คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอน เหตุเกิดที่งานเลี้ยง
ตอน เหตุเกิดที่งานเลี้ยง
คนตัวสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในงานเลี้ยง
ตอนนี้ก็เริ่มมีคนเดินออกจากงานมาบ้างแล้ว .. เหมือนว่างานจะเลิกแล้วแต่ทำไมไอ้ก้อนไม่ยอมตอบไลน์เขากันนะ
“เฮ้อ
หายไปไหนของมันว่ะ...” ถึงปากจะบ่นแต่สายตาก็สอดส่ายไปมาไม่หยุด เซฮุนเคยคิดว่าไอ้ก้อนเป็นเด็กที่โดดเด่นพอสมควร
แต่ตอนนี้เขากลับหามันไม่เจอซะงั้น
“ไอ้เทา
เอาคืนกูมานะเว้ย!” เสียงที่คุ้นเคยทำให้สองเท้าหยุดกึก
“เอาโทรศัพท์กูมาดิว่ะ!”
“ฮ่าๆๆ
แน่จริงก็หยิบให้ถึงดิ เตี้ยเอ้ย”
หันไปตามเสียงนั่นก็เจอแก๊งคู่อริของไอ้ก้อนที่คุ้นหน้าคุ้นตากำลังชูสมาร์ทโฟนขึ้นสุดแขนโดยมีเด็กชายในชุดสูทพยายามกระโดดเหยงๆจะแย่งคืนมาให้ได้
“กูต้องตอบไลน์ฮุน
เอาคืนมาเดี๋ยวฮุนเป็นห่วง”
“เดี๋ยวฮุนเป็นห่วงๆๆ
ฮุนนี่พ่อมึงป่ะ555555555” ไอ้เพื่อนหัวโจกที่ชื่อเทานั่นดัดเสียงให้เล็กล้อเลียนก่อนจะหันไปหัวเราะกับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง
“55555555555555555555555”
“ไม่ใช่!!
แล้วก็อย่ามาเรียกฮุนห้วนๆนะ”
ไอ้ก้อนพยายามกดอารมณ์โกรธของตัวเองโดยการกำมือทั้งสองข้างแน่น
“กูจะเรียก ฮุนๆๆๆๆ
มึงจะทำไม?”
“จะต่อยมึงเนี่ยล่ะ!!” เซฮุนพุ่งเข้าไปคว้าแขนทันทีที่ไอ้ก้อนทำท่าจะพุ่งเข้าไปต่อยฝ่ายตรงข้ามให้ได้
“ไอ้ก้อนมึง! หยุดเลย”
“...ฮุน!”
“เออกูเอง
มารับกลับบ้านแล้ว” ว่าแล้วก็ดันให้ไอ้อ้วนไปยืนข้างหลัง
ก่อนจะยื่นมือข้างที่ว่างไปหาเทา “ขอโทรศัพท์น้องกูคืนด้วย”
และนั่นทำให้แก๊งที่รู้สึกว่าจะคอยกวนตีนแบคฮยอนมาตลอดงานเริ่มแผลงฤทธิ์...
“โอ้วว หวัดดีครับฮุน
ขมวดคิ้วซะแน่นระวังแก่ไวนะครับ555555555555”
“เหยดดดดดดดเก๊กหล่อสัส 5555555555555555”
“มึงแม่ง!!” ไม่ใช่เซฮุน...
แต่กลับเป็นไอ้เด็กตัวเล็กที่พุ่งตัวออกไปจะหาเรื่องจนเกือบรั้งเอาไว้ไม่ทัน
“ไอ้ก้อน!
พอแล้วเขาไม่ได้ว่ามึงสักหน่อย”
“ก็มันว่าฮุน!
ฮุนปล่อยนะแบคจะจัดการ” แบคฮยอนดิ้นจนหลุดจากการเกาะกุมและชี้หน้ากลุ่มคนตรงหน้า “วันนี้หลายรอบแล้วนะแม่ง
กูหมดความอดทนแล้วเว้ย!”
“มาดิ เข้ามาเล้ย” เทายกแขนสองข้างขึ้นมาตั้งการ์ด
“กูรอมานานล่ะ”
คนเป็นพี่พยายามล็อคแขนไอ้เด็กป่วนที่จะพุ่งเข้าไปต่อยอีกฝ่ายให้ได้
แต่จะให้ดูยังไงมันก็ต้องแพ้อยู่ดี
...แล้วมันใช่เรื่องที่ไอ้อ้วนต้องตบะแตกไหมเนี่ย “พวกมึงโตๆกันแล้วอย่าต่อยกันได้ไหม!”
“แบคไม่ยอมให้มันมาว่าฮุนฟรีๆหรอกนะ!”
