คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน น้องแบคไม่กินผัก
น้องแบคไม่กินผัก
ช่วงพักกลางวัน...
เด็กหนุ่มตัวสูงเดินเข้ามาในโรงอาหารไซส์มินิสำหรับเด็กประถมต้น
พร้อมกับร่างอ้วนป้อมที่ยังคงกำนิ้วก้อยของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
โดยไอ้ก้อนโมจิให้เหตุผลว่า...
‘ถ้าแบคปล่อยฮุนจะหายตัวไป งั้นแบคไม่ปล่อย’
“มึงถือเองได้แน่นะ..”
เซฮุนชำเลืองไปมองเด็กตัวป้อมที่พยายามประคองถาดอาหารของตัวเองเดินเตาะแตะตามเขามา
“ฮึ้บ..
แบคถือได้”
“มองทางด้วยดิว่ะ”
เซฮุนมองคนตัวป้อมไม่ยอมละสายตา มือก็คอยช่วยประคองถาดอาหารอยู่ห่างๆ
“แบครู้..
น่ะ”
ถึงจะทุลักทุเลแต่สุดท้ายแบคฮยอนก็วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะและขึ้นมานั่งได้สำเร็จ
ยังไม่ทันที่เซฮุนจะนั่งลงข้างๆ เด็กประถมที่นั่งเรียนมาครึ่งค่อนวันตักอาหารในจานเข้าปากไม่หยุด
“ไมมึงไม่กินผักว่ะ?”
คนอายุมากกว่าทักขึ้นเมื่อหันไปเห็นไอ้อ้วนที่กินทุกอย่างกำลังเขี่ยผักกองไว้ที่มุมหนึ่งของถาดอาหาร
“มันไม่หร่อยอ่ะ”
“ไม่อร่อยก็ต้องกินดิ จะได้โต มันมีประโยชน์”
“ไม่เอาอ่ะ”
ไอ้อ้วนเบะปาก ก่อนจะตักข้าวที่เหลือเข้าปากทำให้เหลือแค่ผักอยู่บนถาดข้าว
“กิน”
เซฮุนแย่งส้อมมาจากมือเล็ก จิ้มแครอทขึ้นมาหนึ่งชิ้นและจ่อไปที่ปากน้อง “อ้าปากดิ”
“อื้อออ”
ไอ้ก้อนตัวแสบดันเม้มปากไว้ซะแน่น แถมยังหันหนีไปมาอีก
ไล่ต้อนกันอยู่นานแต่ก็ไม่เป็นผล จนเซฮุนวางส้อมลงอย่างหงุดหงิด
“จะกินไม่กิน?”
ไอ้ก้อนไขมันส่ายหน้ารัวๆมาเป็นคำตอบ
“ไม่กินกูกลับบ้านนะ”
เซฮุนทำท่าจะลุกขึ้นขู่
“แบคกิน..
ก็ได้อ่ะ” ว่าแล้วไอ้ก้อนก็หยิบส้อมจากเซฮุนมา แล้วจ้อง
“จ้องแล้วมันจะหายไปไหมน่ะ”
“รู้แล้ว
กินก็ได้” ว่าแล้วแบคฮยอนก็ยอมเอาแครอทเข้าไปในปาก
น้ำตาเริ่มคลอเพราะกลัวพี่ชายที่จู่ๆก็เปลี่ยนโหมด
“นั่น
อมไว้อีก” เซฮุนจิ้มแก้มข้างหนึ่งที่ตุ่ยเพราะเด็กนั่นไม่ยอมเคี้ยวแครอทในปากสักที
“เคี้ยวเลย”
ปากเล็กเริ่มขยับค่อยๆเคี้ยวแครอทในปาก
ถึงจะเบ้ปากแสดงว่าไม่ชอบแค่ไหนก็ตาม
คนข้างๆก็ยังไม่สนใจเอาแต่คอยมองว่าเขากินหมดรึยัง
“แบคเคี้ยวหมดแล้ว”
เสียงห้วนๆของเด็กตัวเล็กตอบกับมา แก้มทั้งสองพองออกแสดงถึงอาการงอนสุดขีด
“เก่งมา-”
“แบคโป้งฮุนแล้วด้วย!”
หลังจากนั้นไอ้ก้อนไขมันก็แสดงอาการงอนอย่างชัดเจน
ไม่พูด ไม่ถาม ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเซฮุนอีกเลยตลอดบ่าย แต่คนถูกงอนกลับไม่ได้สนใจอะไรมาก
...เดี๋ยวไปชวนคุยมันก็หายเองแหละ
“มึงจะไม่คุยกะกูจริงดิ?” เซฮุนก้มลงมองเด็กน้อยที่เดินอยู่ข้างๆแต่กลับหันหน้าไปอีกทาง
“ฮึ้!”
“แค่กูให้กินผักเนี่ยนะ?”
“ฮึ้!”
“ไร้สาระ”
“ฮึ้!”
อะไรของมันว่ะ.. เซฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่
ก่อนจะหันไปเจอร้านขนมข้างทางเข้าก็เลย..
“กินหนมป่ะ?”
“ไหนหนม กินๆ... ฮึ้!” เด็กนั่นหันมาด้วยตาเป็นประกาย
แต่พอเห็นหน้าเซฮุนก็ส่งเสียง ‘ฮึ้’ พองแก้ม แล้วก็หันกลับไปเหมือนเดิม
“งอนกูจริงดิ”
“งอนคือ- .. ฮึ้!”
