คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ~Eighth Step~
ฮยอแว่า่อนะ้มลูบฮันยอ ฮยอแบยี้ริมฝีปาอฮันยอ่อนะผละออและ้มลไปูบใหม่โยเปิปาเล็น้อย ลิ้นเล็ัารสอเ้าไปที่ริมฝีปาออีน ฮันยอยอมเปิปาให้ฮยอแเ้ามาหยอล้อ นหน้าหวานบูบ ใ้ลิ้นหยอล้อไปมาในโพรปาร้อน่อนะผละออพร้อมับหยาน้ำทิพย์ที่เหนียวเนอะ
“อืม...หวานอ่า~”
“ฮยอแ...หยุเถอะ”
“ไม่เอา~ ูบอี”
ฮยอแว่าและ้มลูบเบาๆบนริมฝีปาอฮันยอ มือบาลูบไปบนใบหน้าหล่อในะที่ริมฝีปา็พรมูบไปบนริมฝีปาหยัไ้รูป ฮยอแผละออและูบใหม่ ผละแล้วูบ ทำแบบนี้หลายรั้นฮันยอ้อับไหล่เล็ไว้
“ถ้ายัูบอยู่ันะทนไม่ไหวแล้วนะ!”
“ื้อ!~ ฮันโรธเ้าเหรอ....แ!!”
ฮยอแแหปาร้อและน้ำา็ไหลเผาะทันที ฮันยอลุึ้นและทำัวเหรอหราไม่รู้ะทำยัไ ฮยอแเอาแ่นั่ร้อไห้อยู่บนเีย ฮันยอุมมับ่อนะพูออมาเบาๆ
“นอยาร้อไห้มันูนะโว้ย...ไม่เ้าใเหรอ? อนนี้ลูายูมันั้โ่แล้วเนี่ย!!”
“แ!! เสียัทำไม..เสียัอ่า ฮันุเ้า ฮือ!!!”
“โอย..ูะบ้า”
ฮันยอึฮยอแเ้ามาอ นัวเล็ร้อไห้อยู่พัหนึ่่อนะเปลี่ยนเป็นสะอื้น ฮันยอัฟันพยายาม่มใให้(น้อาย)สบ ฮันยอผละออาฮยอแและมอแววาที่่ำไป้วยน้ำอฮยอแ่อนะูบเบาๆที่ปาอฮยอแ
“พอไหม?”
“ไม่เอา ไม่พอ~”
“เฮ้อ!!”
ทันทีที่ถอนหายใ ริมฝีปาบา็เบะออทันที ฮันยอบหน้าผาัวเอ่อนะ้มลูบฮยอแและร่าบาลับเีย ฮันยอระมูบฮยอแ้วยวามเร่าร้อน ลิ้นเล็ที่ถูู่โมรับมือแทบไม่ทัน ฮันยอปลระุมเสื้อเิ้อฮยอแออและแหวเสื้อออ่อนะผละาารูบมาระมสร้ารอยรัที่หน้าอบาและออ ฮันยอที่ทนไม่ไหวำลัะ่อนอาารรม แ่...
“ฟี้....ฟี้~”
เสียลมหายใที่สม่ำเสมอบวับที่เยหน้าึ้นแล้วพบว่าฮยอแหลับไปแล้วทำเอาเาเหี่ยวลทันที ฮันยอมอหน้าฮยอแที่หลับาพริ้ม หายใสะว ไม่มีวามเือร้อนใๆ่อนะ้มมอส่วนล่าอัวเอที่แทบะทำาเปริ ฮันยอถอนหายใ่อนะปล่อยร่าอฮยอแ
“ทำให้อยาแล้ว็าไป..แบบนี้มันน่าลัหลับนั!! แ่....สสัย้อพึ่มือวาอีแล้วสินะ”
ฮันยอว่า่อนะมอร่าบา มอออไปนอหน้า่า มอไปที่ร่าาวผ่ออฮยอแอีรอบ่อนะพาัวเอเินเ้าห้อน้ำไปปลปล่อยสิ่ที่ฮยอแระทำไว้
เ้าวัน่อมา
แสแที่พาผ่านสายาอนร่าบาที่นอนอยู่บนเียทำเอา้อะพริบาถี่ๆเมื่อลืมาื่นึ้น ฮยอแยมือึ้นบิายแ่ลับไปโนนนอน้าๆ ฮยอแยัวึ้นมอนที่หลับสนิทอยู่้าาย่อนะยันัวึ้นนั่ แ่เมื่อผิวบาระทบับอาาศเย็นๆ เา็้อ้มมอัวเอทันที
เสื้อเิ้ที่ถูปลระุมออนไม่เหลือ ไหนะรอยแ้ำที่อยู่ามหน้าอและออทำเอาฮยอแ้อหันไปมอฮันยออย่าัวล ร่าหนายับายและลืมามอนที่ำลันั่หน้าเอ๋ออยู่่อนะยิ้มบาๆ
“อรุสวัสิ์”
“อ้า!!!!!!!!”
