คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอน น้องแบคไปงานเลี้ยง
ตอน น้องแบคไปงานเลี้ยง
โอเซฮุนตื่นมาด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าปกติ
มือหนาเอื้อมไปกดปิดนาฬิกาปลุกที่ดังอยู่ข้างๆก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
ระหว่างอาบน้ำก็ได้ยินเสียงเครื่องครัวกระทบกันอยู่ด้านนอก
นึกแล้วก็ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ ...สงสัยไอ้ก้อนมันจะคึกมาทำอาหารอีกแล้ว
หลังจากวันนั้นไอ้ก้อนก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่เขาให้จงอินไปรับแทน
แถมมันยังทำตัวดี เก็บเสื้อผ้าเรียบร้อย ทำนู่นนี่เองจนเขาไม่ต้องบ่นอีก
“วันนี้จะระเบิดครัวอีกไหมมึงอ่ะ?”
คนเป็นพี่ทักขึ้น เมื่อโผล่ออกมาเห็นไอ้อ้วนกำลังทอดไข่อยู่คนเดียวอย่างทุลักทุเล
“ฮุนอย่าพูดเป็นลางดิ!”
“กูไม่พูดก็ระเบิดป่ะล่ะ”
ว่าแล้วก็เดินมามองสภาพไข่ดาวที่ไม่ค่อยเป็นรูปเป็นร่างบนกระทะ “กูช่วยไหม?”
“ไม่! ฮุนไปนั่งรอก่อนเลยนะ”
เด็กน้อยหันหลังกลับมาหมายจะดันให้อีกคนไปนั่งที่โต๊ะ “ฮุน!!
ไปแต่งตัวดิ้!”
...หันไปก็เจออีกคนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนอยู่ข้างหลังแล้ว
“อะไรว่ะ
แค่นี้หน้าแดง” ว่าแล้วก็เขี่ยแก้มยุ้ยๆที่เริ่มจะแดงนั่นไปทีนึง “แล้วนั่น
จะไหม้แล้วน่ะ” คนตัวสูงเอื้อมแขนไปหยิบกระทะให้ห่างออกจากเตา
ส่วนมืออีกข้างก็เท้าเอาไว้กับเค้าท์เตอร์
จึงกลายเป็นแบคฮยอนเองที่ได้แต่ยืนเกร็งอยู่ระหว่างแขนทั้งสองข้างนั่น...
“วันนี้ทำไข่ดาว?” เซฮุนไม่ได้หันไปมองเด็กน้อยที่ยืนนิ่งอย่างเกร็งๆอยู่
แต่กลับสนใจที่จะพลิกไข่ทอดที่เละๆบนกระทะมากกว่า
“แบคจะทำไข่ม้วนต่างหากอ่ะ...”
ไอ้ก้อนเบะปากพองลมในแก้มทันทีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนตัวสูง
“เละเทะมึงอ่ะ
ทำเสร็จเก็บครัวด้วยนะ” หลังจากจัดการเทอาหารบนกระทะลงจากเรียบร้อยก็ยีหัวไอ้ก้อนเบาๆและเดินกลับเข้าห้องไปหน้าตาเฉย
“แบครู้น่า!”
ไม่นานเซฮุนก็เดินออกมาจากห้องในชุดอยู่บ้านสบายๆ
สายตาจดจ้องไปที่ไอ้เด็กน้อยที่นึกคึกลุกขึ้นมาทำอาหารกำลังจัดแจงวางกับข้าวต่างๆลงบนโต๊ะ
ด้วยหน้าตาภูมิใจสุดๆกับอาหารเช้าของมัน
“ฮุนๆ
มาดูสิแบคทำเองหมดเลยนะ”
“จะแดกได้ไหม?” เบ้ปากมองอาหารบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกะเด็กน้อย
“ได้ดิ
ฮุนอย่ามาดูถูกฝีมือแบคนะ” ว่าแล้วก็คีบอาหารหน้าตาประหลาดทั้งหลายให้เขาไม่หยุด “ฮุนกินเร็วๆ”
“วางยากูป่ะหนิ?”
