คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน น้องแบคไปโรงเรียน
น้องแบคไปโรงเรียน
“ไอ้ก้อนตื่น”
เซฮุนใช้เท้าเขี่ยๆก้อนกลมๆที่นอนขดอยู่บนที่นอนของเขา
แถมยังดึงผ้าห่มแทบทั้งผืนไปกอดเอาไว้
“งือ..
แบคง่วง” แหน่ะ.. ยัง ยังอีก แบคฮยอนยังคงงึมงัมอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่
แถมยังจับเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เซฮุนดึงผ้าห่มออกอีก
“กูจะสายแล้ว
เร็วๆ”
“ฮื่อ..”
ในที่สุดเซฮุนก็ดึงผ้าห่มที่บังตัวแบคฮยอนได้สำเร็จ
ทำให้เห็นเด็กน้อยที่ลุกขึ้นมานั่งหน้ามึนๆ หัวยุ่งอย่างกับรังนกไม่พอ
ยังมีคราบน้ำลายเลอะเต็มแก้ม
ก็น่ารักดี...
“ไปอาบน้ำไป”
เซฮุนโยนผ้าขนหนูผืนเล็กใส่หัวแบคฮยอนที่ยังคงงัวเงียอยู่
“อือ..”
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็หยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินเตาะแตะไปหน้าห้องน้ำ
พร้อมกับค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกทีล่ะชิ้น
“เห้ย! ไอ้อ้วนถอดไรตรงนี้ว่ะ?!”
“ก็จะอาบน้ำไง”
ไอ้อ้วนหันหน้ามาหาเขาทั้งๆที่ยังแก้ผ้าอยู่ ทำให้เห็นพุงหลาม
สะดือจุ่นๆและอะไรอีกมากมาย
“ไปเลยมึงรีบๆไปอาบ”
เซฮุนเดินดุ่มๆเข้าไปหิ้วแบคฮยอนเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำราดใส่หัวอีกคน
วางผ้าเช็ดตัวเองไว้พร้อมกับชุดนักเรียนเอาไว้ข้างๆ และรีบเดินออกจากห้องน้ำ
“อะไรอ่ะ
ฮุนเขินแบคแก้ผ้าเหรอ”
เสียงเล็กๆนั่นทำให้เซฮุนหยุดเดินหันกลับไปมองแบคฮยอนที่เปียกน้ำอยู่...
เขานี่เนี่ยนะเขิน จะบ้า
“เขินบ้าไร
ของกูก็มี”
“แต่แบคเห็นฮุนหน้าแดง”
“หน้ากูเนี่ยนะแดง?”
เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆไม่พอยังใช้นิ้วเล็กๆชี้มาที่แก้มของเขา
“อื้อ!”
“มั่วล่ะ
เตี้ยอย่างมึงเงยหน้าขึ้นมาก็มองไม่เห็นหรอก” เซฮุนเดินออกจากห้องน้ำไปทันที
“อะไรอ่ะ..ก็เห็นๆอยู่ว่าฮุนหน้าแดง”
“อาบน้ำเร็วๆด้วย
กูสายแล้วโว้ย!”
ไม่นานไอ้อ้วนก็วิ่งดุ้กๆตามเขามาที่โต๊ะอาหาร
คราวนี้สงสัยมันจะหิวมาก เลยค่อยๆปีนขึ้นเก้าอี้ที่สูงเกือบท่วมหัวขึ้นมานั่งเอง
“เซฮุน
พาน้องไปส่งด้วยนะ วันนี้น้องเข้าเรียนวันแรกดูแลน้องดีๆนะลูก” เช่นเดิม
แม่ของเขาในชุดทำงานวางอาหารเช้าและนมสดลงบนโต๊ะ
“มันไปเองไม่ได้อ่อ..”