ทันทีที่ฮันยอพูบ เสียร้อโหยหวนอฮยอแ็ามมาทันที ฮันยอะรุบปาฮยอแปิเสียร้อเพราะลัวนบ้านให่ะแื่น ฮยอแิ้นไปมาในอ้อมออฮันยอและพยายามเอามือที่ปิปาออ ฮันยอยอมปล่อยและบอให้ฮยอแเียบเสีย
“เมื่อืนนายทำอะไรัน..บอมานะว่าทำอะไร!!!”
“ันเปล่านะ”
“เปล่าบ้าบออะไร!! แล้วรอยที่ัวันมาาไหน ยุัหรือไ ห๊ะ?!!”
“..เออ!! รอยนั้นมันฝีมือันเอแหละ”
“อ..ไอ้บ้า!!!”
ฮยอแว่าและหยิบหมอนึ้นมาฟาฮันยอไม่หยุ ฮันยอพยายามหลบแ่็ยัโนอยู่ีึัสินใับแนอฮยอแเอาไว้และพยายามทำให้ฮยอแสบ
“นี่!! หยุ่อนสิ”
“ไอ้นวยโอาส ไอ้บ้า ไอ้เลว นายมันเลวที่สุ!!!”
“โธ่เว้ย!! เธอเมาแล้วยั่วันเอนะ ะให้ันทำยัไเล่า”
“ย..ยั่วอะไรันเล่า!!”
“ะให้ันบอไหมว่าเมื่อวานเธอทำอะไรบ้า อย่ารับัวเอไม่ไ้น้อรี๊ล่ะ เมื่อวานเธอทั้อ ูบ ลูบ ลำะนันทนไม่ไหว พอำลัะไ้็ันมาหลับ นที่วรโมโหมันันไม่ใ่เหรอ?!”
“อ...ไอ้บ้า!! นี่นายหวัอะไรอยู่น่ะ อ้า!!!”
“เียบเลยนะ!! ไม่ั้นันูบนะโว้ย”
ทันทีที่ำู่หลุออมาาปา ฮยอแ็เอาหมอนในมือบเ้าหน้าฮันยอ่อนะลุออาเียและวิ่เ้าห้อน้ำทันที ฮันยอถอนหายใ่อนะแอบำับท่าทาโมโหอฮยอแ และแอบอรู้สึีไม่ไ้เมื่อนึถึรสูบอเมื่อืน...มันสุยอริๆ
ฮยอแมอัวเอผ่านระเาในห้อน้ำ็ไ้แ่ิอยา่าัวเอที่เผลอทำเรื่อบ้าบอไปเมื่อืน ฮันยอเาะประูและะโนบอฮยอแที่อยู่ในห้อน้ำ
“นี่..รีบๆอาบน้ำล่ะ วันนี้ัน้อไปส่เธอที่ไรุ่ยายนะ เสื้อผ้าันเ็บให้เรียบร้อยแล้ว ันะลไปรอ้าล่านะ”
“เออ!!”
ฮยอแรับำและรีบัารับัวเอทันที ฮันยอเินลไปั้นล่า ให้อาหารเ้าหนูอเาทุัว่อนะเินไปที่ห้อรัว ัารทำอาหารสำหรับทั้สอน ฮันยอเลือทำอาหาร่ายๆอย่า้าวผัสูรัวเอ ฮันยอั้ใทำอย่าพิถีพิถัน่อนะัมันใส่านและวาไว้บนโ๊ะรออีนลมาทานพร้อมัน
“ทำอะไรินน่ะ หอมั”
“ันทำ้าวผัน่ะ มาทาน้วยันสิ”
ฮยอแที่เินลมา้านล่าพร้อมระเป๋าเินทาพยัหน้าและเินเ้าไปหา้าวที่วาอยู่บนโ๊ะทันที ฮยอแนั่ลัมันเ้าปาและมอหน้าฮันยอที่เริ่มลมือทานเหมือนัน
“ทำไมไม่ไปอาบน้ำ่อนล่ะ”
“ันอาบไม่นานหรอน่า รีบทานเร็วเ้า ไปสายแะร้อนนะ นี่มันหน้าร้อนแล้วนะ ไม่ใ่หน้าหนาวแล้ว”
“เออน่า พูมาริ”
ฮยอแว่าฮันยอและทาน้าว่อทันที ฮันยอมอไปยัอาวที่มีรอยแเ็มไปหม่อนะั้าวเ้าปา ฮยอแสัเไ้ึทัึ้น
“มออะไร”
“มอรอยรัอเราไ”
“รอยรัอเราบ้าบออะไรัน!! อย่าทึทัเอาเอนะ เี๋ยวปั๊่อยฟันหัเลย”
“โห!! เี๋ยวนี้เ่เหรอ? เรื่อูบับีวอนเมื่อวานยัไม่เลียร์เลยนะ”
“ไม่เลียร์!! ันพอใูบอ่ะ มีอะไรป่ะ?”
