจะกำลังหลอกตนอยู่ก็ได้ แต่ไอสีหน้าแบบนี้มันไม่ใช่สีหน้าที่กำลังหลอกอยู่นี่ แสดงว่าเรื่องจริงงั้นหรอ

"ใจเย็นๆนะคะหัวหน้า ไม่ต้องทำหน้าตกใจราวกับโลกจะแตกขนาดนั้นก็ได้ ฮะๆๆ"

ผู้เป็นรองหัวหน้าอดขำกับสีหน้าหัวหน้าตนตอนนี้ไม่ได้ สีหน้าที่เหมือนกำลังฝันสิ่งที่เหนือความคาดฝันแต่มันดันเผ็นเรื่องจริงยังไงอย่างงั้น

"แล้วทำไม เธอถึงมาเฝ้าข้ากันล่ะ"

ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัยสุดขีด ที่คนอย่างโซระต้องมานั่งเฝ้าตนแบบนี้มันต้องมีเหตุผลแน่ๆ..

"เรื่องนั้นข้าเองก็..ไม่รู้มากขนาดนั้นหรอกค่ะ ไว้ท่านค่อยไปถามเธอดูเอาจะดีกว่านะ"

"..."

"เดี๋ยวข้าขอตัวไปเรียกหัวหน้าอุโนะฮานะก่อนนะคะ ว่าหัวหน้าฟื้นแล้วเพื่อจะได้มาตรวจอาการท่านอีกที"

ลูเคียโค้งให้หัวหน้าของตนก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อมุ่งไปหาหัวหน้าหน่วยแพทย์


หลังจากนั้นเวลาผ่านจนหัวหน้าอุโนะฮานะตรวจอาการของอุคิทาเกะเสร็จสัพ จึงปล่อยให้เจ้าของร่างพักผ่อนตามที่ร่างกายควรได้รับ

ลูเคียที่จะอยู่เฝ้าต่อ แต่อุคิทาเกะกลับบอกให้เธอกลับไปทำงานก็ได้ เพราะตอนนี้ตนก็พอช่วยเหลือตัวเองได้แล้วจึงไม่อยากเป็นภาระให้แก่รองหัวหน้าของตนมาก


แสงอาทิตย์รอดเข้าผ่านมาในห้อง ร่างสูงนั่งพิงพนักเตียงพร้อมกับหนังสือบางอย่างที่ไว้อ่านเล่นแก่เบื่อ แต่จริงๆเขาเอามันมาช่วยระงับใจให้สงบต่างหาก

พอคิดถึงเรื่องที่ลูเคียบอกตั้งแต่นั้นมาเขาก็สงบใจไว้ไม่อยู่เลย แถมยังนึกสภาพไม่ออกว่าเธอคนนั้นจะมานั่งเฝ้าได้ยังไง

"ไงพ่อรูปหล่อ ได้ข่าวว่าฟื้นแล้วหรอ.."

และในขณะนั้นชายหนุ่มเจ้าสำราญผู้ที่พึางมาเยือนก็เอ่ยทักเจ้าของร่างที่พิงพนักอยู่ที่เตียง

"คะ..เคียวราคุ.."

เจ้าตัวที่ถูกทักสะดุ้งไปเล็กน้อย จากที่มัวคิดเรื่องนั้นอยู่ในหัวอยู่นานไปหน่อย และไอหนังสือที่เขามาอ่านมันก็ไม่ได้เข้าโสดสมองเขาเลย

"แหมๆ นี่เจ้าเหม่อเป็นด้วยหรออุคิทาเกะ หาดูยากนะเนี่ย.."

ตามที่เคียวราคุบอก ปกติเจ้าตัวจะเงียบสงบอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ได้มีนิสัยใจลอยถึงกับต้องตกใจเสียงเรียกขนาดนั้น

"ก็..คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่ข้างนอกเป็นยังไงบ้างล่ะ"

อุคิทาเกะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เกรงว่าจะโดนเพื่อนเจ้าสำราญของตนรู้แล้วแซวไม่เข้าเรื่องเอา

"ก็ จัดการป้องกันแน่นขึ้นกว่าเดิมพอสมควร แล้วก็เปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างเยอะอยู่ แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนหมด บางคนก็ขัดเกลาฝีมือตนเองให้พัฒนาขึ้นไปอีกขั้น.."

