ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบเจอกันอีกครั้ง
หลังจากสงครามนินจาครั้งที่4สิ้นสุดลง ความสงบสุขก็มาเยือนในโลกใบใหม่นี้อีกครั้ง ท้องฟ้าที่เคยมืดดับกลับสว่างเจิดจ้าไปพร้อมกับดวงอาทิตย์ที่ฉายลงมายังหมู่บ้าน 'โคโนฮะ'
"ซากุระ.."
ชายหนุ่มผมดำรัตติกาลสาวเท้าเข้ามาหาหญิงสาวที่แหงนมองท้องฟ้ายามรุ่งเช้าด้วยแววตาที่สดใส
"ซะ..ซาสึเกะคุง"
ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยเมื่อจู่ร่างของชายที่เธอไม่คิดว่าจะเป็นฝ่ายเขามาหาเองเธอเองกลับเดินมาทักเธอ แต่ในตอนนี้มันคงไม่น่าแปลกเท่าไหร่นัก
"ฉันจะไปแล้วนะ.."
เสียงทุ้มเอ่ยกับร่างเล็กตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แววตารัติกาลของเขานั้นกลับอ่อนโยนตรงข้ามกับน้ำเสียงโดยสิ้นเชิง
"อะ..อื้อ เดินทางปลอดภัยนะ"
ซากุระยิ้มบางๆให้ซาสึเกะ แต่ตนก็แอบใจหายไปเล็กน้อย ก็พึ่งเจอไม่นาน ก็จะไปซะแล้วนี่สิ แต่แปลกที่..ไม่รู้สึกโหยหาเท่ากับเมื่อก่อนแล้ว
"ก่อนไปฉันขอถามอะไรหน่อยสิ.."
ร่างบางไม่ตอบอะไร เพียงแต่รอคำถามของชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่สงสัย
"ยังชอบฉันอยู่รึเปล่า.."
!!
ราวกับโลกหยุดนิ่งไปครู่นึง ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ความเงียบสงัดครอบคลุมท่ามกลางบรรยากาศที่คล้ายกับฉากโรแมนติกในซีรีย์ แต่ทว่า
ถ้าเป็นเธอเมื่อก่อนคงตอบไปอย่างไร้ความลังเลแล้ว แต่ตอนนี้ถูกถามมาแบบนั้นทำไมเธอถึงไม่รู้สึกใจเต้นเหมือนเมื่อก่อนล่ะ จะเพียงก็เพียงความรู้สึกประหม่าเท่านั้น
ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดภายในใจ ร่างสูงก็เดินเข้ามาประชิดร่างของเธอ พร้อมกับเชยคางใบหน้าสวยที่ไร้การแต่งแต้มของเธอขึ้น
ใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอจนระยะห่างกันไม่ถึงคืบจนได้ยินเสียงลมหายใจร้อนๆของกันและกัน
จะ..จะทำอะไรของเขาน่ะ
และวินาทีที่ริมฝีปากของชายหนุ่มใกล้จะสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวนั้น
'ฟุบ'
"อะ..เอ่อ ขะ..ขอโทษนะซาสึเกะคุง"
ใบหน้าสวยกับถอนใบหน้าออกมาพรางขยับตัวถอยห่าง ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพียงแต่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธอรู้สึกแบบนั้น
"ว่าแล้วเชียว.."
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆเหมือนตนก็รู้อยู่แล้วเหมือนกัน
'แปะ..'
"ซากุระ ได้เวลาที่เธอจะซื่อตรงกับหัวใจตัวเองแล้วนะ.."
ซาสึเกะว่าพรางนำปลายนิ้วเรียวสองนิ้วไปแตะที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆเหมือนจะสื่อให้รู้ถึงความรู้สึกดีๆจากข้างใน ถึงในตอนนี้เธอจะไม่รู้สึกเช่นเขาแล้วก็ตาม
นัยน์ตาเขียวมรกตจ้องมองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจนัก โดยเฉพาะประโยคที่เขาเอ่ยออกมา
"ทำหน้าซื่อบื้อแบบนั้น ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ.."
