ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 มีเรียน..
ฉันตอบตกลงโดยไม่คิดอะไรมาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ใจฉันมันสั่นขนาดนี้ แฟนที่ฉันเคยคบมายังไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
“พี่คะ..เอาอันนี้ค่ะ!! เท่าไหร่คะ”
“569บาทค่ะ”
“นี่ค่ะ!!”
เอิร์ทที่ยืนอยู่ข้างหลังนัทยื่นบัตรเคดิตมาจ่ายให้เธอ แล้วพนักงานสาวคนนั้นก็รับไป
“อ้าวว..หายไปไหนซะละ”
เธอรีบหันไปมองรอบๆ จนเห็นเธออยู่ในร้านเสื้อผ้า
“อยู่นี่นี่เอง..ไปเร็วอย่างกับผี.....ขอบคุณค่ะ!”
เธอรีบรับบัตรเคดิตแล้วรีบออกจากร้านนี้ไปอย่างเร็ว
“นี่..ทำไมหายไปเร็วจังฮะ!! นี่พี่คิดถูกคิดผิดเนี้ยย!! ที่พาเธอมาอ่ะ..”
“ตัวนี้สวยมะ!! แล้วตัวนี้ล่ะ..ตัวไหนดี”
“เอ่ออ! สวย”
“แล้วตัวนี้ล่ะ!!”
“ก็สวยเหมือนกัน”
“OK งั้นเอาทั้งสามตัวนี้ ได้มะ!!”
“เอาตัวะะ...”
“พี่คะ..เอาสามตัวนี้ค่ะ”
เอิร์ทยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกนัทชิงพูดซะก่อน
“3,600บาทค่ะ”
“นี่ค่ะ!!”
“ถือด้วยย...”
ฉันยื่นถุงให้ยัยนั่นก่อนจะเดินออกจากร้านนี้แล้วไปร้านอื่น โดยไม่รอให้ยัยนั่นจ่ายตังค์เสร็จก่อน
“นี่..เดี๋ยว...รอฉันด้วยสิ”
ฉันแกล้งเดินซื้อของแทบทุกร้าน แต่ละอย่างนะไม่มีของถูกๆ หรอก เอาแพงไว้ก่อนเพื่อว่าจะได้ไม่กล้ามาหมั้นกับฉัน ให้ถอนหมั้นกันไปเลยคอยดู วะฮ่าฮ่าฮ่า!!
“จะใช้เงินเก่งไปไหนวะ!!”
เธอพูดกับตัวเองเบาๆ
“หิวข้าวแล้วอ่ะ!! ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวค่อยชอปต่อ”
“ฮะะ!! นี่ยังไม่เยอะพออีกหรอเนี่ยย..”
“หู้ววว..มีของอยากได้อีกตั้งเยอะตั้งแยะ ถ้าไม่อย่างซื้อให้แล้วก็กลับก็ได้ ไม่เห็นต้องว่ากันแบบนี้เลยนี่ หรือว่ากลัวจ่ายไม่ไหวอ๋ออ..”
เธอกล่าวร่ายยาวแล้วทำสีหน้าออดอ้อนปะปนกับความงอน
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ไอ้จ่ายอ่ะเอิร์ทจ่ายไหว..ก็ได้ เดี๋ยวไปทานข้าวก่อน แล้วค่อยชอปต่อก็ได้”
เห็นแบบนี้ฉันก็แพ้ลูกอ้อนนะ แต่...ไม่ได้ไปฟรีๆ หรอก มันก็ต้องมีอะไรตอบแทนบ้าง ฮึฮึ
“แล้วจะกินอะไร”
“ชาบู..”
“โหววว..มีแค่สองคนเองนะ จะกินไหวหรออ!!”
