[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

สายลมโชยพัดปะทะร่างของยมทูตสาวเรือนผมดำขลับดวงตากลมโตสีม่วงคู่สวยแลดูว่างเปล่า และรู้สึกเศร้าสร้อยในเวลาเดียวกัน

โลหิตเปอะเปื้อนกิโมโนสีดำจนชุ่มไปหมด รอบกายเต็มไปด้วยบุคคลที่นอนจมกองเลือดซึ่งเป็นเป้าหมายในภารกิจของเธอ

หญิงสาวเก็บคมดาบที่ชโลมไปด้วยโลหิตเข้าฝักพรางพาตนเองเดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนยมทูตหนุ่มคนนึงในหน่วยเดียวของเธอจะตรงเข้ามา แต่ก็ต้องชะงักกับภาพที่เห็น แล้ววิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรนะครับท่านยามาโมโตะ"

ยามาโมโตะ โซระ บุตรหลานของท่านหัวหน้าใหญ่แห่งโซลโซไซตี้ สังกัดหน่วยที่2 ตำแหน่งรองหัวหน้า ทั้งที่ฝีมือเธออาจจะอยู่ในระดับหัวหน้าเลยก็ว่าได้ เพียงแต่เธอกลับปฏิเสธมัน

"ไม่เป็นไร"

เสียงหวานเรียบเอ่ยตอบผู้เป็นลูกน้องด้วยสีหน้าเฉยชา ก่อนจะเดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจนัก

"ภารกิจเสร็จซักที แบบนี้เราคงได้กลับโซลโซไซตี้กันซักทีนะครับท่านยามาโมโตะ"

"ข้ายังไม่อยากกลับไป เจ้าจะกลับไปก่อนข้าก็ไม่ว่าหรอก ไรตะ"

ลำกับสาม โอโรกาวะ ไรตะ บุคคลที่หัวหน้าหน่วยของเธอได้ให้ติดตามมาทำภารกิจด้วยจนตอนนี้ยาวนานถึง1เดือน

ส่วนเหตุผลที่เธอไม่อยากกลับไปนั้น ไรตะรู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว เธอไม่อยากกลับไปพบใครบางคนในโซลโซไซตี้นั่นเอง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือผู้เป็นปู่ของเธอ

และใครบางคนที่เป็นอิทธิพลทำให้จิตใจของเธอเจ็บปวดจนแถบไม่อยากจะเห็นหน้า ซึ่งเป็นบุคคลที่คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำให้เธอรู้สึกแย่ถึงเพียงนั้น

หญิงสาวที่ภายนอกแสนจะเย็นชา จนบางคนอาจมองว่าหัวใจของเธอเหมือนถูกแช่แข็งไปมากกว่า แต่ในความจริงมันกับบอบบางและอ่อนแอกว่าที่ใครๆเห็น

ใช่ว่าเธอคนนี้ไม่เคยยิ้ม แต่รอยยิ้มของเธอบัดนี้มันคงไม่มีอีกเสียแล้ว ตั้งแต่ถูกเขาคนนั้นมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น

ไรตะมองผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ว่าจะพูดจะปลอบยังไง เธอก็ยังทำสีหน้าเฉยๆแบบเดิม

"แต่แบบนี้ท่านเคียวราคุท่านพี่ของท่านยามาโมโตะคงจะบ่นคิดถึงแย่เลยนะครับ"

แต่ก็ยังมีอีกคนที่ยังเยียวยาความบอบช้ำในหัวใจของเธอ บุคคลที่เธอเคารพรักดั่งพี่ชายแท้ๆ

"อา..จริงด้วยสิ"

สำเร็จ! ในที่สุดก็กล่อมให้กลับได้

ยมทูตหนุ่มคิดพรางผุดยิ้มขึ้นมา

จากนั้นหญิงสาวก็เปิดประตูผ่านโลกเพื่อกลับไปยังโซลโซไซตี้พร้อมกับลูกน้องของตน

Sora talk

เมื่อข้ากลับมาที่นี่ก็ค่ำซะแล้ว ก็ดีเหมือนกัน กลับไปนอนบ้านเลยดีมั้ยนะ พรุ้งนี้ค่อยไปรายงานเรื่องภารกิจ

เอ..ไม่สิ ไม่ต้องไปรายงานก็ได้

"ไรตะ"

ข้าเอ่ยเรียกลำดับสามที่ยืนอยู่ข้างๆฝ

"ครับ"

"ไปรายงานว่าภารกิจเสร็จกับท่านหัวหน้าใหญ่ทีนะ ข้ารู้สึกเพลียอยากจะนอนน่ะ หาว~"

ข้าหาวออกมาวอดนึงด้วยความง่วงและเพลียจริงๆไม่ได้แกล้งทำแต่อย่างใด แต่จริงๆก็ไม่ได้อยากไปเจอตาแก่เผด็จการนั่นอยู่แล้วล่ะนะ

"ได้ครับ เชิญท่านยามาโมโตะไปพักผ่อนเถอะ"

"อ่า ขอบคุณ"

ว่าจบข้าก็รีบใช้ก้าวพริบตาหายตรงไปที่บ้านทันทีโดยใช้ทางลัดเข้าทางหน้าต่างอย่างไม่รีรอ

ลืมบอกไปว่าข้าไม่ได้กลับบ้านตัวเองแต่อย่างใด เพราะไม่อยากพบเจอครอบครัวน้ำเน่าจอมปลอม ข้าจึงชอบมานอนอยู่ที่ห้องของ..