"อย่างนั้นหรอ.."

"ส่วนโซระจังก็ยังสวยเหมือนเดิม^ ^"

"แค่กๆ!..ข้าไม่ได้ถามเจ้าบ้า!"

ทันทีที่พูดถึงหญิงสาวทำให้อุคิทาเกะที่กำลังดื่มน้ำอยู่สำลักขึ้นมาทันที ซึ่งมันก็สร้างความชอบใจให้กับคนที่แกล้งไม่น้อย

"ไม่ไหวๆ เจ้านี่ยังมีอารมณ์อ่อนไหวไม่เปลี่ยนเลยนะ ขนาดได้ยินแค่ชื่อนะเนี่ย"

"เลิกแกล้งข้าซักทีเถอะน่า เคียวราคุ ถ้าข้าสำลักน้ำตายจะโทษว่าเป็นความผิดของเจ้าเต็มๆเลย.."

"แหม~ แสดงว่าเจ้าก็รู้เรื่องที่โซระมาเฝ้าแล้วอย่างนั้นสินะ ฮ่าๆๆ"

แต่เหมือนเคียวราคุจะสนุกไม่น้อยกับการแกล้งเพื่อนของตน

"พอได้แล้วน่าเคียวราคุ!.."

คนป่วยหัวเสียขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีเหมือนจะสงบใจไม่อยู่เพราะไอเพื่อนที่มันชอบแกล้งชาวบ้านเขานี่แหละ

"ฮ่าๆ ข้าตกใจเลยนะเนี่ย โซระทำให้ข้าได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นจากเจ้าเยอะเลย ไม่ไหวๆ~"

"ว่าแต่เธอ ตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ.."

พอพูดถึงเธอคนนั้นอุคิทาเกะก็อดถามไถ่ขึ้นมาไม่ได้ ไหจะเรื่องบาดแผลที่แก้วหูของเธอหายดีหรือยัง ตอนนี้ทำอะไรอยู่ เป็นยังไงบ้าง หลายๆเรื่องที่อยากจะถามมากมาย โดยเฉพาะอยากจะถามกับเจ้าตัวด้วยตัวเองแต่เหมือนว่าร่างกายจะยังไม่พร้อมเท่าไหร่

"อืม..จะบอกดีมั้ยน้า ~"

เคียวราคุพูดด้วยน้ำเสียงยียวนเหมือนกำลังกวนประสาทคนป่วย..

พ่อล่ะอยากเอาโซเกียวโนะโคโควาริฟันกระบานเสียจริงๆ

"เฮ้อ เจ้าเนี่ยนะ.."

คนป่วยถอนหายใจออกมากับผู้เป็นเพื่อนด้วยความหน่ายใจ เบื่อไอนิสัยเจ้าเล่ห์แก้ไม่หายจริงๆ

"แหม ก็ข้าพูดไปมันจะไม่สนุกล่ะสิ ไว้ค่อยให้เจ้าเห็นเองดีกว่า.."

"..."

"แล้วก็รีบหายไวๆมาดื่มเป็นเพื่อนข้านะอุคิทาเกะ~"

"อ่าๆ ถ้าดื่มแล้วไม่เป็นหนักกว่าเดิมล่ะนะเคียวราคุ- -"

จากนั้นหนุ่มเจ้าสำราญก็เดินหันหลังโบกมือให้กับคนป่วยแล้วออกไปจากห้อง

เจ้าของร่างผู้ป่วยจะล้มเอนตัวนอน พรางวางหนังสือไว้ที่โต๊ะด้านข้าง ก่อนจะปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อนร่างกายให้ดีขึ้น


อีกด้านนึง

ณ ร้านเหล้าในโซลโซไซตี้

"นี่โซระ~ เธอจะดื่มแค่น้ำเปล่าจริงๆหรอ เอิ๊ก.."