“ฮยอแ...เยายหรือยั?”
“โอ๊ย!! ลัวๆๆๆ ลัวายล่ะ!! รีบๆิน้าวไปเลยนะ ยัเ้าไปเลย นี่ๆๆๆ”
ฮยอแว่าพร้อมับั้าวเ้าปาฮันยอ ฮันยอรับ้าวเ้าปา่อนะีหน้าผาฮยอแอย่าแรไปทีหนึ่ ฮยอแเบ้หน้า่อนะลุออาเ้าอี้
“อิ่มแล้ว!! ันเบื่อนาย เบื่อๆๆๆ!!”
“ามใสิ ันะินเอให้หมเลย”
ฮยอแัปาล่าับ่อนะว้า้อนใส่ฮันยอและเินไปนั่เล่นับเ้าไรเอร์ที่หน้าบ้าน ฮันยอนึำท่าทาอฮยอแ่อนะรีบทาน้าวให้หมและึ้นไปอาบน้ำบนบ้านเพื่อะพาฮยอแไปส่ที่ไร่อุยายึ่อยู่่าัหวั
ทันทีที่แ่ัวเสร็ ฮันยอ็ลมาาบ้านและเห็นว่าฮยอแำลันั่มอเ้าหนูแฮมสเอร์ปั่นรัร็แอบยิ้มไม่ไ้ ท่าทาแสนน่ารันั้นน่าับามอะริ ฮันยอระแอมน้อยๆเพื่อให้ฮยอแหันมามอ ฮยอแเพียแ่เหลือบามอ่อนะเินไปลาระเป๋าอัวเอ
“ไปันไ้ยั?”
“ไปสิ”
ฮันยอเินามฮยอแที่เินนำออไป่อน ทันทีที่ไปถึบริเวบ้านให่ ุนายิมที่ยืนรออยู่็ทัึ้นพร้อมับหิสาวุ้นหน้าุ้นา้าาย
“ะไปันแล้วเหรอ? ันฝาหนูียอนไป้วยสิ พอันบอว่าุยายไม่สบาย้อารนไป่วยานที่ไร่ หนูียอน็อาสาทันทีเลย เป็นไล่ะ? น่ารัสุๆไปเลยใ่ไหม ว่าที่ลูสะใภ้นนี้น่ะ”
“แหม!~ ุแม่็มหนูเินไป เี๋ยวฮยอแไม่พอใึ้นมาหนู็แย่สิะ”
“ไม่พอใ็เรื่ออเาสิ ็แม่ยอมรับหนูในานะลูสะใภ้มาว่านๆนั้นนี่นา”
ุนายิมว่าพร้อมับลูบใบหน้าสวยอหิสาว ียอนยิ้มและหันไปมอหน้าฮยอแ้วยวามเหยียหยาม ฮยอแหันไปหาฮันยอ่อนะล้อแนทันที
“ไปันเถอะฮะพี่ฮัน ฮยอยืนรนี้นานๆแล้วร้อน เมื่อย้วย เรารีบไปันเถอะนะ”
“ไ้เลยรับ ียอน...ะไป็มาสิ”
ฮันยอพูับียอน้วยท่าทาเยาะนุนายิมแทบร้อโวย ียอนยระเป๋าอัวเอามไป ฮันยอหันไปมอ่อนะหันมาหาฮยอแ มือหนาหยิบเอาระเป๋าามือฮยอแมาถือ่อนะยิ้มและพู
“ฮยอถืออหนัเี๋ยว็มีลูให้พี่ยาหรอ เี๋ยวพี่ถือให้เอ”
“ิ!! พี่ฮันทะลึ่ มาพูอะไรอนลาวันแสๆแบบนี้...ฮยอเินนะ!!”
“แล้วทำไมเมื่อืนไม่เินแบบนี้บ้า ลับมา็เอาแ่ร้อให้พีู่บ พอพี่ไม่ามใ็ร้อไห้อแ เป็นไล่ะ...สุท้าย็ไ้รอยที่อเพิ่มเลย”
“บ้า!! พูอะไรอพี่น่ะ”
ฮยอแีไหล่ฮันยออย่าแร้วยวามหมั่นไส้ที่พูมาเินเหุำเป็น ียอนที่เินามโมโหแทบอยารีร้อเร่าๆแ่็ทำไม่ไ้เมื่อเห็นว่าุนายิมอยมออยู่ ฮันยอเปิท้ายรถและเอาระเป๋าฮยอแเ้าไปเ็บ ียอนเินามฮันยอไปและยมันึ้นเอโยที่ฮันยอ็ทำแ่ยืนมอเยๆ ียอน้อนสายาให้ฮันยอ่อนะพู
“ียอนเป็นผู้หินะ!! ทำไมพี่ฮันไม่่วยันล่ะ”
“็เมียพี่สำัว่านนอนี่นา”
“..นนอ!! นี่...พี่ฮันพูแบบนี้ไ้ไะ?!!”
