[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #4 : Charpter III : Sword Harusame

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

ด้านอุคิทาเกะ

หลังจากตอนนั้นร่างสูงก็กลับมาที่หน่วยของตนเอง

"หัวหน้าเป็นอะไรรึเปล่าคะสีหน้าไม่ค่อยดีเลย.."

ลูเคียผู้เป็นรองหัวหน้าของเขาเดินเข้ามาถามไถ่ด้วยสีหน้ากังวลกลัวว่าอาการป่วยของหัวหน้าเธอจะกำเริบขึ้นมาอีก

"ป่าวหรอก เจ้าไปทำงานเถอะลูเคียจัง"

อุคิทาเกะตอบเธอด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตนไป

และเมื่อเข้ามาในห้อง ร่างสูงก็หยุดยืนพิงที่ประตู พรางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น

เขาสำหรับเธอคนนั้นตอนนี้ คงเป็นชายที่เกลียดมากๆเลยงั้นสินะ แล้วเขาต้องทำยังไงล่ะ ทำยังไงให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม

พี่ต้องทำยังไงเจ้าช่วยบอกได้มั้ย โซระจัง

ใจของเขาเฝ้าถามเธอภายในใจอยู่ซ้ำๆ แต่ยังไงตอนนี้สำหรับเธอ เขาคงไม่ใช่พี่ชายคนนั้นอีกแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์พูดไปแบบนั้นอีกแล้วนี่นะ

อุคิทาเกะสบัดความคิดออกไป ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารมากมาย

ก็เป็นหัวหน้าหน่วยนี่นะ คงจะมานึกคิดเรื่องไร้สาระแบบนี้ตลอดไปไม่ได้

และในขณะนั้น เขาก็เหลือบมองเอกสารแผ่นนึงที่ไม่น่าจะเป็นเอกสารจากทางการ..

Ukitake talk

ข้าหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูให้แน่ชัด

ถึงอุคิทาเกะ

ท่านคงอยากรู้ว่าทำไมข้าเป็นเช่นนี้ ข้าไม่อาจบอกความจริงกับท่านได้ในตอนนั้น ข้าขอโทษจริงๆ แต่จากวันนี้ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะบอกทุกอย่างกับท่าน เพราะงั้นเรามาเจอกันที่ เมืองลูคอน เขตxxx นะคะ

ปล. มาคนเดียวนะคะ

จาก ยามาโมโตะ โซระ

.....

นี่คือข้อความที่ข้าเห็นในกระดาษแผ่นนี้ ในที่สุด เธอก็ตั้งใจจะบอกความจริงกับข้าอย่างงั้นหรอ เฮ้อ สงสัยคนที่เขียนกระดาษแผ่นนี้ขึ้นมาคงมองว่าข้าเป็นคนโง่ซะจริงๆแล้วสิ

ยังไงก็ลองยอมโง่หน่อยแล้วกัน

ข้าเก็บกระดาษนั้นใส่ในกล่องบางอย่างไว้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

"หัวหน้า จะไปไหนอีกกันคะ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งหรอก"

คิโยเนะ ลูกหน่วยของข้าวิ่งหน้าตั้งมามันทีที่ข้าออกมาจากห้อง

"ใช่ครับหัวหน้า ควรจะพักผ่อนอยู่ในห้องนะครับ"

และก็เซนทาโร่ ลูกหน่วยที่แสนจะจงรักภักดีกับข้าซะเหลือเกิน จนปวดหัวเลยทีเดียว

"เอาน่าๆ ข้าแค่อยากเอาไปยืดเส้นยืดสายออกกำลังกายบ้าง ให้นอนนั่งอย่างเดียวมันน่าเบื่อน่ะ"

ข้าหันไปตอบลูกหน่วยทั้งสองด้วยรอยยิ้มดังเดิม แต่ตอนนี้จะเสียเวลาไม่ได้แล้วสินะ เพราะต้องรีบไปหาโซระจัง..ละมั้ง^^

"ดะ เดี๋ยวสิครับ/คะ หัวหน้า"