เซฮุนบ่นอุบอิบ แต่เพราะเสียงเล็กๆที่แทรกขึ้นมา ทำให้แม่เดินยิ้มๆออกไปแทนที่จะมาดุเขา
“ไม่เป็นไร
เดี๋ยวแบคดูแลฮุนเองคับ”
“อย่างมึงเนี่ยนะจะดูแลกู
ตัวเท่าลูกหมา” เซฮุนว่า ก่อนจะเขกหัวเด็กอ้วนที่เคี้ยวข้าวเช้าตุ้ยๆอยู่ในปาก
“โอ้ะ! แบคไม่ใช่หมานะ .. ฮุนไข่ดาวแบคหมดแล้ว”
“เออ” สุดท้ายไอ้ก้อนไขมันก็ซัดอาหารเช้าของเขาซะหมดเกลี้ยง...
♪
เสียงฮัมเพลงเบาๆดังมาจากแบคฮยอนที่จับมือเซฮุนเอาไว้
พร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมา แถมยังยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูเมื่อหันมามองเขา
“ยิ้มไรไอ้อ้วน”
“ไม่รู้อ่ะ”
“เอ้า
ยิ้มไม่มีเหตุผลได้ไงว่ะ”
“ก็เวลาแบคมองฮุนแล้วมันยิ้มเองอ่ะ”
“ไร้สาระ”
เซฮุนส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะกระชับจับมือเล็กแน่นขึ้น
ก้าวยาวๆเข้าไปในโรงเรียนประถม
“ห้องมึงอยู่ไหน”
เซฮุนก้มลงไปถามคนตัวเล็กเมื่อเดินมาถึงหน้าอาคารเรียน
“ห้อง..?
ไม่รู้อ่ะ”
“เฮ้อ
เจริญ..” เจ้าตัวก้มหน้าลงปลงเล็กน้อยก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กไปหาครูคนหนึ่ง
“ครูครับ
ผมมาส่งน้องอ่ะ ห้องมันอยู่ไหนเหรอครับ?”
“อ่ออ งั้นเดี๋ยวครูพาไปส่งไหม?”
“เคครับ..
ไปนะอ้วน” เซฮุนปล่อยมือคนตัวเล็ก โบกมือบ๊ายบายและยีหัวเบาๆ ก่อนจะหันหลังและเริ่มออกเดิน
เฮ้อในที่สุดภารกิจส่งเด็กก็เสร็จ...
“ฮุนนนนนน!!”
ไม่เสร็จ...
เซฮุนเซไปข้างหน้าเล็กน้อยจากแรงกระแทกที่ไอ้ก้อนไขมันวิ่งเข้ามากอดขาเขาเอาไว้ข้างหนึ่ง
“อะไร
ลืมของเหรอ?”
“ฮุนไม่ไปได้ไหม?”
“ห้ะ”
เซฮุนเลิกคิ้วขึ้น “กูก็ต้องไปเรียนนะ”
“อยากอยู่กับฮุนอ่ะ”
เด็กน้อยกำกางเกงนักเรียกของเซฮุนไว้แน่น ปากบางเริ่มเบะลงเล็กน้อย
เหมือนพร้อมจะร้องไห้
“กูจะอยู่ได้ไง..”
เซฮุนนั่งยองๆลงกับพื้นเท่ากับความสูงของแบคฮยอน จ้องในตาที่เริ่มมีน้ำตาคลอ “ก็ต้องไปเรียนเหมือนกันนะ”
“ไม่เอา..
ฮุนเรียนกับแบคก็ได้หนิ”
“จะเรียนไรกับมึงล่ะ
กูเรียนมาหมดแล้ว”
“วันเดียวเอง
แล้วแบคจะไม่งอแงแล้ว”
“...” เซฮุนเงียบไปนาน
แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะแกะมือเล็กจากกางเกงมากุมเอาไว้
“เออ วันเดียวนะ”
♪
“... งั้นเราลองมาทำข้อนี้กันดูแล้วครูจะแจกงานให้ทำนะคะเด็กๆ
ห้าบวกแปด ต้องทำยังไงต่อคะ?” เซฮุนฟุบหัวอยู่บนโต๊ะ ปล่อยให้เสียงของครูสอนเลขหน้าห้องผ่านหูไปเรื่อยๆ
จนเกือบจะหลับไป
“เอาห้าไว้ในใจ
บวกเข้าไปอีก... แปด” แต่เสียงเล็กๆยังไม่แตกหนุ่มดังอยู่ข้างๆตลอดเวลาทำให้เขานอนไม่หลับ
แต่ก็แกล้งทำเป็นหลับอยู่ดีนั่นแหละ..