“รีบึ้นรถเถอะ มันะสายแล้ว”
ฮันยอว่าและปิระโปรท้ายรถ่อนะเินไปนั่บนรถ ียอนัปาล่าเมื่อโนฮันยอเมิน เธอเินไปเปิประูหน้า้าๆนับแ่ลับเห็นฮยอแนั่อยู่ ฮยอแหันมามอ่อนะยิ้มและถามอย่าเยาะเย้ย
“มีอะไรเหรอ? ิะนั่้าๆพี่ฮันทั้ๆที่เมียเามา้วยเนี่ยนะ ายริ!! ไม่มีมารยาทะเลยนะ”
“..แ!!”
“รีบึ้นรถสิ มันสายมาแล้วนะ เี๋ยวุยาย็ไม่พอใหรอ”
“ฮึ่ย!!”
ียอนปิประูอย่าแรและำใ้อเินไปนั่ที่เบาะหลั ฮยอแหัวเราะในลำอ่อนะาเ็มันิรภัย ฮันยอที่เห็นฮยอแทำท่าทาอย่านั้น็ไ้แ่แอบำอยู่นิๆ ฮยอแมอียอนผ่านระหลั่อนะึใบหน้าฮันยอมาหาและหอมแ้มฮันยอฟอให่
“ำลัใในารับรถฮะ เี๋ยวพี่ฮันไม่มีสมาธิ”
“แบบนี้สมาธิพี่ไม่ยิ่หายเหรอ หืม?” ฮันยอว่าพร้อมับเอามูไปลอเลียับฮยอแ ฮยอแแสร้เิน่อนะเอาปาระบับฮันยอเบาๆ
“ไปันเถอะฮะ”
“รับ นสวยอพี่”
ฮันยอว่าและใส่เียร์่อนะับออไป ภาพเหุาร์ทั้หมอยู่ในสายาอหิสาวอีน ียอนแทบร้อรี๊ลั่นรถเมื่อเห็นว่าทั้สอทำท่าทาแสนหวานใส่ัน ียอนออแน่นและมอออไปนอรถอย่าอารม์เสีย
“พี่ฮัน..ฮยอไม่อยู่อาทิย์หนึ่พี่ฮัน้อโทรหาฮยอบ่อยๆนะ ไม่ั้นฮยอโรธริๆ้วย”
“ไ้รับ สำหรับนสวยอพี่ พี่โทรหาทุรั้ที่ว่ายัไ้เลย”
“แล้วอย่าไปแอบหาเล็หาน้อยนะ ไม่ั้นฮยอะเลิับพี่!!”
“อย่าพูแบบนั้นสิ พี่ไม่ทำหรอ”
ฮันยอว่าและับหัวฮยอแ ฮันยอับรถเลี้ยวเ้าปั๊มใล้ๆเมื่อเห็นว่าับออมาาโลไ้ไลมาแล้ว เาอรถและหันไปมอียอนที่ทำหน้าบึ้ึ เาปลเ็มัออและหันมาพูับียอน
“ะเ้าห้อน้ำหรือเปล่า? นี่เป็นปั๊มเียวลอทาแล้วนะ”
“ไม่่ะ ียอนไม่อยาเ้า”
“ั้นเหรอ....ฮยอรอพี่รนี้นะ”
“อ้าว? แล้วพี่ฮันะไปไหนฮะ”
“ฮยอยัไม่ไ้ทาน้าวเ้าเลยนี่นา พี่ะไปื้ออะไรมาให้ทาน่อน รอนี่นะ”
“...ไ้ฮะ”
ฮยอแมอามฮันยอที่เินลไปารถและเ้าร้านสะวื้อทันที เาแปลใที่ฮันยอใส่ใเาถึั้นำไ้ว่าเายัไม่ไ้ทานอะไรเลย ียอนมอฮยอแที่มอามฮันยอ่อนะพูึ้น
“รัันริๆเลยนะ หึ!! ถ้าวันหนึ่พี่ฮันเป็นอันแล้วหล่อนะเสียใ”
“..ิว่าทำไ้็ทำสิ พี่ฮันะหลผิไปเอาหล่อนหรอนะ”
“อย่าน้อยุแม่็ยอมรับัน!”
“แล้วยัไเหรอ? มาแ่ันไหม? ถ้าุยายอบใรมาว่าันนนั้นนะ และนแพ้้อเลิอแยับพี่ฮัน ลไหม?”
“หึ!! ยัไะุยาย็้ออบหลานสะใภ้ที่เป็นผู้หิอยู่แล้วล่ะย่ะ!!”
