ปีศาจจิ้งจอกเงิน

ลำดับตอนที่ #1 : เด็กหญิงที่ข้ามมิติมา

ตอนที่ 1

ณ ยุคสงคราม

“ อินุยาฉะ  เจ้าจงตายซะเถอะ”ข้าผนึบอินุยาฉะไว้ที่ต้นไม้พฤกษาข้ามยุค ทำไมเจ้าต้องทำกับข้าขนาดนี้น่ะ  ข้าคงไม่รอดแน่  ข้าล้มลงเพราะบาดเจ็บตรงแขน  บาดเจ็บเพราะอินุยาฉะเป็นคนทำ

“ เจ้ากล้าผนึบ” ทำไมเจ้าต้องผนึบข้าด้วย อินุยาฉะค่อยๆหลับตาลง

“ คาเอเดะเจ้าจงเอาลูกแก้ว 4 วิญญาณ  เผาไปพร้อมๆกับตัวข้า” พอคิเคียวพูดเสร็จ  เธอก็สลบไป

ณ ยุคปัจจุบัน

“ คุณปู่ ค่ะ  จำได้ฤเปล่าว่าพรุ่งนี้วันเกิดใคร” ชั้นถามว่าคุณปู่จะจำได้ฤเปล่า

“ เออร์  วันเกิดคนที่อยุ่ข้างๆปู่ไง”  คุณปู่แซล

“ ของขวัญหล่ะ  ค่ะ” ชั้นรองขอของขวัญคุณปู่ดู

“ อ่ะ   เท้ากัปปะ” คุณปู่ยื้นเท้า เป็ดโบราณให้ชั้น

“ หนูไม่เอาหรอกค่ะ  หนูล้อเล่น” ชั้นกับคุณปู่หัวเราะกันอย่างสนุก

แต่ว่าศาลเจ้าที่เราอยู่ก็เป็นศาลเจ้าที่พิลึกหน้าดูเอาการ   มันเก่าแก่ตั้ง 500 ปีแหนะ     ที่นี่มีทั้งต้นไม้ประหลาดแล้วก็บ่อน้ำที่เก่าแก่มาก     คุณปู่ก็เล่าให้ชั้นฟังทุกวันน่ะว่าประวัติมันเป็นยังไง  แต่ว่าถ้าโดนกรอกหูทุกวันมันก็น่ากลัวเหมือนกันน่ะ   จนกระทั่งถึงวันเกิดครบอายุครบ 15 ปีนี่แหละ

ตอนเช้า

ชั้นรีบสวัสดีคุณแม่ก่อนออกจากบ้าน  แต่ว่าสายตาก็ต้องไปสดุดตรงที่น้องชายชั้นมายืนเก็กตรงบ่อน้ำโบราณนี่แหละ

“ นี่ โซตะนายมาทำอะไรที่นี่หน่ะ” ชั้นถามอย่างสงสัย

“ ก็ไอ ปูโยหน่ะ สิครับ มันโดดเข้าไปในบ่อน้ำ  ก็ผมเอาอาหารมันเห็นมันไม่ได้กินข้าว” โซตะพูด

ชั้นก็เลยต้องจำใจไปเอาปูโยลูกแมวสุดที่รักประจำตระกลูขึ้นมา   ทั้งๆที่ชั้นกลัวความมืด

ชั้นเดินลงไปสักพัก  ก็ได้ยินเสียงดังมาจากบ่อน้ำ  กึกกัก!  ชั้นตกใจร้องสุดเสียง  น้องเลยตะโกนกลับมาว่าชั้นเป็นยังไงบ้าง  แต่พอชั้นมองดูที่ขาตัวเองกลับเป็นปูโยที่เลียขาชั้นอยู่   ตกใจแทบตาย^-^  แต่ก็โล่งใจจัง

กึกกัก !  เฮยนี่ มันเสียงอะไรอีกหล่ะเนี่ย   ตายแล้วปีศาจตะคาบมันดึงตัวชั้นลงไปในบ่อน้ำ

“ พี่ครับ” โซตะเรียกชั้นสุดเสียง 

ตอนนี้ปีศาจตะคาบมันจ้องหน้าชั้นแล้วแลบลิ้นออกมาเลียหน้าชั้น

“ ออกไปน่ะ  หน้าขยะแขยงที่สุดเลย” แต่ที่มือชั้นกลับมีพลังบางออกมาจากมือ  แล้วปีศาจก็ค่อยๆหายไป

