คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอน ตุ๊กตาของน้องแบค
ตอน ตุ๊กตาของน้องแบค
ตุ๊กตาเพนกวิ้นกลายเป็นปัจจัยที่ห้าของบยอนแบคฮยอนไปซะแล้ว ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาไอ้ก้อนก็เอาแต่ถือตุ๊กตาตัวนั้นติดมือเอาไว้เสมอ
ขนาดอาบน้ำมันยังเอาตุ๊กตาเข้าไปนั่งเล่นด้วย
“คุณฮิปโปโป อยากไปโรงเรียนมั้ย?” ครับ.. ไอ้ก้อนโมจินั่งคุยกับตุ๊กตาตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาแล้ว
จนตอนนี้ข้าวในจานตรงหน้ามันยังไม่สน คุยแต่กับตุ๊กตา
“อะไรนะ .. อยากไปเหรอ?”
เด็กนั่นยกตุ๊กตาขึ้นมาแนบหูราวกับมันพูดได้ แถมยังพยักหน้าหงิกหงักๆรับรู้
“งั้นเดี๋ยวแบคจะขอฮุนให้นะ”
“ฮุนๆ”
“ไรมึง”
“คุณฮิปโปโปอยากไปโรงเรียน”
“กูจำได้ว่านั่นคือเพนกวิ้น”
“ก็เพนกวิ้นชื่อคุณฮิปโปโปอ่ะ”
“เออ” เซฮุนหันไปสนใจอาหารเช้าบนโต๊ะอีกครั้ง
“งั้นไปโรงเรียนกันเนอะ” เด็กน้อยจับตุ๊กตาให้พยักหน้าตอบตัวเอง
แล้วก็ยังคุยงุ้งงิ้งๆอยู่ไม่ยอมหยุดจนน่ารำคาญ
“ฮุน!!” แขนสั้นๆพยายามเอื้อมไปคว้าตุ๊กตาที่พี่ชายเพิ่งคว้าไปตอนเขาเผลอ
“เอาคุณฮิปโปโปคืนมานะ”
“กินข้าว”
เซฮุนชี้ไปที่จานข้าวตรงหน้าอีกคนที่ยังคงมีอาหารเช้าอยู่เต็มจาน “กูจะสายแล้ว”
“เอาคุณฮิปโปโปของแบคมานะ” เด็กนั่นเลือกที่จะไม่ฟังเขา และยังคงพยายามจะคว้าตุ๊กตาจากคนตัวสูง
“นับหนึ่ง”
“แต่คุณฮิปโปโป..”
“สอง”
“ของแบคอ่ะ..”
“ถ้ากูนับถึงสามยึดคืนนะเว่ย .. สองครึ่ง”
“ไม่เอาๆๆ แบคกินแล้วก็ได้”
ทันทีไอ้อ้วนก็รีบเขมือบอาหารเช้าตรงหน้าโดยไม่หันมาสนใจตุ๊กตาอีก
วันนี้เซฮุนก็ต้องรับหน้าที่มาส่งเด็กคนนี้เหมือนเดิม จริงๆเขาก็ไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่หรอกนะ
เพราะวันนี้ไอ้ก้อนไขมันก็เดินจูงมือตุ๊กตาตัวใหม่ คุยกันงุ้งงิ้งๆ
ไม่ได้สนใจอะไรเขาสักเท่าไหร่
คิดซะว่ามาเดินเล่นล่ะว่ะ...
“คุณฮิปโปโปรู้ป่าว ข้าวที่โรงเรียนอร่อยมากเลยนะ”
ดูมัน...
“นี่ๆคุณฮิปโปโป ร้องเพลงกัน”
หนักล่ะ...
“เอ้า ออกมาวิ่ง วิ่งนะวิ่งนะแฮมทาโร่ ~ ตื่นออกจากรัง วิ่งนะวิ่งะแฮมทาโร่ ~” ไอ้ก้อนแหกปากร้องเพลง ก่อนจะวิ่งก้าวกระโดด
เหวี่ยงแขนที่ถือตุ๊กตาไปมาอย่างแฮปปี้
“ของ~ อาหย่อยที่สุดก็คืออออ มาเล็ดทานตาวั้นนนนนน!!”
“เพลงบ้าไรมึงเนี่ย”
“อะไรอ่ะ ฮุนไม่รู้จักแฮมทาโร่รึไง?” เด็กน้อยหันกลับมามองคนถามตาปริบๆ
ราวกับจะบอกว่า ‘โหยไรอ่ะ ฮุนไม่รู้จักได้ไง เช้ยเชย’
…
“...ถึงโรงเรียนแล้วกูไปนะ” เซฮุนโบกมือให้เด็กน้อย
หันหลังแล้วเดินออกมา เดี๋ยวคอยดูไอ้ก้อนต้องวิ่งมาเกาะขาเขาแบบวันก่อนแน่ๆ ...