“แหม!~ ็ไม่แน่หรอนะ”
ียอนมอฮยอแ้วยแววาไม่พอในั สัพัฮันยอ็ลับมาและยื่นถุนมและน้ำให้ับฮยอแ ฮยอแเปิถุและ็้อยิ้มเมื่อเห็นว่าอที่ฮันยอื้อมาให้นั้นถูใ
“ว้าว!! นมปัแยมสอเบอรี่ ป๊อี้สอเบอรี่ มีิมบับ้วย พี่ฮันน่ารัั”
“อูบหวานๆแทนำมไ้ไหม?”
“....ะีเหรอฮะ ียอนอยู่้วยนะ”
“น่าแปลรไหนที่นรัันะูบันน่ะ หืม?”
ฮันยอลูบหัวฮยอแ้วยแววาทีู่อ่อนโยนผิปิ ฮยอแรู้สึหน้าร้อนึ้นแปลๆ ฮันยอูบลบนริมฝีปาอฮยอแ ฮยอแปล่อยถุนมลบนัและใ้มือล้ออฮันยอ่อนะเปิปาและแลลิ้นันอย่า่ำอ ฮยอแเอียอให้ฮันยอไ้ลุล้ำมาึ้น่อนะเปิามอียอนที่แทบะิ้นเร่าๆอยู่บนเบาะหลั ฮยอแผละออและูบเบาๆที่ริมฝีปาอฮันยอ่อนะยิ้มหวานให้
“ไปันเถอะฮะ ฮยอไม่อยาเอุยายโรธนะ”
“รับ”
ทั้สามเริ่มออเินทาอีรั้ ฮยอแแะนมปัินและแบ่ให้ฮันยอลอ ป๊อี้ที่ื้อมา็แะินเ่นัน ฮยอแป้อนฮันยอและหัวเราะันสอนอย่ามีวามสุ ทั้ๆที่น้าหลัแทบะาใาย ฮันยอลูบหัวฮยอแและวามือบนไหล่บา่อนะึมาหอมเร็วๆ ฮยอแฟาลบนัอฮันยออย่าแรแ่ลับยิ้ม้วยวามเินทั้ๆที่วามริแทบอยาระโถีบ
บ้านไร่ระูลิม
ฮันยอลารถพร้อมับฮยอแและียอน เ็ายวัยประมา 3 วบวิ่ออมาาบ้านและมอบุลที่มาใหม่ ฮันยอมวิ้วอย่าสสัย แ่เมื่อเห็นนที่ามออมาเป็นุยายอเา็้อเลิสนใเ็นนั้นและเินเ้าไปหาุยายทันที
“ุยายรับ...ิถึั”
ฮันยอหอมแ้มหิแ่ทันที แ่ ิมูมี ลับผลัหลานายพร้อมับฟาเ็มแร ฮันยอับไหล่ัวเอ่อนะมอูมี้วยวามสสัย หิแ่แทบะยไม้เท้าึ้นฟาฮันยอ ฮันยอับไว้่อนะถาม
“อะไรันรับุยาย ผมิถึไม่ไ้หรือไ?”
“แทำให้แม่แปวหัวี่รั้ี่ราวแล้ว ห๊ะ!! หนอย!! ันล่ะิผิริๆที่เลี้ยแแ่ไม่ี่ปี แเลยลายเป็นเ็เอาแ่ใแบบนี้ไล่ะ ไอ้เ็เวร”
“ุยาย!! อย่ามัวมาทะเลาะันเลยรับ นี่....ลีฮยอแ ว่าที่หลานสะใภ้อุยาย ับ...ปาร์ียอน...”
“ลูสะใภ้อุแมู่าน่ะ สวัสี่ะุยาย”
ียอนพูแทรทันทีโยที่ฮันยอยัพูไม่บ ูมีมอทั้สอสลับันไปมา่อนะส่ายหัว หิแมอหลานาย้าๆ่อนะพูึ้น
“เป็นผู้ายประสาอะไรไว้ผมยาว แถมยัย้อมผมะแแ๋ ใ้ไ้ที่ไหน แล้วแบอว่าอะไรนะ? ว่าที่หลายสะใภ้ั้นเหรอ? ะบ้าหรือไ?!! นี่รสนิยมแแปลไปเมื่อไหร่ัน ห๊ะ!!”
“ุยาย!! ฮยอแเป็นผู้ายแ่็มีส่วนีล่ะน่า อย่าน้อย....เสียเาอนรานี่เพราะนะ”
“ไอ้หลานเวร!! นี่แหมายวามว่าไ ห๊ะ!! ราบ้าบออะไร ไปไ้ันเมื่อไหร่”
“ไ้ันั้แ่ืนแรที่อยู่้วยันแล้วล่ะ”
“ไอ้บ้า!! แสว่า...เมียแ็สำส่อนน่ะสิ ยอมให้แอึ๊บั้แ่ืนแรเลยั้นเหรอ?!!”
