[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #2 : Charpter I : Feeling that kept inside

"เฮือก!.."

หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ฝังอยู่ในความทรงจำเมือครู่ พร้อมกับร่างที่ชุ่มด้วยเหงื่อ

ความเจ็บแล่นแปล๊บเข้ามาในจิตใจ แต่สำหรับเธอ เธอชินกับมันไปแล้วล่ะ

"ฝันร้ายอีกแล้วหรอไง.."

ผู้มีศักดิ์เป็นหัวหน้าของเธอเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำราวกับพึ่งอาบน้ำเสร็จ

หญิงสาวไม่ตอบอะไรเพราะรู้ว่าเธอคงจะรู้ดีอยู่แล้วก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระล้างร่างกายเพื่อจะรีบไปเข้าประชุมในตอนเช้า

จนเวลาผ่านไปทั้งคู่แต่งเนื้อแต่งตัวกันในชุดยมทูตประจำตัวเสร็จ

ซุยฟงบรรจงติดตรารองหัวหน้าให้กลับเธอที่ต้นแขน แล้วจึงตรงไปกันที่ห้องประชุม


อีกด้านนึง

"หัวหน้าคะ ได้เวลาแล้วค่ะ"

เสียงหวานจากผู้ที่ตอนนี้เป็นรองหัวหน้าหน่วยที่13 คุจิกิ ลูเคีย เอ่ยเรียกหัวหน้าของตนจากหน้าประตูห้องเขา

'แกร๊ก'

ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างของชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าเดินออกมาด้วยรอยยิ้มให้กับรองหัวหน้าของตน

"อื้ม ไปกันเถอะ"

สิ้นประโยคเสียงทุ้ม ชายหนุ่มก็เดินนำหญิงสาวออกไปด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยเหมือนทุกที ถึงร่างกายหัวหน้าของเธอจะไม่สมบูรณ์แข็งแรงนัก แต่ความสามารถของเขาก็ไม่ใช่ของเล่นเลยทีเดียว

ลูเคียมองตามแผ่นหลังของเขาไปครู่นึง ก่อนจะสาวเท้าเดินตามเขาไป

และในระหว่างทางก็เหลือบไปเห็นชายผู้มีใบหน้าที่เจ้าเล่ห์และขี้เล่นอยู่ตลอดเวลาสวมชุดคลุมลายดอกหลากสี กำลังเดินเข้ามา

"ไงๆอุคิทาเกะ วันนี้สบายดีสินะ"

เจ้าของร่างที่มาเยือนใหม่เอ่ยทักด้วยท่าทางสำราญเช่นเคย

"อ่า หมู่นี้ก็เริ่มเบาขึ้นเยอะแล้วล่ะ"

ชายหนุ่มเรือนผมขาวตอบด้วยรอยยิ้มอย่างเคยเช่นกัน ก่อนหัวหน้าทั้งสองพร้อมทั้งรองหัวหน้าของเขาจะพากันเดินเข้าไปที่ห้องประชุม

เมื่อมาถึงไม่นานนัก ก็มีหัวหน้าและรองหัวหน้าหญิงสาวทั้งสองที่ตามเข้ามาเช่นกัน..

ในขณะนั้นอุคิทาเกะก็เหลือบไปเห็นพอดี แต่ทว่าโซระกลับใช้เพียงหางตามองมาครู่นึงแล้วก็กลับไปมองด้านหน้าเช่นเดิม

นัยตาสีม่วงคู่นั้นยังคงนิ่งและเย็นเฉียบเหมือนทุกครั้งที่ได้เห็น

"โซระจัง~ ไม่ได้เจอกันตั้งเดือนนึงพี่คนนี้คิดถึงใจจะขาดเลยนะ"

เคียวราคุ เจ้าของร่างหัวหน้าหน่วยที่8เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเธอกำลังเดินผ่านไป เธอจึงหยุดฝีเท้าและหันมองผู้ที่เอ่ยทักด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ขอบคุณค่ะ.."

