ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 มอง
โอเค..!! หลังจากที่ฉันได้สาดน้ำก๋วยเตี๋ยวใส่มันแล้วฉันก็รีบเดินหนีจากมันไปเลย ที่รีบเดินหนีไปไม่ใช่เพราะกลัวมันนะ แต่เป็นเพราะขี้เกียจยืนต่อปากต่อคำกับมันนาน เหม็นขี้หน้า..ในตอนที่สาดน้ำก๋วยเตี๋ยวใส่มันเนี่ยนะ บอกตามตรงเลยว่าฉันนี่โคตรจะสะใจสุดไปเลยแหละ แต่ก็แอบเสียดายอยู่นะ พึ่งกินก๋วยเตี๋ยวไปได้แค่ครึ่งเดียวเองอ่ะ
ก็ใครบอกให้มากวนคนอื่นเวลากินล่ะ อยากมาไม่เลือกเวลาเองก็ต้องโดนแบบนี้น่ะแหละนะ
แต่ว่าคราวซวยก็ดันมาตกอยู่ที่ฉันอีก เพราะเมื่อตอนที่ก่อนจะเดินหนีมาดันลืมกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะอาหารซะได้..แต่พอเดินกลับไปดูอีกทีมันก็ไม่อยู่ตรงนั้นซะแล้วนี่สิ ฉันก็เลยคิดว่ามันต้องอยู่กับยัยนั่นแน่ๆ และมันก็เป็นไปตามที่ฉันได้คิดเอาไว้เมื่อตอนนั้นจริงๆ
พอกันที..จะไม่ทนกับยัยบัานี่อีกแล้ว ยั่วโมโหฉันอยู่ได้ตลอดเวลาเลย
.
.
.
ร่างสูงของพิชญายืนเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ และเริ่มจะแสดงสีหน้ายิ้มแบบคนเจ้าเล่ห์ออกมา
“ของอยู่กับเรากลับไม่ได้แน่ๆ ฮึ่ๆๆ รีบออกไปโทรบอกพ่อแม่นางดีกว่าแฮะว่าจะกลับด้วยกัน กลับค่ำหน่อยแต่ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องให้ใครมารับ..”
กระตุกยิ้มมุมปากจนเห็นฟันแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ และล้วงกระเป๋ากระโปรงเอาโทรศัพท์ออกมาพร้อมกับกดโทรออก
“สวัสดีค่ะป้า..”
“สวัสดีจ้ะ!! มีอะไรรึเปล่า..ทำไมถึงโทรมา”
“คือว่า..เอิร์ทว่าจะขอป้าไปส่งพี่นัทน่ะค่ะ”
“อ้ออ..ป้านึกว่าเรื่องอะไร เชิญเลยจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าอาจจะกลับค่ำหน่อยนะคะ พอดีเอิร์ทมีนัดซ้อมเด็กน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไร..แค่พากันขับรถระวังๆก็พอแล้ว ป้าไม่ว่าอะไรหรอก”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
กดวางสาย
“แกคุยกับใครอ่ะ ทำไมยิ้มงี้”
“แม่เมียในอนาคต”
กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนแล้วเดินไปด้วยกัน
“วันนี้กูจะคีพลุค..”
“ไม่ทันแล้วม้างเอิร์ทมึงง่ะ”
“ชิ! คีพตอนบ่ายยังทันเฟ้ย”
.
“นั่นๆ รุ่นน้องที่มึงชอบ วันนี้โดนยัยนัทห้อง2สาดก๋วยเตี๋ยวใส่เต็มๆเลย”
“ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่ายัยนัทจะกล้าทำ ทั้งที่น้องเค้าเป็นถึงสภานักเรียนที่มีบทบาทยิ่งประธานนักเรียนซะอีก”
“อ้าาห์ แต่น้องเค้าไม่เล่นด้วยกับกูอ่ะ ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่อ่านกินเท่านั้นอ่ะ”
.