“ฉันซะอย่าง..ฮึ่”
“เงินก็ใช้เก่ง กินยังจะกินเก่งอีก โหวว”
เอิร์ทถึงกับพูดแล้วมองบนทันที
“อย่าเดินเร็วนักสิ..เอิร์ทถือของหนักอยู่นะ โฮ้ะะะะ...คิดผิดคิดถูกวะ”
“อย่าบ่นน่ะ แล้วก็อย่ามาพูดแทนตัวว่าเอิร์ทนะ เราไม่ได้สนิทกันหรือมีอะไรกันเกินเลยสักหน่อย”
“ตอนนี้อาจจะไม่ได้เป็น..แต่อนาคตล่ะก็...!! ได้เป็นแน่..”
แสยะยิ้มมุมปาก
“โรคจิต..!”
“จิตมากจิตน้อย”
“เธอนี่มัน.........!!!! จริงๆเลย”
.
.
.
“นัทมันจะเป็นไงบ้างแล้ววะ น้องเอิร์ทเค้าไม่ใช่อย่างที่พวกเราเห็นหรอกนะเว้ย”
“ไม่ใช่อย่างที่เห็น..แล้วเป็นยังไงวะ”
“วันบางวันนะเห็นกลับบ้านดึกอยู่บ่อยๆ ไม่ก็กลับเช้าเลย! ถ้าไปโรงเรียนก็จะแค่กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปโรงเรียนต่อ”
“ไปทำอะไรวะ ถึงกลับดึกขนาดนั้น”
“ไม่รู้..”
“แล้วแกไปคิดแบบนั้นได้ไง ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าน้องเค้าไปทำอะไร”
.
.
.
“ไปทานข้าวก่อนมั้ย..แล้วค่อยกลับ”
“จะเลี้ยงหรอ..”
“ถ้าจะเอาแบบนั้นก็ได้..อยากกินไร”
“...อาหารอิตาเลียน”
จะเลือกเอาแต่เมนูที่แพงๆหนักๆเลย..คอยดู!!
.
.
.
19:09น.
“ขอบคุณที่มาส่ง..”
“ไม่เป็นไร”
“เอ้า..ไปสิ! จะนั่งทำห่าไรอยู่ล่ะ ไม่กลับบ้านรึไง!”
“พูดไม่เพราะเลยนะรุ่นพี่น่ะ แต่ก็ช่างเถอะ..แล้วรุ่นพี่ไม่คิดที่จะชวนฉันเข้าไปดื่มน้ำดื่มไรก่อนรึไงกัน”
“ไม่..เปลือง!”
เธอกล่าวแล้วรีบเดินเข้าบ้าน
“แรงอยู่นะเนี่ย..”
ว่าแล้วก็แลบลิ้นออกมาแตะที่มุมปากตัวเองเล็กน้อยแต่สายตานี่พร้อมจะกลืนกินได้เลย ก่อนจะขับรถออกไป
.
.
.
.
20:15น.
ร่างสูงเดินเข้าบ้านพร้อมใบหน้าที่เต็มอิ่มไปด้วยความสุข
“คุณเอิร์ท..เอาเงินในบัตรเครดิตไปทำอะไรมาคะ ทำไมถึงเหลือแค่นี้ล่ะคะ”
“เอาไปเปย์ว่าที่คู่หมั้นมา มีไรป้ะ”
“เปล่าค่ะ! พี่ก็แค่สงสัย เพราะปกติคุณเอิร์ทไม่เคยใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้มาก่อน”
“กลัวฉันใช้เงินหมดงั้นหรอ”
พูดจบก็เดินเข้าไปข้างใน
“พรุ่งนี้พี่ของให้เอิร์ทช่วยไปประชุมผู้ปกครองแทนพี่จะได้มั้ย”
“ฉันต้องไปเรียน..ขอตัว”
เดินขึ้นห้องโดยไม่สนใจความรู้สึกของคู่สนทนา
“อ้าวคิณ..มายืนทำไรที่หน้าห้องพี่ล่ะครับ”
“พรุ่งนี้มีนัดประชุมผู้ปกครอง..”