“โอ้ยหมดหนุกแล้วเว้ย
พวกมึงไปเหอะ” ไอ้ตัวหัวโจกยักไหล่กวนๆโยนโทรศัพท์เจ้าปัญหาคืนมาก่อนทำท่าจะเดินไปแต่กลับหันมาและ...
“ส่วนมึงไอ้เตี้ย วันพุธบ่ายสองสนามฟุตบอล
แข่งกันทีมล่ะห้าคน ถ้าชนะกูเลิกยุ่งก็ได้” ว่าแล้วก็เดินออกจากงานไป ทำให้เหลือแค่เซฮุนที่ยังคงล็อคแขนไอ้ตัวเล็กอยู่ไม่ยอมปล่อย
“มึงเป็นบ้าอะไรไปท้าเขาต่อย”
“ก็พวกมันว่าฮุน!”
ไอ้ก้อนกอดอกเบะปากอย่างอารมณ์เสีย “วันนี้หลายรอบแล้วด้วยแบคหงุดหงิด”
“แล้วมึงจะเดือดร้อนทำไม
กูยังไม่ว่าไรเลย” ว่าแล้วก็ยีหัวไอ้ตัวแสบเบาๆ ยื่นนิ้วก้อยข้างขวาไปให้มันจับเอาไว้
และพาเด็กหน้าบึ้งตึงขึ้นรถไป
“ฮึ้!” เอ้า...
พาลมางอนเขาอีก อย่างกับเด็กหกขวบสมัยก่อนมานั่งอยู่ข้างๆ...
“ไรมึง ก็ไปหาเรื่องเขาก่อนทำไม”
“ก็พวกมันมาว่าฮุนก่อนอ่ะ
ปกติว่าแต่แบค แบคไม่ยอมให้พวกมันว่าฮุนหรอก ฮึ้”
“เฮ้อ...”
คนเป็นพี่ส่ายหัวอย่างเพลียๆก่อนจะเริ่มออกรถ
ก็คนโดนว่ามันเป็นเขาเองไอ้ก้อนจะโมโหทำไม “ไม่ต้องไปหรอกแข่งบอลไรนั่น
กูจัดการให้”
“ไม่! ฮุนห้ามยุ่ง
แบคจะไป”
“เอาจริงดิ
กูจัดการให้พวกมันเลิกยุ่งกับมึงได้เลยนะเว่ย” เหลือบตาไปมองก็ยังคงเห็นไอ้ก้อนเบะปากกอดอกอยู่ท่าเดิม
สายตามันก็แค่ดูมุ่งมั่นผิดปกติ แค่นั้น...
“บอกว่าไม่ไง
แบคจะจัดการพวกมันให้กลับมาว่าฮุนไม่ได้อีกเอง”
“เฮ้อ..”
♪
“ฮุนวันนี้จะมาเชียร์แบคไหม?”
สุดท้ายก็มาถึงวันที่ไอ้ก้อนจะต้องไปแข่ง หลังจากวันนั้นถึงเขาจะพยายามบอกว่าจะจัดการให้กี่ครั้งมันก็เอาแต่เถียงว่า
ไม่ต้องแบคจะจัดการเองๆ ตลอด .. สงสัยครั้งนี้มันจะเอาจริง...
“วันนี้กูต้องทำงาน
ลืมรึไง”
“ถ้าฮุนมาเชียร์แบคต้องชนะแน่ๆอ่ะ..
ฮุนรีบทำงานแล้วมาเชียร์แบคได้ไหม?” ไอ้ก้อนที่แบกเป้พร้อมกับกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินมาจับนิ้วก้อยของเซฮุนไว้ด้วยสองมือ
แล้วแกว่งไปมาอย่างอ้อนๆ
“กูจะทำงานช้าๆ
มึงก็กลับกับไอ้ชานยอลไรนั่นล่ะกัน”
ว่าแล้วก็เดินนำออกจากห้องไปโดยมีเด็กอ้วนวิ่งตามมาต้อยๆ
“ไม่เอา
ฮุนมารับแบคดิ”
“ไม่รู้
ขึ้นรถไปสายแล้ว”
ตลอดการเดินทางมีแต่เสียงของไอ้ก้อนที่เอาแต่ตื้อให้มาดูแข่งไม่ยอมหยุด
แต่จนสุดท้ายเขาก็ไม่ได้หลุดรับปากไป ทำให้มันเดินเข้ามหาลัยไปด้วยหน้าตาหงอยๆ
“สู้นะมึง แล้วกูจะรีบมาหา...”
...ก็ได้แต่พูดไล่หลังมันไปแบบนี้แหละ
13:30น.
“มึง..”
