คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอน เมื่อน้องแบคโต
ตอน เมื่อน้องแบคโต
เมื่อน้องแบคอายุสิบสอง...
“ฮุนๆๆ” ไอ้ก้อนที่สูงขึ้นจากเมื่อก่อนนิดหน่อยกำลังวิ่งวนไปวนมาอยู่ในคอนโดใกล้ๆมหาลัยของเซฮุน
โดยไม่สนใจว่าคนเป็นพี่ที่กำลังนั่งหลังขดหลังแข็งทำงานอยู่จะดุอะไรก็ตาม
“ไอ้ตัวป่วน
เงียบๆหน่อยกูทำงานอยู่”
“นี่ฮุนต้องฟังแบคก่อนนะ”
สิ่งที่เปลี่ยนไปจากเมื่อตอนหกขวบก็คือ.. เดี๋ยวนี้มันน่ารำคาญยิ่งกว่าเก่าเสียอีก
เก้าอี้ทำงานของเซฮุนโดนลากออกมาจากโต๊ะทำงานและจับให้หันไปมองหน้าไอ้ก้อน
“พรุ่งนี้แบคมีท้าต่อยกับไจแอ้นด้วย!”
“ห้ะ?”
เมื่อน้องแบคอายุสิบหก...
“ฮุน!” เด็กชายรูปร่างไม่อ้วนไม่ผอมมากวิ่งเข้ามาในห้องของเซฮุน
เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่มันจะต้องแวะเข้ามาในคอนโดของเขาและเล่าวีรกรรมทั้งหมดที่ก่อมาทั้งวันก่อนจะกลับบ้าน
“ไงมึง
วันนี้ไปต่อยกะใครมาอีกล่ะ?”
“โหยฮุน วันนี้นะ
แบค...”
และ เมื่อน้องแบคอายุสิบแปด...
“ฮุน”
เสียงที่เริ่มแตกหนุ่มดังขึ้นพร้อมๆกับรูปร่างสูงขึ้นในชุดนักศึกษาทำให้ดูแปลกตาเดินเข้ามาในห้องของเซฮุนเหมือนเดิม จะต่างจากเมื่อก่อนก็เพราะว่าแบคฮยอนได้เข้ามาอาศัยอยู่ในห้องนี้ด้วยแล้ว
“...”
“ฮุนหลับเหรอ?” แบคฮยอนเขย่าแขนคนเป็นพี่ที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะทำงานทั้งๆที่หน้าจอยังคงเปิดอยู่
“เออ หลับ”
“ฮุนลุกขึ้นมาฟังแบคก่อน
วันนี้นะ..” เห็นว่าพี่ชายยอมลุกขึ้นมาแล้ว
ไอ้ก้อนในสายตาของคนเป็นพี่ก็ยกมือขึ้นทำท่าทางประกอบการเล่าเรื่อง
“ไอ้เทามาหาเรื่องแบคด้วยแหละ บอกว่าแบคอ้วน สู้มันไม่ได้”
“มึงก็เลย..?”
“จะเหลือเหรอ
แบคก็ต่อยสวนกลับไปเลยดิ!”
“มึงต่อยเขา?”
เซฮุนมีหน้าตาตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังพยักหน้าฟังเรื่องราวของไอ้อ้วนที่ยังไงก็คงเหมือนไอ้ก้อนเมื่อตอนหกขวบเสมอในสายตาเขา
“อื้อ!
พรุ่งนี้เทาก็เลยท้าต่อยกันตัวตัวด้วย..”
“...”
“ฮุนไปช่วยแบคอีกทีสิ
นะนะ..”
เด็กหนุ่มมาดแมนกลายเป็นเด็กน้อยวัยหกขวบอีกครั้งทันทีเมื่อไอ้อ้วนทำตาแป๋วๆ
กุมมือฮุนขึ้นมาถูไปมากับหน้าอย่างอ้อนๆ
“กู.. อีกแล้ว?”
“นะๆ ฮุน~ ช่วยแบคหน่อย”
“กูตามเก็บเรื่องพวกนี้ให้ตั้งแต่มึงสิบสอง
นี่สิบแปดแล้วมึงหัดจัดการเองบ้างดิว่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ ..
แบคกลัว”
ไม่น่าเชื่อว่าเด็กที่นั่งเบะปากทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้อยู่ตรงนี้อายุสิบแปดแล้ว
...
“เฮ้อ ..
กูทำงานแล้วนะเว่ย จะให้กูไปมีเรื่องกับเด็กมหาลัยเนี่ยนะ?”
“อื้อ!
ไปจัดการพวกเทาเลยนะ” เด็กน้อยกอดอกอย่างเอาแต่ใจ “เทาอ่ะ บอกว่าแค่แบคยกเท้าจะเตะมันก็เหนื่อยแทนแล้ว
ฮึ้!”
“เฮ้อ..
แล้วมึงจะไปหาเรื่องพวกนั้นทำไมล่ะ” คนเป็นพี่ยกมือยีหัวทุยๆนั่นเบาๆ
“ก็ถ้าไม่หาเรื่องแล้วมันจะไม่เท่อ่ะ! แบคอยากเท่! สาวจะได้มาหาแบคเยอะๆ”
“เอาที่มึงสบายใจ..”
♪
“นี่ฮุนๆ” เด็กหนุ่มวัยสิบแปดที่เข้ามาขออาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกับเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ
บนหัวยังมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคลุมเอาไว้ แต่สิ่งที่ทำให้คนเป็นพี่ที่นอนอยู่บนเตียงต้องจ้องตาเขม็งนั่นก็คือ
ชุดที่แบคฮยอนใส่ออกมา
“มึงจะไปไหน?”