ซาสึเกะมองใบหน้าสวยที่ขมวดคิ้วเหมือนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างหน่ายใจเล็กน้อย
"ก็มัน ไม่เข้าใจจริงๆนี่.."
"ช่างเถอะเดี๋ยวก็เข้าใจ ฉันไปแหละ.."
ว่าจบชายหนุ่มผมดำรัติกาลก็หายตัวไปในทันที ทิ้งให้เธองุนงงอยู่ไม่หาย
"อะไรของเขานะ.."
อีกด้านนึง
ณ ห้องโฮคาเงะ..
โฮคาเงะหัวทอง 'อุสึมาเกะ นารูโตะ' หรือโฮคาเงรุ่นที่7 นั่งปั่นเอกสารกองเท่าพูเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า..
เป็นโฮคาเงะนี่มันเหนื่อยจริงๆ..
ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่เพื่อหมู่บ้านนี้แล้วเหนื่อยแค่นี้ยังเล็กน้อยสำหรับเขา
"กลับบ้านไปนอนหน่อยมั้ยนารูโตะ.."
ชายหนุ่มผู้ช่วยของโฮคาเงเสนอขึ้นอย่างเวทนา เพราะทั้งขอบตาแลสภาพการแล้วไม่น่ารอดเลย..
"จิ๊บๆน่าชิกามารุ.."
'ก๊อก ๆ ๆ'
"เข้าไปนะคะท่านโฮคาเงะ~"
เสียงหวานใสอันคุ้นเคยเอ่ยขึ้นจากภายนอกประตู
"เข้ามาสิซากุระจัง.."
เสียงแหบพร่าจากร่างสูงตอบด้วยสีหน้าที่พร้อมจะนอนได้ทุกเมื่อ ช่างน่าสงสารจริงๆ..
'แกร๊ก..'
"นารูโตะ..นี่ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวานใช่มั้ยเนี่ย.."
หญิงสาวที่เดินเข้ามาเห็นสภาพโฮคาเงะตรงหน้าก็รู้โดยทันที พรางทำสีหน้าระเอือมระอากับความดื้อรั้นขยันเกินมนุษย์มนาของเขา
"สบายๆน่า..ฉันไม่เป็นไรหรอก"
นารูโตะโบกมือให้ซากุระเพื่อครายกังวล แต่จากสีหน้าของเจ้าตัวแล้ว มันยิ่งกังวลกว่าเดิมอีก
"นี่ยาบำรุง..ฮินาตะเขาวานฉันมาให้นายน่ะ"
ซากุระเดินไปหยื่นขวดยาที่มีเม็ดยาลูกกลมๆอยู่ภายในขวด นารูโตะที่เห็นดังนั้นถึงกับหน้าซีดขึ้นมาทันที..เพราะยาแต่ละตัวของเธอรสชาติมันช่างสาหัส..
"ขะ..ขอบใจนะซากุระจัง แต่ทีหลังบอกฮินาตะว่าไม่ต้องห่วงฉันก็ได้ = ="
"หุบปากไปเลย เป็นโฮคาเงะต้องมีร่างกายที่แข็งแรงสิตาบ้า จะมาอ่อนปวกเปียกเหมือนตอนนี้ไม่ได้ กินซะตอนนี้เลย.."
ว่าจบซากุระก็เปิดฝาขวดยาและนำเม็ดยายัดเข้าปากนารูโตะทันที ทำให้เจ้าตัวทำหน้าเหมือนวิญญาณหลุดออกมาจากร่างไปแล้ว
"ซะ..ซากุระ แอ่ก!"
และโฮคาเงะรุ่นที่7ก็ม้องเท่งคาเก้าอี้ไปเป็นที่เรียบร้อย..
"เห้ยๆซากุระ..ไม่ใช่มันจะแย่กว่าเดิมนะ เฮ้อน่ารำคาญจริงๆ.."
"ไม่เป็นไรหรอก จริงๆมันเป็นยานอนหลับน่ะ..ถ้าไม่ทำอย่างนี้หมอนี้ก็ดึงดันฝืนร่างกายไม่หยุดแน่ๆ.."