“มึงได้ยินป่ะ”
“เออ..ได้ยินดิวะ แหม่....สงสัยกูต้องสนองใคร่ให้รุ่นพี่เค้าสักครั้งซะแล้วสิ”
“อีห่านี่..!! ระวังติดเอดส์ไม่รู้ตัว”
“เอดส์เชี่ยไรล่ะ กูไม่เคยไม่ป้องกัน แล้วอีกอย่างกูเลือกเว้ย กูไม่ได้มั่ว..ชิ้!! แต่ว่านะ กูคิดว่ากูจะจริงจังกับรุ่นพี่คนนี้ว่ะ”
“แต่เมื่อกี้มึงพึ่งบอกว่ามึงจะเอากับรุ่นพี่คนเมื่อกี้”
“เออ..เมื่อกี้กูพูดเล่น เอาเป็นว่าลืมคำพูดเมื่อกี้ไปซะ”
.
.
14:40 น.
“เปิดไฟหน้าที่ 253 ครูจะสั่งการบ้านพวกเธอ ข้อ 1 2 3 4”
“โห..ครู ทำไมเยอะจังล่ะคะ”
เสียงเพื่อนในห้องต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน
“เยอะตรงไหน..4 ข้อเอง”
“4 ข้อ แต่ข้อย่อยมีตั้ง7-8ข้อแน่ะครู..”
“อาๆๆ งั้นทำแต่ข้อขี้..”
“โอเค..ข้อ 1 กับ 3 คี่..”
“1 2 3 4 คี่..”
“โห่วว..จารย์ พวกผมจะเอาเวลาที่ไหนไปทำล่ะครับ”
“นั่นสิจารย์ เรียนเสร็จก็ต้องไปซ้อมเด็กต่อ”
“ใช่ ต้องทำฉากอีกอ่ะครับ.."
“ซ้อมหลีดด้วยค่ะ”
“ถ้าให้ทำตอนดึกๆมันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะอาจารย์”
“ฮื้ออ! พวกเธอนี่เรื่องมากกันจริงๆเล้ยย...อ่ะก็ได้..งั้นวันนี้ไม่ต้องมีการบ้าน”
“เย้~~~~”
เสียงทุกคนในห้องร้องเพลงขึ้นมาพร้อมกันด้วยความดีใจที่ไหนวันนี้จะไม่มีการบ้าน
“เบาๆๆๆ ครูพอแค่นี้แหละวันนี้”
“นักเรียนเคารพ..”
“ขอบคุณครับ/ค่ะคุณครู..”
ครูผู้สอนเดินออกไปจากห้องเรียนหลักจากที่นักเรียนในห้องกล่าวขอบคุณจบ แล้วก็มีหญิงสาวร่างเล็กเดินเข้ามาในห้อง..
“ยัยเอิร์ท เอากระเป๋าตังค์กระเป๋าโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
บุคคลที่เป็นเจ้าของชื่อหันไปมองดูแล้วทำเป็นหูทวนลม
“ย่าาห์ บอกให้เอาคืนมาไงห๊ะ”
ชักสีหน้าโกรธและโมโห
“ว่าไงนะ อ๋อออ..!! วันนี้จะขอกลับด้วยหรอ”
เดินเข้าไปหาแล้วยิ้ม
“นี่เธอ..”
“ได้สิคะรุ่นพี่..! แต่ว่า..กลับค่ำหน่อยนะคะวันนี้ คงรอได้อยู่นะ”
“ย่าาาา..ห์ บอกว่าเอากระเป๋ากับโทรศัพท์คืนมาไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงห๊ะ”
“โอเค..! รอได้เนาะ ไปกัน..”
พิชญากล่าวจบก็ยื่นมือตัวเองไปจับแขนนัทธมนแล้วลากออกไป
“อะไรขอเธอเนี่ยย..”