ข้าไม่ฟังเสียงเจ้าพวกนั้นพรางเดินออกไปจากหน่วยทันที


ณ ปัจจุบัน

วันนี้โซระกลับมาที่คฤหาสต์ของตระกูลยามาโมโตะ นั่นก็คือบ้านของเธอนั่นเอง เพราะจะให้ไปอาศัยอยู่กับหัวหน้าของเธอตลอดไปคงจะเป็นไปไม่ได้ เธอก็มีความเกรงใจอยู่เหมือนกัน

และเมื่อเข้ามาข้างใน ก็เห็นผู้เป็นน้องสาวที่น่ารังเกียจนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้ามองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงจากโซฟา

ซึ่งรอยยิ้มมันดูสะใจมากกว่าวันอื่นๆเป็นพิเศษ ยัยนี่ทำอะไรไว้กันแน่

"ยิ้มแบบนั้น มันหมายความว่าไงมายุมิ"

เธอที่อดสงสัยไม่ได้จึงเดินเข้าไปถามตรงๆ ซึ่งมันทำให้เจ้าตัวฉีกยิ้มขึ้นกว้างกว่าเดิม

"เอ๋..ก็ข้ามีความสุขนี่ นานๆทีพี่จะกลับมาที่บ้านทั้งที ดีใจมากๆเลย"

มายุมิเอ่ยตอบเสียงใส พร้อมกับรอยยิ้มที่มองก็รู้ว่ามันเสแสร้งสิ้นดี

ไม่จริง ยัยนี่จะมีความสุขที่เธอกลับมามันไม่จริงแน่นอน ยัยนี่ต้องทำอะไรแน่ๆ สังหรณ์ใจไม่ดีเลย

เธอคิดพรางหันหลังกลับวิ่งออกไปจากบ้านแล้วตรงไปที่หน่วยของตน

และเมื่อเธอมาถึงหนึ่ง ซุยฟงหัวหน้าของเธอก็วิ่งมาหาเธอทันทีด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่

"โซระ มาด้วยกันหน่อยสิ"

โซระไม่ตอบอะไรเพียงแต่เดินตามผู้เป็นหัวหน้าไปที่ห้อง

"ไรตะที่กำลังไปสืบคดีเรื่องพลังฮอลโล่ปริศนานั่นที่มาจากเมืองลูคอน เขตxxx ระหว่างทางเขาแอบเห็นอุคิทาเกะกำลังไปที่นั่น"

"ห้ะ เรื่องนี้เรายังไม่ได้แจ้งให้ใครรู้ไม่ใช่หรอนอกจากตาแก่ เอ้ย ท่านหัวหน้าใหญ่ แล้วหัวหน้าอุคิทาเกะรู้ได้ยังไง.."

คดีเรื่องของพลังฮอลโล่ที่หน่วยสองรับผิดชอบนั้น ยังไม่ได้บอกละเอียดตอนประชุมเนื่องจากมีการสงสัยว่า 'มีกบท' อยู่ภายในหัวหน้าสิบสามหน่วยพิทักษ์นั่นเอง จึงบอกไปแค่คร่าวๆเท่านั้น

"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำแน่ๆ.."

"เหอะ เรื่องนี้ข้าต้องรู้ให้ได้!"

ว่าจบหญิงสาวก็วิ่งออกไปทันทีอย่างร้อนใจ

"เดี๋ยวก่อนโซระ!..โธ่ไม่ฟังกันเลย"

ซุยฟงก็พอจะเดาเหตุผลที่ต้องรีบขนาดนั้นออก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเพราะความใจร้อนของเธอจะทำยังไงล่ะ

ตัดมาที่โซระ

หญิงสาวรีบใช้ก้าวพริบตาเพื่อไปยังที่ที่นั้นอย่างเร่งรีบ เพราะพอนึกถึงรอยยิ้มของน้องสาวเวรของเธอแล้วก็อดไว้ใจไม่ได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถึงยังไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับหังหน้าอุคิทาเกะก็เถอะ

และในระหว่างที่ก้าวเข้ามายังเซเรเทย์ ดวงตากลมม่วงก็เหลือบไปเห็นร่างใครบางคนนอนกองอยู่ในซอยที่เป็นมุมมืด

ร่างบางรีบก้าวเข้าไปดูทันที..