ยุคสงครามจ๊า

“ ลูกแก้ว 4 วิญญาณ เอาลูกแก้ว 4 วิญญาณมาให้ข้า” ปีศาจพูดเหมือนต้องการสิ่งนั้นมาก

“ อุย ขนลุกเลยความฝันใช่ไหมเนี่ย  ตื่นสิ  แขนปีศาจ มันไม่ใช่ความฝัน  เอะนี่มันในบ่อน้ำนี่  ต้องรีบขึ้นไปแล้ว  โซตะ อยู่ข้างบนฤเปล่า โซตะ”  ชั้นพยามเรียกน้องหลายครั้งแต่เขาไม่ยอมตอบกับมา  ชั้นเลยต้องใช้วิชาลิงปีนต้นไม้   ไม่ต้องสงสัยหรอกก็ปีนบ่อน้ำไง  แต่พอปีนขึ้นมามันกลับเป็นอีกที่นี่หนึ่ง  มันไม่ใช่บ้านของชั้น

“ เฮย  บ้านหายหมดเลย  นั่นต้นไม้พฤกษาข้ามยุคนี้” โอ๋  สวรรค์ช่วยชั้นด้วย ชั้นรีบวิ่งไปหาต้นไม้ต้นนั้นทันที  แต่สิ่งที่ชั้นนึกมันดันไม่เป็นอย่างนั้นเลย  ชั้นเจอเด็กผู้ชายคนหนึ่งหลับอยู่ไม่สิโดนสะกดมากกว่า  สิ่งที่ชั้นทำอย่างแรกคืการมองร่างกายของเขาที่ผิดแปลกจากมนุษย์ทั่วไป

“ หูหมา” ชั้นตะโกนสุดเสียง  แต่พอรองไปจับหูของเขามันกลับนุ่มยังกับตุ๊กตาอย่างนั้นแหละ

ฟูบ  เสียงธนูเฉี่ยว ตัวชั้นไปนิดเดียว 

“ จับเอาไว้” พวกหมู่บ้านตะโกนพร้อมจับมือและขาชั้นมัดเชือกเอาไว้   แล้วพาชั้นไปหมู่บ้าน

ชั้นงงไปหมดเลยว่าที่นี่มันคือที่ไหน!  

“ หมาจิ้งจอกแน่ๆ” พวกชาวบ้านเขาหาว่าชั้นเป็นหมาจิ้งจอกกันใหญ่เลย  แต่ก็มีคุณยายคนหนึ่งเดินมาเห็นเขาพูดว่าชื่อ คาเอเดะ น่ะ  คงเป็นหัวหน้าหมู่บ้านมั๊ง    ตายแล้ว!  เขาเอาทรายอะไรไม่รู้มาฝาดใส่หน้าชั้น

“ อะไรกันเนี่ย” ชั้นตะโกนสุดเสียง

“ ไม่ใช่ มาจิ้งจอกเหรอเนี่ย”คาเอเดะถามคาโงเมะ

“ ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ” ชั้นบอกคุณยาย เขาทำให้ชั้นโมโหมากๆ

“  ทำไม  หน้าเหมือนท่านพี่คิเคียว” คาเอเดะพูด

“ คิเคียว” ชั้นพูดชื่อนี้ด้วยเสียงเบาๆ

ตอนกลางคืน

“ กินซะสิ” คาเอเดะชวน

“ หนู ขอกินน่ะค่ะ” ชั้นรีบกินอย่างไม่รอรีเพราะมันหิวจริงๆนี่

“ ทำไม  หน้าเหมือนท่านพี่อย่างนี้น่ะ  เรื่องนี้มันก็ผ่านมาตั้ง 50 ปีแล้ว” คาเอเดะคิดในใจ

“ เออร์  รู้จักเมืองโตเกียวเหรอค่ะ” ชั้นถามเหราะอาจจะได้ข่าวความคืบหน้าการกับบ้านได้

“  เมืองโตเกียวเมืองที่เจ้าอยู่เหรอ” คาเอเดะถาม

“ เออร์  คงจะไม่รู้จริงๆสิน่ะ”ชั้นทำหน้าหัวเราะปนยิ้ม

กิ้ง   กิ้ง

“ ปีศาจมันมาแล้ว” พวกชาวบ้านตะโกน

“ ปีศาจ” ชั้นกับคุณยายคาเอเดะพูดพร้อมกัน!  พวดเรา 2 คนเลยวิ่งออกมาดู

แต่สิ่งที่เห็นมันกับเป็นปีศาจตะคาบที่ชั้นเจอตอนเมื่อเช้า “ ยุ่งแน่ๆ”  ชั้นพูดด้วยเสียงที่สำนึกผิด