“เบาๆ เบาๆ ก็แม่ของรุ่นพี่อ่ะ โทรศัพท์มาบอกให้วันนี้รุ่นพี่กลับกับฉันไง”
“ตอแหลจังวะ”
“ใช่..! ยอมรับ..ตอแหลเป็นงานอดิเรก ฉันโทรไปเองแหละ ยังไงรุ่นพี่ก็ต้องกลับกับฉัน ถ้าไม่กลับก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เป๋าตังค์กับโทรศัพท์คืนง่ายๆ”
พูดจบก็แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ไม่เว้ยย..”
“ก็แล้วแต่..”
เดินหนี
3 ชั่วโมงต่อมา..
นัทธมนจำใจยอมกลับกับพิชญาอย่างเลือกไม่ได้ แต่บรรยากาศในรถนี่ก็ช่างเงียบเสียเหลือเกิน
“นี่..รุ่นพี่”
“.............”
“เรามาลองคุยกันดีๆดีมั้ย”
พิชญาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังต่างจากครั้งก่อนๆ
“ชาติหน้า..”
“ชาตินี้แหละ รุ่นพี่เป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันอยากหยุดทำเรื่องเหี้ยเลวๆทุกอย่าง”
“ไม่ได้ถาม..”
“ฉันขอจีบรุ่นพี่ได้มั้ย”
“ไม่..!”
“ฉันชอบรุ่นพี่จริงๆนะ”
“อยากพูดอะไรก็พูดไป..ยังไงคำตอบก็คือไม่”
“ถึงจะปฏิเสธไปก็เท่านั้น ถึงเวลาเราก็ต้องตกแต่งกันอยู่ดี เพราะฉะนั้นมาลองศึกษาดูใจกันดูก่อนสิ”
“เลิกทำนิสัยกวนบาทาคนอื่นให้ได้ก่อนมั้ย”
“ได้..! นี่ฉันจริงจังกับรุ่นพี่จริงๆนะเนี่ย”
“ทำให้ได้ก่อนเถอะ”
“รุ่นพี่ชอบกินหวานหรอ”
“รู้ได้ไง..”
“เส้นก๋วยเตี๋ยว โคตรหวานเลย”
“เสียมารยาท..”
“ก็อยากสาดใส่ชุดฉันเองทำไมล่ะ"
“เออ..!!”
“อยากกินหมูทะอ่ะ ไปกินกัน”
“จะกินชาบู..”
“ชาบูก็ได้..”
“ไปดิ ฉันไม่จ่ายนะ”
“ชิ๊! เลี้ยงก็ได้วะ..”
“เอาโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ฉันคืนมาด้วย”
“ไม่ให้..! ไปกินก่อนค่อยจะคืนให้..”
ยัยนี่ก็ช่างเรื่องมากซะจริง..ก็ยอมมาด้วยแล้วมันจะอะไรนักหนาก็ไม่รู้
โอเค..!! หลังจากที่ไปกินชาบูกันเรียบร้อยแล้ว ยัยนี่ก็ลากฉันไปยังโซนเครื่องเล่นต่อ แต่ฉันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
จะว่าไปยัยนี่ก็มีมุมอื่นหวานอยู่เหมือนกันแฮะ ดูสนุกกับการที่ได้เล่นเครื่องเล่นต่างๆนานา จนบางทีฉันก็มีเผลอหลุดยิ้มให้ไปบ้างโดยที่ยัยนั่นไม่รู้ตัว อายุก็ตั้งขนาดนี้แล้วยังเล่นเป็นเด็กๆไปได้
ทำไมมันถึงได้ดูมีความสุขขนาดนี้ล่ะวะ ทำอย่างกับว่าไม่เคยเล่นของแบบนี้อย่างนั้นแหละ
“นี่ๆ ใครเค้าเล่นแบบนั้นกัน”
“ไม่เล่นงี้แล้วเล่นไงล่ะ”
“มานี่ เดี๋ยวเล่นโชว์ให้ดู..”