"ไรตะ!"

พบว่าไรตะลำดับสามของหน่วยตนนอนสลบเมือบอยู่ แต่เหมือนไม่บาดเจ็บอะไรมาก คล้ายจะโดนยาสลบ

"เฮ้ ไรตะฟื้นสิ!"

ร่างบางย่อตัวลงเขย่าตัวชายหนุ่มเพื่อปลุกอย่างวิตก ก่อนเจ้าของร่างจะค่อยๆได้สติและลืมตาขึ้นมา

"ทะ..ท่านโซระ แค่กๆ"

เสียงทุ้มค่อยๆเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากพร้อมกับไอออกมา ว่าแล้วเชียวเป็นยาสลบจริงๆด้วย

"เจ้านี่มันไม่ได้เรื่อง ปล่อยให้คนลอบมาวางยาด้านหลังได้ยังไง!"

โซระรีบเอ็ดลูกน้องตนเองอย่างหัวเสีย แต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย

"ขะ..ขอโทษทีครับ ตอนนี้ข้าไม่ได้ระวัง คอยลอบตามหัวหน้าอุคิทาเกะอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดกันแล้วนะครับ หัวหน้าอุคิทาเกะตกอยู่ในอันตราย.."

"เจ้าว่าไงนะ.."

หญิงสาวหัวใจกระตุกวูบทันที ที่ได้ยินคำจากลูกน้องตน

"ตอนนั้นข้าแอบอยู่ตรงซอยแคบๆนี้เพื่อจะพรางตัว แต่ขณะนั้นก็โดนพวกมันเล่นงานแล้วมันยังบอกอีกว่า 'อย่ามาเกะกะ' "

"..."

"ซึ่งข้าคิดว่า นี่น่าจะเป็นการล่อเขาออกมาครับ"

โซระนิ่งไปพักนึง ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับแววตาที่นิ่งและเย็นราวกับกำลังเดือดดานอยู่ในใจ

เรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับยัยน้องสาวเวรของเธอแน่ แต่มันจะทำอะไรกันล่ะ ถึงกับต้องเอาชีวิตชายที่ตัวเองชอบเพื่อจะทำร้ายเธองั้นหรอ แบบนั้นมันคิดง่ายเกินไป

ต้องมีอะไรแน่ๆ

"ข้าจะตามหัวหน้าอุคิทาเกะไป เจ้าน่ะกลับไปเรียกกำลังเสริมมาซะ.."

"ปะ ไปคนเดียวหรอครับ"

"อ่า ไม่มีเวลาแล้วรีบไปซะ"

ว่าจบร่างบางก็รีบใช้ก้าวพริบตาหายไปทันที

ไม่มีเวลาแล้ว ป่านนี้เขาจะเป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้


ด้านอุคิทาเกะ

"พวกเจ้า มันตัวอะไรกัน.."

ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น พรางมองไปที่รอบๆที่เต็มไปด้วยยมทูตที่ใส่หน้ากากฮอลโล่ แถมแรงดันวิญญานยังไม่ธรรมดาอีกด้วย ถึงอย่างนั้นพวกมันก็ไม่ตอบอะไรเพียงแต่พุ่งเข้าใส่เจ้าตัวอย่างเดียว

และจนถึงตอนนี้เขาก็ต่อสู้กับพวกมันไปพักใหญ่ ถึงจะกำจัดไปได้หลายคน แต่นี่มันเยอะเกินไป

ดาบคู่อันงดงามของชายหนุ่ม ฟาดฟันใส่ศัตรูอย่างชำนาญและรวดเร็วทั้งการลุกและรับ

"โอ้ สมกับเป็นหัวหน้าหน่วยที่สิบสาม อุคิทาเกะ จูชิโร่ ถึงร่างกายจะไม่แข็งแรง แต่ฝีมือไม่ใช่ของไว้ประดับเล่นสินะครับ"

น้ำเสียงที่เหมือนว่าอุคิทาเกะจะคุ้นเคย แต่กลับนึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร ก่อนเขาจะมองไปยังต้นเสียง

