ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 ไม่เคยเป็นของของใคร
ไม่รู้ว่ามันมีเหตุผลอะไรของมัน ยิ่งมันทิ้งคำพูดไว้เป็นปริศนาฉันก็ยิ่งอยากรู้ และแล้วันก็ยิ่งทำให้ต่อมความเผือกของฉันมันเริ่มทำงาน
แต่ว่าพอตอนเช้ามาก่อนที่ฉันจะเริ่มเผือกเรื่องของมันนะ ฉันก็ต้องติดรถมันเพื่อไปโรงเรียนเพราะแม่ขอให้มันไปส่งเพราะรู้จากพ่อมาว่าฉันกับมันอยู่โรงเรียนเดียวกัน ฉันก็ต้องจำใจนั่งรถไปกับมันอย่างไม่เต็มใจนักโดยที่มีน้องชายมันไปด้วย และต้องไปส่งน้องขายมันที่บ้านก่อนถึงจะไปโรงเรียนต่อได้
พอไปถึงบ้านก็มีผู้หญิงคนนึงหน้าตาสวยใช่ย่อยยืนรออยู่หน้าประตูบ้าน ยัยนั่นก็ลงจากรถมาเปิดประตูให้น้องชายลงและพาเดินเข้าไปส่งในบ้าน
เพรี๊ยะะะ!!
เสียงฝ่ามือตบกระทบลงบนใบหน้าสวยของพิชญาจนหน้าหันสะบัดไปทางอื่น
“เธอทำบ้าอะไรวะห๊ะ เธอไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้นะ”
“ทำไมจะไม่มี..! เธอพาลูกพี่ไปอยู่ไหนมา..”
“อ้ออ!! นึกว่าเรื่องอะไร ก็แบบ..ไปนอนกับว่าที่เมียในอนาคตมา มีไรป้ะ!!”
“นี่ใครเมียเธอกันย๊ะ”
เปิดประตูจากรถ
ทีแรกก็กะว่าจะไม่ยุ่งอะไรแล้วนะ แต่พอมันพูดคำว่าเมียขึ้นมาฉันนี่จี๊ดเลย
“อะไรกันเล่ารุ่นพี่..ยังไงฉันเรียนจบไปเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว”
หันกลับไปวิงค์ให้นัทธมนแถมยังส่งยิ้มให้
“แม่ตบหน้าพี่เอิร์ททำไม”
“ก็พี่เอิร์ทพาคิณไปแต่ไม่โทรบอกแม่อีกทั้งยังพากลับตอนเช้าอีก แม่ก็ห่วงคิณสิ”
“อ้อ..ฉันโตแล้วนะ ฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร พี่เองที่เป็นแม่ต่างหากกลับไม่ดูลูกเลย”
“...........”
“เงียบบ..!!”
ยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังกลับ
“หยุดทำตัวเสียมารยาทแบบนี้ได้แล้วนะ”
“อะไร..!!”
หันหลังกลับ
“พี่มันก็แค่..!!”
มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดหยามแล้วก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆแล้วก้มลงกระซิบ
“ก็แค่..ของเล่นชั่วคราว”
พูดจบก็ถอยตัวออกมาพร้อมกับกระตุกยิ้มแล้วเดินลงไปผลักตัวนัทธมนลงไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับรถออกไป
“เธอพูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ทำไมหน้าเค้าดูเจื่อนๆไปเลย”
“อยากรู้หรอ..! ไม่บอก..”
“จิ๊..!! อ้ายยย!!”
นัทธมนร้องเสียงหลงเมื่อพิชญาเบรครถกระทันหัน
“เป็นบ้าอะไรเนี่ยย..อยู่ดีๆจะเบรครถทำไมวะห๊ะ”
“เปล๊าา..!! หมามันตัดหน้า..”
ขับรถต่อไป แล้วนัทธมนก็แยกเคี้ยวตัวเองออกอย่างหมั่นไส้คนที่ขับรถ
“จอดรถเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะเรียกรถไปเอง”
“ม่ายจอดด..”
“ไม่จอดใช่มั้ย”
เข้าไปแย่งพวงมาลัยรถจนรถเซซ้ายเซขวา
“เออจอดๆๆ จอดก็ได้..”