แววตาของเธออ่อนลงเล็กน้อยพรางโค้งให้เขาอย่างนอบน้อม แต่สีหน้ายังคงความเรียบเฉยเอาไว้ ก่อนจะเดินตามซุยฟงไปยืนประจำที่

"แหมๆ ดูสิอุคิทาเกะ~ ทำไมน้องสาวของเราถึงได้เย็นชาแบบนี้นะ แค่นานาโอะจังใจข้าก็บอบช้ำจะแย่แล้ว.."

เคียวราคุหันไปเอ่ยกับผู้เป็นเพื่อนที่ยืนเงียบกริบไม่พูดอะไรใดๆเพียงแต่มองไปที่หญิงสาวด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

"เลิกงี่เง่าซักทีค่ะหัวหน้า"

รองหัวหน้าหน่วยที่8 อิเสะ นานาโอะ หันไปดุใส่ผู้เป็นหัวหน้าด้วยสีหน้าที่รำคาญเหมือนเคยๆ

"ใจร้ายT T"

เคียวราคุจ๋อยไปทันที ที่ถูกเธอดุ ก่อนจะมีผู้มาเยือนใหม่อีกคน

"อรุสวัสดิ์ค่ะพี่จูชิโร่~ พี่ชุนซุย~"

หญิงสาวที่มีใบหน้าใสแลดูไร้เดียงสาเอ่ยทักหัวหน้าทั้งสองด้วยท่าทางร่าเริงพร้อมกับรอยยิ้ม แต่มันทำให้หญิงสาวบางคนในนี้สะอิดสะเอียนจนอยากจะอ๊วกออกมา

"อื้ม อรุณสวัสดิ์มายุมิจัง.." อุคิทาเกะตอบ

"อรุณสวัสดิ์จ้า มายุจัง~" เคียวรารุตอบ

มายุมิหญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้ามาเกาะแขนอุคิทาเกะ

"พี่จูชิโร่วันนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ มีอาการกำเริบอีกรึเปล่า"

หญิงสาวปรับสีหน้าอ่อนลงเหมือนกำลังเป็นห่วงอีกคน

"วันนี้ข้าไม่เป็นไร ดีขึ้นมากเลยล่ะขอบใจนะมายุจัง"

ชายหนุ่มยิ้มบางๆพรางลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู ทำให้หญิงสาวฉีกยิ้มตาปิดที่เหมือนจะน่ารัก แต่แท้จริงมันเป็นอย่างนั้นรึเปล่านี่สิ

เธอคงจะนึกสะใจใครบางคนในห้องนี้เสียมากกว่า

ทางด้านซุยฟง

"เหมือนกำลังเย้ยเจ้าอยู่เลยไม่ใช่หรอโซระ"

หัวหน้าหน่วย2หันไปหารองหัวหน้าของตนด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เพราะตนก็ไม่ได้ชอบคนตีสองหน้าแบบนั้นมากๆเลยล่ะ

"ไม่เห็นเกี่ยวกับข้าเลย"

โซระเอ่ยตอบเรียบๆเหมือนกับว่ารู้สึกเฉยๆ แต่จริงๆเธอรู้สึกอยากจะอ๊วกกับภาพนั้นมากกว่า

"พี่โซระกลับมาแล้วหรอคะ"

จู่ๆเธอก็เปลี่ยนเดินเข้ามาหาโซระด้วยรอยยิ้ม ซึ่งมันทำให้เจ้าตัวยังชวนอ๊วกไม่หาย

แต่โซระหาสนไม่ เธอเบือนหน้าเมินมายุมิอย่างไม่ใส่ใจ จนเจ้าตัวแอบขบฟันอย่างเจ็บใจเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งบีบน้ำตาออกมา

"พี่โซระ ฮึก..ข้าทำอะไรผิดหรอคะ ทำไมถึงไม่ยอมคุยกับข้าเลย"

เธอหยื่นมือมาจับแขนของโซระ พรางทำสีหน้าให้ดูน่าสารเหมือนกำลังเรียกร้องความเห็นใจ

แต่ทว่า

'เพี๊ยะ'

"อย่ามาแตะต้องตัวข้า"