จึ้กๆ..
“ฮุนๆ...”
จึ้กๆๆ..
“ฮุนๆตื่นหน่อย”
เพราะแบคฮยอนเอาแต่จิ้มไม่หยุด สุดท้ายเซฮุนก็เลยยอมลืมตาขึ้นมามอง
“ฮุน
นิ้วแบคไม่พออ่ะ”
“ห้ะ..”
“เนี่ย
สามสิบแปดบวกสิบ ยืมนิ้วฮุนหน่อย” แบคฮยอนชูนิ้วป้อมๆทั้งสิบขึ้นมาให้ดูว่ามันไม่พอจริงๆ
“อ่ะ..”
เซฮุนยื่นมือทั้งสองไปให้เด็กน้อย
แบคฮยอนจึงจิ้มนิ้วเซฮุนไปเรื่อยๆพร้อมกับนับเลข
“หนึ่ง.. สอง.. สาม.. สี่ ... สี่สิบ... ฮุน นิ้วหมดแล้วอ่ะ”
“เอาตีนกูไปนับด้วยมะ”
“อื้อ
ยืมหน่อย”
“เฮ้อ..
มึงนี่มัน”
“เร็วๆดิฮุน
เดี๋ยวแบคลืมว่านับถึงไหนแล้ว”
“สี่สิบแปด”
แหน่ะ ดูไอ้อ้วนมันทำหน้างงอีก อะไรว่ะ .. อุตส่าห์บอกคำตอบ “ตอบสี่สิบแปดไง”
“หูย..
ฮุนคิดเร็วจัง เป็นเครื่องคิดเลขเหรอ”
“กูเป็นอัจฉริยะจำไว้”
ยักคิ้วให้เด็กข้างบ้านทีนึงก่อนจะฟุบนอนลงต่อ
ทิ้งให้แบคฮยอนมองพี่ชายตัวโย่งและยิ้มอยู่ตั้งนาน
“นี่
ตั้งใจเรียนดิ อย่ามองแต่กู” เซฮุนลุกขึ้นมามองไอ้ก้อนที่เอาแต่นั่งยิ้มแกว่งขามองเขาตั้งแต่เมื่อกี้
“ฮุนยังหลับได้เลย”
“กูเป็นอัจฉริยะไง
งั้นไปรอข้างนอกนะ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนทันที
“ฮุนเดี๋ยว..”
ทว่าก็ต้องหยุดเดินเพราะมือป้อมๆกำนิ้วก้อยข้างซ้ายของเขาเอาไว้แน่น
“ก็มึงมองแต่กูไม่ตั้งใจเรียน”
“ไม่ๆ
แบคตั้งใจแล้ว จะมองแต่กระดานไม่มองฮุนเลย นะนะ”
“เฮ้อ.. เอออ
ไม่เข้าใจอะไรก็ถามกู” เซฮุนทิ้งตัวลงนั่งอีกครั้ง
“เย้!”
เด็กน้อยยิ้มแป้นมาให้
ก่อนจะหันกลับไปมองกระดานอย่างตั้งใจ
...โดยที่ยังกำนิ้วก้อยของเขาเอาไว้เหมือนเดิม...
#ฟิคน้องแบค
TBC
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะะ
หูยอ่านเม้นแล้วปริ่มมาก เขิน T/////T
มีอะไรติชมหรือแนะนำได้เลยนะคับบ จะพยายามแก้ไขให้ดีขึ้นคับบบ
ความคิดเห็น