เพราะว่าปีศาจตัวนั้นมันต้องการลูกแก้ว  อะไรนั่นมาก

“ ลูกแก้ว 4  วิญญาณ” ปีศาจตะคาบตะโกนดังมากๆ

“ เจ้าๆ  มีมันเหรอ” คาเอเดะถามอยากแปลกใจ

“ ไม่มีค่ะ หนูไม่รู้เรื่องอะไรเลย” ชั้นตอบไปตามความจริง

“ คงต้องผลักมันตกลงไปในบ่อน้ำเท่านั้น” คาเอเดะพูด

“ บ่อน้ำ   ที่เราขึ้นมา” มันต้องใช่แน่ๆมันคือบ่อน้ำที่ชั้นขึ้นมา

“ มันอยู่ในป่าของอินุยาฉะ” คาเอเดะพูดเสร็จชี้ไปทางแสงป่า

“ แสงนั่นใช่ไหมค่ะ” ชั้นพูดเสร็จแล้ววิ่งไปทันที  เพราะไม่อยากให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนนี่

ชั้นวิ่งเกือบมาถึงบ่อน้ำแล้ว

“ ลูกแก้ว 4 วิญญาณ” ปีศาจพูดอีกครั้ง

“ จะพูดทำไมน่ะ  ชั้นกลัว “ ใครก็ได้ช้วยชั้นที”  น่ากลัว” ชั้นตะโกนคำนี้สุดเสียง

อินุยาฉะ   ก็ได้ตื่นขึ้นมา

“ กลิ่น  นี้มันผู้หญิงที่คิดฆ่าเรามันใกล้เข้ามาแล้ว” อินุยาฉะค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“ เอาลูกแก้ว 4 วิญญาณมาให้ข้า” ปีศาจพูดย้ำ

“ ชั้นไม่มี  ไม่มีก็คือไม่มีสิ” ชั้นวิ่งมาจนมาสะดุด  ล้มหน้าต้นพฤกษาข้ามยุค --_--  อยากร้องไห้มันเจ็บจัง      แต่พอเงยหน้าขึ้นไปกับเจอผู้ชายหูหมาคนนั้นมองหน้าชั้น

“ ยัย คิเคียว  พอเจอตะคาบแก่ๆตัวเดียววิ่งหัวหดมาเลยเหรอ” อินุยาฉะทัก

“ อีตานี่  พูดได้แต่ไร่มารยาทชะมัด แปลกจังทั้งๆที่โดนธนูเต่ยังไม่ตาย”ชั้นคิดในใจ

“ พูดอะไรออกมาบ้างสิคิเคียว  ยืนเก๊กอยู่ได้ ทำกับมันเหมือนที่ทำกับข้าบ้างสิ” อินุยาฉะพูด

“ อีตา ยั่วโมโหชั้นเหรอ ชั้นทำอะไรให้เนี่ย” มันน่าโมโหจริงๆ เจอกันครั้งแรกก็พูดคำไร้มารยาทออกมาทั้งนั้น

“ ทำหน้าเอ๋อ  อีกแล้วเหรอคิเคียว ฮะ  ยัยคิเคียวคนเก่ง” อินุยาฉะพูด  พูดอีกแล้ว

“ นี่  อีตาบ้า ชั้นไม่ใช่คิเคียว” ทำไมวันนี้มีแต่คนทักชั้นเป็นคิเคียวน่ะ   ชั้นเลยเดินเข้าไปหาอีตานั่น

“ กลิ่นเหม็นๆ อย่างนี้ท่าไม่มีคนอื่นเล้วจะเป็นใครอีกหล่ะ” อินุยาฉะพูดพร้อมเอาจมูกดมคาโงเมะ

“ นี่ ชั้นชื่อคาโงเมะน่ะ  ไม่ใช่คิเคียว”ชั้นพูดเพื่อแนะนำตัว

“ มันมาแล้ว” อินุยาฉะพูดถึงปีศาจ

“  ปีศาจ” เข้ามาเผชิญหน้ากับชั้นเต็มๆ  จะเป็นลม + - +  ชั้นเลยล้มลงไป    แต่โชคดีที่พวกชาวบ้านนำตะขออันใหญ่มาดึงปีศาจออกไป 