"อ้าวกลับมาแล้วหรอ โซระ"

ซุยฟง คานาเมะ หัวหน้าหน่วยของข้าเอง แต่สำหรับเธอเมื่ออยู่กันสองคนข้าก็มองเธอเป็นแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น

"อ่า.."

ข้าตอบเพียงสั้นๆพรางเดินไปนั่งลงที่เตียงแล้วหงายหลังแผ่ตัวด้วยความล้า

"กลิ่นคาวเลือดฟุ้งเลย เจ้าควรไปอาบน้ำก่อนนะโซระ"

ซุยฟงบ่นขึ้นพรางดึงร่างฉันให้ลุกขึ้นนั่ง

"รู้แล้วล่ะน่า ข้าแค่ล้านิดหน่อย"

"ถ้างั้นเจ้าก็รีบไปอาบน้ำแล้วมานอนซะจะได้สบายตัว"

"เข้าใจแล้วน่า.."

จากนั้นฉันจึงลุกไปอาบน้ำตามคำของซุยฟง เพราะอยากจะรีบมาพักผ่อนเต็มแก่แล้ว แถวพรุ้งนี้ฟันธงว่าต้องโดนถามมากอีกแน่ๆ คงต้งรีบพักผ่อนเตรียมตัวไว้
..........

ตัดมาอีกด้านนึง

ชายหนุ่มเรือนผมสีขาวยาวเฉกเช่นสำลี นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของหัวหน้าหน่วยซึ่งเป็นตำแหน่งของตน

ในมือถือรูปหญิงสาวบางคน พรางมองไปที่รูปนั้นด้วยแววตาที่เศร้า

ทำให้ภาพความทรงจำผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้..เป็นภาพที่เด็กสาวคนหนึ่งเป็นเด็กที่สดใสและร่าเริง กำลังวิ่งเข้ามากระโดดกอดเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

'พี่จูชิโร่~'

เสียงหวานยังคงดังก้องอยู่ในจิตใจ เพียงแต่เธอในตอนนี้กลับเปลี่ยนไปราวกับคนละคน เขาเฝ้าถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่าทำไม เด็กสาวที่แสนร่าเริงคนนั้น ในตอนนี้กลับกลายเป็นหญิงสาวที่ไร้ความรู้สึกไปแบบนั้น

และภาพควาทรงจำในวันนั้น

'โซระ ทำไมเจ้าทำร้ายน้องเช่นนั้น'

เสียงชายชรากล่าวกับเด็กสาวที่ในมือถือมีดสั้นที่เลอะคราบโลหิตของผู้เป็นน้องสาว ที่นั่งกุมบาดแผลที่แขนตัวสั่นและร้องให้อย่างเจ็บปวด

'ขะ..ข้า ไม่ได้ทำนะท่านปู่'

'หลักฐานคาตาขนาดนี้ เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกนะโซระ!'

'ฮึก..ข้าไม่ได้ทำซักหน่อย'

เธอยืนน้ำตาคลอด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน ก่อนจะหันมามองเขาอีกคนที่เห็นเหตุการณ์ด้วยสายตาที่สั่นไหว

แต่หลักฐานที่ชี้ชัดขนาดนั้น ตนก็ไม่อาจจะเชื่อเธอได้จริงๆ และความรู้สึกผิดหวังก็เริ่มก่อตัวขึ้นที่ใจของชายหนุ่ม

แต่เขาเองก็ไม่รู้เลยว่ามันไปทำลายจิตใจเด็กสาวคนนั้นมากถึงเพียงไหน คนที่คิดว่าจะเชื่อใจเธอที่สุด กลับจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ผิดหวังแบบนั้น ทั้งที่เขาน่าจะรู้นิสัยเธอที่สุด แต่กลับมองข้ามไปและเลือกเชื่อในสิ่งที่เห็น

หลังจากวันนั้นนางฟ้าตัวน้อยๆก็เริ่มหายไปกลายเป็นเพียงเด็กสาวที่จิตใจด้านชาไปเสียแล้ว

====================

Writer talk  :

จู่ๆก็อยากเปิดเรื่องใหม่ขึ้นมา เรื่องเก่ายังไม่จบเลยแหะ..ยังไงก็ฝากคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ ^^