คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอน น้องแบคไปเข้าแคมป์
ตอน น้องแบคไปเข้าแคมป์
เซฮุนล้มตัวลงนอนอีกครั้งหลังจากไล่ให้ไอ้จงอินกลับบ้านไปเรียบร้อยแล้ว
กว่าพวกเขาจะได้ปั่นงานกันอย่างจริงจังก็ต้องรอให้ไอ้เด็กแสบมันเหนื่อยจนหลับไปก่อน
เวลาจึงล่วงเลยมาจนดึกขนาดนี้
หันไปข้างๆก็เจอไอ้ก้อนกลมๆที่ทำให้เขาถูกล้อเรื่องติดสินบนกับเล่นพ่อแม่ลูกนอนอืดอยู่
แถมยังมีเสียงหงิงๆดังอยู่ตลอดเวลาจนน่ารำคาญ
“งือ... ฮุนๆ”
แรงสะกิดเบาๆจากเด็กน้อยหน้าตางัวเงียทำให้ฮุนหันไปมอง
“ไร ดึกแล้วนอนไป”
“แบคต้องจัดเป๋า”
“กระเป๋าไร?” คนเป็นพี่มองท่าทางงัวเงียๆของไอ้อ้วนที่พยายามลุกขึ้นมานั่งอย่างงงๆ
“แบคมีแคมป์”
“ห้ะ
แคมป์ไรทำไมไม่บอกกู”
“แคมป์ลูกเสือ!
แบคจะไปนอนที่โรงเรียนคืนนึงด้วย!”
เด็กน้อยกางแขนสองข้างอธิบาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่ดูมีความสุขสุดๆ
“แล้วมึงดูแลตัวเองได้รึไง?”
“อื้อ! ได้สิ!” ว่าแล้วก็พยักหน้าแรงๆไปหนึ่งที
“มึงตื่นเองได้ยัง?”
คนเป็นพี่กอดอก ยิงคำถามลองเชิงไอ้ตัวเล็ก
“ไม่เป็นไร
ชยอลจะปลุกให้”
“สระผมเองเป็นรึไง?”
“ชยอลจะสระให้”
“แล้วใครจะจัดกระเป๋าให้มึง?”
“ชยอล”
“มึงยังกินผักไม่เป็น-”
“ชยอล”
“กูยังไม่ได้ถาม-”
“ชยอล”
“...”
“ชยอล”
หันไปก็เห็นไอ้ตัวอ้วนนั่งหลับตา พึมพำว่าชยอลๆ อยู่ตลอดโดยไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไร
“ไอ้ก้อน!” เด็กน้อยสะดุ้งลืมตาขึ้น
ขยี้ตางัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นอีกครั้ง “โลกของมึงนี่มีแต่ไอ้โย่งรึไงว่ะ?”
“อื้อ!"
♪
เป็นเช้าอีกวันหนึ่งที่เซฮุนเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางเหนื่อยหน่ายและฟุบลงกับโต๊ะจนเพื่อนสนิทต้องทัก
“วันนี้อะไรอีกว่ะ?”
“ไปส่งไอ้ก้อนเข้าแคมป์”
เสียงเอื่อยๆตอบมาโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้น
“แล้วทำหน้าบูดงี้ทำไมว่ะ?”
ว่าแล้วก็งัดหน้าไอ้เพื่อนตัวขาวขึ้นมามอง “คิดถึงน้องแบคอ่ะเด้ะ~”
“เปล่า
ไอ้ก้อนนั่นแหละที่จะคิดถึงกู” เซฮุนยักคิ้วอวดๆ “ตอนไปส่งมันนะ
กอดขากูหยั่งกะจะไม่ได้เจออีกสิบชาติ”
“แล้วไงต่อว่ะๆๆ”
“จะไงต่อล่ะ
ก็ต้องเอาเหตุผลล้านแปดมาล่อดิ ยิ่งตอนครูอุ้มเข้าไปนะ ตะโกน 'แบครักฮุนนะๆๆ' อยู่ได้น่าอายชิบหาย...”