เจ้าของร่างสาวอกโตรองหัวหน้าหน่วยที่10 มัตสึโมโต้ รันงินคุ ที่แอบผู้เป็นหัวหน้ามาเมาอยู่ร้านเหล้า(?) เอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ขึ้น

"ขะ..ข้าแค่มาเป็นเพื่อนหัวหน้ากับลูเคียเท่านั้น ไม่คิดจะดื่มล่ะ.."

โซระโบกมือโบกไม้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เพราะตนไม่กล้า..ที่จะดื่มมันนี่สิ แต่ใช่ว่าเธอก็ไม่เคยดื่ม แต่กลังจากดื่มแล้วนี่แหละปัญหา

"มะ..แหม โซร๊าจาง~ ละก็ ข้ายังดื่มเลยน้า ดูซี ไม่เห็นจามาวเลย~"

ฮินาโมริ โมโมะ รองหัวหน้าหน่วยที่5 สาวหน้าใสที่ไม่น่าจะดื่มของพวกนี้แต่กลับดื่มมันซะจนหน้าแดงก่ำเพราะพิษเหล้าไปพอๆกับรันงินคุ

"ไม่เมาน้อยล่ะสิ! ว่าแต่หัวหน้า ไปนอนมั้ยคะ จะมาหลับที่นี่ไม่ได้นะ= ="

โซระหันไปหาผู้เป็นหัวหน้าที่ฟุบนอนอยู่บนโต๊ะข้างๆ อย่างไร้สติโดยสิ้นเชิง

"ท่านโยรุอิจิ~ ฮือ~"

แถมยังพรึมพรัมถึงเจ้านายเก่าไม่ยอมเลิกเสียอีก

"นี่โซระ~ เอิ๊ก จะไม่ดื่มจริงๆหรอ มันสนุกมากเลยนะ ฮ่าๆๆๆ"

และเพื่อนสาวอีกคนที่น่าจะมีสติสัมปชัญญะที่สุดก็หายไปในพริบตา ลูเคียว่าพรางถือขวดเหล้ายกกระดกด้วยร่างกายที่เซไปเซมาขณนั่งอยู่

"สนุกบ้านเธอสิ! ตอนนี้ทุกคนดื่มมากไปแล้วนะ กลับบ้านกันไม่ดีกว่าหรอไง.."

โซระกุมขมับอย่างหมดหนทาง เธอคงจะแบกพวกเขากลับจนหมดไม่ไหวหรอกนะถ้าเมากันมากกว่านี้น่ะ

"ดูเหมือนกำลังลำบากนะ ยามาโมโตะ.."

ก่อนจะมีผู้มาเยือนใหม่ที่ไม่คาดฝันบางคนโผล่เข้ามาอีก

"หัวหน้าคุจิกิ.."

หญิงสาวหันไปหาต้นเสียง และเขาก็ยังมีใบหน้าที่นิ่งและยิ่งทนงค์เช่นเดิม

"จะมาดื่มงั้นหรอคะ"

เธอแกล้งแหย่เขาเล่นเพราะอยากดูปฏิกิริยา แต่เขากลับเดินมานั่งข้างๆเธอโดยไม่พูดอะไร

"ท่านพี่.."

ลูเคียที่เห็นคนตรงหน้าถึงกับสร่างเมาแถบไม่ทัน

"ดูไม่ได้เลยนะลูเคีย.."

ผู้เป็นพี่ชายแสนเข้มของเธอเอ็ดน้องสาวด้วยสีหน้าที่ยังคงมาดไว้อยู่

"คะ..คือว่า"

หญิงสาวละเลิกละลักทำอะไรไม่ถูกทันทีที่ตนโดนเอ็ด

"แหมๆ~ อย่าไปดุลูเคียเลยนะคะหัวหน้าคุจิกิ มาดื่มกันสนุกๆดีกว่า~"

รองหัวหน้าสาวอกโตขี้เมาวาพรางรินเหล้าใส่แก้วของหัวหน้าที่พึ่งมาใหม่ด้วยสีหน้าระรื่น

และสิ่งที่โซระไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อชายหนุ่มที่พึ่งมานั่งข้างๆตนยกแก้วเหล้านั่นดื่มด้วยสีหน้าเรียบเฉย รวมถึงลูเคียเองก็เช่นกัน

"ข้าจะสอนการดื่มเหล้าของตระกูลขุนนางให้เจ้าดูเอง ลูเคีย.."