เสียงอ่อยๆของคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดฟุตบอลโคร่งๆนั่งอยู่ข้างสนามดังขึ้น
พร้อมกับมือสองข้างที่จับแขนเพื่อนสนิทตัวสูงเขย่าไปมา “ฮุนยังไม่มาเลย ทำไงดี”
“แค่กูอยู่นี่ก็พอแล้วป่ะวะ”
ชานยอลยีหัวไอ้ตัวเล็กข้างๆเขาอย่างปลอบใจ
“แต่ถ้าฮุนมาดู...”
“เฮ้อ..
อยู่กับกูก็คุยแต่เรื่องกูได้ป่ะ”
“ก็มัน...” สุดท้ายก็เถียงอะไรไม่ออกนั่งคอตกเป็นหมาหงอยหูตกอยู่จนเพื่อนที่สนิทมาตั้งแต่เด็กเป็นกังวล
“กูช่วยเอง
มึงชนะแน่นอน โอเคไหม? มึงไม่เหมาะกับหน้าหงอยๆแบบนี้เลย”
“กูรู้น่า...” แต่แล้วไอ้หมาหงอยก็ตาโตหูตั้งทันทีเมื่อคู่อริที่นัดกันไว้เดินเข้ามาหา
“ไอ้เทา..”
“ไงเตี้ย
นั่งหูตกแบบนี้ไม่พร้อมแหง ยอมแพ้มั้ยล่ะมึง~” จื่อเทายื่นนิ้วมาชี้หน้าเป็นเชิงล้อ
แต่ก็ถูกปัดออกด้วยมือเล็ก
“ไม่! กูชนะแน่คอยดู”
“มึงหาคนได้ครบห้าคนด้วยเหรอ
ว้าว.. งั้นใครได้ห้าประตูก่อนชนะเป็นไง”
“เออ
ถ้ากูชนะมึงต้องขอโทษฮุนด้วย!”
“ชนะกูให้ได้ก่อนมั้ยละไอ้หมาเอ้ย”
ว่าแล้วตัวหาเรื่องก็เดินผ่านไปอย่างลั้นลา
14:00น.
เสียงรัวแป้นพิมพ์ดังไปทั่วออฟฟิศที่ไม่ค่อยมีคนอยู่
ถึงจะเลยเวลาพักกลางวันแล้วก็ตาม
แต่พนักงานส่วนใหญ่ก็มักจะหาเรื่องทำนู่นนี่อยู่ข้างนอกเพื่อให้กลับมาออฟฟิศช้าที่สุด
แต่ไม่ใช่โอเซฮุน...
ชายหนุ่มไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยซ้ำ
มีเพียงไส้กรอกร้านสะดวกซื้อใกล้ๆที่ทำงานเท่านั้นที่ตกถึงท้องตั้งแต่เช้า
“โว้ย
ไม่เสร็จสักทีวะ” ปากก็บ่นมือก็ทำงานส่วนตานั้นก็หันไปมองโทรศัพท์ที่มีแชทของเด็กแสบเด้งขึ้นมาอยู่เป็นพักๆ
ไอ้ก้อน: ฮุนๆๆ
ไอ้ก้อน: ฮุนไม่มาเชียร์จริงเหรอ?
ไอ้ก้อน: sent you a sticker.
ไอ้ก้อน: ฮุน แบคจะแข่งแล้วนะ
ไอ้ก้อน: sent you a sticker.
ไอ้ก้อน: งั้นแบคไปแข่งแล้วนะ...
ไอ้ก้อน: จะชนะให้ได้!
ไอ้ก้อน: แบคจะรอจนกว่าฮุนจะมารับด้วย!
“...เสร็จแล้วโว้ย”
คนตัวสูงลุกขึ้นบิดขี้เกียจหลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งปั่นงานไม่พูดคุยกับใครมาตั้งแต่เช้า
เหลือบไปเห็นนาฬิกาก็เห็นว่า
...เขาสายมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
ถือว่าเป็นโชคดีของเขาเวลานี้เป็นเวลาที่ไม่ค่อยจะมีรถมากนัก
ทำให้เขามาถึงมหาลัยภายในไม่กี่นาที
ขาทั้งสองข้างก้าวยาวๆตรงไปที่สนามฟุตบอลอย่างไม่ลังเล
ยิ่งเข้าไปใกล้ยิ่งได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นเรื่อยๆ
คนตัวสูงไม่รอช้าเดินแทรกตามผู้คนที่ยืนมุงดูการแข่งขันอยู่ไปยืนข้างสนามพยายามสอดส่องหาไอ้ตัวแสบทันที
“นั่นฮุนหนิ!! ฮุนนนนน!!”
เซฮุนหันไปมองตามเสียงเรียกนั่นก็พบกับไอ้ก้อนที่โชกไปด้วยเหงื่อในชุดบอลโคร่งๆวิ่งยิ้มแป้นพร้อมกับโบกมือมาทางนี้
“อื้ม..”