ชิกามารุฟังดันนั้นก็อดเห็นด้วยกับซากุระไม่ได้ กับโฮคาเงะที่ชอบทำอะไรเกินตัวอย่างนารูโตะแล้วด้วยล่ะนะ
"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันพาเจ้าหมอนี่กลับบ้านก่อนแล้วกัน.."
ว่าชิกามารุก็ประคองร่างโฮคาเงะไร้สติขึ้นแล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่าง เพราน่าจะเป็นทางออกที่ไปได้เร็วกว่า
"เฮ้อ ถึงจะผ่านมานานแค่ไหนทุกคนก็ยังเหมือนเดิมสินะ.."
ซากุระสาวเท้าเดินไปที่หน้าต่างภายในห้อง พรางจ้องมองท้องฟ้าด้วยแววตาที่สดใส แต่จริงๆแล้วมันกลับทำให้นึกถึงใครบางคนที่ตอนนี้ได้เกษียรจากการเป็นโฮคาเงะไป แล้วก็หายไปพักผ่อนที่ไหนซักแห่งโดยไม่บอกกล่าว
เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ..
แต่ทว่าระหว่างที่หญิงสาวกำลังคิดอะไรเพลินๆนั้น
"จ้ะเอ๋!.."
"ว้าย!!"
'โครม!'
หญิงสาวตกใจถอยหลังจนสะดุดขาตัวเองล้มลงไปกับพื้น ก็ชายหนุ่มที่ชะโงกหน้ามาทางด้านหลังของหน้าต่างโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงเหมือนจะแกล้งให้ตกใจเล่น
"แหม..ยังขวัญอ่อนเหมือนเดิมเลยนะซากุระ.."
เสียงทุ้มเอ่ยพรางปิดปากกลั้นขำอย่างสะใจ
หญิงสาวนิ่งอึ้งไปพักนึงกับร่างชายหนุ่มเรือนผมสีเงิน ปิดผ้าสีดำบดบังใบหน้าที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า ทั้งที่หายไปนานขนาดนั้นมาปรากฎตัวแบบนี้เนี่ยนะ
หัวใจดวงน้อยสั่นรัวขึ้นไม่เป็นจังหวะด้วยความรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มาแกล้งกันแบบนี้ใครมันจะไม่โกรธเล่า
"อาจารย์คาคาชิ!!!"
"ซากุระ.."
ชายหนุ่มผมดำรัตติกาลสาวเท้าเข้ามาหาหญิงสาวที่แหงนมองท้องฟ้ายามรุ่งเช้าด้วยแววตาที่สดใส
"ซะ..ซาสึเกะคุง"
ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยเมื่อจู่ร่างของชายที่เธอไม่คิดว่าจะเป็นฝ่ายเขามาหาเองเธอเองกลับเดินมาทักเธอ แต่ในตอนนี้มันคงไม่น่าแปลกเท่าไหร่นัก
"ฉันจะไปแล้วนะ.."
เสียงทุ้มเอ่ยกับร่างเล็กตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แววตารัติกาลของเขานั้นกลับอ่อนโยนตรงข้ามกับน้ำเสียงโดยสิ้นเชิง
"อะ..อื้อ เดินทางปลอดภัยนะ"
ซากุระยิ้มบางๆให้ซาสึเกะ แต่ตนก็แอบใจหายไปเล็กน้อย ก็พึ่งเจอไม่นาน ก็จะไปซะแล้วนี่สิ แต่แปลกที่..ไม่รู้สึกโหยหาเท่ากับเมื่อก่อนแล้ว
"ก่อนไปฉันขอถามอะไรหน่อยสิ.."
ร่างบางไม่ตอบอะไร เพียงแต่รอคำถามของชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่สงสัย
"ยังชอบฉันอยู่รึเปล่า.."
!!
