[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #23 : Charpter XX : Relationship of Miwa & Shunsui Part 2

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

!!!

"เจ้าว่าไงเรนะ เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรอว่าอุคิทาเกะกับโซระกำลังคบหากันอยู่.."

ชายหนุ่มว่าขึ้นอย่างลำบากใจ เพราะจริงๆเขาเองก็ไม่อยากจะขัดใจน้องสาว แต่สิ่งที่พูดมามันก็เป็นเหตุผลสุดวิสัย ซึ่งตอนเองก็แอบเจ็บใจอยู่ลึกๆเช่นกัน

แต่น้องสาวของตนหาแคร์ไม่ เธอยังทำสีหน้าไม่สะทกสะท้ายใดๆ

"คบหากันแล้วไง มันก็ยังไม่เป็นทางการไม่ใช่หรอ.."

"..."

เคียวราคุทำหน้ามึนงงขึ้นเหมือนไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เธอพูดเท่าไหร่

"ข้ารู้นะว่าพี่จ๋าของข้าน่ะ ยังตัดใจจากแม่นั่นไม่ได้..แล้วจะยอมแพ้ให้กับศัตรูหัวใจของพี่จ๋าง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ.."

หญิงสาวกระตุกยิ้มกริ่มขึ้นพร้อมกับโน้มน้าวผู้เป็นพี่ชายให้ตกหลุมพรางของตนไปด้วย

"อุคิทาเกะเป็นเพื่อนข้า ไม่ใช่ศัตรูนะเรนะ.."

"ข้ารู้ๆ แต่มันคนละเรื่องกันนะพี่จ๋า.."

"..."

"เพื่อนก็ส่วนเพื่อน คนที่รักก็ส่วนคนที่รัก เพราะยังไงพี่จ๋าก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนใจหล่อนได้ ตราบเท่าที่หล่อนยังไม่ได้แต่งงานไม่ใช่หรือไง.."

ชายหนุ่มเกาคางอย่างครุ่นคิดกับคำพูดของน้องสาว ก่อนจะเริ่มพยักหน้าขึ้นเพราะเริ่มจะเข้าใจความหมายที่เธอกำลังจะสื่อ

"หมายความว่าเจ้าจะทำให้อุคิทาเกะออกห่างจากหล่อนเรื่อยๆสินะ.."

'เปาะ!'

หญิงสาวดีดนิ้วขึ้นทันทีเมื่อรับรู้ว่าพี่ชายของตนเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังจะพูดพราง พรางยิ้มกริ่มขึ้นมาอีกครั้ง

"ส่วนข้า.."

"พี่จ๋าก็ต้องทำให้หล่อนออกห่างจากพี่จูชิโร่ แล้วใช้จังหวะนั้นพิชิตใจนางซะไง แต่ถ้ามันมีเหตุสุดวิสัยจริงๆ ข้ามีวิธีที่จะทำให้พี่จ๋าได้ครอบครองเธออย่างสมบูรณ์แบบเสียด้วย^ ^"

"..."

เคียวราคุยังคงลังเลใจอยู่ไม่น้อย ว่าสิ่งที่กำลังทำนี้มันดีแล้วงั้นหรอ มันจะไม่ล้มเหลวอีกแล้วอย่างนั้นหรอ

"อย่าทำหน้าซีเรียสสิพี่จ๋า.."

ร่างบางเดินเข้ามาจับบ่าพี่ชายพรางนั่งลงข้างๆ

"ข้าไม่ปล่อยให้ความรักของพี่จ๋าต้องพังแบบพี่มิวะหรอกนะ เพราะงั้นเชื่อใจข้านะ ข้าจะช่วยพี่เอง.."

เธอมองพี่ชายด้วยสีหน้าที่จริงจัง เพื่อให้เขามั่นใจและเชื่อในตัวน้องสาวอย่างเธอ สิ่งพี่ชายอยากได้ เธอก็จะให้ เพราะยังไงมันก็เป็นผลพลอยได้จากที่เธอได้ครอบครองสิ่งที่เธอต้องการด้วยเช่นกัน มันก็วินๆกันทั้งคู่ยังไงล่ะ

"อ่า ถ้าเจ้าว่าเช่นนั้นข้าก็จะไม่ขัดใจ ก็บอกแล้วนี่..ว่าจะให้เป็นของขวัญในการกลับมาของเจ้า"

เคียวราคุเอ่ยขึ้นเมื่อเขาได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว เพราะจริงๆมันก็ไม่เลวเหมือนกัน เพราะตนก็ไม่อยากที่จะมานั่งเจ็บใจอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้อีกแล้ว..