“ิๆๆ”
เสียหัวเราะเบาๆอียอนเรียวามสนใาหิแ่วัย 80 ว่าๆไ้เป็นอย่าี สายาที่ไม่่อยีเท่าไหร่มอสำรวหิสาววัยแรรุ่นั้แ่หัวรเท้า ไม้เท้าที่ถือมาถูยีาหิสาวอย่าแร
“โอ๊ย!!”
“นี่็เหมือนัน!! เป็นผู้หิประสาอะไร ทำไมไม่รันวลสวนัวบ้า แ่ัวล่อเสือล่อะเ้แบบนี้ใ้ไ้ที่ไหน!! แล้วไหนะพูว่าเป็นลูสะใภ้ยัยูานอี ะบ้าหรือไ? ถึันะไม่ยอมรับยัยหนูหัวแนี่ แ่ัน็ไม่สนับสนุนให้หลานัน้อลุมถุนหรอนะยะ!!”
“แ่หนูเป็นถึลูผู้พันเลยนะะุยาย”
“่อให้เป็นลูอัลเบิร์ ไอน์สไน์ ัน็ไม่สน!!....โอย ปวหลัะมั”
“ุยายรับ ผมว่าุยายไปนั่ที่รนั้น่อนีว่านะ”
ฮันยอว่า่อนะพาูมีไปนั่ที่านบ้าน เ็ายวัย 3 วบวิ่เ้าไปในบ้านและลับออมาพร้อมับน้ำเย็นสอวให่ ูมียิ้มให้เ็น้อย่อนะหันไปมอฮันยอ
“ูสิ...นาเฮนรี่อายุแ่ 3 วบยัรู้ประสามาว่าแเลย นี่อะไร!! อายุ็ปาไป 30 แล้วยัทำัวปัาอ่อนอยู่ไ้ เนี่ยนะประธานบริษัทหาน ายๆๆๆ บริษัทเ๊พอี”
“ุยายอ่า...ว่าแ่เฮนรี่เป็นเ็ที่ไหนเนี่ย”
“นี่แไม่รู้เหรอว่าพี่สาวแมีลูายเนี่ย”
“ห๊ะ?! พี่ฮันนะมีลูายั้นเหรอ? ับไอ้พี่เยหน้าำนั่นน่ะนะ!!”
“ระวัปาไว้หน่อย็ีนะไอ้น้อเมียที่เารพ”
เสียอายหนุ่มวัย 35 ัึ้นทำให้ทุนหันไปมอ เฮนรี่วิ่เ้าไปหาผู้เป็นพ่ออย่าีใ เอริ มุน ยิ้มเมื่อเห็นหน้าลูาย เฮนรี่ัวลอยเมื่อเอริอุ้มเาึ้นมา
“ไม่เอันนานเลยนะ ไ้่าวว่าเป็นประธานบริษัทแล้วเหรอ?”
“อืม...แล้วนี่พี่ฮันนะไปไหนล่ะ?”
“ออไปลายัไม่ลับมาเลย แล้วนี่...ไปพาสาวที่ไหนมาอีเนี่ย”
“อ๋อ!! ียอนเป็นลูสาวเพื่อนแม่น่ะ ส่วนเนี่ย....เมียผมเอ น่ารัใ่ไหมล่า?”
ฮันยอพูพร้อมับโอบไหล่ฮยอแ ฮยอแผหัวให้เอริเล็น้อย เอริยิ้มและหันไปมอเฮนรี่ที่ออเาไว้ เฮนรี่มอไปที่ฮยอแอย่าสสัย มือเล็เอื้อมไปหาฮยอแอย่า้อารให้ร่าบาอุ้ม ฮยอแรับเฮนรี่มาาเอริและยิ้มอย่าแปลใ
“นี่อยามาอยู่ับน้าเหรอ? ไม่้อห่วนะ น้าะมาอยู่ที่นี่ 7 วันเลย มาทำวามสนิทันนะ ^^”
“...ุ๊บๆัน”
“หืม?”
“ุ๊บเฮนรี่ เฮนรี่ะุ๊บน้าผมแ”
ฮยอแยิ้มอย่าเอ็นู่อนะุ๊บเบาๆบนปาอเฮนรี่ เ็น้อยยิ้มอย่าพอใ่อนะออฮยอแแน่น วามน่ารัอเ็น้อยทำเอาเอริ ฮันยอและูมียิ้มอย่าพอใ
“ูท่าพ่อะโนทิ้แล้วนะเนี่ย”
“เฮนรี่เปล่าทิ้นะ เฮนรี่แ่อบน้าผมแ”
“แล้วน้าล่ะ๊ะ ^^”
ียอนว่าพร้อมับยื่นหน้าไปหาเฮนรี่ เ็น้อยมอหน้าหิสาวที่ำลัยิ้มให้่อนะออฮยอแแน่นึ้น ียอนยมือหยอแ้มเฮนรี่อย่าหมั่นเี้ยว เฮนรี่ผละออาฮยอแ่อนะี้หน้าียอนและพูึ้น
“ปีศา!! ปีศาผู้หิหน้าาว....ผีูออน!!”