ราวกับโลกหยุดนิ่งไปครู่นึง ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ความเงียบสงัดครอบคลุมท่ามกลางบรรยากาศที่คล้ายกับฉากโรแมนติกในซีรีย์ แต่ทว่า
ถ้าเป็นเธอเมื่อก่อนคงตอบไปอย่างไร้ความลังเลแล้ว แต่ตอนนี้ถูกถามมาแบบนั้นทำไมเธอถึงไม่รู้สึกใจเต้นเหมือนเมื่อก่อนล่ะ จะเพียงก็เพียงความรู้สึกประหม่าเท่านั้น
ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดภายในใจ ร่างสูงก็เดินเข้ามาประชิดร่างของเธอ พร้อมกับเชยคางใบหน้าสวยที่ไร้การแต่งแต้มของเธอขึ้น
ใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอจนระยะห่างกันไม่ถึงคืบจนได้ยินเสียงลมหายใจร้อนๆของกันและกัน
จะ..จะทำอะไรของเขาน่ะ
และวินาทีที่ริมฝีปากของชายหนุ่มใกล้จะสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวนั้น
'ฟุบ'
"อะ..เอ่อ ขะ..ขอโทษนะซาสึเกะคุง"
ใบหน้าสวยกับถอนใบหน้าออกมาพรางขยับตัวถอยห่าง ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพียงแต่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธอรู้สึกแบบนั้น
"ว่าแล้วเชียว.."
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆเหมือนตนก็รู้อยู่แล้วเหมือนกัน
'แปะ..'
"ซากุระ ได้เวลาที่เธอจะซื่อตรงกับหัวใจตัวเองแล้วนะ.."
ซาสึเกะว่าพรางนำปลายนิ้วเรียวสองนิ้วไปแตะที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆเหมือนจะสื่อให้รู้ถึงความรู้สึกดีๆจากข้างใน ถึงในตอนนี้เธอจะไม่รู้สึกเช่นเขาแล้วก็ตาม
นัยน์ตาเขียวมรกตจ้องมองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจนัก โดยเฉพาะประโยคที่เขาเอ่ยออกมา
"ทำหน้าซื่อบื้อแบบนั้น ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ.."
ซาสึเกะมองใบหน้าสวยที่ขมวดคิ้วเหมือนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างหน่ายใจเล็กน้อย
"ก็มัน ไม่เข้าใจจริงๆนี่.."
"ช่างเถอะเดี๋ยวก็เข้าใจ ฉันไปแหละ.."
ว่าจบชายหนุ่มผมดำรัติกาลก็หายตัวไปในทันที ทิ้งให้เธองุนงงอยู่ไม่หาย
"อะไรของเขานะ.."
อีกด้านนึง
ณ ห้องโฮคาเงะ..
โฮคาเงะหัวทอง 'อุสึมาเกะ นารูโตะ' หรือโฮคาเงรุ่นที่7 นั่งปั่นเอกสารกองเท่าพูเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า..
เป็นโฮคาเงะนี่มันเหนื่อยจริงๆ..
ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่เพื่อหมู่บ้านนี้แล้วเหนื่อยแค่นี้ยังเล็กน้อยสำหรับเขา
"กลับบ้านไปนอนหน่อยมั้ยนารูโตะ.."
ชายหนุ่มผู้ช่วยของโฮคาเงเสนอขึ้นอย่างเวทนา เพราะทั้งขอบตาแลสภาพการแล้วไม่น่ารอดเลย..
"จิ๊บๆน่าชิกามารุ.."
'ก๊อก ๆ ๆ'
"เข้าไปนะคะท่านโฮคาเงะ~"
เสียงหวานใสอันคุ้นเคยเอ่ยขึ้นจากภายนอกประตู
"เข้ามาสิซากุระจัง.."
เสียงแหบพร่าจากร่างสูงตอบด้วยสีหน้าที่พร้อมจะนอนได้ทุกเมื่อ ช่างน่าสงสารจริงๆ..
'แกร๊ก..'
"นารูโตะ..นี่ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวานใช่มั้ยเนี่ย.."
หญิงสาวที่เดินเข้ามาเห็นสภาพโฮคาเงะตรงหน้าก็รู้โดยทันที พรางทำสีหน้าระเอือมระอากับความดื้อรั้นขยันเกินมนุษย์มนาของเขา
"สบายๆน่า..ฉันไม่เป็นไรหรอก"
นารูโตะโบกมือให้ซากุระเพื่อครายกังวล แต่จากสีหน้าของเจ้าตัวแล้ว มันยิ่งกังวลกว่าเดิมอีก
"นี่ยาบำรุง..ฮินาตะเขาวานฉันมาให้นายน่ะ"
ซากุระเดินไปหยื่นขวดยาที่มีเม็ดยาลูกกลมๆอยู่ภายในขวด นารูโตะที่เห็นดังนั้นถึงกับหน้าซีดขึ้นมาทันที..เพราะยาแต่ละตัวของเธอรสชาติมันช่างสาหัส..