“เดี๋ยวนะไอ้ฮุน...
เดี๋ยวนะ”
เจ้าของชื่อก็ได้แต่มองเพื่อนที่ทำหน้าตาแปลกๆพร้อมกับชี้หน้าเขาเฉย
“ไรของมึง”
“มึงยิ้มทำไมว่ะ
แหน่ะ! บอกว่ารำคาญน้องแบค
แต่ก็มึงก็ชอบป่ะว่ะ”
“...ไร้สาระ! ไม่ได้ชอบเว่ย”
เซฮุนปั้นหน้าให้เป็นปกติ “ไปๆ หันไปเรียนไปมึงอ่ะ”
“แบครักฮุนนะคับ
มั้วะ!”
ไอ้เพื่อนตัวดำดัดเสียงให้เล็กลงอย่างล้อเลียน แถมยังส่งจูบมาแบบกวนๆอีก
“ไอ้ซั้ซ!”
จงอินกลับไม่ได้สนใจคำด่า
แถมยังหันมาหัวเราะเขาดังลั่นอีก ยังไม่ทันจะได้ตบหัวมันแก้แค้นครูประจำวิชาก็เดินเข้ามาซะแล้ว
ช่วงพักกลางวัน...
“มึงว่าน้องแบคจะโอเคเหรอว่ะ”
ไอ้เพื่อนสนิทเอาแต่พูดเรื่องน้องแบคตั้งแต่ออดเลิกเรียนดัง พยายามเดินถือถาดข้าวตามเซฮุนมาเรื่อยๆ
“โอแหละ”
“น้องไปนอนกี่คืนว่ะ?”
ไม่รู้ว่าไอ้ดำมันห่วงไอ้ก้อนนั่นจริงๆหรือว่าพยายามจะหาเรื่องมาแซวเขาอีกกันแน่..
“คืนเดียว
พรุ่งนี้ก็กลับ” เซฮุนตอบกลับไปอย่างเบื่อๆ
ก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะและเริ่มจัดการข้าวตรงหน้า
“แล้วมึงต้องไปรับน้องป่ะ?
กูไปด้วยดิๆ”
“ก็แย่
แม่ไอ้ก้อนไปรับ”
“อ้าว งั้นน้องแบคก็ไม่ได้อยู่บ้านมึงแล้วดิ?”
“เออ
กูจะได้สบาย...”
ครืดด ครืดด...
ยังพูดไม่ทันจบประโยคโทรศัพท์เครื่องบางของเซฮุนก็สั่นขึ้นมาซะก่อน
หยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรมาก็ดันเป็นเบอร์แปลกเสียอีก
“ใครว่ะ..”
มองตัดสินใจอยู่พักใหญ่ก็กดรับไป
“สวัสดีครับ”
[...]
“ฮัลโหล?
นั่นใครน่ะ?” คิ้วทั้งสองข้างขมวดแน่นเมื่อยังไม่มีเสียงของใครพูด
[ฮุน...] เสียงเล็กๆที่คุ้นเคยทำให้เซฮุนต้องชะงัก
“มึง? ไอ้ก้อนอ่อ?”
[แบคคิดถึงฮุนอ่ะ...]
“ได้ข่าวว่าเพิ่งห่างกับกูไปไม่ถึงหกชั่วโมง”
[จะหาฮุนอ่ะ]
“แล้วกูจะไปหาได้ไง มึงก็อยู่กับไอ้โย่งไปดิ
แล้วนี่มึงเอาเบอร์ใครโทรมาว่ะ?”
[ครูโทรให้แบคอ่ะ ... ฮุนมาหาแบคหน่อยนะ]
น้ำเสียงอ้อนๆของไอ้ตัวเล็กทำให้คนถูกอ้อนนึกถึงแก้มย้วยๆกับตาแป๋วๆกำลังอ้อนเขาอยู่
“ไม่เอาเว้ย
แค่นี้นะ” ว่าแล้วก็กดวางสายอย่างรำคาญ และหันมาสนใจอาหารตรงหน้าแทน
“น้องแบคเหรอ?”