นัทธมนก้าวเท้าเดินเข้าไปยืนหน้าเครื่องเล่นแทนที่พิชญา และพิชญาก็ถอยออกให้กับนัทธมน
“นี่ดูนะ เค้าเล่นแบบนี้”
พูดจบก็ยื่นมือออกไปหาพิชญาที่ยืนดูอยู่ด้านหลัง
“อะไร..”
“ก็เหรียญที่เธอแลกมาไง เอามาเหรียญนึง..”
“อ้ะ”
ส่งเหรียญให้นัทธมนแล้วเธอก็หยอดเหรียญและเริ่มสาธิตวิธีการเล่นเกมตู้ให้กับอีกฝ่ายดูว่าเขาเล่นกันยังไง
“โห่วว..รุ่นพี่ก็เล่นเก่งนี่นา”
“แหงล่ะ”
กระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ
“โหววว..!! ที่นี่มีเปียโนให้เล่นด้วยหรอ”
พูดจบก็รีบเดินหนีจากนัทธมนไปหาเปียโนที่ตั้งเด่นไว้อยู่ตรงห้องเครื่องเล่นอีกฝั่ง
“อ่ะ อ้าวนี่..จะไปไหนอ่ะ”
นัทธมนหันไปร้องเรียกตามโดยลืมไปว่าตัวเองกำลังเล่นเกมอยู่ จนสุดท้ายก็แพ้เกมจึงรีบวิ่งตามหลังพิชญาไป
“ทำไมมันไม่มีเสียงออกมาอ่ะ”
“ยัยโง่เอ้ยย..ใครเค้าจะให้เล่นกันฟรีๆล่ะ นี่!! ต้องหยอดเหรียญซะก่อนฝั่งละสองเหรียญ”
“ทำไมรู้เยอะจัง มาเล่นบ่อยหรอ"
“ใช่..! แล้วเธอล่ะ พูดอย่างกับไม่เคยมางั้นแหละ”
“นี่ครั้งแรกเลยหละ ต้องหยอดฝั่งละสองเหรียญใช่มั้ย”
“อืมม..”
เมื่อได้รับคำตอบเธอก็หยอดเหรียญลงไปในเปียโนหยอดเหรียญ
“หยอดฝั่งรุ่นพี่ให้หน่อยดิ"
“เล่นเป็นหรอ.."
“เป็นสิ”
นัทธมนเดินเข้าไปหยอดเหรียญให้แล้วพิชญาก็นั่งลงบนเก้าอี้หน้าเปียโนแล้วเริ่มบรรเลงเพลง
เมื่อเริ่มบรรเลงเพลงขึ้นมาสีหน้าของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ใบหน้าดูมาความสุขถึงที่สุดเมื่อได้กดคีย์บอร์ด
นัทธมนที่ยื่นกอดอกมองพิชญาเล่นก็คล้อยตามอารมณ์เพลงที่พิชญาเล่น และสายตานั้นก็จ้องมองใบหน้าของพิชญาอย่างไม่ละสายตา แล้วก็ค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาและดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างออกมาจึงได้เผลอหลุดยิ้มออกมาอยู่หลายครั้ง
จะว่าไปเธอนี่ก็เล่นเพราะดีแฮะ ดูท่าจะเบ่นเก่งอีกต่างหาก แล้วก็.....คนนิสัยแบบเธอก็มีมุมนี้เหมือนกับคนอื่นเค้าเป็นเหมือนกันแฮะเนี่ย
ฉันจ้องหน้ายัยนี่อยู่นาน นานจนไม่รู้ว่ามันเล่นจบเพลงไปตอนไหน มารู้ตัวอีกทียัยนี่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ทั้งยังก้มลงมาจ้องตากับฉันอีกต่างหาก
พระเจ้า..! เราสองคนยืนจ้องตากันอยู่นานในระยะประชิด แล้วจู่ๆยัยเด็กคนนี้ก็พูดกับฉันว่า
“เริ่มตกหลุดรักฉันแล้วสินะคะรุ่นพี่..”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น