ถ้าเชื่อเรนะแล้วจะได้เธอมาครอบครองอย่างที่เคยหวัง..มันก็ไม่เลวนัก



ตัดมาอีกด้าน

ณ ที่ทำการหน่วยที่13

จวบจนพระอาทิตย์จะตกดิน แสงอาทิตย์เริ่มค่อยๆลับลงเป็นภาพสะท้อนจากหน้าต่างภายในสายตาของร่างบาง

เจ้าเกลียดข้ามากแค่ไหนกันเคียวราคุ..

หญิงสาวตำแหน่งรองหัวหน้านั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะภายในห้องของหัวหน้าหน่วย เพราะโต๊ะทำงานของรองหัวหน้าถูกจัดไว้ภายในห้องเดียวกับห้องของหัวหน้าหน่วย

มือบางถือพู่กันที่จิ้มหมึกไว้เพื่อจะเขียนรายงานบนกระดาษบนโต๊ะ แต่เหมือนจะไม่มีสมาธิเอาเสียเลย เพราะเธอได้แต่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง จนหมึกหยดลงจากพู่กันเลอะกระดาษไปหลายหยดแล้ว

อุคิทาเกะมองผู้เป็นรองหัวหน้าอย่างกังวลใจ เพราะปกติเธอไม่ได้ใจลอยแบบนี้ เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้กัน

"มิวะ.."

"..."

ไร้ซึ่งการตอบรับจากหญิงสาว เธอยังคงเหม่อลอยแบบนั้นอยู่เช่นเดิม

"มิวะ!!!"

เสียงทุ้มตะเบงเสียงขึ้น เพื่อเรียกสติร่างบางให้หลุดจากการเหม่อลอยและมันก็ได้ผล

"วะ..ว่าไงอุคิทาเกะ"

มิวะหันไปตามเสียงเรียกด้วยท่าทางที่กระอึกกระอัก

"เจ้าเหม่อลอยอันใดอยู่ ดูกระดาษเจ้าสิเลอะหมึกหมดแล้ว.."

หญิงสาวก้มมองตามที่ชายหนุ่มบอก ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆแก้เก้อขึ้มาทันที แล้วขย้ำกระดาษนั้นทิ้งพรางเปลี่ยนแผ่นใหม่เพื่อจะเขียนงานต่อ

"พอๆ วันนี้เจ้าไปพักเถอะ เขียนงานเยอะเจ้าอาจจะปวดหัวก็ได้ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาโซระหักคอข้าตายพอดี - -"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพรางเดินไปหยิบเอกสารบนโต๊ะเธอมา

"เฮ้ๆ ข้าไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเอง.."

"คิดอะไรนานขนาดนั้นล่ะ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้ หรือฮิซากิคุงหักอกเจ้ามากัน.."

"จะบ้าเรอะ! มีแต่ข้าจะหักอกฮิซากิเฟ้ย.."

"เฮ้อๆ ช่างเถอะๆ ยังไงเจ้าก็กลับบ้านไปได้แล้วล่ะ ที่เหลือเดี๋ยวข้าให้ลูเคียช่วยจัดการให้ เหลือแค่นิดเดียวเองนี่"

ชายหนุ่มกลับมานั่งที่โต๊ะตามเดิมอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลงมือจิ้มหมึกแล้วเขียนงานบนโต๊ะต่อ

"อ่าๆ มีอะไรก็ไปเรียกข้าแล้วกัน..หาว~"

มิวะว่าพรางหาวออกมาวอดนึงด้วยความง่วง และอยากจะไปนอนที่บ้านเต็มทีแล้วเหมือนกัน จึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทันที


ร่างบางเดินทอดน่องตามถนนภายในเซเรเทย์ด้วยสีหน้าที่ยังคงกังวลไม่แปรเปลี่ยนหลังจากที่ได้พูดคุยกับผู้เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่..ถึงไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังเห็นเธอเป็นเพื่อมั้ย

ย้อนกลับไปเมื่อครั้งอดีตกาลสมัยยังอยู่ในวัยเรียน..


