คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอน ฮีโร่ของน้องแบค
ตอน ฮีโร่ของน้องแบค
“ฮุน แบคไม่อยากไปโรงเรียน” ไอ้ก้อนเอาแต่พูดประโยคนี้มาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้
ถึงจะจับมือกันอยู่เด็กน้อยก็เอาแต่ทิ้งน้ำหนักไปข้างหลังไม่ยอมเดิน
“เหอะน่า ก็กูบอกว่าจะเอาคืนมาให้ไง”
“ไม่เอา”
“เอ้า สรุปเอาไงของมึงเนี่ย?” คนตัวสูงขมวดคิ้วมองไอ้อ้วนที่เดาใจยากยิ่งกว่าอะไร “จะเอาคืนมั้ยคุณฮิปโปโปของมึงเนี่ย”
“เอา แบคคิดถึงคุณฮิปโปโปแล้ว” พูดแล้วปากก็เริ่มเบะลงทำท่าจะร้องไห้อีก
“หยุด ห้ามร้องนะเว้ย!” พร้อมกับชี้หน้าไอ้ตัวเล็กขู่ไว้
“ก็นี่ไง จะไปเอาคืนล่ะไง มึงจะงอแงทำไมอีกเนี่ย”
“แบคไม่อยากเจอไจแอ้น
เดี๋ยวไจแอ้นแกล้งแบคอีก”
“ก็ลองแกล้งดูดิ
กูจัดการเอง” เซฮุนกระชับมือเล็กแน่นขึ้น กระตุกเบาๆให้เดินตาม “ป่ะ เดี๋ยวสาย”
“อื้อ!”
ไม่น่าเชื่อเพียงแค่ไม่กี่ประโยคทำให้เด็กน้อยกลับมายิ้มกว้าง และเดินด้อกแด้กๆตามเซฮุนไปอย่างไม่อิดออด
ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงหน้าโรงเรียน
เด็กน้อยกำมือพี่ชายแน่นขึ้นเรื่อยๆเมื่อเดินเข้าไปในโรงเรียน ทั้งๆที่ไอ้อ้วนควรจะชวนเขาคุยนู่นนี่แต่กลับเงียบกริบ
ไม่พูดอะไรเลย
“นี่ห้องมึงใช่ป่ะ?”
“อื้อ”
“พวกมึงอ่ะ
ใครชื่อไจแอ้น?”
“...”
“เงียบไมว่ะ
กูถามเนี่ยว่าไจแอ้นคนไหน ที่เอาคุณฮิปโปโปของน้องกูไป”
“...”
ทั้งห้องยังคงเงียบ
มองชายหนุ่มตัวโตใส่เครื่องแบบนักเรียนผิดระเบียบยืนทำหน้าโหดอยู่หน้าห้อง
ข้างๆยังคงมีไอ้อ้วนที่เพิ่งมาเรียนได้เมื่อไม่กี่วันก่อนยืนก้มหน้ากัดเล็บอยู่
“ใครทำน้องกูร้องไห้ว่ะ
ออกมาดิ” เห็นว่าทุกคนยังคงเงียบคนเป็นพี่เลยก้มลงไปถามคนข้างๆ “คนไหนแกล้งมึง
ชี้เลย”
ไอ้ก้อนเงยหน้าขึ้นมา มองไปรอบๆห้องอย่างหวาดๆ
แต่ก็ยกนิ้วขึ้นมาชี้ไปที่เด็กตัวใหญ่สุดในห้อง
“คนนั้นอ่ะ”
“เออ
มึงอ่ะ ไอ้ไจแอ้นมึงมานี่ดิ้” เซฮุนกวักมือเรียกแต่เด็กคนนั้นกลับนิ่งเฉย
เซฮุนจึงจูงมือไอ้ก้อนที่ยังก้มหน้าอยู่เดินดุ่มๆไปหาเด็กคนนั้นทันที
“เรียกแล้วไม่ตอบว่ะ
เอาตุ๊กตาน้องกูไปไว้ไหน?”