รีบเอารถเข้าจอดข้างทางแล้วก็รีบเปิดประตูลงจากรถ
“นี่..รุ่นพี่ ฉันจะบอกไรให้ฟัง ถนนเส้นนี้ไม่มีแท็กซี่ บัสหรือสองแถวขับผ่านหรอกนะ หรือถ้าจะมีก็อีกสองชั่วโมงข้างหน้า เพราะรอบแรกน่ะขับผ่านตอนประมาณหกโมงครึ่ง ซึ่งนี่ก็...ผ่านมาแล้วยี่สิบนาที ถ้าจะเดินไปเองก็บ๊ายบายละกัน”
ส่งยิ้มยกมือขึ้นโบกมือลาแล้วเข้าเกียร์รถก่อนที่จะขับเคลื่อนที่ออกไปอย่างช้าๆ
“อ่ะนี่..! ยัยเด็กบ้านี่ ทำไมไม่บอกตั้งแต่ที่แรกล่ะห๊ะ จอดรถเดี๋ยวนี้เลยนะ”
นัทธมนร้องตะโกนตามหลังแล้วพิชญาก็รีบหยุดรถอยู่กับที่อย่างว่าง่าย
“อ่ะ!! จอด..”
“ยัยเด็กบ้านี่..”
“ว่าไรได้ยินนะ ถ้าไม่รีบขึ้นจะไปแล้วนะ”
เหยียบคันเร่งแล้วนัทธมนก็รีบเดินไปขึ้นรถ
“จิ๊!! แม่นะแม่..”
“ว่าปายยย....!!”
เหยียบคันเร่งแล้วเบรครถกระทันหันเพื่อแกล้งคนข้างๆ
“อ้ายยย!! ออกตัวรถยังไงของเธอเนี่ย”
“อุ้ยย! โทษที..เหยียบแรงไปหน่อย”
“ตั้งใจมากกว่ามั้ยห๊ะ”
“เปล๊าาาา..! ไม่ได้ตั้งใจ..แต่จงใจ..”
ฮึ้ยย!! นาทีนั้นฉันอยากจะตบหน้ายัยนี่สักฉากสองฉากจริงๆเลย ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าฉันต้องอาศัยติดรถมันไปจนกว่าจะถึงโรงเรียน
โอเค..! กว่าจะมาถึงโรงเรียนได้มันก็ปาไปเกือบจะแปดโมงครึ่งแล้ว เมื่อมันได้ที่จอดรถและจอดรถสนิทแล้วฉันก็รีบลงจากรถไปเลยในทันที
“อ่ะเดี๋ยวว..! นี่ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยรึไงคะรุ่นพี่..”
“ขับรถกวนประสาทกวนโมโหฉันมาตลอดทั้งทางยังจะให้ฉันขอบคุณอีกอะไรกันยะ ฝันไปเถอะย้ะ ชาตินี้ยันชาติหน้าฉันก็ไม่มีทางพูดคำนั้นกับเธอซะหรอก”
“ชิ้..!!”
พิชญาจิปากแล้วนัทธมนก็เดินเข้าไปในอาคารเรียน
นาทีนั้นนะฉันล่ะยากจะกำหมัดต่อยหน้ายัยนี่สักหมัดสองหมัดให้รู้กันไปเลย แต่ทว่าฉันก็เลือกที่จะรีบเดินเข้าไปในอาคารเรียนในหลังจากนั้น แต่ก็ไม่วายเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในห้องได้เพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้นแหละ เพื่อนในห้องมันก็พากันร้องแซวฉันกันใหญ่ว่าติดรถใครมา หรือว่ามีซัมติงอะไรกันรึเปล่า เอ่อะ!! แล้วก็..ไม่ต้องถามนะว่าเป็นผู้หญิงด้วยกันแท้ๆ แต่ทำไมถึงแซวล่ะ ก็เพราะว่าไอ้พวกเนี้ยมันแซวหมดนั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นแอลจีบีทีหรือคู่ชายหญิงปกติธรรมดาหรือไม่ก็ตาม ฉันล่ะก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วจริงๆ พูดไปก็เท่านั้น พูดไปก็ไม่ฟัง เอาแต่จะแซวกันอย่างเดียว ฉันจึงทำได้แต่ส่ายหัวให้เพื่อนในห้องเรียนแล้วก็ทนฟังพวกมันแซวฉันทั้งวันจนกว่าจะถึงเวลาเลิกเรียนต่อไป
.