'พี่มิวะ~ จะไปเรียนแล้วหรอคะ'

เด็กสาววัย16ปี วิ่งมาหาหญิงสาวด้วยใบหน้าที่สดใส

'อ่า อีกไม่กี่วันเจ้าก็จะเข้าเรียนแล้วนี่โซระ เตรียมตัวไว้รึยัง..'

มิวะว่าพรางจัดชุดนักเรียนของยมทูตให้เรียบร้อย พร้อมกับนำดาบมาสะพายไว้ด้านหลัง

'ก็..ไม่เห็นจะต้องเตรียมตัวอะไรเลยนี่คะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจข้าก็ถามพี่มิวะ ไม่ก็พี่จูชิโร่ และก็พี่ชุนซุยได้..ก็พี่ทั้งสามสุดยอดไปเลยนี่น่า..'

น้องสาวเอ่ยชมผู้เป็นพี่ของตนพร้อมกับเพื่อนๆของเขาด้วยความปราบปลื้มใจ ทำให้คนที่ถูกชมถึงกับยิ้มน้อยๆแล้วลูบผมน้องสาวของตนอย่างเอ็นดู..

'พี่จะไปแล้ว ไปส่งพี่หน้าบ้านหน่อยสิ..'

'พี่จูชิโร่ กับ พี่ชุนซุยมารอรับงั้นหรอคะ'

ตาเธอลุกวาวขึ้นทันทีเพราะรู้สึกถึงแรงดันวิญญาณที่คุ้นเคยจากใครบางคนด้านนอกคฤหาสต์

'ใช่แล้ว ถึงจะน่ารำคาญก็เถอะ- -'

จากนั้นมิวะจึงเดินนำผู้เป็นน้องสาวที่ตามหลังออกไปข้างนอกคฤหาสต์ ก่อนจะพบเจอผู้ที่ยืนพิงประคฤหาสต์ใหญ่อยู่สองคน

'มาแล้วหรอมิวะ..'

ชายหนุ่มเรือนผมขาวท่าทางใจดีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนเดินออกมาจากประตู

'ให้ตายสิๆ ข้าเสียเวลาไปเหล่สาวหมดเลยเจ้านี่ช้าจริงๆ..'

ชายหนุ่มเจ้าสำราญที่ยืนอยู่ข้างๆชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้นเสริม

'นี่เคียวราคุ! เจ้านี่นะหัดสงบเสงี่ยมเหมือนอุคิทาเกะเขาบ้างเป็นมั้ยไปเจ้าบ้า!!"

มิวะตวาดลั่นใส่หน้าชายดังกล่าวด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดสุดๆ ซึ่งคนที่ถูกด่าเหมือนจะไม่สะทกสะท้ายอะไรใดๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเด็กสาวที่ตามหลังเธอออกมา

'โซระจัง~ อรุณสวัสดิ์'

เมินกันเลยหรอฟ้ะ!

'อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่ชุนซุย แล้วก็ พะ..พี่จูชิโร่..'

เหมือนเด็กสาวเอ่ยทักทายบุคคลที่อยู่ด้านหลังเคียวราคุ ก็จะเกิดอาการกระอึกกระอักขึ้นเล็กน้อย เหมือนกำลังเขินอาย

'อรุณสวัสดิ์โซระจัง..อาทิตย์หน้าเจ้าก็เข้าเรียนร.ร.ยมทูตแล้วนี่ ตามพวกพี่มาให้ทันนะครับ..'