ชายหนุ่มสวมชุดยมทูต และมีหน้ากากอยู่บนใบหน้าไม่ต่างกัน

แต่แรงดันวิญญาณผิดกันลิบลับ ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นตัวบงการ

"เจ้าเป็นใคร"

ถึงจะเป็นคำถามที่คิดว่าคงไม่ได้คำตอบ แต่ก็ยังอยากจะถามอยู่ดี เพราะความรู้สึกมันคุ้นอย่างบอกไม่ถูกแต่กลับนึกไม่ออกซะได้นี่สิ

"นั่นสิ เป็นใครกันนะ"

ชายคนนั้นว่าจบก็พุ่งเข้าใส่อุคิทาเกะทันที

'เคร้ง!'

อุคิทาเกะใช้ดาบคู่รับดาบอันหนักหน่วงนั้นอย่างลำบากเล็กน้อย เพราะตนก็ใช้แรงกำจัดพวกลูกน้องมันมาเยอะเหมือนกัน

แต่สิ่งที่น่าสงสัยก็คือ ทำไมมันไม่ปลดปล่อยชิไค

'ฉึก'

"อึก..ทำไม.."

แต่ความสงสัยต้องหายไปพร้อมกับบาดแผลที่กลางลำตัวจากคมดาบของใครบางคนเสียบเข้าที่ด้านหลัง

ไม่รู้สึกถึงตัวตนเลยด้วยซ้ำ

ก่อนร่างชายปริศนาจากด้านหน้าเขา จะละลายไปต่อหน้าต่อตา ราวกับเป็นภาพลวงตา..

ถ้าอย่างนั้นด้านหลังก็..

"ใช่ครับ ข้าปลดปล่อยชิไคตั้งแต่เริ่มสู้แล้ว และนี่คือชิไคของข้า เคียวกะซุยเงซึที่ควบคุมสัมผัสทั้ง5ของท่านไปเมื่อซักครู่ยังไงล่ะ.."

ชื่อนี้มัน..

'ฉึก'

ว่าจบชายปริศนาก็ชักดาบออกมาจากตัวอุคทาเกะ

เจ้าตัวอ่อนแรงไปเล็กน้อย แต่พยายามใช้แรงที่ยังเหลืออยู่เพื่อยืนทรงตัวให้อยู่ แต่เหมือนจะไม่ไหวเพราะคมดาบมันดันไปแทงเข้าที่จุดสำคัญเต็มๆ จนต้อมทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยร่างกายที่เริ่มหนักอึ้ง

"เอาล่ะ ก็พอจะรู้กันแล้วสินะครับว่าข้าคือใคร..หึหึ ถ้าอย่างนั้นก็จง-"

ในขณะที่ชายปริศนากับลังจะแทงคมดาบซ้ำไปที่ตัวของอุคิทาเกะเพื่อปลิดชีพนั้น

"จงแผดเผาให้วอดวาย ฮารุซาเมะ"

'ตู้ม!!'

"ไฟนี่มัน..โซระ"

อุคิทาเกะที่คุกเข่ากุมบาดแผลของตนพรึมพรัมขึ้นอย่างตกใจ

ชายหน้ากากต้องกระโดดถอยห่างเพลิงไฟที่พุ่งเข้ามาป้องกันร่างอุคิทาเกะทันที

"เคียวกะซุยเงสึงั้นหรอ โห..ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นท่าน.."

หญิงสาวใช้ก้าวพริบตาพุ่งเข้ามาที่ด้านหน้าของอุคิทาเกะพร้อมกับไฟที่มีรูปร่างเสมือนอีกาเกาะอยู่ที่ไหล่ของเธอ

"หัวหน้าหน่วยที่5 ไอเซ็นโซสึเกะ..แกถูกจับแล้ว"

"..."

====================

Writer talk :

เริ่มดุเดือดขึ้นแล้วนะคะ ฝากติดตามตอนต่อไป รับรองมันส์แน่ๆ อย่าลืมคอมเม้นท์ให้กำลังใจไรต์ในการแต่งต่อไปด้วยน้า