เธอได้ฟังดังนั้นก็นั่งยองลงหลังน้องชายพูดจบ
“แล้วมาบอกพี่ทำไม..ทำไมไม่บอกป๊ากับแม่คิณล่ะ”
“บอกแล้ว! แต่ป๊าบอกว่ามีประชุม แม่ก็เหมือนกันต้องไปประชุมกับป๊าด้วย”
“พี่ก็ต้องเรียนเหมือนกัน คงไปให้คิณไม่ได้หรอกนะ ดึกแล้วไปนอนเถอะ”
ยกมือขึ้นลูบหัวน้องชายแล้วยืนขึ้นเดินเข้าห้องตัวเองโดยปิดประตูห้องใส่หน้าน้องชาย
“พี่ของโทษนะ! แต่พี่ยังทำใจไม่ได้จริงๆคิณ”
พูดกับตัวเองในใจ
วันรุ่งขึ้น..
ร่างสูงของพิชญาเดินออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่พร้อมกับกดรีโหมดรถให้ปลดล็อคประตูรถยนต์และกำลังจะเดินขึ้นรถแต่เด็กผู้ชายคนหนึ่งก็ว้่งเข้ามากอดขาเธอเอาไว้เสียก่อน
“คิณ..ปล่อยพี่! เดี๋ยวพี่ไปโรงเรียนสาย..”
“ทำไมไม่มีใครสนใจคิณเลย”
คำพูดนั้นของน้องชายเธอทำให้เธอหยุดคิด แล้วภาพความทรงจำเก่าๆก็ผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกเดียวกันกับน้องชายในตอนวัยเด็กกลับเข้ามาทำให้เธอเข้าใจความรู้สึกของแบบเดียวกัน แต่เธอก็เลือกที่จะสั่งให้คนใช้ในบ้านมาเอาตัวน้องชายออกไป แล้วตัวเองก็เดินขึ้นรถแล้วขับออกไปโดยไม่สนใจน้องชายเลยแม้แต่น้อย
“ฮื้ออๆๆ..คิณไม่อยากไปแล้ว ไม่มีใครสนใจคิณเลย งื้อออ...คิณณ คิณจะไม่ไปแล้ว”
เด็กน้อยพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาทั้งน้ำตา
“ไม่ได้นะคะคุณหนู..คุณหนูคิณต้องไปโรงเรียนนะคะ ป้าเชื่อค่ะว่ายังไงป๊า..แม่ หรือว่าพี่เอิร์ทต้องไปหาคิณที่โรงเรียนแน่นอนเลยค่ะ เพราะฉะนั้นคุณคิณต้องไปนะคะ”
“จะไปจริงๆหรอครับ”
“ค่ะ! ต้องไปแน่นอนค่ะ”
“ถ้างั้นคิณไปก็ได้ครับ”
เด็กชายเข้าสวมกอดป้าแม่บ้านแล้วค่อยๆหยุดร้องไหน
พิชญาขับรถไปเรื่อยๆตามท้องถนนจนถึงโรงเรียนที่ตนเองเรียนอยู่แล้วก็ไปหาที่จอดรถด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนักสักเท่าไหร่
เมื่อได้ที่จอดรถเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมาหน้าโรงเรียนเพื่อทำในสิ่งที่ตนทำเป็นประจำอยู่ทุกวัน คือการที่ออกมายืนรอรับไหว้จากนักเรียนที่เข้ามาเรียนในโรงเรียนทุกๆเช้า
“เป็นไรวะมึง..! สีหน้ามึงดูไม่ค่อยโอเคเลยนะ”
“เปล่า..!! กูโอเค..โรงเรียนขึ้นแล้วไปเรียนกันเถอะ”
เดินนำหน้ากลุ่มเพื่อนของตนที่มายืนรอรับไหว้ด้วยกันไป
เมื่อเดินมาถึงชั้นเรียนก็เข้าไปนั่งเรียน แต่ก็นั่งเรียนไปได้สักพักเธอก็ลุกขึ้นยืนทั้งที่อาจารย์ยังคงสอนอยู่ในห้อง
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าพิชญา..”
“........”