เซฮุนรู้สึกได้ถึงสายตาแห่งความคาดหวังที่กำลังจ้องมาที่เขาไม่หยุด
ตั้งแต่คีบกับข้าวขึ้นมาจนเอาเข้าปากไป
“ฮุน หร่อยป่ะๆ”
...ชิบหายล่ะ
กูจะบอกมันยังไง
“เอ่อ... ก็..”
คนอายุมากกว่าฝืนยิ้มให้ไป “ก็ดี”
“คิกๆ
เห็นมะแบคบอกแล้ว เนี่ยแบคทำตามที่ชยอลบอกทุกอย่างเลย”
ไอ้อ้วนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างภูมิใจกับอาหารของตัวเอง
...แต่มันกลับไม่แตะอะไรเลยเอาแต่คีบมาให้เขา
...ไอ้โย่งแม่งวางยากูแล้วล่ะ
สุดท้ายก็ได้แต่ยิ้มให้ไอ้ก้อนไปกินไปอย่างที่มันต้องการ
ถึงอาหารจะรสชาติจะเพี้ยนๆไปบ้างแต่มันก็ยังถือว่ากินได้
เห็นแก่ความพยายามของไอ้ก้อนมันล่ะกัน ...
“นี่ ฮุน...” เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเด็กแสบกำลังพยายามส่งสายตาอ้อนๆมาให้
“อือ?”
“พาแบคไปซื้อสูทหน่อยสิ”
“ซื้อทำไมว่ะ?” ชายหนุ่มลุกขึ้นและเริ่มเก็บจานอาหารบนโต๊ะไปวางเอาไว้ในซิงค์โดยมีไอ้ก้อนเดินดุ้กๆติดมาด้วย
“แบคมีงานเลี้ยงรุ่นอ่ะ..
นะนะไปซื้อกัน”
“งานมีเมื่อไหร่?
ไปกับใคร แล้วจะให้กูไปรับไปส่งมั้ย?”
“มีอาทิตย์หน้าอ่ะ..
ไปกับ...” ดวงตาใสๆหลุบมองลงต่ำจนผิดสังเกต
“...”
“ชยอล...”
♪
เซฮุนก้มลงไปมองนิ้วมือเรียวสวยที่กำลังกำนิ้วก้อยของเขาเอาไว้แน่น
มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว เมื่อไหร่ที่แบคฮยอนเดินไปไหนมาไหนกับเขา
เด็กนั่นมักจะกำนิ้วก้อยของเขาเอาไว้แน่นเหมือนเมื่อตอนเด็กๆไม่มีผิด
“ฮุนๆ ร้านนั้นมะ แบคอยากใส่โบว์หูกระต่ายแบบนั้น”
ไอ้อ้วนที่สนใจแต่จะมองร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมมากมายในห้างสรรพสินค้าชี้ไปตรงร้านที่ตนสนใจ
ก่อนจะออกแรงลากให้พี่ชายเดินตามไปติดๆ
“ระวังคนในงานเรียกมึงผิดเป็นบ๋อยนะ”
“หูย ฮุนดูถูกเกินไปล่ะ
หน้าตาอย่างแบคเนี่ยนะจะเป็นบ๋อย” พูดจบก็ส่งยิ้มอย่างมั่นใจพร้อมกับท่าเก๊กหล่อมาให้
“เอาที่สบายใจเลย”
ภาพของชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งอย่างสบายๆอยู่บนโซฟากลางร้านดูจะเป็นที่สนใจของพนักงานรอบๆไม่น้อย
แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจเอาแต่จ้องสมาร์ทโฟนในมือไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
“ฮุน!”
คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก
ยังไม่ทันจะปรับสายตามองไอ้เด็กป่วนก็วิ่งลงมายืนตรงหน้าพร้อมส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้
“แบคหล่อยัง?”