“ได้เวลาวิ่ง กลิ้งนะกลิ้งนะแฮมทาโร่
สนุกจริงๆที่กลิ้งไปกับแฮมทาโร่~” ผิดคาด
เสียงเพลงการ์ตูนสุดฮิตที่ไอ้อ้วนร้องกลับเบาลงเรื่อยๆ เมื่อเซฮุนหันไปดูก็พบว่า
ไอ้ก้อนไขมันเดินเข้าไปในโรงเรียนกับตุ๊กตาอย่างลั้นลาซะแล้ว...
เดี๋ยวก็ต้องร้องไห้กลับมาคอยดู...
“ของงงงอาหย่อยที่สุดก็คือออ มาเล็ดทานตาวั้นนนนนนนนนนนน”
...
...
...
♪
“ไงมึง หายหัวไปไหนมา”
แรงกระแทกที่หัวพร้อมกับเสียงแหบๆทักขึ้นมาทันใดเมื่อเซฮุนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
“เลี้ยงเด็ก” คนที่หายหัวตอบกลับไปอย่างเนือยๆก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะเพราะความง่วง
“ห้ะ เด็กไหนว่ะ? หรือว่า... มึง” คิมจงอินหรือเพื่อนสนิทตัวดำของเซฮุนยิ้มกรุ้มกริ่ม
ก้มหน้าลงไปใต้โต๊ะเพื่อมองหน้าอีกคน “นั่นแหน่ะ! ทำใครท้องมาว่ะ55555555555”
“พ่อมึง เด็กข้างบ้านกูดิ” เซฮุนถึงกับเงยหน้าขึ้นมาและตบหัวอีกคนอย่างแรง
“สัส! เจ็บ!” ไอ้ดำยีหัวตรงที่โดนตบจนผมยุ่งก่อนจะถามเขาด้วยตาเป็นประกาย
“ไหนๆ ผู้หญิงผู้ชายว่ะ ชื่ออะไร?”
“ผู้ชาย ชื่อแบคฮยอน”
“น่ารักป่ะมึงๆๆ เอารูปให้กูดูหน่อยยยย”
เซฮุนก็พอจะรู้อยู่หรอกนะว่าเพื่อนผิวแทนของเขาคนนี้ชอบเด็ก
แต่ไม่คิดว่ามันจะคลั่งขนาดเขย่าๆเขาเพื่อจะขอดูรูปไอ้ก้อนไขมันอยู่ได้
“โอ้ย กูรำคาญ! เออจะเอาไปดูก็ไป”
เซฮุนโยนสมาร์ทโฟนของตัวเองใส่เพื่อนสนิท แต่จงอินก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว
รีบปลดล็อคแล้วไล่ดูรูป พร้อมพึมพำ ‘น่ารักๆ
น่ารักโคตรๆ’ ไม่ยอมหยุด
“โคตรน่ารักเลยมึง!! กูไปเจอได้ป่ะ”
“น่ารำคาญจะตาย อ้วนเป็นก้อน แม่งเมื่อวานก็งอแงไม่กินผัก”
“มึงหายไปบังคับเด็กกินผักมานี่เองสินะ”
“เออ แม่งไปส่งโรงเรียนล่ะไม่ยอมให้กูกลับ เกาะแกะชิบหาย พอวันนี้มีตุ๊กตาแม่งเดินตูดสะบัดไม่สนกูเลย”
“แหน่ะ มึงน้อยใจเด็กอยู่ กูดูออก”
“กูเนี่ยนะ? มึงบ้าไปล่ะ”
เซฮุนว่าก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะอีกครั้ง ปิดกั้นคำถามที่จะต้อนเขาจนตอบไม่ได้ของจงอิน
...
...
“ไอ้ดำ มึงว่างป่ะเย็นนี้”
“ก็ว่าง”
“ไปช่วยกูเลือกของขวัญหน่อย”
“วันเกิดใครว่ะ”
“ไอ้ก้อน” จงอินมองมาอย่างงงๆว่าไอ้ก้อนที่เขาพูดถึงคือใคร
“แบคฮยอนไง ก็เมื่อวานมันงอแงไม่ยอมคุยกะกู เลยต้องให้ของขวัญที่เคยเตรียมไว้ไป ช่วยกูเลือกอันใหม่หน่อย”
♪
“กลับมาแล้วครับ” เซฮุนเปิดประตูบ้านเข้ามา
แต่แทนที่จะมีเสียงแจ้วๆพูดคุยอยู่กับแม่ของเขา แล้วตะโกน ‘ฮุนนนน!’