เธอไม่ตอบคำถามของคนที่เป็นอาจารย์แล้วเลือกที่จะเดินออกจากห้องไปจนคนทั้งห้องหันกลับไปมองรวมถึงอาจารย์ด้วย
“พิชญาๆ เธอจะไปไหน นี่อาจารย์สอนอยู่นะ กลับเข้ามาเรียนเดี่ยวนี้เลยนะ”
อาจารย์พูดไปเปล่าพิชญาไม่ฟังเดินออกไปนอกห้องเรียนและเดินลงจากอาคารเรียนไปชั้นล่างสุด เดินไปเรื่อยๆจนสวนทางกับนัทธมนแต่ก็ไม่สนใจที่จะหยุดทัก
“เชี่ยย..! นึกว่าจะสนใจเราซะแล้ว โห้....โล่งง!!”
นัทธมนกล่าวเมื่อพิชญาเดินสวนผ่านไปจนถึงรถของตัวเอง
เธอเข้าไปนั่งในรถแล้วขับออกไปจากโรงเรียน
ให้ตายสิ!! ทำไมฉันต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ ขนาดแม่แท้ๆยังไม่สนใจเลยแล้วฉันจะไปสนใจทำไมก็แค่น้องชายคนละแม่ ไม่ได้คลอดออกมาจากท้องเดียวกันสักหน่อย ฉันเนี่ยน้าา..จริงๆเลย เฮ้ออ!! แต่ยังไงก็เป็นน้องชายล่ะวะ ถึงจะเป็นคนละแม่แต่ก็พ่อคนเดียวกัน
พิทยาขับรถไปเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งจึงขับเข้าไปข้างในโรงเรียนประถมนั้นแล้ววนรถหาที่จอดรถ และเมื่อได้ที่จอดรถแล้วเธอก็นั่งนิ่งอยู่ในรถสักพักหนึ่งก่อนจะหันหลังกลับไปด้านหลังของรถ แล้วคว้าเอาเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ตัวหนึ่งมา
“เปลี่ยนมาในนี้ล่ะวะ"
พูดยังไม่ทันขาดคำก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของตัวเองแล้วถอดออกเปลี่ยนใส่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวแทน ส่วนกางเกงยีนส์ก็กระเสือกกระสนหน่อยพี่จะใส่มันภายในรถ แต่สุดท้ายก็ใส่ได้จนสำเร็จแล้วจากนั้นก็ลงจากรถเข้าไปในอาคารเรียน
“ขอโทษนะคะพี่..! งานประชุมผู้ปกครองจัดขึ้นที่ตรงไหนหรอคะ”
“ห้องประชุมใหญ่ครับ”
“ขอโทษอีกทีนะคะ ฉันไม่รู้จักทางค่ะ ช่วยรบกวนพาฉันไปหน่อยได้มั้ยคะ"
“ได้ครับ..! ผมก็กำลังจะเดินไปที่นั่นพอดี..”
กล่าวจบทั้งสองคนก็เดินไปด้วยกันโดยที่พิชญาเป็นคนเดินตามหลังไปติดๆ
“โรงเรียนเราประชุมผู้ปกครองได้เกือบ 10 นาทีแล้วนะครับ แล้วคุณมาทําอะไรที่นี่ตอนนี้ครับ”
“มาประชุมผู้ปกครองค่ะพอดีติดธุระเลยมาสาย”
“คุณยังดูเด็กอยู่เลยนะครับ ทำไมมีลูกเร็วจัง..”
“เอ่ออ..! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิคะ ฉันยังไม่มีลูกค่ะ ฉันยังเรียนอยู่..ฉันมาประชุมให้น้องชาย”
“อ๋ออ!! งั้นหรอครับ ถ้างั้นผมก็ต้องขอโทษคุณด้วยนะครับที่เข้าใจผิด..ถึงแล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
กล่าวคำของคุณแล้วเดินเข้าไปข้างใน
สัสส!! พูดเอาซะกูหน้าชาเลย นี่ไงเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงไม่อยากมา ก็เพราะจะโดนกล่าวหาว่ามีลูกแล้วทั้งๆที่ยังไม่มีเลยไง ผัวก็ยังไม่มี..ส่วนเมียก็ไม่นับเว้ย! จะมีก็แต่คู่หมั้นเท่านั้นแหละ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น