“อือ”
เซฮุนตอบเพื่อนสนิทไปทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอยู่
“เอ้า
แล้วมึงจะไปไหนหนิ” จงอินมองตามเพื่อนที่เอาแต่ยัดข้าวจนหมดจานและลุกออกไป
“ไปหาไอ้ก้อน”
♪
อากาศตอนบ่ายแก่ๆไม่ได้ร้อนอย่างที่เซฮุนคิด
ลมเย็นๆพัดคอยพัดมาตลอด ทำให้ขาทั้งสองข้างก้าวไปแบบไมรีบนัก
ถึงจะโดดเรียนมาก็เถอะ เด็กหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ไม่นาน..
ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าที่หมายจนได้
“เฮ้อ..
สุดท้ายก็มาจนได้” ระหว่างเดินเข้าไปก็ยังไม่เข้าในว่าทำไมเขาต้องท่อมาถึงที่โรงเรียนเพราะแค่เสียงอ้อนๆของไอ้ก้อนนั่น
เดินเข้าไปไม่นานก็เริ่มได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักๆของเด็กๆประถมที่มาเข้าแคมป์กันมาแต่ไกล
เด็กตัวสูงพยายามเดินหลบมุมเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นที่สังเกตเกินไป
สุดท้ายก็เดินเข้าไปนั่งหลบอยู่หลังพุ่มไม้ พยายามมองหาไอ้ก้อนแต่ก็ไม่เจอสักที
จนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เด็กๆวิ่งกรูเข้าไปนั่งที่โต๊ะเพื่อกินข้าวเย็น
สุดท้ายมือก็ลั่นกดโทรออกกลับไปเบอร์ที่ไอ้เด็กอ้วนใช้โทรมาจนได้...
[สวัสดีค่ะ] ไม่ทันได้ตั้งหลักเสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นมาแล้ว...
“เอ่อ.. คือผม”
[ผู้ปกครองหรอคะ?]
“เอ่อ.. ใช่ครับ
ของแบคฮยอน บยอนแบคฮยอน ขอผมคุยกับน้องได้ไหมครับ”
[สักครู่นะคะ...
ฮุนนนนนฮุนเหรอ] ไม่นานเสียงเจื้อแจ้วก็ดังขึ้น
ผิดกับเสียงอ่อยๆเมื่อตอนพักเที่ยงที่เหมือนจะร้องไห้แหล่ไม่ร้องแหล่
“กูเอง
มึงอยู่ไหน?” เซฮุนกวาดสายตาไปทั่วจนเจอไอ้ก้อนที่นั่งกอดตุ๊กตาถือโทรศัพท์ที่เกือบจะใหญ่กว่าหน้าตัวเอง
นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างๆไอ้โย่ง
[แบคนั่งกินข้าวอยู่...
ข้าวอร่อยมากเลยนะฮุน!] เขาเห็นไอ้อ้วนนั่งยิ้มร่า...
แต่ข้าวในจานไม่ลดไปแม้แต่น้อย
“เหรอ .. นั่นกินกับอะไรล่ะ?”
[มีหมู..
หมูทอดกะซุปสาหร่าย]
“มึงก็กินดิ”
[แบคกินอยู่..] หันไปมองก็เจอไอ้อ้วนที่เอาแต่เคี้ยวลมให้มีเสียงเพื่อให้เขาเชื่อ
...แหมแผนเยอะนักนะไอ้อ้วน
“โกหก
มึงไม่เห็นจะตักข้าว!”
[ฮ..ฮุนรู้ได้ไงอ่ะ
ฮุนมาโรงเรียนเหรอฮุนอยู่ไหนอ่ะ ฮุนออกมานะ!]