“เฮนรี่!!”
เอริและูมีเปล่เสียออมาพร้อมันทันทีที่เ็น้อยพูบ เอริึเฮนรี่มาาฮยอแ่อนะุลูายอัวเอ ฮันยออั้นำไว้เ็มที่ไม่่าาฮยอแ ียอนที่หน้าแหไม่น้อยพยายามลบเลื่อนวามโรธ เธอยิ้มและพูับเอริ้วยใบหน้าที่าไปหม
“ไม่เป็นไร่ะ แแ่พูามที่ิ ียอนไม่ิมาหรอ่ะ”
“ัน้ออโทษแทนเ้าลูาย้วยนะ”
“ไม่เป็นไร่ะ”
ูมีพยัหน้าและเินเ้าบ้านไปพร้อมับเฮนรี่ที่ิุทวยิ่ว่านอื่น เอริมอมาที่ทั้สามน่อนะมอไปรอบๆพบับสัมภาระ็้อถาม้วยวามแปลใ
“ทำไมมีระเป๋าแ่สอใบล่ะ”
“ผมะ้อลับไปทำานน่ะ ยัไ็ฝาทั้สอน้วยนะพี่ แม่ผมแ่อยาให้ทั้สอนมา่วยานที่ไร่ลอ 1 อาทิย์นี้น่ะ เพราะุยายไม่่อยสบาย”
“อืม ็รินะ ่วนีุ้ยายูเหนื่อยๆ ให้ท่านไ้พับ้า็ี”
“ถ้าั้นผมลับล่ะ ฝาสวัสีพี่ฮันนะ้วยนะ”
“อืม เินทาีๆล่ะ”
ฮันยอพยัหน้าและเินไปที่รถ ฮยอแเินามไปและมอหน้าฮันยอ้วยแววาัวล ฮันยอหันมามอหน้าฮยอแ่อนะหลุำ ฮยอแีแนฮันยอเ็มแร่อนะับแนเสื้อฮันยอไว้
“ันลัวะทำไม่ไ้อ่า ูท่าุยายท่านไม่อบันเลย”
“เอาน่า ุยายันใีว่าที่ินะ เี๋ยวนาย็รู้เอ”
“....โทรมาหาบ้านะ ันไม่ินับารที่้อมาอยู่ับนแปลหน้าน่ะ”
“โอเ ถ้าถึบ้านแล้วะโทรมาหานะ”
“สัาแล้วนะ”
“อย่าทำเหมือนเ็สิ...นายเ่ะายไป นะ ^^”
ฮันยอับหัวฮยอแพร้อมับยิ้มให้ำลัใ ฮยอแพยัหน้าและปล่อยแนเสื้อฮันยอ ฮันยอเลื่อนมือที่ับหัวฮยอแลไปที่ท้ายทอยและรั้ใบหน้าหวานให้เยึ้น่อนะประบริมฝีปาเบาๆ ฮยอแผลัฮันยอออเบาๆ่อนะมอหน้า้วยวามไม่พอใ
“วันนี้มันะเยอะไปแล้วนะ”
“่านมไ”
“อะไรนะ!! นายนี่มัน....เ้าเล่ห์ะมัเลยนะ”
“ฮะๆๆ ไม่เ้าเล่ห์็ไม่ใ่ันสิ ไปล่ะ แล้วะโทรมา”
“อืม....เินทาีๆนะ”
“โอเ อี 1 อาทิย์ันะมารับนะ”
“อืม”
ฮันยอหอมแ้มฮยอแอีรั้่อนะเินึ้นรถ ฮยอแโบมือลานรัั่วราวอเา่อนะมอามฮันยอที่ับรถออไป ฮยอแหันลับมาและ็เอับียอนที่ยืนมออยู่ หิสาวูะไม่พอใฮยอแอย่ามา แ่ร่าบา็ทำแ่เินผ่านไปโยไม่สนใ เายระเป๋าึ้นมา่อนะเินเ้าไปในบ้าน
“ทวฮะ ให้น้าผมแนอนับเฮนรี่นะ”
“หืม? แล้วพ่อับแม่ะนอนับใรล่ะ?” เอริถามลูายที่ำลัอ้อนูมี เฮนรี่ิอยู่พัหนึ่่อนะอบออไป
“นอนับผีูออนไ”
“ไม่ไ้นะ อย่าไปเรียน้าเาแบบนั้นสิลู”
“ไม่รู้ล่ะ เฮนรี่ะนอนับน้าผมแ อ๊ะ!! น้าผมแ!!”