“ ดูไม่จืดเลยน่ะ ยัยคิเคียว” อินุยาฉะพูด

“ ชั้นบอกแล้ว ไงว่าชั้นไม่ใช่คิเคียว” ชั้นเดินเข้าไปหาอินุยาฉะ

“ ไม่ใช่คิเคียวนี่น่า” อินุยาฉะพูด

“ ก็บอกแล้วไง  ว่าไม่ใช่” ชั้นพูด

“ ใช่สิ   คิเคียวเขาทั้งสวย  และเก่ง หน้าเขาไม่เอ๋อ อย่างนี้หรอก” อินุยาฉะยั่วโมโหคาโงเมะ

“ อีตาบ้า” กรี๊ด  ปีศาจจับชั้นเอาไว้  แต่ก็ได้ดึงหูอีตาลูกหมาคนนี้ไว้ก่อน

“ ปล่อยชั้น  น่ะ” ชั้นตะโกน

“ เจ้านั้น แหละปล่อยผมข้า” อินุยาฉะพูด ก็มันเจ็บจริงๆ

“ ท่านคาเอเดะ”ชาวบ้านทัก

“ ฮะ  อินุยาฉะตื่นขึ้นมา  ผนึบที่คงอยู่ตลอดไปทำไมถึงได้” คาเอเดะคิดในใจ

“ ปล่อยชั้นน่ะ ยัยตคะคาบ” ชั้นตะโกน

“ส่งลูกเก้ว 4 วิญญาณมาใหข้า” ปีศาจทวงสิ่งของ

“ลูกแก้ว 4 วิญญาณเหรอ” อินุยาฉะคิดในใจ

ปีศาจอ้าปาก คิดจะกัดหน้าท้องคาโงเมะ

“ เฮย  อย่าน่ะ” ชั้นยื้นมือออกไป  แต่แล้วก็มีพลังเหมือนตอนเช้าออกมาอีกแล้ว ทำให้แขนปีศาจหลุดไป  ชั้นก็ล้มตามลงมา  เจ็บตัวอีกแล้วเหรอ-_-เนี่ยเรา

“ แต่ว่าทำไมเราถึงทำเรื่องพวกนี้ได้หล่ะเนี่ย” ชั้นงงในสิ่งที่ตัวเองทำสุดๆในตอนนี้  แต่แล้วก็มีแสงอะไรไม่รู้เรืองแสงที่ท้องของชั้น

“ แสงอะไร” ชั้นงงตัวเองสุดๆเลย!

เป็นทีเผลอของปีศาจ  มันเข้ามากัดหน้าท้อง ชั้น  แต่ชั้นก็ต้องเอะใจที่มีลูกแก้วนั่น  ออกมาจากท้องชั้น

“ นี่เหรอ ลูกแก้ว 4 วิญญาณที่พวกปีศาจมันอยากได้กัน” ชั้นคิดในใจพร้อมตกลงมาจากข้างบนกระแทกพื้นอย่างแรง  

“  ส่งลูกแก้ว 4 วิญญาณมาให้ข้า” อินุยาฉะตะโกน

 แต่ชั้นยังไม่ทันจะทำอะไรปีศาจก็รัดตัวชั้นมาติกกับอินุยาฉะตรงต้นไม้

“ ได้ยินว่ามีครึ่งอสูรต้องการลูกแก้ว 4 วิญญาณเจ้าเองสิน่ะ” ปีศาจทัก

“อีตาคนนี้ เป็นใคครกันแน่” ชั้นคิดในใจ

“ อย่าดูถูกข้านักสิ ยัยตะคาบแก่ ถ้าข้าเอาจริงล่ะก็” อินุยาฉะขู่

“ นี่ เห็นเต๋ะ  ท่าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เก่งนักเหรอ  ตอบมาสิ” ชั้นถาม  เพราะไม่รู้ว่าอีตานั่นจะเก่งๆจริงๆฤเปล่า

“ คนที่โดนผนึบไว้อย่างนี้ไม่มีพลังที่จะดึงธนูที่พลังมหาศาลนี่ออกได้หรอก  กัดฝันแล้วหลับตาไปเถอะ”ปีศาจพูด  ก็กลืนลูกแก้ว 4 วิญญาณ