“น..นี่..ครับพี่”
ไอ้ไจแอ้นค่อยๆหยิบตุ๊กตาเพนกวิ้นที่คุ้นตาขึ้นมาจากกระเป๋า
“เออ
วันหลังอย่ามาแกล้งน้องกูอีกนะเว่ย” เซฮุนคว้าตุ๊กตามาและยื่นให้เจ้าของตัวจริง
“คุณฮิปโปโป!” ไอ้อ้วนรับตุ๊กตาเพนกวิ้นไปกอดเอาไว้แน่น
ส่วนเซฮุนยังคงมองไปรอบๆห้อง
เฮ้อ..
จะฝากไอ้ก้อนไว้กับใครดีว่ะ .. เดี๋ยวแม่งโดนแกล้งอีก
คิดแล้วก็หันไปสะดุดตากับเด็กตัวสูงๆดูท่าทางไว้ใจได้พอดี
“เห้ยมึงอ่ะ ไอ้โย่งชื่อไรว่ะ?”
“ช..ชานยอลคับพี่”
“เออ
ฝากดูน้องกูหน่อยดิ อย่าให้ใครแกล้งนะเว่ย” เซฮุนจับไอ้ตัวเล็กให้นั่งข้างๆเด็กที่ชื่อชานยอลเสร็จสรรพ
“มึงอ่ะ ใครแกล้งอีกบอกกูนะ .. เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วมารับ”
มือใหญ่ยีหัวไอ้ก้อนที่นั่งมองเขากับชานยอลสลับไปมาอย่างมึนๆ
ก่อนจะเดินส่ายหัวออกจากห้องไป
“แม่ง
ไปเรียนสายเลย..”
♪
เซฮุนกำลังเดินกลับบ้านด้วยสีหน้ามึนงง
เมื่อกี้เขาไปรับไอ้ก้อนที่โรงเรียน
แต่ครูประจำชั้นกลับบอกว่ามีคนมารับมันกลับไปแล้ว ก็ไหนแม่บอกว่าวันนี้จะกลับดึก..
หรือว่าแม่เปลี่ยนใจแล้ว เพราะครูก็ไม่น่าจะปล่อยให้ไอ้อ้วนไปกับคนแปลกหน้า...
เดินคิดไปคิดมาก็มาถึงบ้านซะแล้ว..
“แม่ไปรับไอ้ก้อนมาอ่อ?”
เซฮุนตะโกนถามเข้าไปในครัว แต่กลับมีไอ้อ้วนที่กำลังพูดถึงวิ่งดุ้กๆออกมากอดขาเขาแทน
“ฮุนนนนนนนนนนนนนน!”
“แม่ไปรับมึงมาอ่อ?”
“เปล่า แม่ชยอลพาแบคมาส่ง”
“ไม่รอกูว่ะ?” เซฮุนเดินไปวางกระเป๋าทำเหมือนไม่สนใจเด็กที่เดินตามมาด้วย
“ก็แม่ชยอลบอกว่ามันเย็นแล้ว
กลัวแบคเหงาอ่ะ”
“เออ
กูผิดเองที่เลิกเรียนช้า” ว่าแล้วก็เดินเข้าครัวไปเพื่ออุ่นกับข้าวที่แม่เขาเตรียมเอาไว้ให้
“หิวยัง?”
“อื้อ หิวแล้ว”
“ไปรอที่โต๊ะไป” โบกมือไล่ให้ไอ้อ้วนออกไปจากครัวและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าแทน
ไม่นานอาหารง่ายๆสองสามอย่างก็ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ
สงสัยตัวเล็กคงจะหิวมาก ทันทีที่เห็นอาหารตาก็เป็นประกาย แถมยังกินเอาๆไม่หยุด
จนเซฮุนได้แต่นั่งมองไอ้อ้วนที่ไม่รู้ในกระเพราะมันมีหลุมดำรึเปล่า ยัดข้าวเข้าไปสองถ้วยแล้วยังไม่อิ่มอีก
“ข้าวติดปากมึงอ่ะ” เซฮุนยื่นทิชชู่ไปให้
แต่เด็กข้างๆกลับไม่รับไปเอาแต่พยายามจะมองหาข้าวทั้งๆที่รู้ว่ามองยังไงก็ไม่เห็น
“ไหนอ่ะ? แบคมองไม่เห็น”
“มันติดที่ปากจะไปเห็นได้ไงว่ะ
อย่าเลอะเทอะเช็ดออกดิ”
“ฮุนเช็ดให้หน่อย”
“มือก็มีเช็ดเองดิ”
“หูยไรอ่ะ
เมื่อกลางวันชยอลยังเช็ดให้แบคเลย”
เด็กน้อยบ่นงุ้งงิ้งก่อนทำท่าจะคว้าทิชชู่ในมือฮุน
“ห้ะ ไอ้โย่งทำไรนะ?”