เด็กน้อยที่นั่งห่อเหี่ยวอยู่ลุกขึ้นมาหันซ้ายหันขวาอย่างลุกลี้ลุกลน
ถึงไอ้โย่งพยายามดึงมันกลับมากินข้าวก็ไม่สน
“กูเปล่าสักหน่อย”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากที่ซ่อน ก่อนค่อยๆเดินเข้าไปใกล้
[ฮุนซ่อนอยู่อ่ะ ฮุนอยู่ไหนน
...ฮึก ฮุนออกมานะ!] เซฮุนกดวางสายและเก็บโทรศัพท์ใส่กางเกง
และเอื้อมมือไปแตะไหล่เล็กเบาๆ
“...กูอยู่นี่”
“ฮุน!!!!” ทันทีที่เห็นหน้าเขาไอ้อ้วนก็ยิ้มแป้นทันที
ทั้งที่คราบน้ำตายังไม่หายไปเลยด้วยซ้ำ
“ร้องไห้ทำหอกอะไร
ตุ้ดชิบหาย” ว่าแล้วก็เช็ดน้ำตาที่เปรอะตามแก้มยุ้ยๆนั่น
“ไม่ได้ร้องนะ! ไม่ตุ้ดด้วย!”
“กินข้าวได้ล่ะมึง
ไม่หิวรึไง?” เซฮุนนั่งลงตรงหน้าจานข้าวที่ยังไม่ลดพร้อมดึงไอ้ตัวเล็กให้มานั่งตัก
“อื้อ! ฮุนป้อนหน่อย”
“เฮ้อ...
กูต้องนอนค้างด้วยไหมเนี่ย?”
“ได้หรอ!! นอนเลยฮุนนอนเลย!”
“เออ
เอาที่มึงสบายใจ”
หลังจากกินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว
โอเซฮุนชั้นมัธยมปีที่สี่ก็ต้องรับบทเป็นไอ้เด็กโข่ง
ที่คอยดูแลไอ้ก้อนโมจิที่ค่อนข้างมอมแมมอยู่ตลอดเวลา แถมยังต้องมานอนเบียดกับไอ้ก้อนในเตียงเล็กๆอีก
“เฮ้อ..”
เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เซฮุนถอนหายใจในวันนี้ .. สภาพเขาตอนนี้
ถึงจะอาบน้ำแล้วแต่ก็ยังต้องใส่ชุดนักเรียนชุดเดิม
นั่งรอไอ้อ้วนอยู่บนฟูกเล็กๆสำหรับเด็กนอน
“ฮุนน~” นั่นไงมาล่ะ..
ไอ้อ้วนที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ แก้มยุ้ยๆสองข้างถูกโปะด้วยแป้งเด็กจนขาว
วิ่งถลาเข้ามากอดเขาทันที
“อาบเสร็จก็รีบๆนอน”
เซฮุนล้มตัวลงนอนคดอยู่บนเตียงเล็กๆ
ตามมาด้วยไอ้อ้วนที่นอนลงมาหนุนหมอนใบเดียวกันโดยหันหน้าเข้าหาพี่ชาย
“อื้อ!”
เซฮุนลูบหัวทุยๆนั่นอย่างเบามือ
เห็นว่าไอ้อ้วนเริ่มเคลิ้ม ตาปรือๆก็เลย...
“ล่ะคิดไงมาโทรหากูเนี่ย?”
“ก็แบคคิดถึงฮุนอ่ะ”
“ไหนบอกดูแลตัวเองได้ไง”
“ไม่เอาแล้ว
จะให้ฮุนดูแล”
“ที่นี้กูอยู่ในโลกของมึงได้ยัง?”
“อยู่สิ!”
เด็กน้อยที่ควรจะหลับสะดุ้งตัวขึ้นมานั่ง “ฮุนอ่ะ เป็นที่หนึ่งของแบคตลอดเลยต่างหาก! ไม่มีใครมาแทนฮุนได้ด้วย” ไม่พอไอ้อ้วนยังยิ้มแป้นแล้นมาให้เขาอีก
“ฮ่ะๆ..
มึงมันเด็กแก่แดด”
จบพาร์ทเด็ก
#ฟิคน้องแบค
TBC
ความคิดเห็น