ส่วนเจ้าตัวที่กลายเป็นจุดสนใจเพราะเสียงเรียกนั่นได้แต่ส่งยิ้มแหยๆพร้อมกับโบกมือเบาๆไปให้ไอ้อ้วน
“พอดีงานเสร็จเร็ว”
“มาเชียร์แบคอ่ะดิ”
ไอ้ก้อนเดินเข้ามาจับมือเขาและลากให้ออกเดินไปที่นั่งพักของทีมตัวเอง
“ฮุนมาตอนพักครึ่งพอดีเลย มานั่งตรงนี้ดิจะได้มองแบคชัดๆ”
“อยู่ตรงไหนกูก็เห็นมึงอยู่แล้วหน่ะ...”
“หูย เพราะแบคอยู่ในสายตาฮุนตลอดใช่ป่ะๆ”
“เปล่า... มึงอ้วน”
ปี๊ดดดดดดดด!!
เสียงนกหวีดทำให้ไอ้ก้อนที่กำลังจะเปิดปากเถียงต้องเงียบ
ก่อนจะทำหน้าตาประมาณว่า ฮุนรออยู่นี่ก่อนนะ แบคจะชนะให้ดู
แล้ววิ่งเข้าสนามไปพร้อมกับ ...ไอ้โย่ง
และการแข่งขันครึ่งหลังก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
เซฮุนเหลือบไปมองกระดานคะแนนก็เห็นว่าตอนนี้ทั้งสองทีมเสมอกันอยู่ที่คะแนน1ต่อ1 หลังจากนั้นคนเป็นพี่ก็ไม่สามารถละสายตาออกจากไอ้อ้วนได้อีก ก็มันน่ะ...
“ไอ้ก้อนระวัง”
ทั้งสะดุดยอดหญ้า...
“วิ่งเร็วดิไอ้อ้วน”
วิ่งไม่ทันบอล...
“เห้ย!!”
จะเตะก็วืดอีก...
แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ...
“ไอ้โย่งมึง!
จะช่วยก็ช่วยดีๆสิวะ ยิ้มกันขนาดนั้นโลกมีแต่เราสองรึไง!”
ตาทั้งสองข้างแทบลุกเป็นไฟเมื่อเห็นไอ้โย่งกับน้องตัวเองวิ่งมองหน้ากันยิ้มๆโดยไม่สนใจเกมที่แข่งกันอยู่
ไอ้คนขี้หวงก็ได้แต่บ่นอยู่อย่างนั้นจนรู้ตัวอีกทีก็จบเกมแล้ว...
ไม่ได้สนใจจะดูด้วยซ้ำว่าไอ้ก้อนมันแพ้หรือชนะ
แค่เห็นว่าไอ้ก้อนเดินมาหาพร้อมกับแผลเต็มตัวเขาก็ลากมันออกไปทำแผลทันที...
♪
“ฮุน... แบคขอโทษ” ไอ้ก้อนที่นั่งก้มหน้าหงอยๆมาตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถพูดขึ้น
ระหว่างที่รถติดไฟแดงอยู่ หันไปมองก็เห็นว่ามันเอาแต่ก้มหน้า
มือสองข้างก็กำเสื้อตัวเองไว้แน่น
“ขอโทษไรวะ?
นี่กูเพิ่งรู้นะว่ามึงเตะบอลเก่ง ฮ่ะๆ” พยายามจะให้มันขำด้วย แต่ก็ไม่สำเร็จ
“แต่แบคแพ้อ่ะ...”
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างเศร้าๆ
“ทั้งๆที่บอกว่าถ้าฮุนมาเชียร์จะชนะแท้ๆอ่ะ”
“คิดมาก”
ว่าแล้วก็ลูบหัวเด็กน้อยไปเรื่อยๆโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
...ก็เห็นไอ้ก้อนพยายามแบบนี้จะให้เขาว่าอะไรได้อีกล่ะ
หันไปมองอีกที... มันก็หลับไปซะแล้วแถมยังดึงมือเขาไปกอดซะแน่น
“สำหรับกู มึงชนะเสมอแหละหน่า...”
#ฟิคน้องแบค
TBC
เราตัดสินใจจะรวมเล่มน้องแบคแล้วนะ...
ไม่รู้อยากได้กันเยอะรึเปล่า แต่ก็อยากทำ... เพราะอยากจะเก็บไว้เองด้วยแหละแหะๆ
ใครที่สนใจอย่าลืมกรอกแบบสอบถามนะคับ ( http://goo.gl/forms/Dxtlc5Z6Fo )
เลิ้บเสมอ
ความคิดเห็น