ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [ficแซม]:(คิดชื่อไม่ทัน)>ลีฟ
มันยานะรับ....ที่ะให้เลิรันที่เรารัมาลอ 3 ปี ไม่มีทา
ผมรู้...รู้อยู่แ่ใเสมอ ว่าผมไ้รอบรอแ่สถานะำว่า"ู่หมั้น" ไม่ใ่หัวใเธอ..ผมเื่อว่าเวลาและวามีอผมะ่วยให้เธอหันลับมามอผม สันิ เพียแ่เหลี่ยวามอ....็ยัี เราเลยัสินใย้ายเ้ามาโรเรียนประำแห่นี้ เมื่อรู้ัวอีทีมัน็สายเินไปแล้ว เพราะนที่เธอรั...ลับเป็นผู้ายนหนึ่...ที่เธอพบเมื่อไม่นาน
ผมว่าโลนี้ไม่ยุิธรรม ผมรัเธอ ผมรัเธอ....ผมล้าพูไ้เลยว่าไม่มีใรสามารถรัเธอไ้เท่าผม
เธอเริ่มเย็นา.....
เธอเร็วพูน้อยึ้น
เวลาที่เราไ้อยู่้วยันลับน้อยลทุที...ทุที...
.
.
เธอนอนหลับอยู่ที่โ๊ะ้าหน้าา ผมมอและออมยิ้มไม่ไ้ เธอเหนื่อยมา ผมเินรไปเพื่อะปลุเธอและบอว่าเธอไปนอน
"..ิ์..ิ์รับ"
"....ไพร์"
เสียแผ่วเบาอหิสาวผู้เป็นที่รัหมวใแทบทำให้ผมหมแร หน้าาเหมือนถูฟาเบาๆ เธอำลัพูถึื่อายอื่น.....อาะเป็นเพื่อนใหม่็ไ้...ผมปลอบใัวเอ
"ไพร์..ัน...ันอบ....นายนะ"
"....."
ราวนี้ผมถึับใเล็ๆ....เธอำลัมีวามรั?....
ใบหน้าเอิบอิ่ม่อยๆผลิยิ้มออมา้าๆ สวยามและมีพิษร้าย
ทำให้หัวใอผู้ายนนี้ปวร้าวแทบาย
"หือ?.....ลีฟหรอ?"ิ์ลืมาึ้นมามอผม
"ปะ...ไปนอนในห้อะนะรับ เี๋ยวไม่สบาย"ผมยิ้ม
"อ่า อโทษที่ทำให้เป็นห่วนะ"ิ์ลึ้นและเินรไปยัห้ออเธอ
"ิ์"ผมเรีย
"หืม??"เธอหันลับมามอและยิ้มน้อยๆให้
อย่ายิ้มให้ผมเลย
"ผมรัุ"
"..."
"...."
"ันรู้.."
ไมุ่ไม่รู้หรอว่าผมรัุมาแ่ไหน...
"ุรัผมบ้าไหม?"
"ไม่เอาน่า มันึแล้วนะ"
"ิ์"
".......อโทษนะ ลีฟ"
ผมไม่อยาไ้ยินำอโทษ
ผมไม่้อารวามสสาร
ไ้โปร
แ่บอผม
บอผมว่า
ุรัผม
.
.
.
.
หรือไม่
.
.
.
็บอมาเลย
ว่าุ
ไม่ไ้รัผมเลยั้แ่แร
"ฝันีรับ ิ์"ผมพูและหันหลัให้
"รารีสวัสิ์นะ"
เสียฝีเท้าอเธอห่าออไปยิ่ทำให้ผมเ็บปว าม้วยเสียเปิประูััวานในห้อที่เียบสั
แหมะๆ
หยน้ำร้อ่อยไหลอาบสอแ้ม้าๆ
โยที่สายาอผมยัเหม่อมอออไป้านอ พร้อมับวามิที่บินไปไลแสนไล
.
.
.
.
.
เมื่อ ผมอ้อนวอนยอมายรหน้าุไม่สนใ..
.
.
.
.
.
.