โซระปัดมือเธอออกอย่างไร้ปราณี พรางมองไปที่เธอด้วยแววตาแข็งกร้าวโดยไม่สนใจว่าใครจะมองเธอยังไง แต่ในสายตาเธอตอนนี้ น้องสาวคนนี้ของเธอก็แค่ผู้หญิงที่รังเกียจที่สุดเท่านั้นเอง

"พะ..พี่คะ"

มายุมิก้มหน้าบีบน้ำตาออกมา แต่โซระหรือจะสนใจ เธอได้แต่มองภาพนั้นด้วยสีหน้าเหยียดๆ

"หึ พอเถอะมายุมิ ข้าคลื่นไส้จะแย่แล้ว"

ซุยฟงกล่าวขึ้นอย่างรำคาญ

"นี่ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยไม่ใช่หรอ โซระ ซุยฟง"

ก่อนพ่อพระเอกแสนจะโง่งมจะเอ่ยปกป้องเธอ ซึ่งมันสร้างความเจ็บแปล๊บขึ้นให้กับใครบางคนอีกตามเคย

"อุคิทาเกะ อย่าโง่ไปหน่อยเลย ยัยนี่-"

"อย่าไปเถียงเลยค่ะหัวหน้า ปล่อยให้เขาเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นต่อไป เพราะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าอยู่แล้ว.."

โซระแทรกพูดขึ้นด้วยสีหน้าเฉยชาขณะที่ซุยฟงยังพูดไม่ทันจบ

อุคิทาเกะมองไปที่โซระอย่างไม่เข้าใจเช่นเดิม แต่สิ่งที่ตนคิดตอนนี้ คือเธอน่าจะเกลียดเขามากอยู่พอตัว..

"ฮึก พี่จูชิโร่..อย่าว่าพี่โซระเลยนะคะ"

มายุมิเข้าไปซบที่อกร่างสูงพรางเงยขึ้นบอกอีกคนทั้งน้ำตา ที่แสนจอมปลอมของเธอ

โซระเหมือนหัวใจกระตุกไปวูบนึง พร้อมกับนัยตาสีม่วงที่สั่นไหว ก่อนจะพยายามสงบอารมณ์และความรู้สึกไร้สาระของตน

ซุยฟงที่พอจะเข้าใจความรู้สึกรองหัวหน้าของตนเพียงตบไหล่เธอเบาๆ แล้วถามทางสายตาประมาณว่า 'ไม่เป็นไรนะ'

โซระตอบกลับเพียงส่ายหน้าและยักไหล่ราวกับไม่ใส่ใจกับภาพที่เห็น แต่มันเป็นแค่เพียงสิ่งที่บดบังความรู้สึกของตน เพราะยังไงเธอก็ชินกับมันแล้วล่ะ

"เหอะ นี่ข้าต้องมาเห็นละครน้ำเน่าอีกแล้วงั้นหรอ"

ชายหนุ่มผู้มาเยือนใหม่อีกคนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา

หัวหน้าหน่วยที่6 คุจิกิ เบียคุยะ ผู้ที่หยิ่งในยศศักดิ์ของตน

และไม่นานนักละครน้ำเน่านี้ก็ต้องจบลงเมื่อหัวหน้าและรองหัวหน้าของทุกหน่วยมารวมตัวกันครบทุกคน

แต่สำหรับมายุมิ การหักหน้าและทำให้ผู้เป็นพี่สาวกลายเป็นนางร้ายคือความสนุกและสะใจที่สุดสำหรับเธอ ยังไงมันก็ยังไม่จบแค่นี้แน่

พี่โซระที่น่ารัก..

มายุมิแอบแสยะยิ้มออกมา จากด้านหลังของท่านหัวหน้าใหญ่..

ใช่แล้ว ยามาโมโตะ มายุมิ เป็นรองหัวหน้าหน่วยที่1 อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะความสามารถของเธอก็น่ากลัวไม่เบาเหมือนกัน

"เอาล่ะ รายงานเรื่องภารกิจของเจ้ามาโซระ"

หัวหน้าใหญ่ ยามาโมโตะ เก็นริวไซเอ่ยสั่งผู้ที่เป็นบุตรหลานของตนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ค่ะ ถ้างั้นเริ่มเลยนะคะ จากเบาะแสที่ข้าพบคือยมทูตที่เปรียบเสมือนฮอลโล่ในเวลาเดียวกัน เป็นพลังที่น่ากลัวเหมือนกัน แต่ข้าคิดว่ามันยังไม่สมบูรณ์ซักเท่าไหร่ เพราะพลังที่ได้มามันเกินที่ร่างกายพวกนั้นจะรับไหว แต่ก็เป็นแค่บางคน.."