“อย่างมึงเขาไม่เรียกหล่อเว่ย
... ไหนหมุนดิ”
“แล้วอย่างแบคเรียกว่าอะไรเหรอครับ
หืมหืมหืมมม” เด็กน้อยไม่ได้หมุนตามคำสั่งของพี่ชาย
แล้วยื่นหน้าทะเล้นๆเข้ามาใกล้แทน
...น่ารัก...
เดี๋ยวนะ ไอ้ก้อนไขมันเนี่ยนะน่ารัก
กูบ้าไปแล้วแน่ๆ...
“บ๋อย”
“ฮุนอ้ะ!!
ไม่เหมือนสักหน่อย” ไอ้ก้อนในสูทสีดำเรียบๆพร้อมกับโบว์หูกระต่ายกอดอกอย่างไม่พอใจ
แล้วหมุนตัวไปรอบๆให้ดู
“สรุปชอบชุดนี้?”
“อื้อ!”
“เฮ้อ...
ใครเรียกผิดเป็นบ๋อยอย่าหาว่ากูไม่เตือนนะเว้ย ไปๆไปเปลี่ยนชุด”
สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นไปจ่ายเงินซื้อชุดตามที่มันอยากได้อยู่ดี
คิ้วทั้งสองข้างขมวดจนแทบจะเป็นปมตอนจ่ายตัง
แค่เขาคิดว่าไอ้ก้อนมันต้องใส่ชุดนี้แล้วเดินคู่กับไอ้โย่งนั่นก็ทำให้หงุดหงิดยิ่งกว่าหงุดหงิด
... จะเลือกชุดให้เด็กแสบมันก็ไม่ยอมอีก...
“ฮุน~”
ไอ้อ้วนที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ววิ่งเข้ามาเกาะแขนทันที
“ไรมึงอีก”
“แบคอยากกินไอติมอ่ะ
ไปกินกัน”
“เรื่องเยอะจังมึงเนี่ย”
เซฮุนยื่นถุงเสื้อผ้าให้อีกคนระหว่างเดินออกจากร้าน “เอาไปถือด้วย”
“อื้อ! ขอบคุณนะฮุนน”
“แค่ขอบคุณเหรอ?” ...ชวนกูไปงานด้วยสิ
ชวนกูไปๆๆ
“จุ้บเหรอ?
แบคเบื่อจุ้บแล้วอ่ะ งั้น แบครักฮุนนะ!”
ไม่พอเด็กแสบมันยังยกแขนสองข้างทำรูปหัวใจบนหัว จนเป็นจุดสนใจของคนรอบข้าง
“ไม่ใช่โว้ย!!” ดูมัน... ยังจะมาทำหน้างงใส่อีก
“แล้วฮุนจะเอาอะไรอ่ะ?”
“...ช่างแม่งเหอะ
ป่ะกินติม”
“เย้!!”
♪
“ฮุนๆๆๆๆ”
“ว่า”
“ผมแบคตอนนี้โอเคยัง?”
“อืมดีแล้ว”
“ฮุนๆๆๆๆๆ”
“ไร”
“แล้วทรงนี้เป็นไงอ่ะ?”
“ก็ดีหนิ”
“เหรอ...”
เซฮุนนั่งเท้าคางมองไอ้ก้อนที่วิ่งกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง
... ตลอดหนึ่งชั่วโมงมานี้เด็กนั่นเอาแต่วิ่งเข้าออกห้อง
เปลี่ยนทรงผมเปลี่ยนนู่นนี่นั่นไม่ยอมหยุดสักที
ตอนแรกก็ว่าจะไปส่งมันเร็วหน่อยแต่ดูแล้วงานนี้น่าจะสายชัวร์ๆ...
“ฮุนๆ-”
“จะสายแล้วมึงจะเอาไง”
“ข้อมือแบคโล่งไปอ่ะ
ชยอลบอกให้หาไรมาใส่...” แบคฮยอนยกแขนป้อมๆขึ้นมาให้ดู
ซึ่งจะว่าไปมันก็ดูโล่งจริงๆนั่นแหละ...