“ก็เมื่อกลางวันชยอลเช็ดปากให้แบคตอนกินข้าว”
เด็กน้อยกางแขนทำท่าทางใหญ่ระหว่างเล่าเรื่อง “แล้ววันนี้ไจแอ้นจะมาแกล้งแบคอีกด้วย
ชยอลก็ช่วยแบค..”
“งั้นเหรอ...”
เซฮุนเอื้อมมือไปหยิบเศษข้าวที่ยังติดอยู่ที่มุมปากไอ้อ้วนออก
“อื้อ! ชยอลบอกด้วยว่า.. อ้าวฮุนไปไหน?” แบคฮยอนมองตามพี่ชายที่จู่ๆก็ลุกออกไป
“ล้างจานดิ
มึงก็ขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว”
“อื้อ!”
เซฮุนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากเห็นก้อนดุ้กดิ้กๆขึ้นชั้นสองไปแล้ว
“กูฝากไว้ถูกคนมั้ยเนี่ย..”
♪
บนโต๊ะทำงานขนาดกลางมีสมุดสองเล่มกางอยู่
เล่มหนึ่งมีแต่เนื้อหาอัดกันแน่นไปหมด
ส่วนอีกเล่มที่มีแต่รูปวาดประหลาดๆก็ต้องเป็นของไอ้ก้อนไขมันของเซฮุนแน่นอน ตอนนี้เด็กชายต่างวัยทั้งสองกำลังก้มหน้าก้มตาทำการบ้านกันอยู่
แต่ทว่า..
“ฮุนๆ รู้ป่ะ
ชยอลนะดูแลแบคดี๊ดีอ่ะ”
“อือ”
“เนี่ยงานในห้องแบคทำไม่เป็นชยอลก็ช่วย”
“อ่าฮะ”
“ตอนกลางวันก็ตักข้าวให้แบคด้วย”
“อืม”
“เนี่ยเขียนเฉลยการบ้านให้แบคอีก”
“ดีแล้ว”
“ชยอลบอกว่าชยอลจะดูแลแบคตลอดไปเลยด้วย”
“มึงอย่าลืมหาเพื่อนคนอื่นบ้าง
อย่าติดอยู่แต่กับไอ้โย่ง”
“ฮุนไม่อยากให้แบคติดกับชยอลเหรอ?”
“เปล่า”
“งอนที่แบคสนิทกับชยอลเหรอ?”
ไอ้อ้วนพยายามปีนขึ้นมาบนโต๊ะ เพื่อจะมองหน้าพี่ชายที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่กับสมุด
“หน้าอย่างกูเนี่ยนะจะงอน”
คนอายุมากกว่าหันมามองไอ้ก้อนที่เอาแต่พูดจ้อยๆ ทำให้เขาไม่ได้แตะการบ้านตรงหน้าสักที
“ฮุนไม่งอนแบคนะ
แบครักฮุนคนเดียว” พูดจบเด็กน้อยก็ยื่นหน้าไปใกล้ๆก่อนจะ..
จุ้บ
“ไอ้อ้วน!! ทำบ้าไรมึงเนี่ย!”
คนถูกจุ้บแก้มโดยไม่รู้ตัวสะดุ้งออกจากเก้าอี้ทันที
“จุ้บๆไง ฮุนจะได้หายงอน”
แหน่ะ ยังจะมายิ้มแป้นแล้นใส่เขาอีก!
“ขยะแขยงโว้ยย!!”
“ฮุนจะไปไหนอ่ะ”
“ล้างหน้า!!!!”
#ฟิคน้องแบค
TBC
แอบมาสปอยแหละ .. อีกไม่กี่ตอนไอ้ก้อนของเราจะโตแล้วนะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ ขอบคุณจริงๆ นั่งอ่านคอมเม้นแล้วปริ่มมาก T//T
เม้นติชมหรือติดแท็กได้เหมือนเดิมเลยนะคะ
รักก
ความคิดเห็น