"ขะ..ขอบใจนะซากุระจัง แต่ทีหลังบอกฮินาตะว่าไม่ต้องห่วงฉันก็ได้ = ="
"หุบปากไปเลย เป็นโฮคาเงะต้องมีร่างกายที่แข็งแรงสิตาบ้า จะมาอ่อนปวกเปียกเหมือนตอนนี้ไม่ได้ กินซะตอนนี้เลย.."
ว่าจบซากุระก็เปิดฝาขวดยาและนำเม็ดยายัดเข้าปากนารูโตะทันที ทำให้เจ้าตัวทำหน้าเหมือนวิญญาณหลุดออกมาจากร่างไปแล้ว
"ซะ..ซากุระ แอ่ก!"
และโฮคาเงะรุ่นที่7ก็ม้องเท่งคาเก้าอี้ไปเป็นที่เรียบร้อย..
"เห้ยๆซากุระ..ไม่ใช่มันจะแย่กว่าเดิมนะ เฮ้อน่ารำคาญจริงๆ.."
"ไม่เป็นไรหรอก จริงๆมันเป็นยานอนหลับน่ะ..ถ้าไม่ทำอย่างนี้หมอนี้ก็ดึงดันฝืนร่างกายไม่หยุดแน่ๆ.."
ชิกามารุฟังดันนั้นก็อดเห็นด้วยกับซากุระไม่ได้ กับโฮคาเงะที่ชอบทำอะไรเกินตัวอย่างนารูโตะแล้วด้วยล่ะนะ
"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันพาเจ้าหมอนี่กลับบ้านก่อนแล้วกัน.."
ว่าชิกามารุก็ประคองร่างโฮคาเงะไร้สติขึ้นแล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่าง เพราน่าจะเป็นทางออกที่ไปได้เร็วกว่า
"เฮ้อ ถึงจะผ่านมานานแค่ไหนทุกคนก็ยังเหมือนเดิมสินะ.."
ซากุระสาวเท้าเดินไปที่หน้าต่างภายในห้อง พรางจ้องมองท้องฟ้าด้วยแววตาที่สดใส แต่จริงๆแล้วมันกลับทำให้นึกถึงใครบางคนที่ตอนนี้ได้เกษียรจากการเป็นโฮคาเงะไป แล้วก็หายไปพักผ่อนที่ไหนซักแห่งโดยไม่บอกกล่าว
เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ..
แต่ทว่าระหว่างที่หญิงสาวกำลังคิดอะไรเพลินๆนั้น
"จ้ะเอ๋!.."
"ว้าย!!"
'โครม!'
หญิงสาวตกใจถอยหลังจนสะดุดขาตัวเองล้มลงไปกับพื้น ก็ชายหนุ่มที่ชะโงกหน้ามาทางด้านหลังของหน้าต่างโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงเหมือนจะแกล้งให้ตกใจเล่น
"แหม..ยังขวัญอ่อนเหมือนเดิมเลยนะซากุระ.."
เสียงทุ้มเอ่ยพรางปิดปากกลั้นขำอย่างสะใจ
หญิงสาวนิ่งอึ้งไปพักนึงกับร่างชายหนุ่มเรือนผมสีเงิน ปิดผ้าสีดำบดบังใบหน้าที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า ทั้งที่หายไปนานขนาดนั้นมาปรากฎตัวแบบนี้เนี่ยนะ
หัวใจดวงน้อยสั่นรัวขึ้นไม่เป็นจังหวะด้วยความรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มาแกล้งกันแบบนี้ใครมันจะไม่โกรธเล่า
"อาจารย์คาคาชิ!!!"
------------------------------
Writer talk
เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วจ้า เพราะอารมณ์ล้วนๆเลย...ยังไงก็ฝากติดตามคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น