โซระแถบอยากจะบินออกจากโต๊ะไปไกลๆทันทีกับความบ้าบอของชายที่เป็นถึงหัวหน้าข้างๆตน

"แล้วเจ้าไม่ดื่มหรอ โซระ.."

เบียคุยะหันมาถามหญิงข้างกาย ที่ทำหน้าเหมือนอยากจะหนีออกไปให้ไกลจากตรงนี้

"ไม่ล่ะ ข้าไม่อยากเมาหัวลาน้ำกลับบ้านไปให้ตาแก่ด่าหรอก.."

"หืม ที่แท้เจ้าก็ไม่กล้าดื่มเพราะกลัวเมานี่เอง.."

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากยั่วโทสะโซระที่ตอนนี้โดนดูถูกถึงกลับเส้นเลือดปูดขึ้นมาเล็กน้อย

"จะท้าทายข้าหรอคะหัวหน้าคุจิกิ.."

โซระหันควับไปหาชายหนุ่ม ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่พอใจ

"ข้าเปล่าซักหน่อย แค่อยากให้เจ้าดื่ม.."

หญิงสาวไม่ตอบอะไรเพียงแต่รอฟังเหตุผลจากชายหนุ่ม แต่เขากลับหยื่นแก้วเหล้าของเขาให้แก่หญิงสาวด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์

"อย่าได้กังวลใจไปเลย ถ้าเจ้าเมา ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านอย่างปลอดภัยเอง.."

โซระถึงกับนิ่งอึ้งพยายามประมวลผลกับสิ่งที่อีกคนต้องการจะสื่อ ด้วยแววตาที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจซักทีแบบนั้น

"แหมๆหัวหน้าคุจิกิ จะจีบกันก็เกรงใจสาวโสดที่นั่งอยู่หน่อยสิคะ~"

รองหัวหน้าอกโตที่กระดกเหล้าอยู่พูดขึ้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ หรือเรียกอีกอย่างว่าอิจฉานั่นเอง

แต่กับลูเคียที่นอนนี้นั่งก้มหน้าเหมือนกำลังรู้สึกแย่กับบางอย่างอยู่

"ถ้างั้น เอาไว้วันหลังดีกว่าค่ะ ตอนนี้ท่านควรพาน้องสาวและตัวเองกลับไปที่บ้านดีกว่านะคะ ข้าก็ต้องรีบเคลียงานและก็แบกหัวหน้ากลับบ้านอีก.."

โซระว่าพรางลุกขึ้น พรางประคองร่างหญิงสาวผู้เป็นหัวหน้าข้างๆตนขึ้น

"จะกลับแล้วหรอโซระ.."

ลูเคียที่ก้มหน้าอยู่เมื่อกี้เงยขึ้นมาถามเพื่อสาวของตน

"อ่า เธอก็รีบกลับบ้านล่ะ ไปนะทุกคน ลาล่ะค่ะหัวหน้าคุจิกิ"

ว่าจบโซระก็พาร่างของตนและหัวหน้าของเธอใช้ก้าวพริบตาหายไปทันที

"อา~ ทีนี้ก็เหลือแค่พวกเรา4คนแล้วนะคะ เอิ๊ก~"

รันงินคุยังคงคึกอยู่กับการดื่มเหล้าอย่างสนุกปาก และไม่รู้เลยว่าความน่ากลัวกำลังจะมาเยือน

"ช่ายแล้วว เอ่..แต่ทำไมหัวมันหนักๆน้า"

'ตุบ'

ฮินาโมริสาวหน้าใสที่ตอนนี้สลบตามซุยฟงไปอีกคนแล้ว

"เอ่อ ฮินาโมริ.."

ลูเคียเรียกสติอีกคน แต่เหมือนจะไร้ซึ่งการตอบรับไปเรียบร้อยแล้ว

"อยู่นี่เองหรอมัตสึโมโต้.."