.
.
“เฮ้ยย!! เมื่อเช้ากูเห็นนะ มึงจะหลอกฟันรุ่นพี่คนนั้นอีกคนใช่มั้ยล้าาา”
“เหี้ยไรล่ะ กูไม่เชี่ยขนาดนั้นสักหน่อยพวกมึง นั่นคู่หมั้นว่าที่เมียในอนาคตกู..”
“แล้วแม่เลี้ยงมึงล่ะ เมียมึงเหมือนกันนะ”
“นั่นมันก็แค่..ขอเล่นชั่วคราว เป็นไง..!! เลวดีมั้ยล่ะกู..”
“เอิร์ทท...ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อย”
หญิงสาวที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ไกลจากพิชญาลุกขึ้นเดินเข้ามาขอพิชญาคุยด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกแล้วพิชญาก็เดินตามหลังออกไป
พิชญาเดินตามไปจนถึงห้องน้ำแล้วก็ล็อคประตูห้องน้ำเอาไว้เพื่อที่จะไม่ให้ใครเข้ามาได้
“มีไรก็รีบว่ามา..อย่าลีลา ไม่ชอบ..”
“ฉันไม่ยอมหรอกนะถ้าเธอจะไปหมั้นก็ใคร..”
“อะไร..! เธอไม่ใช่แม่ฉันสักหน่อย..”
“แต่ฉันเป็นเมียเธอ..”
“หืมมม..!! ใครบอกว่าเธอเมียฉัน”
“เธอจะพูดงี้ไม่ได้นะเอิร์ท ในเมื่อเราเคยมีไรกันแล้วอะ”
“แต่ฉันไม่นับ..! ในเมื่อเธอเป็นคนเสนอมาเอง ฉันก็แค่สนองกลับเท่านั้น ถ้าเธอไม่เสนอมาก่อนฉันก็ไม่สนองหรอกนะ”
เพรี๊ยะะะ!!
“ย่าห์ ตบหน้าฉันทำไมวะ ฉันพูดผิดตรงไหน”
“แล้วยังไง ถึงยังไงเธอก็คือของของฉัน”
“ของหรอ ฉันไม่เคยเป็นของของใคร”
“เธอนี่มันเลวจริงๆ”
“พึ่งรู้หรอ..”
“ถ้าเธอไม่รับผิดชอบฉันแล้วไปเอากับคนอื่นฉะนจะประกาศให้ทุกคนรู้ไปเลยว่าฉันเป็นเมียเธอ”
“จะให้ฉันรับผิดชอบเธอเรื่องอะไร เธอไม่ได้ท้องสักหน่อย”
“แต่ฉันท้องลูกเธอได้เดือนนึงแล้วไง”
“ชิ้..!!”
พิชญากระตุกยิัมมุมปากพร้อมกับการเหลียวมองบน
“เธอจะท้องได้ไง ในเมื่อฉันป้องกันตลอดทุกครั้ง นอกซะจากว่าจะเป็นกับคนอื่น หรือไม่ก็..ตอนคลอดออกมาก็ตรวจดีเอ็นเอซะเลยดีมั้ยล่ะว่าจะใช่ลูกฉันจริงรึเปล่า กล้ามั้ยล่ะ แต่ถ้าใช่ฉันก็จะขอรับผิดชอบแค่เด็ก..จบนะ เอาะ!! แล้วก็นะ ถ้าจะหลอกว่าท้องกับใครก็เกรงใจหรือเก็บขนมปังไว้ให้ดีๆก่อนก็แล้วกัน อย่าให้เค้าเห็น..บ๊ายบายย!!”
เปิดประตูเดินออกไปจากห้องน้ำ
“กรี๊ดดดดดดด..!! แกได้เจอฉันแน่..”
ทำหน้าตาท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยความอารมณ์เสีย
“อู้วว..! กรี๊ดเสียงดังซะด้วยสิ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น