พร้อมกับวิ่งเข้ามาหาเขา ทุกอย่างกลับเงียบ
มีแค่เสียงทำอาหารของคุณแม่เขาดังมาจากครัว
“เซฮุน
ไปดูน้องแบคหน่อยสิ”
“ทำไมอ่ะ?”
“น้องดูซึมๆไม่รู้โดนใครแกล้งมา
พอแม่ไปถามก็ไม่ยอมตอบ-”
“อยู่ไหน?”
เซฮุนพูดขัดขึ้นมา
“บนห้องลูกน่ะ”
เซฮุนทิ้งกระเป๋าเรียนไว้ตรงนั้นและวิ่งขึ้นบันไดไปทันที
จุดหมายคือห้องริมซ้ายสุด
เขาเปิดประตูห้องออกสายตาล็อคอยู่ที่ไอ้ก้อนที่นอนก้มหน้าอยู่ตรงหมอน
“ฮึก…”
“มึงเป็นไร?”
“ฮึก…
ฮือออออ” ทันทีที่เซฮุนแตะไหล่อีกคนเบาๆ
ไอ้ก้อนก็พุ่งเข้ามากอดเอวเขาแล้วร้องไห้ใส่ไม่หยุด
“อ..อะไรเนี่ย
ร้องไห้ทำไม” ได้แต่ลูบหลังเด็กน้อยอย่างเก้งๆกังๆ
“ฮึก..
ฮุนน”
“หกล้ม?”
เด็กน้อยส่ายหัวไปมากับหน้าท้องของฮุน
“ครูดุ?”
ไอ้ก้อนก็ยังคงส่ายหน้า..
“แล้วอะไรเนี่ย?
มึงอย่าร้องดิ” เซฮุนแกะมือป้อมๆออกจากตัว จับให้ไอ้ก้อนเงยหน้าขึ้นมามอง
ทำให้เห็นน้ำตาเป็นหยดไหลมาจากตาทั้งสอง
“หยุดร้อง! หยุด!” ถึงจะขึ้นเสียงแต่มือทั้งสองข้างก็คอยปาดน้ำตาที่ยังไหลออกจากตาทั้งสองข้างให้
“ฮึก.. ค..คุณฮิปโป..โป..
ฮือออ”
“ทำไมๆ..
คุณฮิปโปโปทำไม หืม?”
“โดน.. ฮึก..
ขโมยไปแล้ว”
เด็กน้อยสะอื้นจนตัวโยนน้ำตาที่หยุดไปแล้วก็ไหลออกมาอีกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้
“ใครเอาของมึงไป”
“ฮึก.. ไจแอ้น”
“เฮ้อ ไม่เอาไม่ร้องแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปเอาคืนให้
เข้าใจไหม?” เสียงของเซฮุนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด มือสองข้างก็ได้แต่เช็ดน้ำตาของเด็กน้อยที่ไหลออกมาเรื่อยๆ
“อื้อ..”
“จะไปอาบน้ำมั้ยเรา”
“ไม่เอา..”
“งั้นกูไปอาบน้ำนะ” เซฮุนยีหัวไอ้ตัวเล็กที่ยังนั่งก้มหน้าซึมๆอยู่
“ไม่เอา ฮุนไม่ไปนะ” เหมือนวันก่อน.. แบคฮยอนกำนิ้วก้อยของเซฮุนเอาไว้ทำให้คนจะลุกไปอาบน้ำหยุดอยู่นิ่ง
“จะให้กูเน่าเป็นเพื่อนว่างั้น?”
“อื้อ”
“เค.. กูเน่าเป็นเพื่อนก็ได้” เซฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่
ทิ้งตัวลงบนเตียง ส่วนไอ้อ้วนก็รีบเขยิบมาหนุนแขนซุกอยู่กับพี่ชายทันที
“...”
“ง่วงยัง หืม” มือใหญ่คอยลูบอยู่บนหัวกลมๆอยู่ตลอด
“อือ.. ฮุน กู้ดไนท์คิสหน่อย”
“ไร้สาระน่า นอนบนแขนกูก็เมื่อยจะแย่แล้ว”
“...”
“หลับแล้วเหรอ?”
“...”
เซฮุนหันไปมองก็เห็นว่าไอ้ตัวแสบของเขาผลอยหลับไปแล้ว
สงสัยจะร้องไห้จนเหนื่อย ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงไปจนชิดแก้มยุ้ยๆ และ..
จุ้บ
“ฝันดีไอ้ลูกหมา..”
#ฟิคน้องแบค
TBC
ความคิดเห็น