ก่อนจะมีผู้มาเยือนใหม่อีกคนที่มาพร้อมเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยรังสีอำมหิตไปพุ่งไปยังรองหัวหน้าอกโต

"หะ..หัวหน้า"

รองหัวหน้าอกโตสะดุ้งเฮือกเหงื่อตกไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้กับผู้ที่มาใหม่

"กลับไปทำงานเดี๋ยวนี้!!"

"ไปแล้วค่ะไปแล้ว!!"

ว่าจบเธอก็รีบใส่เกียร์หมาออกไปจากร้านทันที

"ไง ฮิสึกายะ เจ้าอย่าลืมเก็บเพื่อนสาวของเจ้าไปด้วยนะ.."

เบียคุยะเอ่ยกับผู้มาเยืนอใหม่ พรางชี้ไปที่รองหัวหน้าหน้าใสที่ฟุบหลับพริ้มอยู่บนโต๊ะ

"เออ ไม่บอกข้าก็ทำน่า เฮ้อเธอนี่ก็น่ารำคาญจริงๆโมโมะ.."

หัวหน้าเด็กหนุ่มตอบไปอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ ก่อนอุ้มร่างของฮินาโมริขึ้นแล้วเดินจากไป

จนตอนนี้เหลือเพียงสองพี่น้อง(ไม่แท้)นั่งอยู่ร่วมโต๊ะกันสองคน

"แล้วเจ้า จะดื่มต่อรึไงลูเคีย"

เบียคุยะถามกับลูเคียที่ยังทำสายตาล้อกแล้กอยู่ตั้งแต่เมื่อครู่

"มะ..ไม่ค่ะ เอ่อจะกลับบ้านแล้วค่ะ"

ลูเคียว่าจบก็ลุกยืนขึ้นจากโต๊ะทันที แต่ทว่าด้วยพิษแอกฮอล์ที่ยังไม่หายขาด ทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่และเซเหมือนจะหงายหลังไป

ยะ..แย่แล้ว

ร่างบางหลับตาปี๋ทันทีเพราะคิดว่าต้องล้มไปอย่างน่าอายต่อหน้าท่านพี่ของเธอแน่ๆ

แต่ทว่า

'สวบ'

หลังเธอก็หยุดชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน

"ยังอ่อนหัดนะ ลูเคีย.."

"ท่านพี่.."

และนั่นก็คือเบียคุยะที่ใช้ก้าวพริบเข้ามารับร่างเธอไว้ไม่ให้หงายลงไปนั่นเอง ก่อนเขาจะช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาในอ้อมแขน เพราะคิดว่าถ้าปล่อยให้เดินไปคงจะเซไปเซมาเป็นภาพที่น่ารำคาญสำหรับเขา

"ทะ..ท่านพี่ ทำอะไรคะ.."

จากที่เธอหน้าแดงเพราะพิษแอกฮอล์อยู่แล้ว ต้องแดงเข้าไปอีกเพราะถูกคนที่ไม่คาดคิดกำลังอุ้มเธออยู่

"ก็อยู่บ้านเดียวกัน ข้าก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำถึงกับปล่อยให้เจ้าเดินเซกลับบ้านอยู่ข้างถนนหรอกนะ.."

"ท่านพี่.."

ถึงจะเป็นถ้อยคำที่ฟังดูห้วนๆ แต่มันก็ทำให้ใจของร่างบางสั่นขึ้นมาและเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ

ร่างสูงก้าวท้าวเดินไปโดยที่ไม่ใช้ก้าวพริบตา เพราะจู่ๆเขาก็ไม่ได้อยากจะรีบกลับถึงขนาดต้องใช้มัน และร่างเล็กที่เขาอุ้มอยู่ก็ไม่ได้หนักจนเขาต้องเหนื่อยมาก

แสงอาทิตย์ค่อยที่กำลังตกดินอยูาทางทิศตะวันออก บรรยากาศเริ่มเย็นขึ้นอ่อนๆ

"ข้าอยากให้ท่าน..มองข้าอย่างที่มองโซระบ้าง จะผิดมั้ยคะ ท่านพี่"

====================

Writer Talk

คู่พี่เบียคุยะเราก็มานะคะ และอาจจะมีอีกคู่สองคู่ก็ได้ ยังไงก็ฝากติดตามคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