ั้นผมนนี้
นที่รันนนี้
็ะแยุ่ลับมาเอ!!!
--------------------------------------------------------------------------
ผมรู้...รู้อยู่แ่ใเสมอ ว่าผมไ้รอบรอแ่สถานะำว่า"ู่หมั้น" ไม่ใ่หัวใเธอ..ผมเื่อว่าเวลาและวามีอผมะ่วยให้เธอหันลับมามอผม สันิ เพียแ่เหลี่ยวามอ....็ยัี เราเลยัสินใย้ายเ้ามาโรเรียนประำแห่นี้ เมื่อรู้ัวอีทีมัน็สายเินไปแล้ว เพราะนที่เธอรั...ลับเป็นผู้ายนหนึ่...ที่เธอพบเมื่อไม่นาน
ผมว่าโลนี้ไม่ยุิธรรม ผมรัเธอ ผมรัเธอ....ผมล้าพูไ้เลยว่าไม่มีใรสามารถรัเธอไ้เท่าผม
เธอเริ่มเย็นา.....
เธอเร็วพูน้อยึ้น
เวลาที่เราไ้อยู่้วยันลับน้อยลทุที...ทุที...
.
.
เธอนอนหลับอยู่ที่โ๊ะ้าหน้าา ผมมอและออมยิ้มไม่ไ้ เธอเหนื่อยมา ผมเินรไปเพื่อะปลุเธอและบอว่าเธอไปนอน
"..ิ์..ิ์รับ"
"....ไพร์"
เสียแผ่วเบาอหิสาวผู้เป็นที่รัหมวใแทบทำให้ผมหมแร หน้าาเหมือนถูฟาเบาๆ เธอำลัพูถึื่อายอื่น.....อาะเป็นเพื่อนใหม่็ไ้...ผมปลอบใัวเอ
"ไพร์..ัน...ันอบ....นายนะ"
"....."
ราวนี้ผมถึับใเล็ๆ....เธอำลัมีวามรั?....
ใบหน้าเอิบอิ่ม่อยๆผลิยิ้มออมา้าๆ สวยามและมีพิษร้าย
ทำให้หัวใอผู้ายนนี้ปวร้าวแทบาย
"หือ?.....ลีฟหรอ?"ิ์ลืมาึ้นมามอผม
"ปะ...ไปนอนในห้อะนะรับ เี๋ยวไม่สบาย"ผมยิ้ม
"อ่า อโทษที่ทำให้เป็นห่วนะ"ิ์ลึ้นและเินรไปยัห้ออเธอ
"ิ์"ผมเรีย
"หืม??"เธอหันลับมามอและยิ้มน้อยๆให้
อย่ายิ้มให้ผมเลย
"ผมรัุ"
"..."
"...."
"ันรู้.."
ไมุ่ไม่รู้หรอว่าผมรัุมาแ่ไหน...
"ุรัผมบ้าไหม?"
"ไม่เอาน่า มันึแล้วนะ"
"ิ์"
".......อโทษนะ ลีฟ"
ผมไม่อยาไ้ยินำอโทษ
ผมไม่้อารวามสสาร
ไ้โปร
แ่บอผม
บอผมว่า
ุรัผม
.
.
.
.
หรือไม่
.
.
.
็บอมาเลย
ว่าุ
ไม่ไ้รัผมเลยั้แ่แร
"ฝันีรับ ิ์"ผมพูและหันหลัให้
"รารีสวัสิ์นะ"
เสียฝีเท้าอเธอห่าออไปยิ่ทำให้ผมเ็บปว าม้วยเสียเปิประูััวานในห้อที่เียบสั
แหมะๆ
หยน้ำร้อ่อยไหลอาบสอแ้ม้าๆ
โยที่สายาอผมยัเหม่อมอออไป้านอ พร้อมับวามิที่บินไปไลแสนไล
.
.
.
.
.
เมื่อ ผมอ้อนวอนยอมายรหน้าุไม่สนใ..
.
.
.
.
.
.
ั้นผมนนี้
นที่รันนนี้
็ะแยุ่ลับมาเอ!!!
--------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น