“ยืมนาฬิกากูมะ?”
“ไม่เอาอ่ะ นาฬิกาฮุนมีแต่อันหนักๆ...”
ตัวป่วนที่เริ่มจะอารมณ์บูดทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างเซ็งๆ
“ยื่นมือมานี่”
“ทำไมอ่ะ” ถึงปากจะถามแต่มือน่ะ
ยื่นไปให้พี่มันเรียบร้อยแล้ว
“ก็มึงบอกข้อมือโล่งไป...”
พูดจบเซฮุนก็ปลดสร้อยข้อมือที่ใส่อยู่เป็นประจำออกจากข้อมือตัวเอง
และใส่ให้ไอ้อ้วนแทน “อันนี้โอเคไหม?”
ไอ้ก้อนมองพิจารณาสร้อยข้อมือนั่นอย่างสนอกสนใจ
ก่อนจะหลุดยิ้มกว้างออกมา “โอเคเลย! แบคชอบบบ”
“เออ จะได้ไปสักที
สายแล้วอย่ามาบ่นนะมึง”
“อื้อ!”
ระหว่างทางไปที่งานนั้นไอ้อ้วนไม่ได้ชวนเขาคุยหรือเปิดเพลงเพื่อทำลายความเงียบในรถเลยแม้แต่น้อย
มันเอาแต่หมุนข้อมือตัวเองไปมาเพื่อดูสร้อยข้อมือของเขา
...ก็ไม่รู้ว่ามันไม่เคยเห็นจริงๆหรือมันแค่ไม่สังเกตกันแน่
เพราะเขาก็ใส่มันอยู่ตลอด
“ตอบไลน์ด้วยนะว้อย
กูจะได้กะเวลามารับถูก”
“แบครู้น่ะ!
ฮุนย้ำมาจะสิบรอบแล้ว”
นั่นคือสิ่งที่ไอ้ก้อนมันพูดกับเขาก่อนจะสะบัดตูดลงจากรถ
แล้ววิ่งหายเข้าไปในฝูงเพื่อนตอนสมัยมัธยมปลายของมัน ...แน่นอนกับไอ้โย่ง
แล้วโอเซฮุนจะทำอะไรได้นอกจากกลับมานอนกร่อยกดโทรศัพท์ยิกๆอยู่ที่บ้าน...
18:45 มึงอย่าเมานะเว่ย
18:45 กูไม่แบกมึงกลับบ้านนะ
แบคไม่กินเหล้าหรอกน่ะ ไม่เห็นจะอร่อย! 19:00
19:01 ให้มันจริง
และนั่นคือการติดต่อกลับมาครั้งสุดท้ายของไอ้อ้วน...
จนเซฮุนลุกขึ้นไปกินข้าวก็แล้ว อาบน้ำสระผมขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำก็แล้ว
ก็ยังไม่มีการติดต่อกลับมา
20:00 จะให้ไปรับกี่โมง
20:15 ตอบกูดิ
20:16 ไอ้ก้อน!
20:20 มึง
20:20 มึง
20:21 มึง
20:21 มึง
“ตอบไลน์กูแล้วขว้างโทรศัพท์ทิ้งเลยรึไงวะ”
สุดท้ายคนขี้ห่วง(?)ก็ทนไม่ไหวหลังจากพิมพ์ข้อความไปบอกว่าตัวเองจะไปรับเดี๋ยวนี้
ก็ลุกขึ้นยืนและหยิบกุญแจรถเดินออกจากห้องไปทันที
...รู้ตัวอีกที...
เขาก็มายืนอยู่หน้างานเลี้ยงของไอ้อ้วนซะแล้ว...
#ฟิคน้องแบค
TBC
ฝากเข้าไปทำแบบสอบถามเรื่องรวมเล่มหน่อยนะคับบ ( http://goo.gl/forms/Dxtlc5Z6Fo )
เลิ้บ
ความคิดเห็น