“ เจ็บใจนัก”อินุยาฉะตะโกน

“ มันกินลูกแก้วเข้าไปเล้ว” พวกชาวบ้านพูด

“ แย่แล้วสิ” คาเอเดะพูด

แขนปีศาจที่หลุดไปมันกลับมาติดกันอีกครั้ง

“ ร่างกายของมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว” ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาเพราะเกรงว่ามันจะเกิดเรื่องหายนะ ขึ้น  

มันกำลังจะกลายร่าง  “ พลังของข้าค่อยๆกลับคืนมาแล้ว”

“ รีบปล่อยผนึบข้าสิ หรือว่าเจ้าจะให้มันดูดพลังจากลูกแก้ว 4 วิญญาณไปหมดฤไง” อินุยาฉะถามคาโงเมะ

“ ธนู ดอกนี้เหรอ” ชั้นถามเพราะงงฉะมัด

“ ก็ใช่สิ  ไงบื้อ” อินุยาฉะพูด

“ เดี๋ยวไม่ดึงออกให้ซะเลย” ชั้นบ่นด้วยความโมโห  แม๊  ก็มันหน้าโมโหชะมัดเลย !

“ อย่าดึงออกน่ะ  ธนูลูกนั้นมันเป็นธนูที่ใช้ผนึบอินุยาฉะเอาไว้จะปล่อยให้มันเป็นอิสระไม่ได้” คาเอเดะพูด

“ หรือว่าเจ้าจะยอมตายที่นี่  ยัยบื้อ ”อินุยาฉะพูด

“ อีตาบ้า อยู่ๆก็มาแช่งชั้นตาย  ช่วยก็ช่วย” ชั้นต้องจำใจช่วยอีตานี่  ก็ดูสีท่าชาวบ้านเขาคงทำอะไรปีศาจไม่ได้เลย

อึ๋บ  ตอนนี้ชั้นพยายามดึงธนูออกจากหน้าอกของอินุยาฉะ   แต่ก็ดึงได้สำเร็จธนูค่อยๆแตกสลายไป

พวกชาวบ้านกับชั้นรอดตายแล้ว ^-^

 “ ธนูของท่านพี่สลายไปแล้ว” คาเอเดะพูด

ตึกๆ  ตึกๆ  เสียงหัวใจของอินุยาฉะเต้น

“ อิ – นุ-ยา-ฉะ” ชั้นพุดคำนี้เบามากๆ

อินุยาฉะใช้กรงเล็บคร่าวิญญาณทำให้หางของปีศาจขาดเป็นกระจุย  ส่วนชั้นเหรอก็ตกลงมาตามเคย  ไม่ต้องพูดถึงหรอกน่ะ

ในที่สุดอินุยาฉะก็ฆ่าปีศาจตายจนได้   สิ่งที่ชั้นเห็นออกมาจากท้องของปีศาจก็คือลูกแก้ว 4 วิญญาณนั่นเอง

“ ไปหยิบสิ” คาเอเดะพูดทักคาโงเมะ

“ แต่หนูกลัวนี่น่า มันกลัว” ชั้นบ่นออกมาด้วยความกลัว  คุณยายคาเอเดะจึงเข้าไปหยิบลูกแก้ว 4  วิญญาณแล้วส่งมาให้ชั้น

“ ส่งลูกแก้วมาให้ข้าน่ะ” เสียงอินุยาฉะ  แน่นอนยังไงมันก็ต้องเป็นเสียงอีตานี่คนแรกอยู่แล้ว

“ ส่งให้ทำไม  นี่มันเป็นลูกแก้วลูกแก้วปีศาจ ถ้าอยู่กับนายมีหวังได้เกิดเรื่องร้ายแน่” แน่นอนถ้าส่งลูกแก้วให้อีตานี่รับรองเกิดเรื่องร้ายแน่

“ ใช่แล้วจ๊ะ คาโงเมะ” คาเอเดะพูด

“ เชอะ” อินุยาฉะหันหน้าหนี

“ แต่ว่าข้าต้องการสิ่งนั้นหนี่” อินุยาฉะพูดพร้อมจะเอาลูกแก้ว 4 วิญญาณจากมือของชั้น  

“ ชั้นต้องเจ็บตัวอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย  โอ๊ย พระเจ้าช่วยลูกที = - =”