“เฮ้อ.. มึงงอนแต่มึงกำนิ้วกูซะแน่นเชียว”
เซฮุนยกมือข้างซ้ายขึ้นมา ให้เห็นว่ามือเล็กๆนั่นยังคงกำนิ้วก้อยของเขาเอาไว้ไม่ปล่อย
“เดี๋ยวปล่อยแล้วฮุนหาย .. ฮึ้!”
เซฮุนได้แต่หัวเราะกับคำตอบของไอ้ก้อนที่ยังคงทำแก้มพองๆ
ปากเบะๆอยู่
ทำให้ดูกลมเป็นก้อนยิ่งกว่าปกติ หน้าเตะให้หายหมั่นเขี้ยวชะมัด…
ทันทีที่ถึงบ้านไอ้อ้วนก็ปล่อยมือออกจากนิ้วเขา
ตรงไปที่อาหารเย็นที่แม่ทำให้ รีบยัดเข้าปากจนหมดโดยไม่สนใจใคร และวิ่งดุ้กๆหนีขึ้นห้องไปทันที
“น้องโกรธอะไรเรารึเปล่าเซฮุน?”
“ไม่รู้มัน
เดี๋ยวก็หายมั้ง”
♪
เซฮุนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงมองก้อนผ้าห่มที่ขดอยู่ข้างๆเขา
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร ลองดึงผ้าห่มออกดูแต่คนข้างในก็ยังยื้อไว้ไม่ปล่อยสักที
“เลิกงอนกูได้แล้ว” เซฮุนว่า
ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยๆก้อนผ้าห่มเบาๆ
“ฮึ้!”
“อาบน้ำยัง”
“ยัง.. เอ้ย ฮึ้!”
“เฮ้อ ทำไมกูต้องมานั่งอธิบายงี้ด้วยว่ะ”
เซฮุนยีหัวตัวเองจนยุ่งไปหมด “มึงต้องกินผักเยอะๆดิ จะได้โตสักที
ไม่งั้นก็เตี้ยอยู่แบบนี้ หายงอนกูได้ล่ะ”
ว่าแล้วก็ยัดอะไรบางอย่างเข้าไปใต้ก้อนผ้าห่ม
“กูไปอาบน้ำนะ” เห็นว่าไอ้ก้อนยังไม่ขยับอะไร
เซฮุนก็เลยหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
ทันทีที่เซฮุนปิดประตูห้องน้ำ เขาก็ได้ยินเสียงกุกกักๆดังจากข้างนอก
เด็กหนุ่มได้แต่อมยิ้มและหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาบีบยาสีฟัน
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอาแปรงเข้าปาก..
“ตุ๊กตาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!! คุณเพนกวิ้นนนนนนนนน!!” เสียงตะโกนลั่นบ้านก็ดังขึ้น
พร้อมกับเสียงกระโดดและยังมีเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากอีก
“ฮ่ะๆ” นั่นทำให้โอเซฮุนหลุดหัวเราะออกมา
พยายามกลั้นยิ้มเท่าไหร่ก็กลั้นไม่อยู่ ยิ่งเห็นหน้าตัวเองในกระจกแล้วยิ่งน่ารำคาญ
เมื่อเด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เจอไอ้ตัวเล็กนั่งยิ้มแป้นแล้นแกว่งขาไปมาอยู่บนเตียง
ในมือก็ถือตุ๊กตาเพนกวิ้นเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“ฮุนให้แบคเหรอ”
เด็กนั่นรีบวิ่งมาหาทันทีที่เห็นเขาออกมาจากห้องน้ำ
“เขาแจกฟรี มันตุ้ดไปสำหรับกู มึงเอาไปเหอะ”
“อื้อ!” ไอ้ก้อนหันมายิ้มแฉ่งจนเห็นฟันครบทุกซี่ให้
“แบคจะตั้งชื่อให้มันด้วย”
“ชื่อไรของมึง?”
“อืมม...” แบคฮยอนเงียบไปสักพักหนึ่ง “ฮิปโปโป! แบคจะให้คุณเพนกวิ้นชื่อฮิปโปโป”
“ห้ะ...”
“ไม่น่ารักเหรอ?”
“เอาที่มึงสบายใจ ไป ไปอาบน้ำ กูเหม็น”
พูดจบก็เตะตูดไอ้อ้วนไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ไปนอนเล่นบนเตียง
“ค้าบ” แบคฮยอนวางตุ๊กตาลงบนปลายเตียง
“พุงอย่างกะหมูสามชั้น” เซฮุนว่า
เมื่อไอ้เด็กนั่นถอดเสื้อผ้าอย่างไม่อายใคร
“ไม่ใช่นะ แบคมีพุงสามอันต่างหาก”
มือป้อมๆลูบไปมาบนพุงอย่างภูมิใจ “หม่ามี๊บอกว่า ลูกผู้ชายต้องมีพุงสามอัน”
แล้วมันก็เดินสะบัดตูดเข้าห้องน้ำไป...
ยังไม่ทันที่เซฮุนจะลุกขึ้นมาหยิบตุ๊กตามาวางไว้ข้างๆหมอนของเจ้าตัวเล็ก
ประตูห้องน้ำก็เปิด พร้อมกับเด็กน้อยในชุดนอนลายหมีทั้งตัว เหมือนกับว่าพอได้อาบน้ำอุ่นๆแล้วเด็กนั่นจะเริ่มง่วง
ดวงตาปรือๆมองหาตุ๊กตาที่ปลายเตียง หยิบมากอดแล้วปีนขึ้นเตียงมานอนขดเป็นก้อนในผ้าห่ม
“ฮุน..”
“หืม?”
“กู้ดไนท์คิสแบคหน่อย”
“พ่อง นอนไปเลยมึง”
TBC
ความคิดเห็น