สายตาดุๆของเซฮุนมองคนอายุน้อยกว่าที่ตอนนี้
ใส่เสื้อกล้ามแขนแขนกว้างกับกางเกงยีนส์ขาดๆตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไปเที่ยวกับชานยอลอ่ะ”
“ชุดนี้?”
“อื้อ!
แบคใส่แล้วไม่หล่อเหรอ?” เด็กน้อยเริ่มไม่มั่นใจกับชุดที่ตัวเองใส่
เอาแต่หันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจก
“เออไม่หล่อ”
...เหมือนลูกหมามากกว่า “ไปเปลี่ยน”
“แต่เดี๋ยวนี้เขาฮิตแต่งแบบนี้กันนะฮุน”
ถึงปากจะบ่นงุ้งงิ้ง แต่ตัวกลับเดินไปที่ตู้เสื้อผ้ามองหาเสื้อตัวใหม่ตามคำสั่ง
“งั้นใส่อะไรดีอ่ะฮุน”
“ใส่ๆไปเหอะ
แต่เสื้อกล้ามห้ามใส่ แขนมึงใหญ่” ว่าแล้วคนเป็นพี่ก็ลุกขึ้นจากเตียงหยิบกุญแจรถขึ้นมาควงเล่น
“จะไปยังเดี๋ยวไปส่ง”
“แบคไปเองได้นะ
ห้างใกล้ๆนี้เอง” แบคฮยอนตัดสินใจหยิบเสื้อยืดตัวเก่งจากตู้เสื้อผ้าและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ
“ให้กูไปส่งเหอะ”
เซฮุนพูดไล่หลังตามไปในห้องน้ำ “อย่างน้อยแม่ก็ฝากมึงไว้กับกู”
“ก็ฮุนทำงานมาเหนื่อยๆอ่ะ”
เด็กน้อยเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดใหม่
“ไปส่งมึงแค่นี้กูไม่เหนื่อยหรอก”
“งั้นเราไปกันเถอะ!” แบคฮยอนกระโดดมาเกาะแขนพี่ชายพร้อมกับลากออกไปจากห้องอย่างร่าเริง
“อ...เออ
มึงเสร็จกี่โมง? ให้กูรอรับกลับไหม?” คนตัวสูงก้าวขายาวๆตามไอ้ตัวเล็กที่ยิ้มแป้นแล้นเหมือนตอนเด็กๆ
มือเล็กๆจับแขนเขาเอาแน่นไว้และพยายามลากให้วิ่งตามเข้าลิฟท์ไป
“ฮุนจะไปนั่งเฝ้าแบคเหรอ?”
สิ่งที่ไอ้อ้วนต่างไปจากเมื่อก่อนก็คือ... ความกวนประสาท
ไอ้ตัวเล็กดัดเสียงให้เล็กพร้อมกับทำท่าดอกไม้บานส่ายหัวดุ้กดิ้กๆไปมาจนน่าหมั่นไส้
“เละเทะใหญ่ล่ะมึง”
“อ้อเหรอออ ~
ฮุนหวงที่แบคไปกับชยอลใช่ม้า~” ยิ่งหันหน้าหลบไอ้ก้อนยิ่งเขย่งตัว
พยายามเอาคางมาเกยไหล่เขาจนได้กลิ่นแชมพูหอมๆที่มันใช้สระผม
“ไร้สาระหน่า” คนเป็นพี่พยายามดันหัวกลมๆนั่นลงไปแต่ไอ้ตัวแสบก็ยังไม่ยอมเลิกแกล้ง
“ก็ฮุน-”
“หยุดพูดจาปัญญาอ่อนได้ล่ะมึง”
เซฮุนพูดขัดขึ้นมาและเดินออกจากลิฟท์ไปก่อนที่ไอ้ลูกหมามันจะพูดอะไรเลอะเทอะไปมากกว่านี้
“ไปๆรีบขึ้นรถ”
และไอ้อ้วนก็ไม่พูดอะไรเลอะเทอะออกอีก
จนคนเป็นพี่เริ่มไม่แน่ใจว่ามันจะมาไม้ไหนอีก และเมื่อมาถึงที่หมาย...
“เดี๋ยวน้องแบคจะรีบกลับนะคร้าบ
จุ้บ” บยอนแบคฮยอนดัดเสียงให้เล็กลงจนเหมือนเด็กอายุหกขวบ แถมยังใช้จังหวะที่เขาเผลอยื่นหน้ามาจุ้บแก้ม
แล้วรีบวิ่งลงจากรถไปทันที
“ไอ้ตัวแสบ!!!”
#ฟิคน้องแบค
TBC
ไอ้ก้อนโตแล้วอ่ะ.... เป็นไงมั่งคะะ ชอบกันไหมอ่ะะ T_________T
เราแอบกดดันตอนเขียนน้องก้อนตอนโตมากกก แต่งไปก็กลัวว่าจะไม่ชอบกัน
ไม่รู้จะถูกใจกันแค่ไหนอ่ะ T_____T
ชอบไม่ชอบตรงไหน ยังไง บอกเราด้วยนะะ
ฮือออ
ขอบคุณที่ติดตาม เข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นหรือติดแท็กในทวิตนะค้าา
รักกกกกก
แอบถามนิดนึง ... มีใครอยากคุยกับน้องก้อนกับพี่ฮุนมั้ยยย เราอยากทำบอทอ่ะ แหะๆ
ความคิดเห็น