อุคิทาเกะตอบกลับเด็กสาวด้วยสีหน้าที่เอ็นดูพรางเดินไปลูบผมดำขลับเหมือนที่เคยชอบทำ ซึ่งเจ้าตัวเด็กสาวก็ชอบไม่แพ้กัน

ชายหนุ่มอีกคนได้แต่มองภาพนั้นด้วยสีหน้านิ่งไปนิดนึง ด้วยความอดอิจฉาเพื่อนของตนเองไม่ได้ที่มักจะทำให้เธอเขินและยิ้มได้ตลอด

มิวะที่พอจะรู้ความในใจของเคียวราคุ จึงถอนหายใจกับความไม่เอาไหนของเขา ที่สาวๆคนอื่นเข้าหาแบบหน้าไม่อาย แล้วทีหญิงสาวที่ตัวเองชอบถึงได้แต่มองเงียบๆแบบนั้นเล่า

'ผลั่ก'

มือบางผลั่กร่างชายหนุ่มไปเบาๆ เพื่อจะสื่อว่า

อย่ามัวแต่ยืนเฉยสิฟ้ะ! ทำคะแนนหน่อย

เคียวราคุหันมามองมิวะ เหวอๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาโซระ

'อะ..เอ่อนี่โซระจัง'

'หืม มีอะไรหรอคะพี่ชุนซุย..'

'ยะ..เย็นนี้ เอ่อ เย็นนี้ตอนพี่กลับบ้าน เอ่อ..'

มิวะแทบอยากจะกระโดดถีบผู้เป็นเพื่อนของตนจริงๆ ที่กับสาวคนอื่นชวนเขาอย่างน่าไม่อาย ทำไมทีชวนน้องตนถึงมาทำเป็นอายแบบนั้น

'เจ้าจะชวนมิวะไปทานข้าวเย็นหรือไง..'

อุคิทาเกะที่เห็นชายหนุ่มกระอึกกระอักอยู่จึงถามขึ้น

'เอ่อ ก็นะ..คือข้าแค่อยากจะทำความรู้จักกับน้องสาวของมิวะมากกว่านี้เฉยๆ ก็เมื่อก่อนแกล้งเธอบ่อยนี่..'

'ก็ได้นะคะ ข้าก็มีเรื่องจะปรึกษาพี่ชุนซุยด้วยเหมือนกัน..'

โซระว่าพรางยิ้มตาหยี ดาเมจความน่ารักพุ่งกระฉูดจนเคียวราคุต้องเบือนหน้าหลบพอๆกับอุคิทาเกะ...

'ให้ตายสิ เจ้าจะยิ้มสวยไปแล้วนะ..'

หนุ่มเจ้าสำราญอดที่จะหลุดปากออกมาไม่ได้พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีน้อยๆ

'ฮะๆ ขอบคุณนะคะ..'

โซระคิดว่านั่นเป็นคำชมจึงโค้งตัวแล้วกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ

ทำไมตอนเด็กๆมันเรียบร้อยแบบนี้ฟ้ะ/ไรต์



ผ่านมาจนถึงเวลานัด

ในระหว่างที่เดินทางกลับบ้าน

'ถ้าอย่างนั้นข้ากลับบ้านก่อนนะ มิวะ ชุนซุย..'

อุคิทาเกะเอ่ยลา ทั้งคู่แต่ปกติแล้วอุคิทาเกะจะต้องกลับกับเคียวราคุ เพราะวันนี้เคียวราคุนัดเด็กสาวเอาไว้ จึงต้องกลับไปพร้อมกับมิวะ

'อ่าๆ แล้วเจอกันนะ' มิวะ

'แล้วเจอกันจูชิโร่..'

จากนั้นทั้งคู่จึงเดินทางกลับไปที่คฤหาสต์ยามาโมโตะ

และในระหว่างทาง

'นี่ แล้วเจ้าจะชวนเธอไปทานข้าวที่ไหนงั้นหรอ..'

เพื่อไม่ให้เกิดความเงียบระหว่างทาง มิวะจะเอ่ยถามเพื่อนที่เดินอยู่ข้างๆขึ้น

'นั่นสิยังไม่ได้คิดเลย..'

'หา..'

หญิงสาวหันไปมองเพื่อนชายข้างๆด้วยสีหน้าระเอือมระอา จะชวนน้องสาวตนไปเดททั้งทียังไม่ได้คิดเลยอย่างนั้นหรอ บ้าจริงๆให้ตายสิ

'ล้อเล่นน่าล้อเล่น ฮ่าๆๆ ข้าชอบสีหน้าเวลาเจ้าโดนข้ากวนน่ะ ฮ่าๆๆ..'

มิวะชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเมื่อจู่ๆก็รู้สึกแปลกๆกับคำพูดเมื่อครู่

'จะ..เจ้านี่มัน อยากตายรึไง..'

'ทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิงหน่อยสิเจ้าน่ะ ห้าวแบบนี้ใครเขาจะชอบหืม..'

'เรื่องของข้าย่ะ พูดมากเดี๋ยวข้าจะไม่ช่วยเจ้าเรื่องโซระอย่ามาว่าล่ะ!'

เคียวราคุหน้าเสียไปทันที พรางหันมามองเพื่อนสาวด้วยสายตาอ้อนวอน ผิดหลับตอนที่กวนเธอเมื่อครู่

'ยอมแล้วๆ ขอโทษๆ..ข้าปากเสียเอง เจ้าสวยมากๆ สวยมากๆเลย..'

'สาบานว่านั่นพูดจากใจ..'

ร่างบางปรายตามองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะเชื่อซักเท่าไหร่

'จากใจจ่ะจากใจ ฮะๆๆ..'

'แล้วไป..'

หญิงสาวสะบัดหน้าหนีออีกครั้งอย่างไม่ใส่ใจ ทำไมพออยู่กับเขามันถึงได้รู้สึกแปลกๆทุกทีเลยนะ

รู้สึกว่ามันกระวนกระวายตลอดเลย..



จนเวลาผ่านมาทั้งคู่เดินกันมาถึงบ้าน

ณ คฤหาสต์ยามาโมโตะ

'กลับมาแล้ว~'

หญิงสาวว่าพรางเดินเข้าประตูใหญ่ไปแล้วทิ้งตัวลงนั่งโซฟาที่ห้องรับแขกพรางถอดดาบที่สะพายอยู่วางไว้ข้างๆ ส่วนชายหนุ่มก็ยืนทำท่าทางประหม่าอยู่ จนมิวะขำออกมาเล็กน้อย..

'กลับมาแล้วหรอคะ พี่มิวะ พี่ชุนซุย~'

เด็กสาวเดินลงบันไดมาจากข้างบน พรางสาวเท้าเข้ามาหาทั้งสองคนในชุดกิโมโนลวดลายดอกไม้ เหมือนเตรียมพร้อมไว้ในการออกไปทานข้าวกับชายหนุ่มแล้ว

ชายหนุ่มมองเธอแทบไม่ละสายตา

'อะ..แฮ่ม'

มิวะที่เห็นดังนั้น จึงกระแอมออกมาเพื่อเรียกสติอีกคนที่ไปไหนต่อไหนไม่รู้

'อะ..อ่า เจ้าแต่งตัวแล้วงั้นหรอ..'

'ค่ะ ข้าแต่งเอาไว้รอพี่ชุนซุยน่ะ พอกลับมาแล้วเราจะได้ไปกันเลยข้าไม่อยากให้พี่รอนานด้วย..'

'ฮือ..นางฟ้าTT'

เคียวราคุปาดน้ำตาอย่างรู้สึกปลื้มใจ(?) ไม่คิดว่าเธอจะนึกถึงตนมากมายขนาดนี้ ต่างกับยัย..


เขาคิดในใจพรางปรายตามองหญิงสาวที่นั่งไขว่าห้างห้าวๆอยู่บนโซฟา ก่อนเจ้าตัวที่ถูกมอง จะหันไปมองกับด้วยสายตาที่บอกว่า

จะหาเรื่องรึไง! อะไรแบบนี้..

ใครจะไปชอบลงฟ้ะแบบนั้นน่ะ

'ถ้าเช่นนั้น ไปกันเลยมั้ยคะพี่ชุนซุย^ ^'

'ครับ..'

สุภาพเชียวนะแกร..



หลังจากนั้นทั้งคู่จึงพากันออกจากบ้านไป ซึ่งระหว่างเดินทางหญิงสาวก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจะพาเธอไปทานข้าวที่ไหน เพราะกันลืมถามก่อนออกมานี่สิ

'พี่ชุนซุย..'