"..."

"ซึ่งข้าสันนิฐานว่า เจ้าพวกนั้นเป็นเพียงแค่ตัวทดลองเพื่อจะวิจัยต่อไปค่ะ"

ทุกคนภายในห้องตั้งใจฟังกันพรางครุ่นคิดถึงสิ่งที่โซระกล่าว

"จากที่หน่วยของข้าตามไปเก็บกวาด พบว่าเจ้าฆ่าไม่ปราณีเลยนะ โซระ^ ^"

หัวหน้าหน่วยที่3 อิชิมารุ งิน เอ่ยทักด้วยรอยยิ้มที่ตาปิดตามฉบับของเขา เพราะจากสิ่งที่เขาได้รับรายงานมาจากลูกน้อง การฆ่าของเธอมันช่างน่ากลัวและน่าสนใจสำหรับเขามาก บ่งบอกให้เห็นถึงความเป็นนักฆ่าของหน่วยลับ

"ถือว่าเป็นคำชมนะคะ หัวหน้าอิชิมารุ"

แต่หญิงสาวกลับตอบด้วยรอยยิ้มเรียบๆอย่างไม่สะทกสะท้านซึ่งในสายตาเขาเธอเป็นคนที่น่าสนใจไม่น้อย

และไม่นานนักการประชุมก็จบลง พร้อมกับแผนการการเฝ้าระวังมากขึ้น เพราะโซลโซไซตี้ตอนนี้มีพวกกบทอยู่ ซึ่งไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใคร

"ไง ยามาโมโตะ.."

หัวหน้าหนุ่มหน่วยที่6 เดินเข้ามาทักหญิงสาวในระหว่างที่เดินออกจากห้องประชุม

"หัวหน้าคุจิกิ.."

โซระหันมาตามเสียงเรียก พรางทำสีหน้าแปลกใจหน่อยๆ เพราะไม่คิดว่าเธอจะถูกชายผู้ที่หยิ่งทนงค์เช่นนี้ทักได้..

"ทั้งที่น้องสาวเจ้าทำเช่นนั้น ทำไมเจ้าถึงไม่บอกความจริงให้อุคิทาเกะฟังล่ะ"

"ข้าคิดว่ามัน ไร้สาระ.."

"ไร้สาระ แต่ก็เจ็บปวดใช่มั้ยล่ะ.."

"..."

"เรื่องวันนั้น ข้าไม่คิดว่าคนที่เคยมีโลกสดใสอย่างเจ้าจะทำหรอกนะ ยามาโมโตะ.."

สิ้นประโยค โซระก็หันไปมองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ และแถบไม่เชื่อหูตัวเอง คนอย่างเขา มาพูดอะไรแบบนี้กับเธอเนี่ยนะ

"ท่านกินยาผิดสำแดงหรือไรกันคะ ถึงมาพูดอะไรแบบนี้กับข้า.."

เขายิ้มขึ้นมาน้อยๆ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีให้เห็นกันบ่อยนัก

"ข้าจะไม่พูดแบบนี้กับคนที่ข้าไม่สนใจหรอกนะ.."

เขาว่าขึ้นก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนอึ้งเหวอๆอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไร้เดียงสาถึงขนาดที่ไม่รู้ความหมาย ว่าเขาต้องการจะบอกว่า..

เขากำลังสนใจเธอ..

====================

writer talk

กรี๊ดดด ท่านเบียคุยะหยอดเข้าแล้วววววว แล้วทำไมพระเอกของเราถึงทำเช่นนั่นเล่า อยากจะบอกว่าตอนแต่งก็แอบหมั่นไส้น้องสาวที่น่ารักหน่อยๆ เจ้าน้ำตาจริงๆ! แต่ยังไงก็จบไปแล้วตอนนึง ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^