เฮนรี่วิ่เ้าไปหาฮยอแ่อนะึร่าบาไปหาูมี ฮยอแนั่ลรหน้าูมี่อนะโ้ให้ ูมีมอหน้าว่าที่หลายสะใภ้่อนะหันไปมอเอริและพูึ้น
“เอริ โทรหาฮันนะและบอให้ื้อยาน้อมผมสีำมา้วย”
“ทำไมรับุยาย”
“ันะย้อมผมยัยหัวแนี่ ันัใะมั”
“ไม่เอานะ!! เฮนรี่ะให้น้าผมแแบบนี้” เฮนรี่เถียออไป่อนะลุึ้นออฮยอแไว้ ฮยอแยิ้มให้เ็น้อย่อนะหันไปพูับูมี
“ถ้าุยายอยาให้ผมย้อมสีำ....ผม็ะยอมรับ”
“ไ้ยินแล้วนะเอริ โทรหาฮันนะ่อนที่ยัยนั่นะลับมาสิ”
“ไ้รับุยาย”
ูมีมอหน้าฮยอแอย่าพินิพิารา เฮนรี่เอ็เอาแ่หยอล้อับฮยอแเพราะเารู้สึอบุน้าผมแอย่าบอไม่ถู ียอนที่เินามเ้ามาเินเ้าไปหาุยายอฮันยอ่อนะนั่ล้าๆฮยอแ ทันทีที่เฮนรี่เห็น เฮนรี่็้อวิ่ไปหลบหลัูมีทันที
“มีอะไรหรือเฮนรี่?”
“ผีูออน!!”
“เฮนรี่!! น้าเาื่อียอน อย่าเสียมารยาทสิ”
“ไม่เอา เฮนรี่ะเรียูออน”
“เฮนรี่!! ทำไมื้อเหมือนน้าแบบนี้ห๊ะ?!!”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ียอนไม่ิมาหรอ เ็ๆเามีวามิเป็นอัวเอสิะ ีะอี”
“เอาั้นเหรอ? เอาล่ะ!! ันะัารเรื่อห้อนอนให้พวเธอนะ ียอน...เธอนอนห้อ้าๆัน็แล้วัน ปิเป็นห้อที่ันเอาไว้ให้นานนอนน่ะ แ่อนนี้เาลาาน ส่วนฮยอแ เธอไปนอนห้ออฮันยอละัน เ้านี่ไม่ยอมให้ใรเ้าห้อหรอนะ แ่ถ้าเป็นเมียแบบเธอมันยอม”
“รับุยาย”
“ั้นเฮนรี่ไปนอนับุน้าที่ห้ออน้าฮันยอนะฮะทว”
“ถามฮยอแูเอสิ”
“ไ้ไหมฮะ?”
ใบหน้าอออ้อนอเฮนรี่ทำเอาฮยอแปิเสธไม่ล ฮยอแยิ้มและพยัหน้า นั่นทำให้เฮนรี่้อระโอ้วยวามีใ ส่วนียอนที่โนไล่ไปนอนห้อนานูะไม่พอใอย่ามา แู่มี็ใ่ะสนใ หิแ่ยน้ำึ้นมาื่ม่อนะพูึ้น
“านอพวเธอไม่มีอะไรมาหรอ อนเ้า้อ่วยฮันนะทำับ้าว หลัาิน้าวเสร็็้อไปที่ไร่ส้ม เ็บส้มใส่เ่ให้ไ้มาที่สุ อนบ่าย็ไปอาบน้ำให้เ้าโม่า อย่าลืมให้อาหารมัน้วยล่ะ ส่วนอนเย็น็ไปที่ไร่สอเบอรี่ ูแลมันให้ี านทุอย่าันะให้เอริ่วยูแลนิๆหน่อยๆ นอนั้นพวเธอ้อัารเอ เ้าใไหม?”
“เ้าใ่ะ/รับ”
ทั้สอรับำ และแน่นอนว่ามันไม่ไ้่ายอย่าที่ทั้สอเ้าใหรอ ูมียิ้มและพยัหน้าอย่ามีแผน เฮ้อาระทสอบูว่า...ใระเหมาะสมับหลานายอเามาที่สุเท่านั้นเอ!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เอาล่ะสิ น้อฮยอเอศึหนัับุยายอีแล้ว
แู่เหมือนน้อเฮนรี่ะอบน้าสะใภ้ะแล้ว ><
ิามอน่อไปนะะ ^^
ปล. อโทษที่หายไปนานเลยนะะ พอียุ่เรื่อีฬาสี
อีอย่าอนนี้็เปิเทอมแล้ว าน็เริ่มถาถม สอบอีสารพั โอ้ มาย พระ!!
ไม่้อห่วนะะ ไรเอร์ะพยายามอัพอย่าน้อยอาทิย์ละรั้
รีเอร์อย่าทิ้เ้านะ T^T รอเ้านะ นะๆๆๆๆ
ฝา้วยนะะ
ความคิดเห็น