'ว่าไงโซระจัง..'

ชายหนุ่มหันมาหาเธอตามเสียงเรียกพรางเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะรอคำถามต่อ

'จะพาไปที่ไหนหรอคะ..'

'ก็..บ้านข้าไง'

'เอ๋..บ้านพี่ชุนซุยงั้นหรอ ไม่ได้ไปเล่นนานเลย เพราะปกติไปบ้านพี่จูชิโร่ตลอด'

ก็แหงแหละ เพราะเมื่อก่อนตนชอบแกล้งเธอจนเกือบจะถูกเกลียดขี้หน้า(?) ไม่ถึงขนาดนั้น เลยไม่ได้ชวนไปเล่นบ้านซักเท่าไหร่

'ขอโทษนะ เมื่อก่อนข้าแกล้งเจ้าร้องให้ตลอดเลย..'

ดูจากสีหน้ามันรู้สึกผิดตรงไหนฟ้ะ

'อะ..อ่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนเด็กๆข้าขี้แงนี่น่า'

ก่อนบทสนทนาจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความขบขันของสองพี่น้องที่ไม่แท้ทั้งคู่ และคุยกันไปนานจนรู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงบ้านเสียแล้ว


'อา..ถึงแล้วหรอเนี่ยเร็วจังเลย'

โซระแปลกใจหน่อยๆ คงเพราะคุยกันเพลินไปจนไม่ได้สนระยะทางล่ะมั้ง

'นั่นสิๆ แต่ก็ช่างเถอะ เข้าบ้านก่อนดีกว่า'

'ค่ะ..'

เมื่อนั้น เคียวราคุจึงเดินนำเธอเข้าไปข้างในคฤหาสต์ พรางนำไปที่ห้องอาหารทันที

เหล่าคนรับใช้และพ่อบ้านต่างยืนโค้งให้ทั้งคู่อย่างนอบน้อมก่อนจะผายมือไปยังโต๊ะอาหาร เหมือนจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว

โซระทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้พรางมองอาหารที่โต๊ะ ที่หลากหลายและต้องกินไม่หมดแน่ๆ(?) แค่สองคนทำไมทำมาเยอะนี้กัน

'เป็นยังไง อาหารบ้านข้า^ ^'

ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยสีหน้าที่เหมือนจะภูมิใจ เอาซะมากๆ

'ก็น่าทานนะคะ แต่ไม่เห็นต้องทำมาเยอะแบบนี้เลยนี่สิ..'

'เอาน่าๆ ทานเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด..'

'ค่ะ..'

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มลงมือทานอาหาร โดยที่เคียวราคุนั้นมักจะตักพวกผักเนื้อสัตว์บราๆใส่จานเธอ แลดูใส่ใจเธอเป็นพิเศษจนเธอแอบเอะใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร..พร้อมกับบทสนทนาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเงียบเหงาลง


จนเวลาผ่านไปทั้งคู่ทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

'ว่าแต่ ที่เจ้าบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาข้า เรื่องอะไรงั้นหรอ..'

ทันทีที่เคียวราคุถาม โซระก็หน้าขึ้นสีขึ้นมาเล็กน้อย

'อะ..เอ่อ คะ..คือว่า'

เธอกระอึกกระอักขึ้นพรางหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่ามีใครอยู่บ้าง

'ไม่ต้องห่วง ข้าให้แม่บ้านไปรอข้างนอกแล้ว เจ้าว่ามาเถอะ..'

เคียวราคุที่พอจะรู้ว่าเธอเป็นกังวลเรื่องคนเข้าออกจึงเอ่ยบอกเพื่อให้ครายกังวลแล้วพูดได้อย่างสบายใจ ซึ่งตอนนี้ตนก็ลุ้นมากเช่นกัน ความรู้สึกเหมือนจะโดนสารภาพเลย

คิดมากไปแล้วตัวข้า..

'คะ..คือว่า..'

'...'

'ข้าชอบ..พี่จูชิโร่'

====================

Writer talk

พาร์ทสองจบไปแล้ววว ฝากคอมเม้นท์ให้กำลังใจในการแต่งต่อเหมือนเดิมนะครับ♡